การดำเนินการสิ้นสุดลง
จี้ผิงโจวพาจ้าวถังชิวลงไปชั้นล่าง
ในห้องโถงชั้นล่างหรือในลานเล็ก ๆ ไม่เห็นเหอเจิงและจี้ซู
พี่เฉินมาช่วยหลังจากได้ยินข่าว จี้ผิงโจวถามช้าๆ “เหอเจิงและเสี่ยวซูอยู่ที่ไหน ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่นี่”
“พวกเขา?” พี่เฉินก็สงสัยเช่นกัน วันนี้เป็นวันถ่ายเลือด เธอได้ยินมาว่าเหอเจิงมาแล้ว แต่เธอไม่เห็น “ดูเหมือนเสี่ยวซูจะไปที่ตึกเหนือ แต่ฉันไม่เห็นคุณฟาง”
ในห้องผ่าตัด.
เขาพูดด้วยอย่างไม่แยแส
จี้ผิงโจวมอบความไว้วางใจให้พี่เฉินดูแลจ้าวถังชิว”ฉันจะไปดูก่อน คุณจะพาเธอกลับไปพักผ่อนและพักฟื้น”
พี่เฉินพูด “ค่ะ”
แต่จ้าวถังชิวไม่เต็มใจ นิ้วมือบิดแขนเสื้อของจี้ผิงโจว”คุณจี้ คุณช่วยส่งฉันกลับได้ไหม”
เธอเพิ่งเสียเลือดมาก
สำหรับผู้หญิงไม่ว่าหุ่นจะดีแค่ไหนก็ยังบากบั่น หัวใจของจี้ผิงโจวไม่ได้อ่อนลง แต่เขายังต้องทำงานทุกอย่างในด้านที่สดใส เขาลังเลครู่หนึ่ง“ งั้นกลับไปก่อนเถอะ”
เขาจับไหล่ของจ้างถังชิวและเดินไปเรื่อย ๆ
พี่เฉินเก็บคำพูดของเธออย่างหดหู่ในใจ เธออยากจะพูด แต่เธอก็ยังคงอดกลั้นและเดินตามพวกเขาไปที่ตึกเหนือ
อุณหภูมิก็เย็นตลอดทาง
ในตอนกลางคืนมันเปียกชื้น และจ้าวถังชิวตัวสั่นอย่างเย็นยะเยือก เธอเดินเข้ามากอดแขนของจี้ผิวโจวโดยตรงดึงคอเสื้อของเขาเล็กน้อย ครึ่งหนึ่งของใบหน้าวางอยู่บนไหล่ของเขา
ระหว่างทางเธอได้พบกับกลุ่มคนรับใช้หลายกลุ่มที่กำลังจะเปลี่ยนเวรยามในตึกใต้น้อย
พบกับพวกเขา.
พวกเขาแสร้งทำเป็นไม่เห็น พวกเขาทักทายอย่างเร่งรีบและจากไป นับประสาอะไรกับผู้หญิงในอ้อมแขนของจี้ผิงโจว
พวกเขาเพิ่งทราบข่าวว่าจี้ผิงโจวพาผู้หญิงคนหนึ่งไปอาศัยอยู่ในตึกเหนือเป็นเวลานาน
และในครั้งนี้
เหอเจิงไม่กลับมา
มันเหมือนนกพิราบที่ครอบครองรังของนกกางเขนและมันก็ดูสมเหตุสมผล
จี้ผิงโจวและเหอเจิงมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดี มันไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นเพียงชั่วข้ามคืนดูเหมือนว่าวันหนึ่งพวกเขาจะแตกหักกัน
จึงไม่แปลกที่ผู้หญิงคนอื่นจะมา
ประตูของอาคารทางทิศเหนือเปิดอยู่และไฟในห้องนอนชั้นบนก็สว่างขึ้น จี้ผิงโจวคิดว่าเป็นเหอเจิงจึงวางเธอบนเก้าอี้ในห้องอาหารแล้วหันกลับไปพูดกับพี่เฉิน “รินชาร้อนให้เธอสักแก้วก่อนอุ่นเครื่องให้เธอ ฉันจะขึ้นไปสักครู่”
พี่เฉินยังคิดว่าเหอเจิงอยู่ชั้นบน
เพราะมีเพียงเธอเท่านั้นที่สามารถเข้าไปในห้องนอนได้
จี้ผิงโจว เดินขึ้นไปชั้นบนด้วยความดีใจใช้เวลาไม่นานเขาก็ได้เห็นจี้ซู เมื่อเขาเห็น เขาก็เย็นลงอย่างสมบูรณ์และการแสดงออกของเขาก็หายไป “เธอมาทำอะไรที่นี่?”
