น้องน้อยโจวไม่ได้กล่าวอะไร แต่เดินจากไปอย่างเด็ดขาด แต่สิ่งที่ถังเฉาพูดเมื่อสักครู่นี้ เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเธอรู้สึกซึ้งใจ
“เจ้าหมอนั่นเป็นห่วงฉันหรือเปล่า? เขาบอกว่าเขากลัวว่าฉันจะตกอยู่ในอันตราย”
น้องน้อยโจวเดินอยู่บนภูเขาเพียงลำพัง กล่าวกับตนเองด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น นึกถึงสิ่งที่ถังเฉากล่าวกับเธอเมื่อสักครู่
หลังจากได้สติกลับมา น้องน้อยโจวส่ายศีรษะของตนเองอย่างรวดเร็ว และกล่าวด้วยใบหน้าที่จริงจัง
“คุณกำลังทำอะไร? น้องน้อยโจว คุณทำตามคำสั่งของอาจารย์ ลงมาจากภูเขาเพื่อฝึกฝนกับเจ้าหมอนั้น ตอนนี้คุณกำลังคิดอะไรอยู่?”
“ต้องเป็นเพราะฉันอยู่ในตระกูลถังนานเกินไป จนทำให้ตนเองโง่ มันต้องเป็นแบบนี้ มิเช่นนั้นฉันจะมีความคิดแบบนั้นได้อย่างไร?”
น้องน้อยโจวพยายามใช้ข้ออ้างเพื่อลบล้างความคิดภายในของตนเอง แต่นี่เป็นเพียงการหลอกลวงตนเองชั่วคราวเท่านั้น
หลังจากนั้น น้องน้อยโจวก็ดูแผนอย่างจริงจัง แล้วมุ่งหน้าไปยังค่ายทหารญี่ปุ่น
ตอนนี้ค่ายทหารญี่ปุ่นโกลาหล เพราะไม่นานนี้มีคนสามคนถูกถังเฉาฆ่าตาย แม้จะไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงถูกฆ่าตาย แต่คนญี่ปุ่นทุกคนดูเหมือนจะโกรธมาก
“ไอ้ถังเซียวต้องตายแน่นอน คราวนี้พวกเราไปราชวงศ์ต้าเซี่ย จะต้องฆ่าแล้วสับเป็นหมื่นชิ้น แล้วแห่ไปตามถนน มิเช่นนั้นมันยากที่จะระบายความเคียดแค้นของผม”
จ้าวไท่กล่าวขณะนั่งอยู่ในค่ายทหารด้วยท่าทางที่เคียดแค้น ขณะที่ขุนนางคนอื่นก็กล่าวว่า ‘ถูกต้อง’
“หลายปีที่ผ่านมาพวกเราคนญี่ปุ่นไม่เคยอับอายขายหน้าเช่นนี้มาก่อน พวกเราจะต้องชำระบัญชีนี้ ให้พวกเขาทราบถึงความน่าสะพรึงกลัวของญี่ปุ่น ดูเหมือนว่าพวกเราไม่ได้ทำอะไรกับพวกเขานานเกินไปแล้ว จึงทำให้พวกเขาลืมทรงพลังของพวกเรา”
“ประจวบเหมาะคราวนี้ พวกเราไม่เพียงแค่ไปเรื่องแต่งงานเท่านั้น แต่ยังถือโอกาสเข้าร่วมการแข่งขันสมาคมบูโดของพวกเขาด้วย ทำให้พวกเขารู้สึกความความน่าสะพรึงของพวกเราที่ในการแข่งขันสมาคมบูโด”
ขุนนางอีกคนหนึ่งกล่าว จากนั้นจ้าวไท่ก็ยิ้มด้วยความตื่นเต้น
“ตาแก่คุณมีปฏิกิริยาตอบสนองเร็วนี่ เมื่อคุณพูดเช่นนี้ ทำให้ผมนึกขึ้นมาได้ว่าพวกเรามาคราวนี้ด้วยเรื่องแต่งงาน และถือโอกาสร่วมการแข่งขันสมาคมบูโดของพวกเขาอีกด้วย”
“เมื่อถึงเวลานั้นผมจะฆ่าพวกเขาให้หมด ผมจะคอยดูว่าพวกเขามีใครกล้าพูดอะไรไหม?”
