บทที่ 68 การวางแผน
‘นี้จะแปลกไปแล้ว’ โจวฟูและบุคคลจากบริษัทที่ปรึกษาทั้งคู่ต่างพูดไม่ออกเมื่อเห็นการแสดงออกของโจวหยู
‘เจ้านาย! ในตอนนี้คุณกำลังเริ่มต้นธุรกิจนะครับ! มันไม่ใช้การตั้งร้านขายของธรรมดา … ‘ นอกจากนี้หมู่บ้านอีกแห่งก็ไม่ไกลเกินไป มันใช้เวลาขับรถเพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้นและหากอีกฝ่ายไม่ต้องการขับรถไปกลับจริงๆ ก็ยังสามารถจัดหาอยู่ที่นั่นได้ ในแง่ของสภาพความเป็นอยู่ในหมู่บ้านนั้นเองก็ดีกว่าหมู่บ้านนี้มาก
น่าเสียดายที่โจวหยูนั้นตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ออกจากหมู่บ้านลู่หัวเด็ดขาด
ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะเสนอเงื่อนไขที่ยอดเยี่ยมมากขนาดไหน เขาก็ยังคงปฏิเสธมันอยู่ดี ด้วยคำตอบนี้ของโจวหยูมันเป็นอะไรที่พนักงานจากบริษัทที่ปรึกษาไม่คาดคิดว่าจะได้ยินมาก่อน แต่เมื่อเขาเห็นคนที่อยู่ถัดจากโจวหยูไปดูเหมือนว่าจะสามารถรับฟังความคิดเห็นของคนอื่นได้ดีกว่า เขาก็เริ่มที่จะปรับเปลี่ยนกลยุทธ์ของเขาทันที โดยที่หลังจากออกจากบ้านของโจวหยูมาได้สักพักเขาก็เข้าไปหาโจวฟูทันที
“คุณโจวฟู! ผมไม่ได้หมายถึงถูกดูหมิ่นแต่อย่างใด แต่สถานที่ที่ดีที่สุดในการจัดตั้งสวนสนุกในบริเวณนี้คือหมู่บ้านวูตง แน่นอนว่าการที่คุณโจวหยูได้ยืนกรานที่จะทำในแบบของตัวเองนั้นก็สิทธิของเขา แต่ผมกลัวว่าการตัดสินใจแบบนี้มันจะเป็นการลงทุนสูญเปล่า”
หลังจากฟังอีกฝ่ายมาระยะหนึ่งมันก็ทำให้โจวฟูรู้ว่าความคิดก่อนหน้านี้ของเขาถูกต้อง มันเป็นความจริงที่ว่าเงื่อนไขในหมู่บ้านวูตงดีกว่า แหล่งท่องเที่ยวที่นั่นกลายเป็นที่รู้จักกันดีอยู่แล้ว การไหลเวียนของผู้คนเองก็ไม่เลวเช่นกัน มีหลายคนที่ไปหมู่บ้านนั้นเพื่อสัมผัสวิถีชีวิตชนบทกับลูกๆของพวกเขาในวันหยุดสุดสัปดาห์ อย่างน้อยถ้าเด็กโจวไปสร้างสวนสนุกที่นั้นก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับอัตราการไหลเวียนของผู้คน
จากมุมมองทางธุรกิจแล้วตัวเลือกนี้เหมาะสมที่สุด อย่างไรก็ตามโจวหยูไม่ใช่นักธุรกิจที่แสวงหากำไรอย่างแท้จริง อาจจะพูดได้ว่าเขานั้นไม่ควรจะเป็นนักธุรกิจ เขาเป็นแค่คนที่อยากสนุกเท่านั้น และแม้ว่าเขาจะมีความสามารถที่คนอื่นไม่มี แต่เขาก็ยังไม่คิดที่จะเปลี่ยนแปลงอะไร
