ทันทีที่กล่าวประโยคออกมา ดวงตาของพระอริยมารดรเย่ก็จ้องเย่ไป๋ที่อยู่ตรงหน้า “คุณรู้ได้อย่างไร? ทางที่ดีคุณอย่าพูดจาเหลวไหล ฉันจะบอกคุณ มิเช่นนั้นฉันจะฆ่าคุณอย่างแน่นอน”
ถึงแม้จะเห็นได้ชัดว่าพระอริยมารดรเย่เริ่มกังวล แต่การที่เธอพูดจาข่มขู่เย่ไป๋ที่อยู่ตรงหน้านั้นไม่มีประโยชน์อะไรเลย
กลับกันเย่ไป๋เดินเข้าไปหาพระอริยมารดรเย่ด้วยน้ำเสียงข่มขู่ แล้วกล่าวว่า
“คุณคิดว่าผมเป็นคนโง่เขลาหรือ? ทุกครั้งที่คุณกับคนพวกนั้นเจอกันอย่างลับๆ ผมฟังในหอกักขัง ผมรู้แผนการทั้งหมดของคุณกับพวกเขา ผมไม่ยุ่งกับแผนการของคุณหรอก แต่คุณอย่ามายุ่งกับอิสระของผม มิฉะนั้นผมจะทำให้คุณเสียใจแน่นอน”
ทันใดนั้นพระอริยมารดรเย่ก็รู้สึกเสียใจที่ปล่อยเขาออกมา แต่ตอนนี้ปล่อยสุนัขจิ้งจอกออกมาแล้ว พระอริยมารดรเย่ก็ทำอะไรไม่ได้อีก
“ไม่มีปัญหา ขอแค่คุณชนะ ฉันจะปล่อยให้คุณเป็นอิสระ แต่ขอเตือนคุณไว้ก่อนว่าห้ามเปิดเผยเรื่องของฉัน มิฉะนั้นฉันจะไม่ปล่อยคุณไปแน่นอน”
การข่มขู่ที่ไร้อำนาจ เป็นเรื่องตลกสำหรับเย่ไป๋ เพราะเย่ไป๋ไม่สนใจชื่อเสียงของตระกูลเย่ เพียงแค่สนใจอิสระของตนเองเท่านั้น
“แล้วแต่คุณ เพราะยังไงผมก็สามารถเอาชนะได้อย่างแน่นอน คุณไม่ต้องพูดเรื่องอื่น แค่เฝ้าดูอยู่ด้านข้างอย่างเงียบ ๆ ก็พอ”
พระอริยมารดรเย่รู้ว่า ถ้าเย่ไป๋ลงมือ โดยทั่วไปแล้วน่าจะสามารถสรุปผลลัพธ์ได้แล้ว และมีศัตรูเพียงคนเดียวคือโจวหลี่แห่งตระกูลโจว
โจวหลี่ไม่ใช่คนปกติธรรมดา ตั้งแต่เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้ก็สามารถครองตำแหน่งอันดับที่หนึ่งของรุ่นทายาทของตระกูลแปดมาโดยตลอด
ว่ากันว่าแม้แต่ผู้อาวุโสของตระกูลแปดก็ไม่แน่ว่าจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ และโจวหลี่เป็นคนที่มีความตั้งใจเป็นอย่างมาก แม้ว่าผู้คนจะบอกว่าตนเองเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดแล้ว แต่เขายังคงฝึกฝนอย่างมีความสุขโดยไม่รู้สึกเบื่อหน่าย
และปัจจัยเหล่านี้ ทำให้ในสายตาของคนอื่นแล้ว โจวหลี่เป็นคนที่ไม่มีใครสามารถเอาชนะได้
ขณะที่กล่าว โจวหลี่ก็เดินออกมาจากมุมหนึ่งของสนาม และคนที่ยืนอยู่ข้างหลังของเขาคือคนทั้งหมดของตระกูลโจว พลานุภาพสามารถอธิบายได้เพียงคำเดียว คือทรงพลังมีพลานุภาพเป็นอย่างมาก
“รีบดูสิ โจวหลี่มาแล้ว นี่คือพลานุภาพของคนแข็งแกร่ง เมื่อเขาปรากฏตัวออกมาจะแตกต่างกับคนอื่น”
“โอ้สวรรค์ นี่คือผู้แข็งแกร่งที่สุดในตำนาน และในที่สุดผมก็ได้เห็นเขาแล้ว ปกติเขามักจะฝึกอยู่แต่ในห้องฝึกซ้อมของตนเอง มันเป็นไปไม่ได้ที่จะได้พบเจอเขา”
“คราวนี้เขาจะต้องได้แชมป์อย่างแน่นอน มิเช่นนั้นใครจะสามารถสู้กับเขาได้?”
