ในเวลานี้ กู่เสี่ยวเล่อและหนิงเล่ยได้ปีนขึ้นไปบนกำแพงหินเกือบ 40 เมตร แม้ว่าหน้าผานี้จะปีนได้ง่ายกว่าที่คาดไว้มาก แต่การปีนขึ้นไปบนยอดเขาในระยะทางเกือบ 100 เมตรก็น่าเหนื่อย
เจ้าลิงน้อยจินได้ปีนขึ้นจากไหล่ของกู่เสี่ยวเล่อไปที่หน้าผาด้วยตัวเอง มันเบาและแขนขามีกรงเล็บสำหรับปีนผา ดังนั้นมันจึงปีนขึ้นไปบนยอดเขาได้อย่างรวดเร็วและง่ายดาย หยุดเป็นครั้งคราวขยิบตาและส่งเสียงร้อง
“หนูน้อยนี้กำลังล้อเลียนพวกเราที่คลานช้าเกินไป” กู่เสี่ยวเล่อเช็ดเหงื่อออกจากใบหน้าของเขาและเหลือบมองไปที่หนิงเล่ย ซึ่งอยู่ต่ำกว่าตัวเองสองตำแหน่ง
“ไร้สาระ เราสามารถเปรียบเทียบกับมันได้หรือ? กู่เสี่ยวเล่อ สูงแค่ไหน? ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าฉันมองไม่เห็นด้านบนหลังจากปีนเขามานาน?” หนิงเล่ยกำลังหอบและเหงื่อออกแล้ว
“ผมขอบอกนะคุณหนิง คุณก็ทําไม่ได้เหมือนกัน! คุณไม่คุยโม้เรื่องที่คุณปีนเขาคิลิมันจาโรหรือ? นั้นน่าจะเกือบ 6,000 เมตร ทำไมคุณปีนน้อยกว่า 60 เมตรในครั้งนี้ คุณเหนื่อยมาก ? ” กู่เสี่ยวเล่อถามพลางยิ้มให้หนิงเล่ยที่ด้านล่าง
หนิงเล่ยเงยหน้าขึ้นมองเขาและอธิบายด้วยความโกรธว่า : “มันเหมือนกันไหม? ไกด์ชาวพื้นเมืองในท้องถิ่นเหล่านั้นติดตามฉันตลอดการปีนเขาล่วงหน้า ในหลาย ๆ ที่ที่ฉันไม่สามารถไปได้ ฉันต้องพึ่งพาคนอื่นให้ช่วยฉันขึ้นไป เหมือนคนร่ำรวยบางคนในจีนที่ปีนเขา นับประสาอะไรกับ 6,000 เมตร แม้แต่เอเวอเรสต์ 8,000 เมตร พวกเขาก็สามารถขึ้นไปได้ แต่ต้องอาศัยคนอื่นแบกตลอดการเดินทาง! “
” ให้ตายเถอะ นั่นเป็นอย่างนั้น! “กู่เสี่ยวเล่อตบหัว : “เฮ้ ผมคิดว่ามีคนจำนวนมาก พวกเขาสามารถปีนยอดเขาเอเวอเรสต์ได้อายุเท่าไหร่? กลายเป็นว่าสามารถพึ่งพาเงินได้! เป็นความยากจนที่จำกัดจินตนาการของผม! แต่ไม่เป็นไร พลาดครั้งนี้ เราไม่ได้ปีนยอดเขาเอเวอเรสต์ รวมแล้วประมาณ 100 เมตร เราไปเกือบครึ่งหนึ่งแล้ว ถ้าคุณใช้เวลาสิบหรือยี่สิบนาที เราก็เกือบจะถึงนั่นเอง! “
แม้ว่ากู่เสี่ยวเล่อจะให้กำลังใจ หนิงเล่ยก็ยังคงเสียใจที่เธอตัดสินใจตามเขาไปปีนเขาเมื่อคืนนี้
ฉันบอกว่าฉันเป็นลูกสาวเศรษฐีที่ร่ำรวย มีอะไรผิดปกติ ถ้าฉันไม่มาปีนเขาเวลานี้ ควรอยู่กับพี่น้องตระกูลหลิน ตกปลา,เล่นน้ำและพูดคุยกันท่ามกลางท้องฟ้าสีฟ้าและทะเลสีคราม และอวดหุ่นที่น่าภูมิใจของเธออย่างกล้าหาญ โดยปราศจากกู่เสี่ยวเล่อผู้เคราะห์ร้ายคนนี้ ช่างยอดเยี่ยมขนาดไหน! หือ? กู่เสี่ยวเล่อกำลังทำอะไรอยู่
หนิงเล่ยสังเกตเห็นกู่เสี่ยวเล่อกำลังปีนเขาในขณะที่ตั้งใจหรือไม่ตั้งใจใช้สายตามองลงไปที่ที่เธออยู่ ทันใดนั้น เธอก็เข้าใจว่าเป็นเพราะมุมของภูเขา กู่เสี่ยวเล่อสามารถมองตัวเองจากด้านบน และตอนนี้สิ่งที่น่าฆ่าให้ตายสำหรับเธอในตอนนี้ – เครื่องแบบที่เปิดตรงนี้นิดแหวกตรงนั้นหน่อยเพื่อให้ผู้ชายคนนี้มีมุมมองและโอกาส
“กู่เสี่ยวเล่อ คุณกำลังมองอะไรอยู่?” เชื่อหรือไม่ว่าจะระเบิดตาออกมา! ” วิ่งเข้าหาความโกรธเกรี้ยว หนิงเล่ยตะโกนขึ้นข้างบน
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่ากู่เสี่ยวเล่อรู้สึกผิดหรือขอโทษนิดหน่อย และยิ้มแทน : ” พลาดเอง ถ้าคุณไม่อยากถูกมอง โปรดปีนเร็ว ๆ ปีนขึ้นไปเหนือตัวผม เป็นธรรมดาที่ไม่ต้องกลัวว่าผมจะแอบมองคุณอย่างไร! และผมสัญญาว่าคุณจะแอบมองผมยังไง ผมก็ไม่ขัดข้อง!
“ไอ้เลว คนชั่ว!” “สำหรับคนหยาบคายและหยาบเช่นนี้ หนิงเล่ยไม่รู้จะอธิบายยังไง! โกรธมากเสียจนใช้ทั้งแขนและขาทั้งสี่ร่วมกัน และความเร็วในการปีนเขาก็เร็วกว่าเมื่อก่อนเกือบสองเท่า ใครจะไปรู้ว่าเมื่อกู่เสี่ยวเล่อเห็นหนิงเล่ยไล่ตามมาก็เริ่มเร่งความเร็วขึ้น
ชายและหญิงดังกล่าวเริ่มไล่ล่ากันบนไหล่เขา หลังจากปีนขึ้นไปเกือบ 30 เมตรติดต่อกันและแตะยอดเขาเบา ๆ แล้ว ความเร็วของกู่เสี่ยวเล่อก็เริ่มช้าลง
“ดูว่าคราวนี้ไม่โดนฉันจับหรือเปล่า!” หนิงเล่ยรีบไปที่ด้านข้างของกู่เสี่ยวเล่อและจับเท้าของเขาด้วยมือของเธอ
กู่เสี่ยวเล่อไม่หลบและปล่อยให้หนิงเล่ยจับข้อเท้าของเขา
“กู่เสี่ยวเล่อ เชื่อหรือไม่ ผู้หญิงคนนี้สามารถดึงคุณลงมาจากหน้าผาและฆ่าคุณ!” หนิงเล่ยพูดด้วยความโกรธ
แน่นอนว่าเธอเพิ่งพูดอะไรบางอย่างเพราะโกรธ แม้ว่ากู่เสี่ยวเล่อจะทำให้เธอล้มลงจริงๆ แต่เธอก็ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้
อันที่จริงมันไม่ใช่ครั้งหรือสองครั้งที่ได้สัมผัสด้วยวาจาหรือด้วยสายตาที่ไม่ดีของเขา
แค่ครั้งนี้ เธอโกรธเพราะท่าทีของเขาหยิ่งเกินไป
แต่เธอก็ได้ยินกู่เสี่ยวเล่อพูดอย่างช้าๆ : ” คุณหนิง คุณคิดว่าผิวเนื้อบนร่างกายของคุณมีกลิ่นหอมหรือไม่? ใครจะเป็นอมตะได้โดยมองคุณมากกว่านี้?”
“ถ้าอย่างนั้น แกก็ดูต่อไป!” เมื่อเทียบกับการแอบมอง สิ่งที่ทำให้หนิงเล่ยรู้สึกโกรธมากขึ้นคือ กู่เสี่ยวเล่อแสดงอาการรังเกียจรูปร่างที่สวยงามของเธอ เธอโกรธมากจนชูกำปั้นสีชมพูขึ้นและทุบ!
“หยุดหยุด! ทำไมผมถึงมองคุณอยู่เรื่อย ๆ ก่อนอื่น ดูว่ามีอะไรอยู่ในรอยแยกของกำแพงหินใต้เท้าของคุณ” กู่เสี่ยวเล่อพูดด้วยสีหน้าหดหู่
“ รอยแยกในกำแพงหินใต้เท้าฉัน?” หนิงเล่ยผงะ แต่เธอยังคงชำเลืองมองโดยไม่รู้ตัว ไม่เป็นไรที่จะไม่มองดูที่นั่น เมื่อมองแวบแรกร่างกายที่อ่อนนุ่มของหนิงเล่ยก็สั่นสะท้าน และแทบจะหลุดออกจากริมหน้าผา
ปรากฎว่าระหว่างกำแพงหินที่เธอเพิ่งปีนขึ้นไป มีงูสีดำเข้มหกหรือเจ็ดตัวที่มีความหนาของลำตัวเท่าข้อมือเด็กคลานผ่านช่องว่าง แม้ว่าความเร็วจะไม่เร็วมาก แต่ใคร ๆ ก็บอกได้ว่าเจ้าพวกนี้ได้รับผลกระทบจากกู่เสี่ยวเล่อและหนิงเล่ย ถูกดึงดูดโดยคนทั้งสองและคลานออกมาเพื่อไล่ล่าพวกเขา
กู่เสี่ยวเล่อยื่นมือออกมาเพื่อพยุงหนิงเล่ยที่กำลังสั่นเทาเล็กน้อย : “ตอนนี้คุณรู้หรือไม่ว่าทำไมผมถึงมองคุณบ่อยๆ ?”
หนิงเล่ยทรงตัวในที่สุดและถามด้วยน้ำเสียงจะร้องไห้ : “ถ้าอย่างนั้น ทำไมคุณไม่เพียงแค่บอกฉันตรงๆ ! จำเป็นต้องการใช้วิธีที่ดูน่ารังเกียจนี้ด้วยหรือ? “
กู่เสี่ยวเล่อยักไหล่และกางมือของเขา : ” บอกคุณตรงๆ หรือ? คุณผู้หญิงของผม คุณแน่ใจหรือว่าหากผมบอกคุณออกไปตรงๆ คุณจะไม่ปล่อยให้ตัวคุณกลัวจนตกจากหน้าผาทันทีหรือ?”
ร่างกายของหนิงเล่ยสั่นสะท้านอีกครั้ง เมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น ใช่ ถ้าเธอเห็นงูพิษจำนวนมากวิ่งไล่เธอ อยู่ใต้เท้าเธอ กลัวว่าสติของเธอจะหลุดออกไปในทันที ตามคุณภาพทางจิตใจของเธอเอง เธอยังจะสามารถปีนขึ้นไปบนยอดเขากับกู่เสี่ยวเล่อได้หรือ?
เมื่อนึกได้เช่นนี้ เธอก็มองไปที่กู่เสี่ยวเล่อที่อยู่ข้างๆ แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไรเลย แต่เธอก็ยังต้องชื่นชมว่าชายคนนี้มีความกล้าหาญและรอบคอบจริงๆ และพิจาณาในระดับนี้ ดูเหมือนว่าครั้งนี้เธอจะตำหนิเขาผิดๆ จริงๆ
ใครจะรู้ว่าหลังจากที่กู่เสี่ยวเล่อผู้อุทิศตนเพื่อความชอบธรรมที่เป็นแรงบันดาลใจให้เกิดความคารวะจะพูดคำสองสามคำเหล่านี้ในภายหลัง
ทันใดนั้นเขาก็ยิ้มและมองไปที่เสื้อเชิ้ตสีขาวของหนิงเล่ยและพูดว่า : “ แน่นอน ผมสามารถใช้โอกาสนี้ดูคุณหนิงเล่ยของเราอย่างเปิดเผยมากขึ้นในตำแหน่งที่ขาวและใหญ่ ผมเต็มใจที่จะทำสิ่งดีๆ เช่นนี้! ฮิฮิ … “
หนิงเล่ยชื่นชมเขาเพียงเล็กน้อย ทันใดนั้นด้วยการล้อเล่นของกู่เสี่ยวเล่อ มันก็กลายเป็นขี้เถ้าทันที และเธอก็ไล่ล่าเขาอีกครั้งด้วยความโกรธ คนสองคนทะเลาะกันและแข่งกันอีกครั้ง ถือได้ว่าเป็นการโยนตัวขึ้นไปบนยอดเขา
โอ้ ไม่รู้จริงๆ ไม่ได้อยู่ที่นี่ มองไม่เห็นอะไรเลยที่ด้านล่าง เป็นผลให้ทันทีที่พวกเขามาถึงยอดเขานี้ มีการตระหนักรู้อย่างกะทันหันตรงหน้า และเกาะร้างที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาดูเหมือนจะจมลงไปในทะเลเหมือนดาบที่แหลมคม สถานที่ตั้งปัจจุบันของพวกเขาเป็นตำแหน่งที่ปลายดาบ ภูมิประเทศที่นี่สูงมากและดูดีมาก.