เขาถึงกับไม่ได้สนใจถ้าสวนสนุกทั้งหมดจะมีผู้เข้าชมเพียงคนเดียวก็ตาม
ในที่สุดโจวฟูก็ได้เรียนรู้ว่าสิ่งที่ดื้อรั้นเป็นอย่างไร ในสองวันที่ผ่านมาเขาพยายามเกลี้ยกล่อมเด็กโจวเพื่อเปลี่ยนความคิดของเขาหลายครั้ง แม้แต่โจวหงก็ได้พูดคุยเป็นการส่วนตัวเช่นกัน เพราะการปล่อยให้เขาทำสิ่งต่างๆอย่างอิสระเป็นสิ่งหนึ่ง แต่การทำสิ่งที่สุ่มสี่สุ่มห้าเป็นอีกเรื่องหนึ่ง และในฐานะพ่อเขาไม่สามารถมองเห็นลูกชายของเขาทุ่มเงินลงทุนจำนวนมากนี้ไปอย่างสูญเปล่าได้
อย่างไรก็ตามการชักชวนทุกประเภทกลับล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง
เฉพาะในเวลานี้เท่านั้นที่โจวหยูคิดว่าการใช้เงินแก้ปัญหาจะเป็นสิ่งที่ดี เพราะมันมีค่ามากกว่าหนึ่งพันคำเสียอีก หลังจากแสดงเงินที่เขามีกับคนอื่นๆ มันก็ได้หยุดคนจำนวนมากทันทีจากการพยายามเปลี่ยนความคิดของเขาอีกต่อไป สิ่งที่เหลืออยู่คือคนที่สนิทกับเขา
อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาบอกว่าเขาต้องการทำให้หมู่บ้านลู่หัวเป็นสถานที่ที่ดีขึ้นและยังช่วยให้หมู่บ้านกลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวเช่นหมู่บ้านวูตง ทุกคนที่ได้ฟังแบบนั้นต่างก็ประทับใจในความตั้งใจของโจวหยูทันทีและในที่สุดพวกเขาต่างก็เห็นด้วย
เนื่องจากทุกคนเห็นพ้องด้วยแล้ว งานต่อไปมันก็เป็นหน้าที่ของบริษัทที่ปรึกษาสามารถเริ่มทำงานได้
ได้ยินว่ามีคนรวยลึกลับที่ต้องการลงทุนในสวนสนุก รัฐบาลในเมืองที่ได้ยินแบบนี้ต่างก็ยินดีเป็นอย่างมาก อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาเห็นสถานที่อีกฝ่ายต้องการสร้างนั้นคือหมู่บ้านลู่หัวไม่ใช้หมู่บ้านวูตง มันก็ทำให้พวกเขาต่างก็เกิดความสับสนขึ้นมา พวกเขาได้รับชื่อสถานที่มาผิดหรือเปล่า? เพราะตามความเข้าใจของพวกเขาแล้วสถานที่น่าสนใจของหมู่บ้านลู่หัวนั้นนอกเหนือจากเรือนปลูกผักแล้วไม่มีอะไร นอกจากนี้เส้นทางการเดินทางไปยังหมู่บ้านเองก็เต็มไปด้วยอุปสรรค