“เฮ้ ช่วงนี้ยังมีคนของตระกูลถังคนหนึ่งไม่ใช่หรือ? บางทีอาจจะสามารถลองต่อสู้สักตั้งได้”
แม้ว่าถังเฉาจะเป็นคนที่ไม่เลวในสายตาของคนพวกนั้น แต่สำหรับศิษย์น้องพวกนี้แล้ว คนตระกูลถังเป็นเรื่องตลก เพราะเวลาผ่านนานแล้ว แต่ตระกูลถังก็ยังไม่เคยปรากฏคนที่พอเข้าท่าสักคน
แม้แต่ถังยวนซึ่งเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดก่อนหน้านั้นของตระกูลถัง ยังเป็นแค่คนไร้ประโยชน์คนหนึ่งในสายตาของคนอื่น
คาดว่าถังซานฉ่ายน่าจะเห็นแล้ว ภาพเช่นนี้คงจะทำให้ตนเองหัวเราะ? การให้คนที่ไร้ประโยชน์มาเป็นความหวังของตระกูลถังของตนเอง แล้วยังต้องการคว้าแชมป์อีก
“ถูกต้อง มีเหตุผลนี่ ตระกูลถังยังมีเจ้าหนูอีกคนหนึ่งไม่ใช่หรือ? เห็นบอกว่าเขาเก่งมาก เขาอาจจะสามารถเอาชนะโจวหลี่ได้”
หลังจากที่คนคนนั้นกล่าวจบ ทุกคนที่อยู่ด้านข้างก็หัวเราะเสียงดัง เห็นได้ชัดเจนว่าพวกเขาเอาเรื่องนี้เป็นเรื่องตลก
“ใช่ บางทีคนคนนั้นของตระกูลถังร้องไห้ โจวหลี่คงไม่กล้าลงมือทำอะไร”
“อย่างไรเสียพวกคุณก็รู้ว่าคนของตระกูลถังสามารถใช้กลอุบายทุจริตได้ทุกอย่าง”
“มันน่าขำจริง ๆ เมื่อคุณพูดแบบนั้น ผมยังไม่สามารถสลัดวิธีที่พวกเขาร้องไห้เพื่อคว้าแชมป์”
และขณะนี้เอง ได้มีคนสองคนเดินออกจากประตูอีกฟากหนึ่งของสนาม
คนหนึ่งคือถังเชียนเชียน และอีกคนหนึ่งก็คือถังเฉา
“นั่นคือคุณหนูจากตระกูลถังไม่ใช่หรือ? เธอสวยจริง ๆ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีพลังต่อสู้ แต่ผมก็ยังชอบเธออยู่”
ถังเชียนเชียนเป็นคนที่มีชื่อเสียงเรื่องความงาม ถึงคนอื่นจะพูดอย่างไรเธอก็ไม่ได้รับความเสียหาย แต่เมื่อทุกคนเห็นถังเฉาอยู่ข้างเธอ พวกเขาก็หัวเราะเสียงดัง
“เดี๋ยวก่อน ถังเชียนเชียนเป็นคนของตระกูลถัง ดังนั้นคนที่ยืนอยู่ข้างเธอ ก็คือถังเชียวคนที่เข้าร่วมกันแข่งขันที่กำลังเป็นที่สนใจอยู่ในช่วงนี้ใช่ไหม?”
“นี่ไม่ได้พูดล้อเล่นกับผมอยู่น่ะ รูปร่างผอมบางขนาดนี้ จะสามารถต่อสู้ได้อย่างไร นี่เป็นการทำให้คนอื่นหัวเราะเยาะหรอกหรือ?”