เขามีน้ำเสียงที่ไม่ดี
เหมือนลูกบอลน้ำที่เต็มไปด้วยความคับแค้นใจในหัวใจของ จี้ซูถูกกระตุ้นขึ้นมาในคราวเดียวและมันก็ระเบิดออกทันทีซึ่งเป็นเพียงวินาทีนั้น
นับประสาอะไรกับอารมณ์แปลก ๆ ของผู้หญิง
ในตอนนี้เขาแค่อยากจะขอคำอธิบายเกี่ยวกับเหอเจิง สร้อยสีแดงที่รัดด้วยเชือกสีแดงที่เรียบง่ายที่สุดห้อยอยู่บนมือของเธอลอยอยู่ในระนาบ ใสเหมือนเลือดและน้ำตาของเหอเจิง
ห้องมืด
จี้ซูเห็นตาของจี้ผิงโจวแน่นขึ้น จากนั้นลมหายใจของเขาก็แน่นขึ้น“ ใครบอกให้เอาไป คืนมาให้ฉัน!”
หลังจากที่เหอเจิงจากไป จี้ซูก็ไม่หยุดแม้แต่วินาทีเดียว และวิ่งไปค้นกล่องและตู้เพื่อหาของ “ฟางเหอเจิงให้ฉัน ทำไมฉันถึงเอาไปไม่ได้”
ดวงตาของเธอเป็นสีแดง แต่เธอไม่หลั่งน้ำตา เมื่อเธอเข้าไปใกล้ เธอได้กลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงที่อยู่บนจี้ผิงโจวเธอแทบโกรธ “ตอนนี้ฉันรู้ว่าฉันสมควรได้รับมัน!”
“จี้ซู คืนให้ฉัน ไม่ใช่ของเธอ”
เธอไม่ได้คืนให้ แต่เธอเก็บมันไว้ในกระเป๋าของเธอ “เหอเจิงให้ฉัน ตอนนี้เธอจะให้ฉัน ทำไมมันถึงไม่เป็นของฉัน”
น้ำเสียงของจี้ผิงโจวดูเหนื่อยล้าและสับสนอยู่แล้ว“ เธอไม่ได้เป็นอะไร เธอจะให้น้องทำไม ใส่มันคืนไปไว้ที่เดิม พี่จะซื้ออย่างอื่นให้ ถ้าน้องต้องการ”
คนฉลาด ชอบแกล้งโง่
จี้ซูยืนเหม่อลอยไร้ความรู้สึกและ เหมือนตอนที่เขาโกรธกับเหอเจิงไม่มีผิด “พี่ชาย คุณทำมากเกินไปจริงๆ คราวนี้คุณขอให้ผู้หญิงคนอื่นอยู่ด้วย ด่าว่าเหอเจิงต่อหน้าคนมากมาย ตอนนี้เธอโกรธจริง ๆ พอใจหรือยัง”
“ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดถึงอะไรออกไปจากที่นี่”
“พี่ถ่ายเลือดของเธอไปยังไม่พอ ยังต้องให้เธอเห็นด้วยตาของเธอเองว่าเลือดของเธอต่ำต้อยแค่ไหนถึงจะไม่ดีเท่าผู้หญิงเลว!คนนั้น” เธอกัดฟันหายใจไม่ออก “ฉันมีคนอย่างพี่อยู๋ในครอบครัวได้อย่างไรเนี้ย!”
ห้องเต็มไปด้วยความเงียบ
หนึ่งนาทีหลังจากนั้น
เป็นจี้ซูที่กำลังสะอื้นอยู่ในลำคอ
จี้ผิงโจวตื่นตระหนกเล็กน้อยและมีบางอย่างเกิดขึ้นโดยสัญชาตญาณ เมื่อเขาไม่ไล่เธอออกไป“ เธอพูดอะไรทำให้น้องเป็นแบบนี้?”
คำพูดของเหอเจิงนุ่มนวล แต่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
จี้ซูไม่สามารถเลียนแบบได้เธอเป็นคนตรงไปตรงมาและมีพลัง และแปลคำพูดของเธอได้อย่างถูกต้องว่า “เธอบอกว่าเธอจะไม่มาอีกแล้ว ปล่อยให้พี่อยู่กับคนของพี่ต่อไป!”
ทุกคนได้ยินเรื่องนี้
พี่เฉินที่ขึ้นไปชั้นบนหลังจากได้ยินเสียง ก็ยืนอยู่นอกประตูด้วยความสับสน จ้าวถังชิวดูเหมือนเหยื่อที่อ่อนแอขยับริมฝีปากและน้ำตาก็ไหลออกมามากกว่าคนอื่น ๆ และพูดด้วยลมหายใจ: “คุณจี้ .. ”
เลือดของจี้ผิงโจวพุ่งสูงขึ้น“ พี่เฉินพาเธอลงไป”
คุณเฉินก้มศีรษะลงและจับแขนของจ้าวถังชิว แต่เธอยืนนิ่งจับกรอบประตูราวกับว่าเธอกำลังถูกรังแก แต่เธอไม่สามารถต่อสู้กลับได้
เธอได้แต่แก้ตัวอย่างหน้าซีด: “ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ ฉันจะย้ายออกไปคืนนี้”
จี้ซูรักษาน้ำเสียงของเธอาด้วยแรงผลักดัน ที่น่าสนใจ “คุณไม่สมควรอยู่ที่นี่!”
