ชลธีจัดการดึงมุกดาเข้ามาในอ้อมอกของตนเองในจังหวะนั้น เขารู้สึกว่าภรรยาคนนี้ช่างแสนดีมาก ตัวหอมไปทั้งแถมตัวก็นิ่มมาก พอได้กอดแล้วไม่อยากจะปล่อยมือเลย
“คุณภรรยา คุณตัวหอมจัง ผมชอบคุณมากเลย ผมจะกอดคุณทุกวันเลย” ชลธีกอดมุกดาเอาไว้แน่น จนทำให้มุกดาแนบชิดไปกับตนเองทุกส่วน โดยเฉพาะช่วงท่อนหน้าอกนั้นมันมีอะไรบางอย่าง ที่มันพุ่งตัวนูนออกมา ชลธีเลยใช้มือลูบคลำมันเล็กน้อย
“อย่าแตะนะ คุณทำตัวดีๆ หน่อย แค่กอดสิ!” ไม่ใช่ว่ามุกดาไม่อยากเร่าร้อนกับชลธี แต่สภาพเขาในเวลานี้ มุกดาแค่กังวลว่าหลังจากที่เขากับตนเองมีอะไรกันแล้ว จากนั้นเขาจะเอาไปพูดกับคนอื่นนะสิ
“ทำไมคุณถึงมีอันนี้ แล้วทำไมผมไม่มี?” ชลธีลูบคลำหน้าอกของมุกดา เพราะรู้สึกว่ามันสนุกมาก จากนั้นเขาก็แหวกเสื้อเธอออกเพราะต้องการดูว่ามันคืออะไรกันแน่
“อันนี้คนที่เป็นภรรยาถึงจะมี คุณไม่ใช่ภรรยา คุณเป็นสามี เข้าใจไหม?” มุกดาพยายามพูดเกลี้ยกล่อมชลธี พร้อมทั้งดึงมือของเขาออก
“อ้อ คุณเป็นภรรยา ผมเป็นสามี สามี ชื่อนี้มันติดขัดจัง” ชลธีบ่นอยู่ตลอด จากนั้นก็ล้มเลิกที่จะค้นหาหน้าอกของมุกดาต่อ
“งั้นพวกเรานอนกันเถอะ” ชลธีรู้สึกว่าตนเองอยากนอนมาก เขาเลยกอดมุกดาขึ้นเตียง พอล้มตัวนอนบนเตียงไม่นานนักเขาก็หลับสนิท
ตอนแรกมุกดาคิดว่ารอให้ชลธีหลับสนิทแล้วตนเองจะลุกขึ้น แต่เธอไม่คิดว่าการที่เธอมานอนอยู่ในอ้อมกอดของชลธีนั้น จะผล็อยหลับตามไปด้วย ทั้งสองคนไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก็นอนหลับสนิทแบบนั้นไปทั้งคืน
“คุณพ่อ คุณพ่อ คุณพ่อตื่นนอนหรือยังครับ?” อักลี่มาเรียกชลธีที่หน้าประตูตั้งแต่เช้าตรู่
ตอนนี้แม้ว่าบิดาจะดูโง่เขลาก็ตาม แต่อักลี่ก็ไม่ได้รังเกียจรังงอนเลย เขายังรู้สึกว่าหาคู่หูเพื่อนเล่นที่ดีมากจนเจอแล้ว
เสียงเรียกของอักลี่ไม่ได้ปลุกชลธีให้ตื่นเลย แต่มุกดาตื่นแทน ทั้งสองคนนอนกอดกันเช่นนั้น เสื้อผ้าก็ไม่ได้เปลี่ยน ไม่ได้ล้างหน้าล้างตาเลยด้วยซ้ำ แถมนอนแบบนั้นทั้งคืน
มุกดาปลุกชลธีให้ตื่น เขาขยี้ตา พร้อมทั้งมองมุกดายังมึนงง ว่าทำไมตนเองถึงมานอนอยู่บนเตียงกับมุกดาได้
“คุณพ่อ คุณพ่อตื่นนอนหรือยัง?” อักลี่ยืนเรียกอยู่หน้าประตู
“คุณภรรยา ทำไมพวกเราอยู่บนเตียงล่ะ?” ชลธีลืมเรื่องเมื่อวานนี้ที่ตนเองต้องการจะนอนกับมุกดาให้ได้ไปเสียสนิท
“เพราะว่าเราเป็นสามีภรรยากันไง” มุกดาลุกจากเตียง เธอรีบเปิดประตู อักลี่ก็แทรกตัวเข้ามาอย่างรวดเร็ว และวิ่งมาอยู่ข้างกายชลธี พร้อมทั้งยิ้มให้เขา
“คุณพ่อครับ ผมรอคุณพ่อที่ด้านนอกตั้งนานแล้ว พวกเราไปเล่นบล็อกไม้กันเถอะนะ?” อักลี่ยื่นมือออกไปดึงชลธี
“ตกลง เราไปกันเถอะ!” ชลธีอึดอัดกับคำเรียกขานของตนเองอยู่ตลอดเวลา ทำไมเดี๋ยวก็เรียกตนเองว่าพ่อบ้างแหละ เดี๋ยวก็ลูกชาย อีกเดี๋ยวก็สามี อีกสักพักก็มีสามีภรรยากัน มันช่างสับสนจริงๆ เลย เขาจับต้นชนปลายไม่ถูกว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น
จังหวะนั้นเองอักลี่ก็มาเรียกเขาให้ไปเล่นด้วยกันแล้ว เขารู้สึกดีใจมาก ช่างเถอะ เรื่องเหล่านี้ที่ขบคิดไม่ออกเสียทีก็ไม่ต้องไปคิดมันแล้ว ไปเล่นเกมสนุกดีกว่า โดยเฉพาะเจ้าตัวเล็กที่คอยเรียกตนเองว่าพ่อเนี่ย ซึ่งทำให้เขาชอบมาก
ดังนั้นผู้ชายสองคนคนหนึ่งตัวโตกับเด็กน้อยคนหนึ่งเดินจูงมือกันไปห้องรับแขก และเริ่มเล่นของเล่นของอักลี่แล้ว
หลังจากมุกดาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว แต่ก็ไม่เห็นชลธี พอตอนที่เธอเดินลงมาจนถึงห้องครัวนั้น ก็เห็นว่าทั้งสองคนกำลังเล่นกันอยู่ตรงมุมห้องรับแขกกันอย่างสนุกสนาน
“นี่พวกนายควรจะไปล้างหน้าล้างตาแล้วค่อยกลับมาเล่นกันใหม่ดีไหม?” เพราะมุกดาเห็นว่าทั้งสองคนยังไม่ได้ล้างหน้าแปรงฟันเลยแต่กลับมาเล่นของเล่นกันอยู่ตรงนี้เสียแล้ว ขนาดข้าวเช้ายังไม่ได้กินเลย
“คุณแม่ คุณพ่อเขาสร้างปราสาทให้ผมแหละ คุณแม่ดูสิ เก่งมากเลย” อักลี่เอาปราสาทที่ชลธีเป็นคนก่อขึ้นมาให้มุกดาดู
“อื้อ ดีมากเลยแหละ งั้นพวกนายก็ควรไปล้างหน้าล้างตาได้แล้ว และมากินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันนะ เดี๋ยวจะให้คะแนนกับพวกนายทั้งสองคนเลย ใครได้คะแนนสูงสุดมีรางวัลให้ด้วย!” มุกดาคอยเอาใจคนสองคน
อักลี่พอได้ยินว่ามีรางวัล ก็ยิ่งมีชีวิตชีวาเป็นพิเศษ เขาดึงชลธีไปล้างหน้าล้างตา พูดกันตามความเป็นจริงคือท้องเขาก็ร้องแล้ว จำเป็นต้องหาโภชนาการมาบำรุงเข้าไปแล้ว
ชลธีเอาแต่ถามอักลี่ตลอดทางว่ารางวัลคืออะไร เพราะเขารู้สึกสนใจทุกอย่าง โดยเฉพาะตอนที่ตนเองได้ยินเสียงพูดจากคนที่เป็นภรรยาคนนั้นพูดออกมา เขาชอบฟังเป็นพิเศษ
“นี่ ลูกกินซาลาเปาสองลูก ชลคุณกินสามลูกนะ” มุกดาจัดการแบ่งซาลาเปาให้กับสองพ่อลูก
ชลธีพลันใช้มือคว้าโดยที่ไม่ได้คิดอะไรด้วยซ้ำ แต่พอเขาเหลือบมองมุกดาที่มองมาทางตนเอง เขาก็วางลงกลับที่เดิมทันที และจัดการหยิบตะเกียบขึ้นมาเพื่อคีบซาลาเปาขึ้น
แต่เจ้าซาลาเปามันไม่รักดี เขาจึงใช้ตะเกียบจิ้มลงบนซะลาเปาแทน จากนั้นก็เริ่มค่อยๆ กัดกินไปเรื่อยๆ
