ซ่อน | รัก | ลับ – ตอนที่ 78 สละชีวิต(ฉบับแก้ไข)

การก้าวเข้าไปในห้องผ่าตัดก็เหมือนกับการก้าวเข้าสู่นรกและสิ่งที่ทักทายเธอต่อไปคือความเจ็บปวดและความทรมานที่ไม่มีที่สิ้นสุด

เมื่อหลับตา

ความมืดเข้ามา

ล้อมรอบไปด้วยกลิ่นยาและเสียงการทำงานของเครื่องจักรทางการแพทย์ สมองของเหอเจิงตกอยู่ในสภาพสับสนวุ่นวายหวนนึกถึงการพบกับชายชราในวันนั้นอย่างวุ่นวายและเขานั่งอยู่ในตำแหน่งที่สูงกว่า

นำข้อตกลงการหย่าร้างออกมาสองฉบับกัน

อ่านได้อย่างชัดเจน สามารถเปิดเผยต่อสาธารณะได้หลังจากหย่าร้างเพียงครึ่งปีและภายในครึ่งปียังจำเป็นต้องปฏิบัติตามภาระหน้าที่ของภรรยารวมถึงการบริจาคเลือดให้พี่สาวของจี้ผิงโจว รวมถึงการให้เกียติเมื่อออกไปข้างนอก รวมถึงเข้าร่วมทุกโอกาสที่ต้องเข้าร่วมในฐานะภรรยา

หากละเมิดข้อใดข้อหนึ่ง

สัญญาหย่าร้างเป็นโมฆะ

สนธิสัญญานี้คงเทียบได้กับการสัญญาสำหรับการปลิดชีพและความอัปยศอดสู

แต่เธอไม่เคยมีทางเลือกเช่นเดียวกับจี้เหยียนเซียงที่ป่วย เธอจะถูกดึงลงไปเพื่อส่งเลือด แม้ว่าเธอจะอยู่บนขอบฟ้าก็ตาม

สายรัดเลือดถูกไว้ที่แขนและยังจำกัดชีวิตของเธออีกด้วย

ความคิดจางหายไป

ฉันได้ยินหมอตัวเล็กยืนอยู่ข้างเตียงผ่าตัดของเธอและพูดว่า: “พี่โจวโจวยังไม่มา เขาบอกว่าจะพาใครมาจ่ายเลือด”

ส่วนหนึ่งของแพทย์ที่นี่เป็นศิษย์เก่าของจี้ผิงโจว

ความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเขาเป็นวิธีเดียวที่จะทำงานลับที่นี่ และเขาก็รู้ความสัมพันธ์ระหว่างเหอเจิงกับจี้ผิงโจวโจว

หมอที่ถือเข็มเหลือบมองไปที่เครื่องวัด “แต่มันสายไปแล้ว”

เข็มได้สัมผัสผิวหนัง

สามารถเจาะได้ด้วยการกดเบา ๆ

ในเวลาเดียวกันเสียงของจี้ผิงโจวก็ดังขึ้นข้างนอกห้องผ่าตัดไม่ว่ากี่ครั้งเสียงของเขาก็ดูเหมือนจะเป็นด้ายทำให้หัวใจของคน ๆ นั้นเต้นระรัว

แม้ว่าเหอเจิงกำลังจะตาย จิตวิญญาณก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้

เขามองไปที่จี้ซูที่ไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้ คอของเธอสั่น “ใครเข้าไป?”

จี้ซูไม่สามารถควบคุมเสียงร้องของเธอ “พี่สะใภ้”

การดำเนินการบริจาคเลือดภายในหยุดลงชั่วคราว

สายรัดที่แขนของเหอเจิงถูกปลดและดูเหมือนว่าสิ่งนั้นจะบีบคอของเธอ เมื่อเธอลุกจากเตียงผ่าตัดเธอหายใจหนัก ท้องสั่นและมีความรู้สึกอยากอาเจียนอย่างรุนแรงขึ้นมาเรื่อย ๆ

ประตูถูกเปิดออก

จี้ผิงโจวก็พาคนข้างๆมาด้วยเช่นกัน ผู้หญิงหน้าตาไม่สวยเกินไป เหอเจิงเคยเห็นเธอในละคร เธอแสดงเป็นตัวละครมองโกเลีย

เจียงเจินบอกเธอว่าชื่อจ้าวถังชิว

จี้ผิงโจวสวมถุงมือและมองไปที่เหอเจิงก่อนอย่างไม่แยแส ราวกับหัวเราะเยาะในคุณธรรมของเธอ “ออกไปรอข้างนอก มีอะไรฉันจะเรียก”

น่าจะเป็นศิษย์เก่าของโรงเรียนแพทย์ของเขาที่ไม่เคยได้ยินคำพูดที่น่าอับอายจากเขามาก่อน และพวกเขาต่างก็มองไปที่เหอเจิงด้วยความเห็นใจ

อะไรคือความอัปยศอดสูที่นองเลือดในที่สาธารณะ?

สิ่งนี้คงเทียบเท่าได้

สามีที่มองเห็นได้ของเธอปรากฏตัวต่อหน้าเธอพร้อมกับคนรักที่เขาเลี้ยงดูและขับไล่เธอไปโดยไม่เหลือแม้แต่ร่องรอยของมัน

ก่อนออกไป.

แม้แต่จ้าวถังชิวก็ยังมองเหอเจิงด้วยสายตาที่น่าสมเพชเช่นเดียวกัน

หลังจากถูกออกจากห้องผ่าตัด จี้ซูก็หลั่งน้ำตาและจับเหอเจิงด้วยมือที่เปียกของเธอ เสียงร้องไห้ดังขึ้น “พี่สะใภ้ ไม่เป็นไรใช่ไหม”

เสียงที่ส่งออกมาเหมือนมีแค่ลม

ไม่มีเสียงใด ๆ

ในห้องผ่าตัดมีหน้าต่างโปร่งใส แม้จะเห็นว่าการทำงานในนั้นคืออะไรมันก็ไม่สำคัญแล้ว

หลังจากออกมาเหอเจิงไม่ได้พูดอะไร

ยืนอยู่ข้างกำแพงสีขาวมองไปที่หน้าต่าง มีเตียงผ่าตัด ระหว่างเครื่องมือหลายเครื่อง และมีคนร่างเล็กนอนอยู่บนเตียง จ้างถังชิวอ้วนกว่าเธอด้วยใบหน้าที่บวมและดูมีสุขภาพดีเป็นพิเศษ

แต่เข็มแทงเข้าไปและเธอก็หลั่งน้ำตาด้วยความเจ็บปวด

หัวหน้าศัลยแพทย์ไม่ใช่ จี้ผิงโจว เขาอยู่ข้างๆเธอปลอบโยนเธอ กระซิบเบา ๆ น้ำในดวงตาของเขาอบอุ่น เหอเจิงรู้ว่าเขาไม่ชอบจ้างถังชิวแต่ความทุกข์นั้นเป็นเรื่องจริง

สถานการณ์ภายในค่อยๆคงที่ จี้ซูหยุดร้องไห้ แต่ก็ยิ่งกังวลเกี่ยวกับเหอเจิง เธอแอบมองเธอเป็นครั้งคราวใบหน้าที่ขาวซีดราวกับกำแพงของเธอ และถามอย่างสั่น ๆ ว่า: “พี่สะใภ้ มีตรงไหนที่รู้สึกไม่สบายไหม?”

เธอเงียบ

“ ให้ฉันจะเรียกหมอคนอื่นมาดูคุณดีไหม ร่างกายคุณทำไมถึงเย็นจัง”

ครั้งสุดท้ายที่เธอสัมผัสมือของเหอเจิงคือเย็นเฉียบ

เป็นตอนที่เธอให้เลือดจี้เหยียนเซียงมากเกินไปและเป็นลมระหว่างทางกลับตึกเหนือ

เหอเจิงส่ายหัว

เธอหัวเราะอีกครั้งพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา “เสี่ยวซู เมื่อฉันให้พี่สาวของคุณถ่ายเลือดฉันหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเขาจะมาหาฉันเหมือนตอนนี้ เมื่อฉันมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น ฉันไม่ต้องพิเศษมาก แค่รู้สึกเป็นห่วงสักหน่อย แต่ฉันถ่ายเลือดมาสามปีแล้วยังไม่มีเลย ”

ทางเดินสีเทา

ไม่มีลมหายใจเลย

ทันใดนั้นจี้ชูก็กระโดดขึ้นมา ในใจของเธอเมื่อเธอมองไปที่เหอเจิงอีกครั้ง เธอก็ปาดน้ำตา “แต่ฉันไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นในสถานการณ์นี้ ดังนั้นฉันจึงทำให้ผู้คนสนุกสนาน”

“พี่สะใภ้……”

