บทที่ 1 เพียงนอนหลับในห้องเรียนก็ทำโจทย์เลขได้
เมืองเทียนเหอ โรงเรียนมัธยมปลายที่สองเมืองเทียนเหอ ชั้นปีที่สาม ห้องแปด
ในห้องเรียน บรรยากาศในห้องเรียนกำลังอยู่ในภาวะตึงเครียดเนื่องจากตอนนี้อยู่ในช่วงเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย
บนหัวมุมของกระดานดำหน้าห้องเรียนได้เขียนวันนับถอยหลังสู่วันสอบว่าเหลืออีกสามสิบวันราวกับนับถอยหลังเข้าสู่วันโดนเชือดเลยทีเดียว
บนแท่นยืนสอนของอาจารย์ ณ กลางห้องนั้นได้มีชายวัยกลางคนหัวโตสวมแว่นกำลังหันหน้าเข้ากระดานดำพร้อมทำการสอนอยู่
แต่บรรยากาศอันเคร่งเครียดนี้ไม่ได้ส่งผลต่อเด็กชายคนหนึ่งที่ตัดผมสั้น เขากำลังนอนฝุบอยู่กับโต๊ะพลางแจ๊บราวกับไม่อยากให้น้ำลายของตัวเองย้อยลงมาบนโต๊ะ
ชื่อของเด็กคนนี้คือเจียงฮ่าว หนึ่งในผู้ที่ได้รับการตราหน้าว่าเป็นหนึ่งในผู้ล้มเหลวในระบบการศึกษานี้
ในตอนนี้เองก็ได้มีเสียงพูดออกแนวอิเล็กทรอนิกส์ดังขึ้นในหัวของเขา
“ตรวจพบเป้าหมาย….”
“ทำการวิเคราะห์…”
“ตรวจพบความต้องการที่เหมาะสม เริ่มการเชื่อมโยง….”
“การเชื่อมโยงเสร็จสมบูรณ์…สุดยอดระบบย่อยสลายและสังเคราะห์เริ่มทำงาน….ปลดล็อคมิติส่วนตัว”
ด้วยเสียงอิเล็กทรอนิกส์อันเย็นชาที่ดังก้องอยู่ในหัวนี้ทำให้เจียงฮ่าวคนที่กำลังหลับฟันดีได้สะลึมสะลือขึ้นมา
“ใครกัน แล้วไอ้เสียงบี๊บๆนี่มันเสียงอะไรกัน” เจียงฮ่าวตื่นขึ้นมาพร้อมอาการอารมณ์เสียจึงเผลอพูดออกมาด้วยเสียงอันดังลั่น
ทันทีที่สิ้นเสียงของเขา สายตากว่าห้าสิบคู่ที่อยู่ในห้องเรียนได้หันไปจ้องมองเจียงฮ่าวในทันที
สายตาทุกคู่แสดงถึงตกใจอย่างมาก เนื่องจากอยู่ๆก็โดนใครบางคนทำลายสมาธิในการตั้งใจเรียนของพวกเขา
ที่หน้าชั้นเรียนในตอนนี้ อาจารย์สอนคณิตของเจียงฮ่าวได้แสดงสีน้ำดำทมิฬราวกับก้นหม้อออกมาแสดงถึงความโกรธเคือง เขาจ้องเจียงฮ่าวที่กำลังแสดงท่าทีโง่งมในสิ่งที่ตัวเองพึ่งทำลงไปด้วยสายตาอาฆาต และได้พูดออกมาด้วยเสียงอันดังลั่นว่า
“เจียงงงง ฮ่าว”
“ครับ”
เจียงฮ่าวขานรับในทันทีพร้อมยอมรับชะตากรรมของตนเองแล้ว
นั่นก็เพราะเขาทำให้หยวนหงโกรธ
“หึหึหึ บอกมาสิว่าโจทย์นี้ต้องแก้ยังไง”
หยวนหงถึงแม้จะโกรธจัดแต่เขาก็เปลี่ยนมาเป็นหัวเราะออกมาอย่างเริงร่าแทน เขาตบมือตัวเองไปที่กระดานดำอย่างดังลั่นพร้อมต้องการให้เจียงฮ่าวแก้โจทย์นี้ในทันที
กับคนที่พึ่งตื่นนอน โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือเจียงฮ่าวคนนี้ นี่ทำให้อาจารย์คนนี้ดูแคลนศิษย์ไม่ได้เรื่องคนนี้ในทันที
เจียงฮ่าวในตอนนี้รู้สึกราวกับต้องใช้ฟันกัดกระสุนให้ได้ยังไงอย่างนั้น เขาได้จ้องมองไปที่กระดานเพื่อพยายามจะแก้โจทย์นี้ให้ได้เพื่อรอดชีวิตออกจากสถานการณ์ในตอนนี้
แต่หัวของเขานั้นช่างขาวโพลนไปหมด
นี่ทำให้เขาใจเสียไปในทันที นั่นก็เพราะตัวเขานั้นมัวแต่นั่งหลับโดยไม่ได้สนใจเรียนเลยแม้แต่น้อย
เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเขานั้นถึงต้องรู้สึกง่วงในทันทีที่อาจารย์เริ่มสอน จะบอกว่าเขาควบคุมตัวเองไม่ได้ก็ไม่ผิดนัก
เพื่อให้ได้เงินใช้ในแต่ละวันจากพ่อแม่ของเขา เขาจึงต้องมาเรียนหนังสือแบบนี้ แต่แทบจะในทุกคาบทุกวันตัวเขานั้นก็ทำเพียงแค่นอนหลับในห้องมาตลอด
ความจริงมีหลายครั้งหลายหนที่ต้องการจะออกจากโรงเรียนเพื่อหางานทำ แต่นั่นก็ไม่สามารถทำได้เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสายตากดดันจากพ่อแม่ของเขาเอง
และในตอนนี้ เจียงฮ่าวก็ต้องมาตกอยู่ในสภาพก้มหัวนิ่งเงียบไปอย่างช่วยไม่ได้ เขาเองยังไม่ยอมแพ้ยังคงแอบเปิดตำราเรียนเพื่อจะลองหาวิธีแก้โจทย์ปัญหาบนหน้ากระดานดำให้จงได้
“ฮ่าฮ่าฮ่า ต่อให้ตัวผิดพลาดอย่างแกจะหาคำตอบยังไงก็แก้ปัญหานี้ไม่ได้หรอก”
“นั่นน่ะสิ ขนาดฉันขะมักขะเม้นตั้งใจเรียนขนาดนี้ยังไม่รู้เลยว่าโจทย์บนกระดานตอบว่าอะไร ถ้าเจียงฮ่าวทำได้นี่คงต้องมีพลายกระซิบแล้วล่ะ”
“ไอ้คนที่เรียนห่วยแตกขนาดนี้เนี่ยน้า….ยัง…ยังไม่ยอมบอกอาจารย์ว่าตอบไม่ได้อีก…เฮ้อออ.. สมกับเป็นไอ้ตัวผิดพลาดจริงๆ”
“………………………”
ในตอนนั้นเอง ในหัวของเจียงฮ่าวก็ได้บังเกิดเสียงๆหนึ่งขึ้นมา
“ขอต้อนรับสู่สุดยอดระบบย่อยสลายและสังเคราะห์”
“ติ้งงงง…ตรวจพบตำเรียนคณิตศาสตร์ชั้นปีที่สาม ท่านต้องการย่อยสลายหรือไม่”
“หืม ระบบ…?”
กับเจียงฮ่าวผู้ซึ่งติดนิยายอ่านแบบออนไลน์ชนิดที่ซึมลึกราวกับดื่มกินแทนชาได้ทุกค่ำคืนผู้นี้มีหรือที่จะไม่รู้ว่าคำว่าระบบในที่นี้จะหมายถึงสิ่งใด
เพียงแต่ว่าเมื่อได้ยินเสียงนี้ทำให้เขาตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูกเท่านั้น
อย่างไรก็ตามเมื่อได้เผลอประสบตาเข้ากับยมฑูตแห่งวิชาคณิตอย่างหยวนหงแล้ว เขาต้องสะดุ้งในทันทีแล้วรอบคิดขึ้นมาในใจว่า
“ย่อยสลาย”
เพียงสิ้นคำของเจียงฮ่าวที่ลอบนึกในใจ หนังสือคณิตศาสตร์ที่อยู่ในมือของเจียงฮ่าวได้ค่อยๆส่องแสงสีขาวและแสงก็ค่อยๆจางหายไป
“ติ้งงงง… ท่านสามารถย่อยสลายหนังสือคณิตศาสตร์ชั้นปีที่สามได้สำเร็จ ท่านได้รับคริสตัลความรู้คณิตศาสตร์ชั้นปีที่สามหนึ่งชิ้น ค่าทักษะ 0.3 หน่วย ท่านได้รับค่าประสบการณ์ 0.3 หน่วย”
“การย่อยสลายเสร็จสิ้น ท่านต้องการสังเคราะห์หรือไม่”
ในจิตสำนึกของเจียงฮ่าวในตอนนี้ปรากฎภาพของคริสตัลหลากสีที่ค่อยๆหมุนวนอยู่ในอากาศ เมื่อเขาจ้องมองมันในห้วงจิตสำนึกได้มีรายละเอียดขึ้นมาว่า
-คริสตัลความรู้ทางคณิตศาสตร์ม.ปลาย:ได้รับความรู้ทั้งหมดทางคณิตศาสตร์ตั้งแต่แรกเริ่มจนถึงม.ปลาย-
เมื่อได้เห็นสิ่งที่เขาได้จากการย่อยสลายมาแล้ว ทำให้เขานั้นนึกคำๆหนึ่งขึ้นมาอย่างไม่อิดออด
“แหงสิเฟ้ย”
