ปล้นสวรรค์ – ตอนที่ 231 ชีวิตที่ไร้ค่า

ปล้นสวรรค์ SPH: บทที่ 231 ชีวิตที่ไร้ค่า

เมื่อเห็นท่าที่หัวหน้ากองโจร รอยยิ้มในดวงตาของเหยูก็ค่อย ๆจางหายไป และไร้อารมณ์

“คุณรู้ได้อย่างไรว่า มันเรียกว่า กางเขนศักดิ์สิทธิ์ ฉันไม่เคยพูดอย่างนั้นมาก่อน!”

จิตใจของผู้นําโจรสลัด ราวกับถูกตรึงบนไม้กางเขนดังนั้นเขาจึงตอบว่า “แน่นอน ฉันรู้เ” กางเขนศักดิ์สิทธิ์ เป็นสิ่งที่โบสถ์แห่งแสงสว่างของเราต้องได้รับ ”

ทันใดนั้นนายทหาร ก็ได้สติ และเสียงที่ออกมาจากปากของเขาก็หยุดชะงักลงทันที

เย่หยู มองไปที่หัวหน้ากองโจร และเย้ยหยันว่า“โบสถ์แห่งแสงสว่าง?” ฮ่าฮ่า … ในที่สุดคุณก็ยอมรับมัน! ”

” แกหลอกฉัน!”

ผู้นํากองโจร พูดต่อ ในขณะที่เขาระงับความโกรธของเขา

เย่หยู กระพริบตาและหัวเราะอีกครั้ง ใช่แล้ว!” ฉันแคโกหกสนุกไหม? ”

หัวหน้าทหารเอื้อมมือไปหยิบหน้ากากเปิดออกมาจากใบหน้าข องเขา จากนั้นเขาก็กําด้วยฝ่ามือแล้วเปลี่ยนเป็นเศษเหล็ก

” แกกําลังหาเรื่องตาย!”

ผู้นําทหาร จ้องมองเหยู อย่างเย็นชา ราวกับว่าเขากําลังมองคนตายอยู่

” ท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์!” ฉันรู้จักเขา! “

ในหมู่ฝูงชนชายวัยกลางคน ร้องอุทาน จู่ๆชี้ไปที่หัวหน้าทหารและพูดด้วยความตกใจว่า “เขาเป็นหัวหน้าอัศวิน แห่งโบสถ์แห่งแสงสว่าง

“ฉันเห็นเขาเมื่อปีที่แล้ว เมื่อโบสถ์แห่งแสงสว่าง พบปะผู้คนไม่ได้คิดว่าเขาจะเป็นโจร! เป็นไปได้ไหมที่ เขาได้ทรยศโบสถ์แห่งแส งสว่างแล้ว?”

เย่หยู มองที่ใบหน้าที่น่าเกลียดของ นักบุญลานเซลอต แล้วหัวเราะเยือกเย็น ” แน่นอนว่า เขาไม่ได้ทรยศโบสถ์แห่งแสงสว่างที่เขาทําอย่างนี้เพราะเขาได้รับคําสั่งจากโบสถ์แห่งแสงสว่างมา!”

ความโกรธในดวงตาของนักบุญลานเซลอต ค่อยๆเพิ่มขึ้นและร่างกายของเขาเริ่มเย็นชามากขึ้น “ฉันรู้อย่างเดียวว่า คนตายไม่สามารถพูดมากได้!”

เสียงดังเกี่ยวกราว!

ดาบยาว ๆ ในมือของนักบุญลานเซลอต ทําให้แสงศักดิ์สิทธิ์สว่างสไสวเมื่อมันพุ่งเข้าหา เย่หยูอย่างดุเดือด

เสียงดังเครั้ง!

เย่หย ชูนิ้วมือไว้ข้างหน้าหน้าอกของเขา เมื่อดาบพลังปราณสายฟ้าพุ่งออกมา ขวางการโจมตีของ นักบุญลานเซลอตโดยตรง

ใบหน้าของ นักบุญลานเซลอตแข็งที่อ ปรากฏขึ้นในสายตาของเขา ” สกัดการโจมตี ได้จริงๆ!”

ในฐานะหัวหน้าอัศวินแห่งโบสถ์แห่งแสงสว่างนักบุญลานเซลอตอยู่ในระดับอัศวินศักดิ์สิทธิ์ ระดับเจ็ด เขาเทียบเท่ากับนักรบแห่งดินแดนพระเจ้าระดับเจ็ดเท่ากับนักสู้ศิลปะการต่อสู้ในจีน!

ในฐานะที่เป็นอัศวินของโบสถ์แห่งแสงสว่าง ถึงแม้ว่า นักบุญลานเซลอต จะไม่ใช้กําลังอย่างเต็มที่ แต่เขาก็ยังไม่ใช่ระดับคนธรรมดาเขาเป็นถึงอัศวินในระดับขั้นตอนที่หก (นักรบเดนตาย) ที่มีพลังสามารถในการต่อสู้

อย่างไรก็ตามชาวจีนคนนี้ สามารถสกัดมันได้อย่างง่ายดายจริง

สิ่งนี้ทําให้ นักบุญลานเซลอตตกตะลึง!