หลังจากที่ได้ยืนยันซ้ำหลายครั้ง คำตอบที่พวกเขาได้รับมามันถือว่าเป็นเรื่องจริง กลับกลายเป็นว่ามีชายหนุ่มที่ร่ำรวยคนหนึ่งต้องการเปลี่ยนหมู่บ้านลู่หัวให้เป็นสถานที่ที่ดีขึ้น แม้ว่ามันจะไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะมากนัก แต่ยังไงหมู่บ้านนั้นก็ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของเมืองของพวกเขา นอกจากนี้ตราบใดที่พวกเขาสามารถปูเส้นทางด่วนระหว่างสองหมู่บ้านเข้าด้วยกันได้ นั้นจะทำให้สวนสนุกในหมู่บ้านลู่หัวและสถานที่ท่องเที่ยวในหมู่บ้านวูตงกลายเป็นการสงเสริมซึ่งกันและกัน
การตรวจสอบนโยบาย การอนุมัติที่ดิน และการใช้เอกสารคุณสมบัติต่างๆล้วนถูกดำเนินไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งนี้ต้องยกความดีความชอบให้กับบริษัทที่ปรึกษา
ในทางกลับกันโจวหยูกลับเป็นบุคคลที่สบายที่สุดในเรื่องนี้ นอกเหนือจากการเซ็นสัญญาสำคัญบางอย่างแล้ว นอกจากนั้นเขาก็ใช้เวลาทั้งหมดเพลิดเพลินกับเวลาว่างของตัวเอง
ปีใหม่เองก็ใกล้เข้ามาเช่นกัน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเริ่มทำงานในช่วงเวลานี้ แต่มันก็ยังมีอะไรที่สามารถทำได้เช่นกัน นั้นก็คือการเลือกที่ดิน
จากการประมาณคราวๆสวนสนุกจะต้องใช้พื้นที่ขนาดใหญ่ ถ้าอยู่ในหมู่บ้านวูตงมันเป็นไปไม่ได้แน่นอนที่จะหาที่โล่งขนาดใหญ่เช่นนี้ได้ และเพื่อเป็นการสนับสนุน ‘อาชีพ’ ของโจวหยู ทุกคนในหมู่บ้านลู่หัวต่างก็ทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อช่วยโจวหยู
นอกเหนือจากการมีความสนุกเพียงเพื่อตัวเองแล้ว วัตถุประสงค์อื่นๆของการมีสวนสนุกเองก็เพื่อรองรับชาวบ้านเหล่านั้น ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับชาวบ้านทุกคนที่จะวางแผนที่อยู่อาศัยในอนาคตของพวกเขาเอง
อย่างไรก็ตามถึงแม้ว่าปัญหาที่ดินจะถูกแก้ไขแล้ว แต่การสร้างที่อยู่อาศัยของหมู่บ้านมินิลู่หัวกลับเป็นปัญหาที่ไม่สามารถแก้ได้ง่ายๆ หนึ่งในนั้นก็คือการสร้างสระมังกรของเจ้าชายมังกรที่สาม เขาไม่สามารถสร้างทะเลขึ้นมาได้ แต่ถ้าเป็นอะไรที่คล้ายๆกันก็ยังพอสามารถทำได้ ดังนั้นเขาจึงได้เรียกอีกฝ่ายมาคุยในเรื่องนี้
“ถ้าเราจะสร้างเครื่องปล่อยเวฟอย่างที่มีในสวนน้ำละ? นายจะยอมรับได้ไหม?”