จี้ผิงโจวบีบมือของเธอและผลักเธอออก
“เธอออกไป”
จี้ซูขวงสร้อยด้ายสีแดงรอบมือของเธอ ยังคงถูกจี้ผิงโจวดึงเอาไป แต่เธอก็ไม่อยากปล่อยมันไป และถูกลากไปที่รั้วบันได เธอร้องไห้และตะโกน กรีดร้อง: “นี่เหอเจิงให้ฉัน พี่มีสิทธ์อะไรเอาไป!”
จีผิงโจวไม่ฟังเธอ
ตอนเด็กพี่น้องก็แย่งของกัน แต่ส่วนใหญ่แล้วจี้ผิงโจวเป็นคนให้น้องสาว แต่ครั้งนี้เขาไม่สามารถปล่อยมันได้เขารู้ว่าสิ่งนี้สำคัญสำหรับเขาแค่ไหน
มันเคยเป็นเครื่องรางของเขา
ทำไมฟางเหอเจิงถึงบอกว่าจะให้เธอไป?
แต่จี้ซูต่อสู้อย่างบ้าคลั่ง พี่เฉินกังวลและตะโกนว่าอย่าคว้ามัน แม้จะตะโกนจนเจ็บคอแต่ทั้งคู่ก็ไม่หยุด
เพราะความสูงต่างกัน
หลังจากนั้นไม่นานจี้ซูก็ล้มลงในสายลม และจี้ผิงโจวก็หักนิ้วของเธอสร้อยโมราหลุดออกจากนิ้วของเธอและเมื่อมันเกือบจะอยู่ในมือของจี้ผิงโจวมันก็ถูกดึงขึ้นไปในอากาศอีกครั้งทั้งสองคนตกใจและทั้งสองก็แย่งด้วยกัน
แสงสว่างในอากาศถูกโยนออกจากรั้ว
ช่วงเวลานี้
เมื่อตกลงพื้น
กรอบแตกเป็นเสี่ยง ๆ เชื่อมต่อกับความรักในอดีตและความรักพวกเขาแตกหักด้วยกัน
ด้วยอาการหายใจไม่ออก จี้ผิงโจวโกรธ และยกมือขึ้นตบหน้าจี้ซู พี่เฉินตื่นตระหนกปิดปากของเธอ และกรีดร้อง: “โจวโจว … ”
สายไปแล้ว.
ตบได้โดนไปแล้ว
เธอมึนไปทั้งตัว หนังศีรษะชา ใบหน้าหันไปด้านหนึ่ง เธอสายเกินไปที่จะมาห้าม
ในที่สุดดวงตาก็มีน้ำตาด้วยความเจ็บปวด รวมตัวและร่วงลงมา
เธอปิดหน้ารู้สึกผิดอย่างไม่เต็มใจ ปากของเธอดูเหมือนจะไหม้ “ฉันจะบอกแม่ว่าพี่ทุบตี ฉันให้เธอกลับมาและสั่งสอนพี่!”
มือของจี้ผิงโจวสั่น “ออกไปจากที่นี่”
ข้างนอกฝนยังตกอยู่
จี้ซูรีบกลับไป ใบหน้าของเธอถูกราดด้วยน้ำเย็น แต่ความเจ็บปวดไม่สามารถลดลงได้
เธอกำลังร้องไห้ด้วยสายตาที่ไม่รู้จัก และวิ่งออกจากสวนธซางอย่างเร่งรีบ
มีแท็กซี่อยู่ข้างถนน.
ไม่มีที่ให้ไป รถคันนี้วนรอบเมืองสองครั้งและในที่สุดก็หยุดที่นอกประตูบ้านตระกูลฟางคนขับรถรีบให้จี้ซูลงจากรถโดยไม่มีร่ม เธอจึงทำได้เพียงแค่ย่อตัวลงอย่างไร้หวังใต้เสาหินนอกประตูเมือง ฝนตกจนเปียก
ในความมึนงงมีรถคันหนึ่งแล่นเข้ามาซึ่งตั้งใจจะขับตรงเข้าไปในสนาม
แต่เพราะเขาเห็นจี้ซูเขาจึงหยุดกลางคัน
ฟางลู่เป๋ยถือร่มออกมาจากรถรองเท้าหนังของเขาเหยียบลงไปในแอ่งน้ำทำให้มีโคลนกระเด็นออกมา เขาเดินเข้าไปใกล้และมองไปที่ใบหน้าที่ซีดของจี้ซู พร้อมกับแสงไฟของรถและเสียงของเขาก็แน่นขึ้น “เสี่ยวซู?”
เขารีบช่วยเธอขึ้นและคลุมเสื้อผ้าของตัวเองบนหลังของเธอ
ริมฝีปากที่เยือกแข็งของจี้ซูเปลี่ยนเป็นซีดตัวสั่นเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อใสของฟางลู่เป๋ย มีความวิตกกังวลบนใบหน้าของเขาที่เขาไม่สามารถซ่อนได้และเขากอดเธอและเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว
