ตอนที่ 787 : พลังอํานาจแห่งเทพมาร

ตอนที่ 787 : พลังอํานาจแห่งเทพมาร
 
เกล็ดของหลงเฉิ่งขวงแหลกสลายเพราะกรงเล็บ กระนั้นพวกมันฟื้นคืนกลับได้รวดเร็ว คิดสร้างความเสียหายแก่มันถือเป็นเรื่องยากยิ่ง
 
มือของฉินหยุนแปรเปลี่ยนเป็นกรงเล็บราชสีห์ เป็นผลให้หลายคนต้องสะดุ้งผุดลุกกันขึ้นมา
 
บรรดาผู้ซึ่งเคยเห็นเขาใช้กรงเล็บราชสีห์สวรรค์มาก่อน เวลานี้ได้ทราบ ว่ากรงเล็บราชสีห์สวรรค์ของฉินหยุนตอนนี้วิวัฒนาการขึ้นแล้ว ก่อนหน้า กรงเล็บราชสีห์สวรรค์ที่เผยออกมันเป็นเพียงพลังงานที่ควบแน่น ตอนนี้พวกมันเปรียบดังอาวุธจริง ปลายกรงเล็บ มันยังเผยประกายแสงเจิดจ้าอันเย็นเยือก
 
ได้เห็นกรงเล็บราชสีห์สวรรค์ของฉินหยุน หลงเฉิ่งขวงอดไม่ได้ที่จะเลียรอบริมฝีปาก เสียงหัวเราะชั่วร้ายเผยพร้อมร่างที่ทะยานออก เขาอสูรที่ศีรษะนั้นพลันปลดปล่อยรัศมีแสงสีแดงออกมามันคือรัศมีแสงกว้างถึงสิบเมตรที่ครอบงําด้านบน ก่อนจะร่วงหล่นลงมาปกคลุมใส่ฉินหยุนจากนั้นขนาดของมันจึงหดเล็กลง คิดพยายามพันธนาการฉินหยุนเอาไว้ ฉินหยุนย่อมไม่นิ่งเฉยรอความตาย เขาเร่งรีบกระโดด
 
“อย่าได้คิดว่าจะหนีรอด!” เสียงหัวเราะชั่วร้ายของหลงเฉิ่งขวงดัง ขึ้นพร้อมหลายหมัดปลดปล่อยผ่านอากาศ
 
พลังงานหมัดก่อเกิดเป็นรูปลักษณ์วิญญาณร้ายเข้าปกคลุมฉินหยุน กรงเล็บราชสีห์สวรรค์จึงต้องวูบไหวกระนั้น มันกลับไม่อาจทําลายพลังงานหมัดโดยสมบูรณ์ได้
 
ตู้ม ตู้ม!
 
ฉินหยุนรับแรงปะทะโดนอัดลงกับพื้น เวทีขนาดเล็กที่วางไว้บนลานประลองขนาดใหญ่ได้กลับกลายเป็นเศษซากทันทีเมื่อต้องถูกพลังงานหมัดเมื่อครู่
 
“จงหยุดที่ตรงนั้น!” หลงเฉิ่งขวงหัวเราะเสียงดัง
 
รัศมีแสงอีกจํานวนหนึ่งเริ่มหดขนาดเล็กลงพันธนาการฉินหยุนเอาไว้
 
ฉินหยุนระเบิดเสียงคําราม ปลดปล่อยความสามารถเทวะแผ่นดินไหว คลื่นสั่นสะเทือนแผ่กระจายจากทุกส่วนในร่าง
 
ครืน ครืน ครืน!
 
พลังแผ่นดินไหวเป็นผลให้เวทีประลองยุทธ์สั่นสะเทือนรุนแรง มันเคลื่อนขึ้นลงเป็นคลื่น
 
ตู้ม!
 
ฉินหยุนสะบัดร่างรุนแรง แสงสีแดงระเบิดออกโดยมีเขาเป็นศูนย์กลาง รัศมีแสงสีแดงที่พันธนาการไว้เมื่อครู่ เวลานี้แหลกสลายแล้ว
 
หลงเฉิ่งขวงลอยกลางอากาศ ได้รับชมพลังอํานาจของฉินหยุนยังถึงกับต้องตื่นตระหนก
 
ฟุบ ฟุบ!
 
