“พ่อเธอตายยังไงลืมแล้วเหรอ? เธอทำให้เขาโมโหคนเดียวไม่พอยังจะมาทำให้ฉันโมโหด้วยเหรอ?”
พูดจบ คุณนายฟางก็ตบโต๊ะเสียงดังลั่น และพูดต่อว่า “หย่าแล้วก็ซ่อนตัวอยู่ที่บ้านเงียบๆ อย่าออกไปไหนอีก”
เหอเจิงตักข้าวใส่ปาก แต่เหมือนจะไม่ได้รู้สึกถึงรสชาติมัน
บรรยากาศอึมครึม
แต่ป้าหมิงรวบรวมความกล้าเสิร์ฟซุบให้คุณนายฟาง จากนั้นก็พูดอย่างยิ้มแย้มว่า “คุณนายอย่าเพิ่งคิดมากไปเลยค่ะ คุณหนูเจิงแค่พูดไปเท่านั้นค่ะ อย่าเก็บมาคิดมากเลย”
ป้าหมิงอายุมากแล้ว และเธอก็อยู่ที่บ้านตระกูลฟางมานาน
ทำให้เธอรู้ดีว่าควรจะพูดหรือทำอย่างไรให้คุณนายฟางใจเย็นลง
คุณนายฟางรับซุปไป และหันไปพูดกับเหอเฟิงด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ถ้าเธอกล้าออกไปเข้าร่วมการแสดงกับพวกละครสัตว์พวกนั้นล่ะก็ ฉันจะตัดขาเธอคอยดู”
คนที่อยู่ตรงหน้าถึงกับขำออกมาจนตะเกียบสั่น
ฟางลู่เป่ยพูดต่อว่า “เขาเรียกว่าละครเวทีครับ ไม่ใช่ละครสัตว์”
“ยังมีลูกอีกคน!” เธอชี้หน้าทางลูกชาย และพูดต่อว่า “ถ้ายังใช้ชีวิตมั่วซั่วไปวันๆกับยัยผู้หญิงพวกนั้นอยู่อีก แม่ก็จะตัดขาลูกด้วยอีกคน”
ไม่มีใครกล้าเอ่ยเสียงใดๆ
จากนั้นเธอก็ตบโต๊ะและพูดว่า “ทานข้าว!”
เหอเจิงจับตะเกียบ ด้วยสายตาเหม่อลอย คุณนายฟางจ้องไปที่เธอและบอกว่า “ก่อนจะถึงวันเกิดฉัน เธอห้ามออกไปไหนทั้งนั้น”
“ค่ะ” เธอไม่มีทางเลือกอื่น ได้แต่พยักหน้ายอมรับเท่านั้น
หลังจากเวลาอาหารเย็น
เหอเจิงเตรียมจะช่วยเก็บถ้วยจาน แต่ก็ถูกป้าหมิงแย่งไปและบอกว่า “คุณหนู ที่นี่เป็นบ้านคุณค่ะ คุณไม่ต้องทำเรื่องพวกนี้แล้วนะคะ คุณหนูรีบไปพักผ่อนเถอะค่ะ วันมะรืนผู้คนจะมาอีกเยอะ คุณหนูน่าจะต้องเหนื่อยแน่ค่ะ”
“ฉลองวันเกิดคุณแม่ น่าจะเชิญคนมาไม่น้อยเลยใช่ไหมคะ?”
ป้าหมิงเข้าใจความหมายของเหอเจิง จึงตอบกลับเสียงเบาว่า “คุณหนูสบายใจได้นะคะ ปีก่อนๆที่เชิญคุณจี้ แต่เขาไม่เคยมาเลย มีแต่สั่งให้คนส่งของขวัญมาเท่านั้น พวกคุณไม่ได้เจอกันหรอกค่ะ”
เธอตบมือเหอเจิงเบาๆ ให้เธอสบายใจ
ตั้งแต่แต่งงานออกไปสามปี งานวันเกิดทั้งสามครั้ง เขาไม่เคยมาเองเลยสักครั้ง จึงทำให้คุณนายฟางโกรธมาก คิดว่าเหอเจิงเนรคุณและคิดว่าคนที่เหอเจิงแต่งงานด้วยก็เย็นชาเช่นเดียวกับเธอ แต่คุณนายฟางไม่เคยรู้เลยว่า เพราะเหอเจิงเองต่างหาก ที่ไม่อยากพาจี้ผิงโจวเข้ามาในบ้าน
จากนั้นเหอเจิงก็พูดกับป้าหมิงว่า “ป้าคะ มากับฉันหน่อยค่ะ”
“มีอะไรเหรอคะ ทำไมลับๆล่อๆ?”
“มาเถอะค่ะ”
จากนั้นทั้งสองก็เดินขึ้นตึกไป
เหอเจิงพาป้าหมิงเข้าห้องไป จากนั้นก็เดินไปหยิบกล่องผ้าที่อยู่ลึกที่สุดของลิ้นชัก ภายในกล่องเป็นเข็มกลัดหยกอย่างดี ทั้งสวยและดูมีราคามาก เวลาที่แสงกระทบไปโดนก็โดดเด่นและเปล่งประกาย
“อันนี้ ป้าช่วยเอาไปให้คุณแม่หน่อยนะคะ”
ป้าหมิงอึ้งเล็กน้อย ก่อนจะตอบว่า “ให้ของขวัญวันเกิดคุณนาย คุณหนูน่าจะเป็นคนเอาไปให้ด้วยตัวเองนะคะ ท่านคงดีใจมาก”
“ไม่หรอกค่ะ คุณแม่เห็นฉันแล้วคงไม่ดีใจ ป้าช่วยฉันนะคะ ช่วงที่ผ่านมาฉันไม่ได้เก็บของอะไรดีๆไว้ให้เลย มีแค่สิ่งนี้เท่านั้นค่ะ ฉันอยากให้ท่านมาตลอด สองปีก่อนก็คิดว่าจะให้ท่านแล้ว แต่ก็ไม่ทันเพราะจี้ผิงโจวดันแย่งส่งของขวัญมาเสียก่อน”
อยู่ที่บ้านตระกูลจี้ เธออดทนอดกลั้นทุกอย่าง
ไม่กล้าทำเรื่องที่ทำให้จี้ผิงโจวไม่ชอบใจหรือไม่สบายใจ และจริงๆแล้วเรื่องหย่า เธอก็อยากจะจบและแยกย้ายจากกันด้วยดี แต่เพราะจี้ผิงโจวไม่ยอมและอยากจะฉีกหน้าเธอ เรื่องเลยเป็นแบบนี้
จากนั้นป้าหมิงก็ถือเข็มกลัดนั้นไปส่งให้คุณนายฟาง “ดูดีมากจริงๆ คุณหนูสายตาเฉียบแหลมมาก”
คุณนายฟางทำท่าทีเบื่อหน่ายและรับเข็มกลัดไป จากนั้นก็แสร้งปากแข็งตอบกลับว่า “กล้ำกลืนฝืนทนอยู่ที่บ้านตระกูลจี้ตั้งนาน ได้ของอันนี้แลกกลับมาเหรอ ?”
“ไอหยา คุณอย่าพูดแบบนี้กับคุณหนูซิคะ เธอรู้ว่าอะไรผิดแล้วแก้ไขก็ดีแล้วนะคะ”
“ดีอะไร ใบหย่าได้เอากลับมาไหม?” คุณนายฟางถาม “ถ้าไม่ได้เอากลับด้วย เธอก็ยังเป็นคนของตระกูลจี้อยู่วันอย่างค่ำ พวกเธอคิดว่าคนตระกูลจี้ยอมให้หลอกง่ายๆแบบนั้นเหรอ”
ป้าหมิงไม่ได้ตอบกลับอะไร
พวกเธอดีใจกับเรื่องหย่ามาก จนลืมนึกว่าจี้ผิงโจวมีนิสัยชอบแก้แค้นมาก
“ช่างเถอะ งานฉลองวันเกิดฉันวันนั้น เชิญคุณชายสี่มาด้วย จะหย่าหรือไม่หย่า ฉันต้องถามเขาให้ชัดเจน”
ป้าหมิงตะกุกตะกัก พูดว่า “เอ่อแต่คุณหนูเหมือนไม่อยากเจอคุณชาย…”
คุณนายฟางวางเข็มกลัดลงบนกล่องเหมือนเดิม จากนั้นพูดว่า “อย่าเพิ่งบอกอะไรเธอ”