จากหน้าผานี้ สามารถมองเห็นขอบรอบนอกส่วนใหญ่ของเกาะได้อย่างชัดเจน มันอาจกล่าวได้ว่า ไม่มีอะไรเหมาะสมไปกว่าการสังเกตสถานการณ์ขอความช่วยเหลือที่นี่แล้ว! และที่สำคัญ แม้ว่าจากริมชายหาดไปยังยอดเขาจะเป็นเส้นทางบนภูเขาที่ยากมากในการเดิน
แต่จากทิศทางตรงกันข้าม ไหล่เขาได้ชะลอตัวลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่จำเป็นต้องพูดถึงกู่เสี่ยวเล่อและหนิงเล่ย แม้แต่พี่น้องตระกูลหลินก็สามารถปีนขึ้นและลงได้อย่างง่ายดาย
กู่เสี่ยวเล่อมองไปรอบ ๆ และพบว่าอีกด้านหนึ่งของชายหาดก็เป็นเส้นทางที่ราบเรียบเช่นกัน และสิ่งที่แตกต่างจากฝั่งของพวกเขาคือ มีต้นมะพร้าวจำนวนมากอยู่เต็มริมชายหาด เห็นได้ชัดว่าสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติดีกว่า
“ดูเหมือนว่าคุณมาถูกทางแล้ว เพื่อสำรวจเส้นทาง สภาพแวดล้อมทางธรรมชาติของชายหาดที่ด้านข้างของหน้าผาค่อนข้างดี!” หนิงเล่ยสังเกตเห็นได้ชัดว่าชายหาดนั้นดีมาก มากเสียจนเธอลืมไปว่าเคยถูกกู่เสี่ยวเล่อลวนลาม เดินติดตามต่อไปอย่างมีความสุข
“โอเค โอเค! ไปกันเถอะคุณหนิง และผมจะลงไปที่ภูเขาเพื่อตรวจสอบ และเลือกพื้นที่สำหรับที่พักใหม่ของเรา!”
“ไม่มีปัญหา!”
ครั้งนี้แตกต่างจากครั้งที่พวกเขาขึ้นไปบนภูเขา ทั้งทางจิตใจหรือทางร่างกาย ทั้งสองกำลังเดินช้าๆ ลงมาจากยอดเขาที่เต็มไปด้วยพลังและพลังงานที่เต็มเปี่ยม
แต่หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็เห็นลิงน้อยจินที่วิ่งนำหน้าพวกเขา วิ่งกลับมาพูดพล่าม
และชี้อุ้งเท้าเล็ก ๆ ของมัน ราวกับว่ามันพบอะไรบางอย่าง?
“เกิดอะไรขึ้น?” สิ่งแรกที่กู่เสี่ยวเล่อคิดคือ มันเจอสัตว์ร้าย เขาดึงมีดพร้าที่อยู่ข้างหลังเขาทันที และหนิงเล่ยที่อยู่ข้างหลังเขาก็นำหอกง่ายๆ ที่อยู่ข้างหลังมาไว้ในมือ และมองไปที่ถนนบนภูเขาเบื้องหน้าเธออย่างระแวดระวัง
พวกเขาสองคนเดินลงไปในระยะทางสั้น ๆ อย่างระมัดระวัง หลังจากผ่านไปสองสามรอบบนภูเขา พวกเขาก็พบว่ามีถ้ำเล็ก ๆ อยู่ตรงหน้าเนินราบนี้ …
