เสียงเวลา 12 นาฬิกายังไม่ดัง
ในวันสุดท้ายของปีเป๋ยเจี่ยนแอบพาจี้ซูไปที่โรงพยาบาลเมืองเหยียนเจียง
ที่นี่เป็นโรงพยาบาลของรัฐทุกอย่างต้องผ่านขั้น ไม่ต้องอยู่ที่โรงพยาบาลของจี้ผิงโจว ดูแลทุกอย่าง ตั้งแต่หมอจนถึงยาเม็ดก็ต้องดีที่สุด
ก่อนที่จะมาเป๋ยเจี่ยนทักทายฟางลู่เป่ย
สิ่งที่เขาหมายถึงคือตอนนี้เหอเจิงไม่ต้องการเห็นใครในตระกูลจี้
จี้ซูร้องไห้ออกมาเกือบจะทำให้เขาจมน้ำตายพร้อมกับโทรศัพท์ด้วยน้ำตา กว่าเขาจะตกลง
พาพวกเขาไปที่ประตูของห้องรักษาพยาบาล
ฟางลู่เป่ยไม่สามารถซ่อนความกังวลและความกลัวบนใบหน้าของเขา สำหรับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆเขาไม่สามารถพูดมากเกินไปได้
พิจารณาไปมาอย่างนุ่มนวลและอ่อนโยน “เสี่ยวซู อย่าพูดถึงชื่อพี่ชายต่อหน้าเธอ สภาพจิตใจของเธอไม่ค่อยดีนัก”
เพิ่งจะร้องไห้ไป
ดวงตาของจี้ซูยังคงเป็นสีแดงจ้องมองเขาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “โอเค”
มีช่องว่างที่ประตู
แสงในทางเดินทะลุออกมาและห้องนั้นก็ดูเหมือนกระสอบสีดำที่มีช่องเปิดขาดแสงและเงาทำให้เหอเจิงอึดอัดมาก เธอหลบตาเปลือกตาของเธอขนตาสั่นและความเจ็บปวดในร่างกายของเธอเริ่มกำเริบขึ้น
พรุ่งนี้เป็นวันปีใหม่ ฟางลู่เป่ยบอกว่าจะพาเธอไปกินอาหารอร่อยๆ
คืนนี้จะไม่มีใครมารบกวน
แต่พวกเขายังคงผิดสัญญา
ทันใดนั้นหัวใจของฟางลู่เป่ยก็แน่นขึ้น มองไปที่ร่างเล็กที่กำลังนั่งแอนนอนอยู่บนหัวเตียงไม่สามารถนอนขดตัวได้เพราะบาดแผลบนร่างกายของเธอ ด้วยความทุกข์เธอลดตาลงขยิบตาที่จี้ซูเธอเม้มริมฝีปากและพยักหน้า
ประตูถูกปิดลง
จี้ซูเดินถือของของตัวเองไป
อย่างไรก็ตามเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่มีความสูงเพียงหนึ่งเมตรหกและเสื้อผ้าของเธอยังคงเปื้อนไปด้วยกลิ่นหอมเย็นและเป็นเอกลักษณ์ ความรู้สึกนั้นแตกต่างจากฟางลู่เป่ยมาก
เพียงแค่ได้กลิ่น
เหอเจิงรู้ดีว่าคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้นั้นไม่ใช่ฟางลู่เป่ย แทนที่จะเงยศีรษะขึ้นเธอกลับแตะผมด้วยนิ้วที่บาดเจ็บ ความเจ็บปวดนั้นแล่นไปที่ผิวหนัง
“มีเรื่องอะไรไหม”
หากเธอรู้สึกแปลกแยก คอของเธอก็เต็มไปด้วยน้ำเมื่อเธอตกลงไปในแม่น้ำมีน้ำแข็งบดและเศษหินอยู่ในน้ำลำคอของเธอก็เสียหายเช่นกันและเสียงของเธอก็สูญเสียความอ่อนโยนและความบริสุทธิ์ไปนานแล้ว
เพียงแค่ฟังเสียงของเธอ
จี้ซูไม่สามารถช่วยมันได้อีกต่อไปน้ำตาคลอเบ้าและน้ำตาก็ร่วงหล่นในพริบตา