หลังจากมุกดาจัดการเรื่องในบ้านเสร็จแล้ว เธอก็ไปทำงานที่บริษัททันที แม้ว่าธีร์ธวัชจะดูนิ่งเงียบก็ตาม แต่รวิศก็เริ่มได้เบาะแสว่าธีร์ธวัชกำลังแบบติดต่อกับคนมากมายอย่างลับๆ อยู่ ไม่รู้ว่าเขาจะใช้แผนเล่นตุกติกอะไรขึ้นมาอีก
ดังนั้นช่วงนี้มุกดาไปที่บริษัทบ่อยมาก เพราะไม่สามารถปล่อยให้ธีร์ธวัชสบโอกาสได้
มุกดาขับรถและเหลือบมองนาฬิกาด้วยจนรู้ว่ามันเริ่มสายแล้ว เธอเลยอยากจะใช้ทางลัดแทน ทางลัดถนนเส้นนั้นคนน้อยหน่อย และยังสงบมากด้วย
การเดินทางก็ปลอดภัยตลอดทาง มุกดาเห็นว่าใกล้จะถึงบริษัทแล้ว แต่จังหวะนั้นเองรถยนต์ของเธอก็มีเสียงดัง “บึ้ม” ขึ้นมา เหมือนว่าล้อระเบิด จากนั้นตัวรถก็เริ่มเหวี่ยงไปมา มุกดาพยายามบังคับพวงมาลัย จนสามารถจอดสนิท
รถยนต์ไม่สามารถขับต่อไปได้ เธอทำได้แค่เหลือบตามอง ล้อรถมันเหยียบกระจกแผ่นยาวๆ จนระเบิดออกมา แถมบริเวณทางด้านหน้าที่ไม่ไกลนัก ก็มีแต่เศษกระจกแตกหล่นไปทั่ว และก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
เมื่อเห็นว่าไม่สามารถขับรถต่อไปได้ มุกดาก็ควานหาโทรศัพท์ เพื่อเตรียมเรียกอู่ซ่อมรถให้มาลากรถยนต์ของตนเองไป เธอจึงเดินไปยังถนนอีกเส้นเพื่อเตรียมเรียกรถแทน
เมื่อโทรศัพท์เสร็จแล้ว เธอก็เดินมาอยู่ตรงกลางซอย ทว่ากลับพบผู้ชายหลายคนเดินเข้ามาดักหน้าจากซอยที่อยู่ฝั่งตรงข้าม แถมยังใส่เสื้อผ้าสีดำทั้งชุด มองแวบเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่คนดี
มุกดาเหลือบเห็นคนเหล่านั้น ก็เตรียมถอยหลังหนี แต่คนทางด้านหลังก็มีคนเดินเข้ามาหาอีกมากหน้าหลายตา ตอนนี้เธอถูกห้อมล้อมดักไว้ทุกทางแล้ว มุกดารีบเอาโทรศัพท์กดโทรออกไปยังอีกหมายเลขโทรศัพท์อย่างร้อนใจ
“คนสวย รีบไปไหนแต่เช้าเชียว? เมื่อคืนยังไม่อิ่มใจใช่ไหม มา เดี๋ยวพวกพี่ๆ จะสนองให้อิ่มหนำสำราญเลย!ฮ่าๆ ๆ !” คนเหล่านั้นเห็นความสวยของมุกดา ต่างน้ำลายยืดน้ำลายไหลทันที เพราะไม่คิดเลยว่าจะมีผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ด้วย
มุกดาพิงกำแพงตรงกลางซอย เธอสำรวจรอบๆ ซึ่งมีคนเยอะจริงๆ ถ้าเธอคนเดียว ต้องเสียท่าแน่ๆ แต่ว่าสถานที่แห่งนี้มีคนมาน้อยมาก ไม่คิดเลยว่าวันนี้ตนเองจะมีเจอเรื่องซวยแบบนี้ได้
“โอ้โห ยังไม่ยอมพูดด้วยอีก แต่ว่าน้องจะพูดหรือไม่พูดพี่ก็จะรักน้องให้ถึงใจเลย ไม่ต้องอายหรอก ไม่ใช่เด็กสาวแล้วนี่” ในเวลานี้ผู้ชายพวกนั้นกลับเดินอาดๆ แทน และจ้องมองมุกดาเหมือนว่าตนเองล่าเหยื่อได้สำเร็จ