จี้ซูจับนิ้วของเธอไว้แน่นปลายนี้เธอเหมือนน้ำแข็งและผอมบางราวกับเงาของความว่างเปล่า

เธอยิ้มและดึงมือออก “ฉันต้องไปแล้ว”

ทันใดนั้นจี้ซูก็เข้าใจว่าทำไมเธอถึงแสดงท่าทางที่น่าสังเวชเช่นนี้เมื่อ เธอมองเข้าไปข้างในและทุกคนจะต้องผิดหวังถ้าเธอไม่รอ

หลังจากฟื้นคืนสติแล้วเธอก็ไล่ตามลงไปชั้นล่าง ทั้งสองร่างก็รีบเดินผ่านหน้าต่างไป

จี้ผิงโจวชำเลืองมองและลุกขึ้นโดยไม่รู้ตัว

แต่มือของจ้าวถังชิวบีบเขาไว้ ใบหน้าที่เจ็บปวดของเธอเปลี่ยนเป็นซีด “อย่าไปฉันกลัวที่จะอยู่คนเดียว”

หัวใจได้รับการผ่อนคลาย เขานั่งลงอีกครั้งอย่างอ่อนโยนและสงบ“ ไม่เป็นไรเดี๋ยวกลับไปให้พี่เฉินทำอาหารเสริมอร่อย ๆ ให้คุณ”

ในครึ่งแรกจ้างถังชิวยังคงยิ้ม

ในช่วงครึ่งหลังจี้ผิงโจวกล่าวอีกครั้งว่า: “ผมดูหนังเรื่องนั้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ ผมจะติดต่อให้ผู้บริหารระดับสูงอนุมัติให้คุณ”

มีความเจ็บปวดเล็กน้อยในดวงตาของจ้าวถังชิวแต่มันก็หายไปอย่างรวดเร็ว

มองออกไปนอกหน้าต่างที่สว่างไสวอีกครั้งไม่มีเงาของคนข้างนอกมีเพียงแสงสีเทาลอยไปกับฝุ่น

จี้ผิงโจวคิดเพียงว่าพวกเธอไม่สามารถยืนมองการถ่ายเลือดที่นี่ได้

เมื่อลงไปชั้นล่าง เหอเจิงไม่ได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เมื่อเข้าไปในสนาม ที่เต็มไปด้วยดอกไม้และต้นไม้ ได้กลิ่นหอมของดอกไม้ เธอยังคงรู้สึกอยากอาเจียนเล็กน้อยและหลังจากเดินไปไม่กี่ก้าวเธอก็ได้ยินจี้ซูเรียกเธออยู่ข้างหลังพร้อมกับร้องไห้

สุดท้ายเธอก็เดินต่อไม่ได้.

เหอเจิงหยุดและรอเธอ

เธอมาจากด้านหลังและอ้าแขนเพื่อปิดกั้นเส้นทางของเหอเจิง เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ และเธอก็ร้องไห้ออกมา “ฉันจะไม่ปล่อยคุณไป!”

“ หยุดเถอะฉันต้องกลับแล้ว”

จี้ซูส่ายหัวกัดฟันหน้าแดง “อย่าเพิ่งไป ฉันจะให้พี่ชายไปขอโทษ พี่เขาทำผิดต่อพี่สะใภ้ … ”

เหอเจิงยิ้มอย่างอดทน

การปฏิบัติต่อเธอก็เหมือนกับการปฏิบัติต่อเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ยังไม่โตเป็นวัยรุ่น “เสี่ยวซูคุณชอบสร้อยคอโมราสีแดงในห้องของฉันมาตลอดใช่ไหม ฉันออกไปแล้ว อย่าให้ผู้หญิงคนอื่น”

จี้ซูสะอื้น

เธอรู้ว่าเป็นวันที่จี้ผิงโจวเปลี่ยนกระจกตา เหอเจิงฝ่าฝนในฤดูหนาวและปีนขึ้นไปบนภูเขา นิ้วเท้าที่เธอเดินนั้นถูกกัดเซาะไปด้วยเลือดและขอพรในพระวิหาร และได้สร้อยนั้นมา

ต่อมาจี้ผิงโจวไม่ต้องการ ดังนั้นเธอจึงโยนมันลงในกล่องเครื่องแป้ง แต่เธอชอบมันมาก

เหอเจิงเช็ดน้ำตาของเธอด้วยแขนเสื้อของเธฮยิ้มอย่างสวยงามและสงบ “ฉันไม่ชอบที่คนอื่นมายุ่งกับของของฉัน คุณเอาไปให้หมดเลย”