เธอไม่สามารถยอมรับสิ่งที่เหอเจิงเป็นเช่นนี้ได้
เมื่อได้ยินฟางลู่เป่ยกล่าวว่าแก้มของเธอมีรอยขีดข่วนจากเศษแก้วและมือของเธอก็โดนบีบด้วยพวงมาลัย ไม่มีเรี่ยวแรง การบาดเจ็บในที่อื่นๆนั้นยากที่จะบอกได้
ถ้าไม่ใช่เพราะจี้ผิงโจวไล่รถ
อย่างน้อยเธอก็สามารถมีสุขภาพดีได้
ถ้าพวกเขาหย่ากันเร็วกว่านี้
เธอก็จะได้เป็นอิสระ
หลังจากนั้น
พวกเขาทั้งหมดให้การผลักดัน
จี้ซูหลั่งน้ำตาอย่างเงียบๆนั่นคืออาการบาดเจ็บใหม่จากการปอกแอปเปิลเมื่อวานนี้
จี้ซูสะอื้นเบาๆและอดไม่ได้ที่จะขอโทษครั้งแล้วครั้งเล่า “ฉันขอโทษ … ”
จากการร้องไห้ของเธอในที่สุดเหอเจิงก็ขยับคอของเขาและใบหน้าของเขาภายใต้ผมสีดำก็เผยให้เห็นเช่นกัน ยังมีบาดแผลแตกที่ใบหน้าข้างหนึ่งถูกปิดด้วยผ้าก๊อซและดวงตาของเธอใสมองเธอชัดๆ ไม่มีการแสดงออกใดๆ
ท่าทางจะเย็นชาด้วย
พวกเธอเคยทะเลาะกัน เป็นเหอเจิงที่ยอมเธอมาตลอด เพียงเพราะแค่เธอเป็นน้องสาวของจี้ผิงโจว
แต่สิ่งต่างๆได้เปลี่ยนไปแล้ว
ก็เพราะเธอเป็นน้องสาวของจี้ผิงโจว เหอเจิงจึงไม่อยากเจอเธอ
ก่อนที่เธอจะพูดออกไป จี้ซูได้หยิบสิ่งของที่เธอนำออกมาจากกระเป๋าของเธอ นำพาความทรงจำมา
“นี่คือสิ่งที่ฉันอยากได้จากเธอมาก่อน จริงๆฉันก็ไม่ได้ชอบมาก แค่อยากจะแกล้งเธอเฉยๆ ฉันยังไม่เคยใช้ และมันก็ยังไม่พัง”
แสงส่องประกาย จี้ซูยังคงร้องไห้น้ำตาร่วงเหมือนลูกปัดที่แตก
เธอได้วางของที่อยู่ในมือไว้บนหัวเตียง ปาดน้ำตาบนหนังสือเล่มหนึ่งและรีบเช็ดมันออกด้วยแขนเสื้อ “ช่วงหนึ่งเธอเคยอ่านหนังสือเล่มนี้และไม่เล่นกับฉัน ฉันดึงมันออกไปเมื่อฉันโกรธ หลังจากนั้นฉันรู้ว่าฉบับนี้หายไปมันอยู่ที่นั่นตลอดไปและมันก็ไม่ได้พัง ตอนนี้ฉันจะมอบให้เธอ”
ตอนนี้สิ่งเหล่านั้นดูเหมือนของเล่นที่ไร้ประโยชน์
จี้ซูค่อยๆอธิบาย เอามันกลับไปหาเจ้าของเดิม เหมือนกับเผาของให้เพื่อนที่ตายไปแล้ว
เหอเจิงกระตุกยิ้มมุมปาก “ทิ้งไปเถอะ”
เธอยิ้มด้วยความอ่อนโยนลึกๆด้วยความสิ้นหวัง
จี้ซูร้องไห้หนักขึ้น กอดหนังสือเหมือนจะขาดใจ “ขอโทษ…เมื่อก่อนฉันไม่ควรทำแบบนี้กับเธอ ฉันทำให้เธอโกรธเสมอ ถ้าฉันรู้ว่าเธอจะเป็นแบบนี้ฉันควรปฏิบัติต่อเธออย่างดี …”
ความเศร้าโศกของเธอไม่มีที่ใดที่จะแสดงได้ และคืนนี้มันก็ทำให้เหอเจิงหวาดผวาไปทั้งคืน
เหอเจิงไม่มีน้ำตาหรือแม้แต่ความเศร้า เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างมากในร่างกายอย่างชัดเจน
แต่ไม่สามารถเรียกมันออกมาได้
ผลการเก็บเสียงของห้องรักษาพยาบาลทำได้ดีมาก
ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างใน
เมื่อเดินไปที่หน้าต่าง ฟางลู่เป่ยยื่นบุหรี่ให้เป๋ยเจี่ยนจุดไฟให้ตัวเองก่อนแล้วเอื้อมมือไปจุดไฟให้เขา
หลังจากสูบบุหรี่ ร่างกายโล่งใจขึ้นเยอะ
เขาพิงขอบหน้าต่างและมองไปที่ฉากกลางคืนที่ซีดจางด้านนอก “โจวโจวล่ะ วันนี้น้องสาวของเขามา เขายอมเหรอ”
เป๋ยเจี่ยนไม่กล้าพูดความจริง
เขาไม่รู้ว่าจี้ผิงโจวหายไปไหนเขาไม่ตอบและเปลี่ยนเรื่อง “นี่ ตอนนี้จะทำยังไง”
ฟางลู่เป่ยเหลือบมองเขา “ส่งเธอไปที่คุณลุง มีอาการหน้าพังหาโรงพยาบาลศัลยกรรมเพื่อทำการผ่าตัดแล้วพักฟื้น ต่อไปก็จะไม่กลับมาแล้ว แค่รอให้อาการบาดเจ็บหาย ให้โจวโจวลงชื่อก็ไปได้เลย”
“ถ้ามันไม่ราบรื่นแบบนั้นล่ะ”
“ไม่ราบรื่นก็ต้องราบรื่น”
อุปสรรคที่ไม่เป็นไปด้วยดีจะเกิดขึ้นกับจี้ผิงโจวเท่านั้น
หัวใจของเป๋ยเจี่ยนจมลึกลง เขาไม่ค่อยสูบบุหรี่ ท้ายที่สุดการติดตามจี้ผิงโจว การเคลื่อนไหวทุกครั้งต้องใช้เขาเป็นจุดเริ่มต้นและพวกเขาถูกปราบปรามมานานเกินไปในทุกวันนี้
หลังจากที่สูบ ในที่สุดช่องปอดก็สบายขึ้น
เขาขยี้ก้นบุหรี่บนขอบหน้าต่างจ้องมองไปในระยะไกล “วันนั้นเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ฉันควรจะเกลี้ยกล่อมพี่โจว ไม่งั้นมันก็คงจะไม่เกิดขึ้น”
“นี่โทษคุณได้ด้วยเหรอ” ฟางลู่เป่ยสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน ยกเว้นว่าเขาเป็นบ้าเมื่อรู้ครั้งแรกว่าเหอเจิงได้รับการช่วยเหลือ เขาสงบลงมากในวันนี้ “เขาดื้อรั้นคุณจะโน้มน้าวเขาได้อย่างไร”
เป็นเรื่องแปลกที่จะพูด
วันนี้เป็นวันที่ยุ่งมาก ฟางลู่เป่ยเพิ่งจะนึกขึ้นได้ “คุณควรจะขอบคุณที่เพื่อนของเหอเจิงไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ มิฉะนั้นเธอจะต้องต่อสู้กับโจวโจวอีกแน่นอน”
“ร่างกายของคุณนายฟางจะไม่ดีขึ้นแล้วเหรอ”
“หน้าและมือพังยับ”
คำพูดไม่กี่คำที่ฟังดูเบาแค่ไหน ตอนนั้นเหอเจิงจะเจ็บปวดแค่ไหนกัน
น้ำในแม่น้ำในเดือนธันวาคมมีสีเข้ม
คนที่หลงเข้าไปและออกมาคงไม่ใช่คนเดียวกัน
พวกเขายังคงพูดคุยกันและประตูที่อยู่ข้างหลังพวกเขาก็เปิดออก และเห็นจี้ซูน้ำตาไหลราวกับว่ามันเป็นแม่น้ำสองสาย เธอเดินช้าๆร้องไห้จนเกือบตาย ตาของเธอแดงก่ำหันไปที่ชายสองคนนั้น ไม่รู้ว่าใครทำเธอเป็นแบบนี้
เมื่อเธอหลับตาน้ำตาก็ไหลพราก
แต่เขาเหวี่ยงตัวเข้าไปในอ้อมแขนของฟางลู่เป่ย โอบเอวเขาแล้วน้ำตาก็ไหลพราก