หลังจากฟังจบ ขุนนางก็มองไปที่จ้าวไท่
“อีกอย่าง นายพล พวกเรายังมีสิ่งนั้นอยู่ในมือไม่ใช่หรือ?”
ขณะที่ขุนนางคนนั้นกล่าว จ้าวไท่ก็ยิ้มด้วยความชั่วร้าย
“ถูกต้อง เมื่อถึงเวลาผมจะทดสอบสิ่งนั้นดูว่ามันทรงพลังอย่างที่กลุ่มพวกนั้นพูดหรือเปล่า”
เมื่อกล่าวเช่นนั้น ค่ายทหารก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ และขณะนี้เอง น้องน้อยโจวมองกระดาษแผ่นหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะในค่ายทหาร
หลังจากผ่านการคาดเดาแล้ว น้องน้อยโจวมั่นใจว่ากระดาษแผ่นนั้นเป็นสัญญาการแต่งงานที่ถังเฉากล่าว ขอแค่สามารถนำสัญญาการแต่งงานกลับไป งานของน้องน้อยโจวก็จะเสร็จสมบูรณ์ แล้วเธอจะสามารถไปท่องเที่ยวกับถังเฉาได้
หลังจากเห็นกระดาษแผ่นนั้นแล้ว น้องน้อยโจวรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เธออยากขโมยกระดาษแผ่นนั้นไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็กลับไปท่องเที่ยวกับถังเฉาตามสถานที่ต่าง ๆที่เธอยังไม่เคยไป
“อ้อ ช่างเถอะ ให้งานสำเร็จอย่างแน่นอนจะดีกว่า เพราะไม่รู้ว่าพวกมันแข็งแกร่งแค่ไหน ถึงเวลาตอนกลางคืนแล้วค่อยมาขโมยสิ่งนี้กลับไปดีกว่า”
น้องน้อยโจวกล่าวกับตนเอง จากนั้นเธอก็ไปซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้ที่อยู่ข้าง ๆ เพื่อรอให้ถึงตอนกลางดึก แล้วค่อยแอบเข้าไปและขโมยสัญญาการแต่งงาน
ในที่สุดก็ถึงเวลาเที่ยงคืน น้องน้อยโจวกระโดดลงมาจากต้นไม้ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในค่ายทหาร น้องโจวจึงย่องเข้าไปอย่างช้า ๆ
เรื่องดำเนินไปอย่างราบรื่นกว่าที่เธอคาดไว้ หลังจากได้สัญญาแต่งงาน น้องน้อยโจวก็วิ่งออกมาจากค่ายทหาร
“เรื่องง่ายแบบนี้ ยังต้องให้ฉันออกโรงอีก ถังเฉาอ่อนแอเกินไปใช่ไหม? ฉันยังคงเก่งกว่า ฉันจะคอยดูว่าตอนนั้นคุณจะแสดงออกอย่างไร?”
ขณะที่น้องน้อยโจวกล่าว เธอก็พึมพำด้วยความมั่นใจ เพียงแต่ขณะนั้นมีเสียงฝีเท้าอยู่ด้านข้าง แต่ขณะนี้น้องน้อยโจวยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนเสียงดัง
“ใครบุกรุกเข้าไปในค่ายทหาร ดูเหมือนว่าคุณไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป หยุดน่ะ!”
น่าเสียดาย ที่ทหารเฝ้ายามตอนกลางคืนพบเห็นน้องน้อยโจวแล้วรีบไล่ตามเธอ และน้องน้อยโจวก็เริ่มหลบหนี
หลังจากไล่ตามไปประมาณหนึ่งหรือสองกิโลเมตร ทหารที่อยู่เบื้องหลังยังคงไล่ตามเธอ ในที่สุดก็ทำให้น้องน้อยโจวรู้สึกโกรธ
“ฉันแค่ไม่อยากลงมือ พวกคุณคิดว่าฉันสู้พวกคุณไม่ได้จริง ๆ หรือ? ดูเหมือนว่าตอนนี้ไม่จัดการพวกคุณไม่ได้แล้ว”
ขณะที่กล่าว น้องน้อยโจวหยุดฝีเท้า และหันไปมองกลุ่มคนญี่ปุ่นที่กำลังไล่ตามตนเองอย่างไม่ลดละ
“ส่งของที่อยู่ในมือออกมา แล้วผมสามารถไว้ชีวิตที่ต่ำต้อยด้อยค่าของคุณได้ มิเช่นนั้นพวกเราจะสับคุณเป็นหมื่นชิ้น”
คนที่กล่าวประโยคนี้ เป็นคนญี่ปุ่นที่หน้าตาอัปลักษณ์ สาเหตุที่เขากล่าวประโยคนี้ เพราะเขาเห็นว่าน้องน้อยโจวสวยเหมือนดอกไม้แรกแย้ม
เหตุผลที่เขาไว้ชีวิตน้องน้อยโจว ก็เพื่อสนองตัณหาของตนเอง
และน้องน้อยโจวหยุดนั้นไม่ได้เป็นเพราะจะใช้เหตุผลพูดคุยกับพวกเขา? ทันใดนั้นขาทั้งคู่ของเธอก็พุ่งไปที่คนกลุ่มนั้น
และเคลื่อนไหวอยู่ท่ามกลางเงาของพวกเขา ทหารญี่ปุ่นพวกนั้นถูกโจมตีจนพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิงโดยที่ไม่ทันเห็นแม้แต่เงาของเธอ
“ไม่เข้าใจจริง ๆ มีความสามารถแค่นี้ยังกล้าไล่ตามฉันอีก ไม่รู้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรกันอยู่?”
หลังจากเอาชนะกลุ่มคนพวกนั้นแล้ว น้องน้อยโจวกำลังเตรียมตัวจะจากไป และขณะนี้มีเสียงหัวเราะดังขึ้น น้องน้อยโจวมองไปตามทิศทางของเสียง
“สาวน้อย ฝีมือดีนี่! แต่รูปร่างหน้าตาของคุณดีกว่า ถ้าคุณสัญญาว่าจะคืนของให้ผม ผมก็จะรับคุณเป็นอนุภรรยาของผม”
น้องน้อยโจวได้ยินแต่เสียง แต่ไม่เห็นคน เธอรู้สึกได้ถึงความกดดันในใจโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว
“อย่ามาเสแสร้ง ถ้าคุณเป็นผู้ชาย ไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้ มิฉะนั้นฉันก็จะไปแล้ว”
ขณะนี้ เสียงฝีเท้าค่อย ๆ ดังขึ้น น้องน้อยโจวมองไปตามทิศทางของเสียงฝีเท้า เป็นจ้าวไท่ซึ่งพูดคำหยาบคายอยู่ในค่ายทหารในตอนบ่ายวันนี้
“ที่แท้เป็นคุณนี่เอง ฉันคิดว่าเป็นใครเสียอีก ทำให้ฉันรู้สึกประหม่าอยู่ครู่หนึ่ง คุณอยากทำอะไรก็ลงมือเลย ฉันจะคอยดูว่าคุณมีความสามารถอะไรที่กล้าเรียกฉันให้หยุด”
จ้าวไท่หัวเราะเสียงดัง
“น่าสนใจ ผมชอบผู้หญิงที่ใจร้อนเช่นคุณ เมื่อเทียบกับถังเชียนเชียนแล้ว ก็มีรสชาติไปอีกแบบหนึ่ง”
“ผมสามารถให้โอกาสคุณเป็นอนุภรรยาของผม แต่มันก็ขึ้นอยู่กับการแสดงออกของคุณ”
จ้าวไท่พุ่งเข้าไปขณะที่กล่าว
น้องน้อยโจวไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะเคลื่อนไหวเร็วขนาดนี้
ก่อนที่เธอจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง จ้าวไท่ก็กอดเอวของน้องน้อยโจวเอาไว้แล้วมองไปที่น้องน้อยโจวด้วยสายตาหื่น