นี่เป็นวิธีเดียวที่ทำให้สระดูเหมือนทะเลมากที่สุด ท้ายที่สุดเขาจำเป็นต้องมีสวนน้ำในสวนสนุก และด้วยวิธีนี้มันก็ยังสามารถแก้ปัญหาความเป็นอยู่ของสัตว์ทะเลเหล่านั้นได้
ราชามังกรเฒ่าไม่มีปัญหากับเรื่องนี้ แต่เจ้าชายมังกรที่สามกลับให้ความสนใจเจ้าเครื่องจักรกลที่สามารถสร้างคลื่นได้อย่างมาก ดังนั้นมันจึงเป็นหน้าที่ของโจวหยูที่จะต้องแสดงวิดีโอของเจ้าเครื่องสร้างคลื่นในสวนน้ำให้ดู คลื่นที่เกิดจากเครื่องจักรของการสร้างคลื่นนั้นไม่ใหญ่มากนัก แต่สำหรับชายตัวเล็กๆที่มีขนาดใหญ่เท่ากับฝ่ามือ มันควรจะใหญ่พอแล้ว
“นี่เป็นของปลอมใช่ไหม? แต่มันไม่ถูกต้อง! มันดูเหมือนสถานที่ที่ข้าเคยอาศัยอยู่ครั้งล่าสุดเลย! ใช้แล้ว! ในนั้นเคยมีคนมากมายที่นั่นทุกวัน แต่แล้วอยู่มาวันหนึ่งสถานที่แห่งนั้นก็ไม่รู้ว่าทำไมไม่เคลื่อนอีกเลย มันกลายเป็นทะเลที่หน้าเบื่อมาก ดังนั้นข้าจึงได้ออกเดินทางจนมาถึงที่นี้แทน”
คำพูดของเจ้าชายมังกรที่สามนี้ทำให้โจวหยูถึงกับพูดไม่ออก สรุปแล้วก่อนหน้านี้ที่มันคิดว่าอยู่ในทะเลนั้นที่จริงแล้วมันกลับอยู่ในสวนน้ำเท่านั้น
อย่างไรก็ตามในที่สุดเจ้าชายมังกรที่สามก็พึงพอใจกับสภาพการณ์นี้
และการปรึกษาที่อยู่อาศัยของชาวบ้านคนอื่นก็ดำเนินต่อไป
ทางแจ็คนั้นได้ถามหาโคลอสเซียม ชายขี้เมาเฒ่าเองก็ต้องการเป็นนักดนตรีในผับของแห่งแจ็ค เมื่อได้ฟังแบบนั้นมันก็ทำให้โจวหยูไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมีความสามารถอย่างอื่นด้วย
อย่างไรก็ตามความต้องการของแจ็คเองก็สูงมากเช่นกัน อีกฝ่ายได้ตั้งเงื่อนไขขึ้นว่าหากชายขี้เมาต้องการที่จะทำงานในผับเขาจริงละก็ ก็จำเป็นที่จะต้องมีนักร้องก่อน
เมื่อชายขี้เมาเฒ่าได้ยินแบบนั้นก็ได้แสดงสีหน้าหนักใจออกมาทันที เขามักจะอยู่คนเดียวแล้วเขาจะไปหานักร้องได้จากไหนกัน? ดังนั้นเขาจึงต้องวิ่งมาขอให้โจวหยูช่วยเขาค้นหาได้เท่านั้น
เห็นได้ชัดว่าปัญหาการขาดแคลนคนนั้นได้ถือว่าเป็นปัญหาที่ใหญ่มาก ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะมีเหรียญโมมากพอที่จะซื้อสิ่งของได้มากมาย แต่ถ้าเขาไม่มีคนที่จะเข้ากลับมันได้มันก็ไม่มีความหมาย
‘ไม่! ฉันต้องรีบคิดหาวิธีอื่นด้วยด่วน! ใช้แล้ว…ฉันยังมีวิธีนั้นอยู่’
เปิดใช้งานทักษะ – “ชีวิตในฝัน” ผู้โชคดี ; แม้ว่าจะนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ แต่โชคดีก็ยังคงพุ่งเข้าชนคุณ
‘ ให้ฉันดูว่าสิ่งนี้จะช่วยให้ฉันหลุดออกจากสถานการณ์ได้ไหม? ‘
หลังจากเปิดใช้ทักษะเป็นที่เรียบร้อย โจวหยูก็ได้นั่งบนเก้าอี้และมองไปรอบๆอย่างระมัดระวัง ชาวบ้านคนอื่นๆในโลกของ ACG เองก็คอยเฝ้าระวังเช่นกัน
ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องมากจากท้องฟ้าและเมื่อโจวหยูเงยหน้าขึ้นมอง “ปัง!” เขาถูกวัตถุแข็งๆตกมาบนหัวอย่างจัง และมันทำให้เขารู้สึกปวดหัวอย่างมาก
‘โชคดีกลับตูดของฉันสิ! อย่าบอกนะว่าโชคดีของโลกACGมันจะเป็นแบบนี้กัน!’