“คุณอย่าว่าเขาเช่นนั้น เขาคือคนที่จะคว้าแชมป์ได้โดยอาศัยการร้องไห้น่ะ”
ถังเชียนเชียนและถังเฉาได้ยินคนปากเสียพวกนั้นกล่าวถึงตนเอง แต่ถังเฉาไม่แยแส
แต่ถังเชียนเชียนที่อยู่ด้านข้างไม่เป็นเช่นนี้
หลังจากคนกลุ่มนั้นกล่าวจบ ถังเชียนเชียนอดไม่ได้ที่จะจ้องพวกเขาและกล่าวว่า
“พวกคุณหุบปาก พวกคุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพี่ถังเฉา เมื่อถึงเวลาตอนที่คุณอยู่ในสนามแข่งขัน เมื่อพวกคุณเห็นว่าตนเองพ่ายแพ้ให้กับพี่ถังเฉาแล้ว อย่าร้องไห้อยู่ที่นั่นล่ะ”
ถังเชียนเชียนด่าคนกลุ่มนั้นด้วยความโกรธ ถึงแม้การทำเช่นนั้นจะไม่มีประโยชน์อะไร? แต่ท่าทางโกรธของถังเชียนเชียนดูเหมือนจะน่ารักสำหรับคนอื่น ซึ่งมันไม่มีรังสีสังหารแม้แต่น้อย
“ใช่ ๆ อย่างนี้แหละ โกรธอีกหน่อย ช่างน่ารักจริง ๆ ผมอยากบีบหน้าของเธอจัง”
ถังเชียนเชียนมองถังเฉาอย่างจำใจ ถังเฉาลูบผมของเธอและกล่าวเบา ๆ
“ไม่เป็นไร ให้พวกเขาพูดเถอะ เพราะยังไงพวกเราไม่ได้มาที่นี่เพื่อทะเลาะ พวกเรามาเพื่อแข่งขัน มันเป็นเรื่องหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่คนอื่นจะพูดนินทา”
หลังจากถังเชียนเชียนฟังคำพูดของถังเฉา เธอมุ่ยปากและมีสีหน้าคับข้องใจ มีคำพูดแต่ไม่สามารถพูดออกมาได้
“โอเค พี่ถังเฉา อีกสักครู่คุณต้องแสดงให้พวกเขาเห็น และให้พวกเขารู้ว่าคุณแข็งแกร่งแค่ไหน”
“ฉันอยากให้คุณจัดการศิษย์น้องของพวกเขาจนร้องไห้อยู่บนพื้น”
ขณะที่เธอกล่าว ถังเฉาก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้
“วางใจเถอะ ผมจะเอาชนะพวกเขาทั้งหมด สำหรับผมแล้วพวกเขาเป็นแค่เด็กกลุ่มหนึ่งเท่านั้น”
ความจริงมันเป็นเช่นนั้น อายุของถังเฉามากกว่าพวกเขาเล็กน้อย นอกจากนี้ถังเฉายังมีประสบการณ์ความเป็นความตายอยู่ในสนามรบมาโดยตลอด และมีระยะห่างทางสติปัญญากับคนธรรมดาพวกนี้มาก
หลังจากถังเชียนเชียนได้ยินสิ่งที่ถังเฉากล่าว เธอเชื่ออย่างไม่มีเงื่อนไขว่าถังเฉาจะสามารถชนะการแข่งขันในครั้งนี้ และมองถังเฉาด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุข
ขณะนี้ มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา คนคนนี้คือโจวหลี่ ถังเฉามึนงงเล็กน้อย ทำไมคนคนนี้ถึงเดินเข้ามาทางตนเอง เมื่อเขาหยุดลง ถังเฉาถึงได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง ที่แท้คนที่เขากำลังมองหานั้นไม่ใช่ตนเอง แต่เป็นถังเชียนเชียนที่อยู่ข้างตนเอง
“เชียนเชียนไม่เจอกันนาน ช่วงนี้ผมฝึกวิชาตลอด และรู้สึกคิดถึงคุณนิดหน่อย”
เดิมมันเป็นประโยคที่น่าฟัง แต่ต่อหน้าถังเชียนเชียน มันดูน่าอึดอัดเป็นพิเศษ