ฉินหยุนประสานสองนิ้วชี้ไปยังหลงเฉิ่งขวงบนฟากฟ้า ดัชนีทะลวงขุนเขาแยกพสุธาจึงปรากฏพลังดัชนีสีดําปลดปล่อยออกในพริบตา
 
ร่างกายหลงเฉิ่งขวงระเบิดมวลพลังงานสีดําสร้างเป็นม่านพลังล้อมรอบ
 
ตู้ม!
 
กระนั้น ดัชนีทะลวงขุนเขาแยกพสุธาของฉินหยุนกลับทะลวงผ่านม่านพลังสีดําของหลงเฉิงขวง มันปะทะเข้าที่เกล็ดบนร่างระเบิดพวกมันแหลกสลายเกิดเป็นมวลเลือดสาดกระจายลงมา
 
หลงเฉิ่งขวงหลั่งเลือดออก เป็นผลให้หลายคนที่รับชมร้องออกอย่างนึกถึง
 
“เจ้า เจ้าถึงขั้นบีบบังคับให้ข้าทําเช่นนี้”
 
หลงเฉิ่งขวงคํารามเกรี้ยวกราด อาการบาดเจ็บของเขาฟื้นตัวรวดเร็ว เพียงเขากล่าวคําจบฉินหยุนจึงโจมตีออกด้วยดัชนีทะลวงขุนเขาแยกพสุธาอีกครั้งหนึ่ง
 
ทันใดนี้เอง สายฟ้าอสนีบาตหนาใหญ่ได้ฟาดฟันลงจากฟากฟ้า!
 
หลงเฉิ่งขวงมีโทสะเป็นล้นพ้น กลุ่มก้อนพลังงานสีดําทะลักล้นจากร่างกาย
 
ในพริบตา หลงเฉิ่งขวงได้แปรเปลี่ยนร่างอีกครั้งหนึ่ง ใบหน้าเกิดเป็นเกล็ดขึ้นปกคลุม ดวงตาสีเขียวทั้งสองยิ่งลุกโชน ลิ้นกลับกลายเป็นสีดําและยื่นยาวออกมา
 
“นี่คือร่างอัปลักษณ์ของเจ้าหรือ?” ฉินหยุนกล่าวคําจบ จึงกระโดดหลบพลังชั่วร้ายสีดําของหลงเฉิงขวงที่โจมตีใส่
 
“คิดชั่วโทสะข้า เจ้าต้องไม่ได้ตายดี!” หลงเฉิ่งขวงผู้ซึ่งแปรสภาพเป็นอสูรร้ายโดยสมบูรณ์เวลานี้ตะโกนเสียงดังสนั่น เป็นผลให้หลายคนต่างรู้สึกเลือดในกายเย็นเยียบ
 
พบเห็นหลงเฉิ่งขวงเป็นเช่นนี้ ฝูงชนที่รับชมต่างเผยสีหน้าหนักอึ้งกันออกมา กระทั่งผู้ที่เข้าใจผู้ฝึกตนอสูร ยังไม่ทราบว่านี่เป็นวิชาอสูรใดที่หลงเฉิ่งขวงฝึกฝนจนมีสภาพน่าหวาดกลัวเพียง
 
หลงเฉิ่งขวงเข้าถึงฉินหยุนทางด้านหลังในพริบตา พร้อมโจมตีออกด้วยฝ่ามือหนักหน่วง ฉินหยุนหลบเลี่ยงพร้อมโจมตีสวนกลับโดยเจ็ดฝ่ามือมังกรสัมบูรณ์ด้วยมือเดียว ขณะที่อีกมือหนึ่งไม่ว่างเว้น ใช้งานดัชนีทะลวงขุนเขาแยกพสุธาออกอีกครั้ง พลังฝ่ามือและพลังดัชนีต่างเข้าปะทะที่ร่างหลงเฉิงขวงแทบพร้อมกัน!
 
เสียงคํารามร้องของพลังงานมหาศาลดังกึกก้อง!
 
หลงเฉิ่งขวงถอยกลับหลายสิบเมตรเพราะการโจมตีครั้งนี้ ที่เกล็ดสีดําบนร่างนั้นเพียง ปลดปล่อยมวลพลังงานสีดําออกมา!
 
“อํานาจป้องกันมันแข็งแกร่งนัก!”
 
ฉินหยุนเกิดความตื่นตะลึงภายใน ก่อนหน้านี้เขายังสามารถเรียกเลือดจากหลงเฉิ่งขวงได้ กระนั้นตอนนี้ เขาไม่อาจแม้ทําลายการป้องกันอีกฝ่าย ฉินหยุนปลดปล่อยกรงเล็บราชสีห์สวรรค์ อีกครั้งหนึ่งร่างทะยานพุ่งตัวออก บุกโจมตีต่อเนื่องใส่หลงเฉิ่งขวง เสียงปะทะ “ตึง ตึง ตึง” ดัง นต่อเนื่องไม่หยุดเกล็ดดําของหลงเฉิ่งขวงแข็งแกร่งขึ้นจริง!
 
“ฉินหยุน หยุดสู้ได้แล้ว เร่งรีบถอนตัว!” เจี้ยนสือเทียนตะโกนดังจากบนฟากฟ้าเหนือม่านพลัง
 
หลงเฉิ่งขวงตอนนี้อยู่ในสภาพชวนสะพรึงและยากกําราบ ฉินหยุนมีศักยภาพไม่พอจัดการอีกฝ่ายลงได้!
 
เฉินหยุนย่อมต้องสังหารหลงเฉิ่งขวงที่ถูกเทพมารครอบงํา ไม่อย่างนั้นแล้วหากเทพมารทําให้ อีกฝ่ายแข็งแกร่งยิ่งกว่านี้ ทั้งฉินหยุนและหยางฉีเย่ว์จะตกอยู่ในอันตรายใหญ่หลวง
 
หลงเฉิ่งขวงตะโกนพร้อมหัวเราะเสียงดัง “ฉินหยุน วันนี้คือวันตายของเจ้า!”
 
ผู้คนจากตระกูลหลงและเขตแดนลึกล้ํา ได้เห็นหลงเฉิ่งขวงทรงพลังอํานาจขึ้นมหาศาลเพียงนี้ ยังตระหนกตกใจพร้อมกันนี้ พวกเขายังเป็นกังวล ว่าหลงเฉิ่งขวงจะไม่อาจควบคุมตนเองได้อีกเศษเสี้ยวจิตวิญญาณเทพมารภายในร่างหลงเฉิ่งขวง มันอัดแน่นด้วยพลังงานมหาศาลจนทําให้เขาต้องมีสภาพเป็นเช่นนี้
 
หลงเฉิ่งขวงผู้ซึ่งหัวเราะเสียงดัง เวลานี้พลันคายเอาลําแสงสีแดงเจิดจ้าออกมา! ลําแสงสี แดงเคลื่อนไหวในพริบตา กระทั่งฉินหยุนคิดหลบเลี่ยงก็ยังต้องโดนโจมตีเข้าใส่
 
ตู้ม!
 
ฉินหยุนถูกโจมตี หมอกโลหิตพลันบังเกิดตามลําแสงที่ยิงออก เสียงดังสนั่นเกิดขึ้นราวกับ มันพร้อมแยกแดนสวรรค์และพื้นโลกออกจากกันเวทีประลองยุทธ์กลับกลายเป็นถูกปกคลุมด้วย แสงสีแดง มันคือพลังชั่วร้ายที่อัดแน่นจนแข็งแกร่ง
 
“เสี่ยวหยุน!” หยางฉีเย่ว์รับชมจากที่ไกลออกไป มือขาวนวลของนางกําเอาไว้แน่น
 
“กําลังของหลงเฉิ่งขวงเกินกว่าที่คาดคิดไว้มากเกินไปแล้ว!” เปาเฉิงโฉ่วเผยสีหน้าหนักอึ้ง “พวกเราต้องให้ฉินหยุนถอนตัวโดยเร็ว!”
 
ถูกหลงเฉิ่งขวงโจมตีไปครั้งหนึ่ง ผิวหนังของฉินหยุนจึงปริออกพร้อมร่วงหล่นกับพื้นกรีดร้องเจ็บปวด
 
ตู้ม ตู้ม ตู้ม!
 
หลงเฉิ่งขวงลอยร่างกลางอากาศ เขาอสูรสีดําพลันยิงออกซึ่งแสงสีแดงฉานเป้าหมาย ของมันคือฉินหยุนและยังเป็นการยิงออกอย่างไม่คิดหยุดยั้ง!
 
ฉินหยุนนอนกับพื้น เขาเกือบจะสิ้นหวัง กระนั้น หลิงหยุนเอ๋อได้เร่งรีบปลดปล่อยพลังกลืนกิน เริ่มกลืนกินพลังเทพมารเข้าไปตัวนางเวลานี้เพียงดูดกลืนได้ส่วนหนึ่ง ส่วนใหญ่ที่เหลือจึงต้องปะทะกับร่างกายฉินหยุน
 
ฉินหยุนครอบครองวิญญาณยุทธ์แห่งความเที่ยงธรรม ไม่อย่างนั้นตัวเขาคงเกิดคลุ้มคลั่งเพราะการดูดกลืนพลังเทพมารไปแล้ว!
 
“เพียงเศษเสี้ยวพลังของเทพมารยังแข็งแกร่งเพียงนี้!” ฉินหยุนนอนกับพื้นร่างกาย ยากเคลื่อนไหวตัวเขาถูกหลงเฉิ่งขวงโจมตีต่อเนื่อง
 
เวทีประลองถูกปกคลุมด้วยออร่าสีแดงดูชั่วร้าย! หลงเฉิ่งขวงลอยค้างกลางอากาศ ฝ่ามือไพร่เก็บไว้ด้านหลัง เขาอสูรที่ศีรษะเพียงยิงพลังเทพมารออกต่อเนื่องลงสู่พื้นเบื้องล่าง
 
ฝูงชนที่รับชมต่างตื่นตะลึง ทุกคนที่นี้ย่อมได้ยินเสียง “ตู้ม ตู้ม ตู้ม” ดังต่อเนื่องมันราวกับประสาทรับฟังพวกเขาด้านชา ทุกคนที่นี้ล้วนได้เห็นถึงพลังชวนสะพรึงของหลงเฉิ่งขวง
 
ทว่าฉินหยุนยังอยู่ที่ตรงนั้น และยังไม่สิ้นชีพ! ฉินหยุนมีกําลังต้านรับมากพอให้ผู้รับชมต้องนึกซึ่งเพราะเขาถึงขั้นสามารถแบกรับการโจมตีหลายครั้งคราได้
 
กระทั่งเทพมารในร่างหลงเฉิ่งขวงยังพบว่าเรื่องราวเกินเชื่อได้
 
สุดท้าย หลงเฉิ่งขวงหยุดโจมตี ร่างเคลื่อนลงมาด้วยรัศมีพลังชั่วร้ายอย่างสง่างามบนเวทีประลองยุทธ์ จากนั้นจึงค่อยดูดกลืนพลังที่ฟุ้งกระจายกลับคืนโดยสมบูรณ์
ฉินหยุนนอนกับพื้น ร่างกายของเขามีแต่บาดแผลกระจายทั่ว ทว่าเขาก็ยังพยายามค ลุกคลานลุกขึ้น แต่ขณะเขาคิดตั้งตัวได้ หลงเฉิ่งขวงจึงส่งลูกเตะออกมาคราหนึ่งอย่างรุนแรง
 
หลงเฉิ่งขวงเคลื่อนที่ในพริบตาตามติดร่างฉินหยุนที่กระเด็นไปพร้อมยกร่างนั้นขึ้นลําคอของฉินหยุนถูกเกาะกุมด้วยแรงบีบจนไม่อาจพูดกล่าว
 
“เจ้าคิดอยากยอมแพ้งั้นหรือ?” หลงเฉิ่งขวงเผยเสียงหัวเราะชั่วร้าย
 
ฉินหยุนไม่เคยมีความคิดยอมแพ้ หากไม่อาจสังหารหลงเฉิ่งขวงวันนี้ อีกไม่นานพลังอํานาจของหลงเฉิ่งขวงจะยิ่งเพิ่มมากขึ้น และถึงตอนนั้น ก็จะไม่มีผู้ใดหยุดยั้งเขาได้อีกต่อไป
 
อย่างกะทันหัน หลงเฉิ่งขวงรับรู้ถึงตะวันทมินในร่างฉินหยุน เขาทั้งรู้สึกตื่นตะลึงและยินดี
 
“ไม่แปลกใจที่เจ้าต้านรับการโจมตีข้าได้หลายครั้งเพียงนั้น นี่เองที่เป็นสาเหตุ!” หลงเฉิงขวงกล่าวออกอย่างตื่นเต้นยินดี มือจ้วงแทงเข้าใส่หน้าท้องฉินหยุน คว้าเข้าที่ตะวันทมิฬ ทว่าไม่ อาจนํามันออก
 
ได้เห็นเรื่องราว เปาเฉิงโจ่วเร่งร้อนตะโกน “เขาคิดนําแก่นเตําลึกล้ําออกมา เร่งรีบหยุด!”
 
หลงเฉิ่งขวงย่อมทราบ ว่าหากตนเองนําตะวันทมิฬออกมา วันนี้เขาจะไม่มีทางรอดชีวิตพ้นจากที่นี่ ดังนั้นจึงเพียงคว้าจับมันเอาไว้
 
ชายชราเขตแดนลึกล้ํากล่าวคําเสียงเย็น “นั่นไม่ใช่การนําออกมา เพียงแต่เป็นการคว้าจับ!”
 
หยางฉีเย่ว์เกิดกังวล นางกระชับมือเชี่ยวเย่ว์เหม่ยเกาะกุมไว้แน่น เชี่ยวเย่ว์เหมยเองก็มองออกด้วยอาการปวดร้าวในหัวใจ นางคิดอยากออกไปช่วยฉินหยุนเสียเดี๋ยวนี้
 
หลงเฉิ่งขวงที่คว้าจับตะวันทมิฬของฉินหยุน ฉินหยุนจึงได้ยินเสียงหลิงหยุนเอ๋อตะโกนร้องเจ็บปวด
 
“วิญญาณเต๋? วิเศษนัก ข้านึกอยากได้สิ่งเช่นนี้มาโดยตลอด คราวนี้มันต้องเป็นของข้า!” หลงเฉิงขวงเผยเสียงแหบห้าวชั่วร้ายดังก้องในจิตใจฉินหยุน
 
“เสี่ยวหยุน อย่าให้มันเอาข้าไป! ข้าไม่อยากแยกจากเจ้า!” หลิงหยุนเอ๋อร้องตะโกนเจ็บปวดเสียงดัง “ข้าจะเป็นสหายที่ดีต่อเจ้าตลอดไป ต้องไปอยู่กับมัน ข้ายอมตายเสียดีกว่า!”
 
ฉินหยุนตะโกนโกรธเกรี้ยวดังภายใน “หยุนเอ๋อ… หยุนเอ๋อ… ข้าจะไม่ให้ได้มันนําเจ้าไป!”
 
หลงเฉิ่งขวงเผยเสียงหัวเราะโฉดชั่วดังก้องในมิติมายาของฉินหยุน “วิญญาณเต่น้อยเอ๋ย เจ้าเป็นของข้าแล้ว! อย่าได้ดิ้นรน หลังได้ติดตามข้า ไม่นานเจ้าก็ลืมเลือนมนุษย์ไร้ค่าผู้นี้แล้ว! มีแต่เทพมารผู้นี้จึงค่อยเหมาะสมกับเจ้า!”
 
หลิงหยุนเอ้อร้องตะโกนดังด้วยโทสะและความโศกศัลย์ “เสี่ยวหยุน อย่าให้ข้าแยกจากเจ้า! ข้าจะอยู่กับเจ้าไปตลอด และข้าไม่คิดติดตามตัวบัดซบนี้!”
 
หลังจากที่ตะวันทมิฬของฉินหยุนถูกหลงเฉิ่งขวงคว้าจับเอาไว้ มันถูกควบคุมโดยพลังเทพมารอันชวนสะพรึง กระทั่งหลิงหยุนเอ๋อยังถูกควบคุม
 
ได้ยินเสียงโศกศัลย์ของหลิงหยุนเอ๋อดังสะท้อนไม่หยุด ความโกรธในใจของฉินหยุนยิ่งมากล้นยามที่หลิงหยุนเอ๋อหวาดกลัว เขาก็หวาดกลัวเช่นเดียวกับนาง ยามที่หลิงหยุนเอ๋อโศกศัลย์ เขาก็เศร้าโศกเช่นกัน
 
ตอนนี้ เขามีทั้งความรู้สึกโกรธแค้นและโศกเศร้าจากจิตของหลิงหยุนเอ๋อ เขารับรู้ได้ถึงความรู้สึกของหลิงหยุนเอ๋อที่มีให้แก่เขา และเขาเองก็ไม่ทราบ ว่าเหตุใดหลิงหยุนเอ๋อจึงปรากฏตัวเป็นวิญ ญาณเต่ของเขา และทําไมนางถึงมีความรู้สึกลึกล้ําให้แก่เขาถึงเพียงนี้
 
“หยุนเอ๋อ จะไม่มีผู้ใดนําเจ้าไปจากข้าได้”
 
ฉินหยุนมองร่างภูติน้อยงดงามของหลิงหยุนเอ๋อ ร่างกายของนางกําลังเลือนหายไปทีละนิดในพริบตานี้ เขาเลือกหยิบยืมพลังของวิญญาณราชสีห์สวรรค์! เดิมเขาผสานวิญญาณราชสีห์สวรรค์เข้ากับกระดูกวิญญาณ ดังนั้นเขาจึงสามารถหยิบยืมพลังวิญญาณราชสีห์สวรรค์ ครั้งหนึ่งเขาเคยหยิบยืมมันมาแล้ว หลังผ่านไปหลายปี การฝึกฝนเขาเพิ่มพูนขึ้นมหาศาล ทว่าตอนนี้เขาต้องหยิบยืมพลังนั้นอีกครั้งหนึ่งแล้ว
 
วิญญาณราชสีห์สวรรค์ คือเศษเสี้ยวจิตวิญญาณที่บรรพบุรุษราชสีห์สวรรค์หลงเหลือไว้ พลังภายในของมันย่อมไม่อ่อนด้อยไปกว่าเทพมาร เพราะบรรพบุรุษราชสีห์สวรรค์คือสัตว์เทวะ ผู้ซึ่งสามารถเข้าสู่แดนเทพอ้างว้าง
 
“เทพมาร เจ้าจงลงนรกไปเสีย!” กรงเล็บราชสีห์สวรรค์ของฉินหยุนปรากฏในพริบตา เข้าตวัดใส่หลงเฉิ่งขวงซึ่งอยู่ตรงหน้า
 
ร่างกายแข็งแกร่งเลิศล้ําของหลงเฉิ่งขวง เวลานี้ถูกกรงเล็บคมกล้าปะทะหลายครั้งครา
 
เสียงฉินหยุนคํารามดังใส่ร่างของหลงเฉิ่งขวงที่เริ่มไม่อาจทานทน นี่คือเสียงคํารามสวรรค์แห่งราชสีห์สวรรค์!
 
คลื่นเสียงนี้มาพร้อมความสามารถเทวะแผ่นดินไหว มันโจมตีใส่พลังของเทพ มารจนแหลกสลายพร้อมทะลักเข้าใส่ร่างของหลงเฉิ่งขวงคิดบดขยี้
 
หลงเฉิ่งขวงและเทพมารตื่นตะลึงถึงที่สุด ทั้งสองไม่นึกฝัน ว่าฉินหยุนจะยังสามารถระเบิดพลังระดับนี้ออกมาได้
 
“ข้ายอม..”
 
หลงเฉิ่งขวงยังกล่าวไม่ทันครบประโยค ฉินหยุนโจมตีออกด้วยฝ่ามือ เป็นพลังราชสีห์สวรรค์ที่ปลดปล่อยพร้อมฝ่ามือมังกรสัมบูรณ์!
 
ฝ่ามือมังกรสัมบูรณ์ราชสีห์สวรรค์! นอกจากนี้ มันยังปลดปล่อยออกถึงเจ็ดฝ่ามือ!
 
ตู้ม!
 
เจ็ดฝ่ามือควบแน่นรวมเป็นหนึ่ง พลังอํานาจฝ่ามือแปรเปลี่ยนเป็นศีรษะราชสีห์สวรรค์พุ่งออกเข้ากลืนกินร่างหลงเฉิ่งขวง เสียงเทพมารแหบห้าวคํารามร้องดังกึกก้อง ผู้คนต่างสะดุ้งนึกหวาดกลัวไม่รู้จบสิ้น
 
ร่างกายหลงเฉิ่งขวงถูกฉีกกระชากแหลกสลาย ที่หลงเหลือ เป็นเพียงเขาอสูร!
 
ฉินหยุนเข้าไปคว้าเขาอสูรนั้นขึ้นมา พร้อมสะกดพลังสัตว์สวรรค์ของราชสีห์สวรรค์ที่หยิบยืมมาใส่เข้าไป
 

Related