“ฉันต้องฆ่าเขาให้ได้!”

นัยน์ตาของ นักบุญลานเซลอต สั่นไหวด้วยเจตนาสังหารแล้วตัดสินใจว่า เย่หยู ต้องตายอยู่ภายในใจ

“ไป!” ล้อมรอบพวกเขาไว้! ”

สายตาของ นักบุญลานเซลอต ส่องประกายในขณะที่เขาสั่งให้อัศวินทั้งสิบสี่ คนที่อยู่ข้างหลังเขา

โห…

ผู้ใต้บังคับบัญชา ที่อยู่เบื้องหลังเขา ทําตามคําสั่งของ นักบุญลานเซลอต ขยับเท้าของเขา และในพริบตาเดียวล้อมรอบผู้โดยสารเกือบร้อยคนเป็นวงกลม

สีหน้าของ นักบุญลานเซลอต เย็นชาขณะที่เขามองเหยูและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ฉันแนะนําให้แกเลิกต่อต้านไม่เช่นนั้นผู้โดยสารหนึ่งร้อยคนนี้จะถูกฝังอยู่ที่นี่กับแก!”

กลุ่มผู้โดยสารรอจนกว่าพวกเขาจะถูกล้อมรอบ ก่อนที่พวกเขาจะได้สติด้วยความกลัวในใจพวกเขาพูดว่า ” ปล่อยฉันไปเถอะฉันไม่รู้เรื่อง!”

“คุณไม่ต้องการ กางเขนจากคนจีนหรือ มันเกี่ยวข้องอะไรกับเรา? ขอให้ปล่อยฉันไปเถอะ!”

“ให้พวกเขาไปเถอะ หนุ่มน้อย! มิฉะนั้นพวกเราทุกคนจะต้อง

ตาย!”

สาวกผู้เคร่งครัดของศาสนา ก้าวไปข้างหน้า และพูดด้วยความคาดหวังว่า “ฉัน ฉันเป็นศิษย์ผู้อุทิศตนของพระเจ้าศักดิ์สิทธิ์!” เราอยู่ข้างเดียวกัน! ปล่อยฉันไป? ”

เสียงดังเครั้ง!

ด้วยแสงประกายจากดาบของอัศวิน ถูกห่อหุ้มไว้ในทันทีและผู้แทนของพระเจ้า ก็ล้มลงจมกองเลือด

“อ้ากกก!” “ฆ่าคนตาย!”

” ช่วยด้วย! ฉันไม่อยากตาย!”

“ชายหนุ่ม ส่งมอบไม้กางเขนไป! พวกเขากล้าที่จะฆ่าคน!”

“ถูกต้อง! ส่งมอบให้ เขาไป แล้วเราจะรอด! ชายหนุ่ม คุณคงไม่ทําร้ายเรา!”

เมื่อเห็นว่าผู้ใต้บังคับบัญชาเหล่านี้ กล้าที่จะฆ่ากลุ่มผู้โดยสารจึงไม่สามารถรักษาความสงบนิ่ง และเริ่มกรีดร้อง

สาวกผู้เคร่งศาสนาท่านหนึ่ง ล้มลงจมกองเลือด

อัศวินถือดาบคมๆ แทนที่จะปกป้อง กลับยกมีดเขียง ไล่ฆ่าคนธรรมดา!

เย่หยูมองไปที่ นักบุญลานเซลอต อย่างเย้ยหยัน พูดอย่างเหยียดหยามว่า “นี่คืออัศวินแห่งโบสถ์แห่งแสงสว่างเหรอ?

การจ้องมองของ นักบุญลานเซลอต ไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อยด้วยน้ําเสียงเย็นชาเขาพูดว่า “สามารถตายภายใต้ดาบแห่งอัศวินมันเป็นเกียรติของเขาแล้ว!”

“มีเกียรติเหรอ?” เย่หยู เปิดเผยรอยยิ้มที่เย้ยหยันว่า “ถ้าฉันไม่ให้กางเขนศักดิ์สิทธิ์ แก่คุณพวกเขาทุกคนจะได้รับเกียรติอันเดียวกันนี้ไหม?”

แสงเย็นชาส่องผ่านดวงตาของ นักบุญลานเซลอต ในขณะที่เขามองผู้โดยสารอย่างหยิ่งผยอง “ถ้าแกไม่มอบ กางเขนศักดิ์สิทธิ์ให้ฉันพวกเขาจะต้องตาย!”

“จุๆ. “ เย่หยู ตบริมฝีปากของเขาเบาๆ มองดูที่นักบุญลานเซลอตและถอนหายใจ “เขาเย็นชาและไร้ความปราณี!”

เย่หยู ยกข้อมือของเขาอย่างช้า ๆ เขาถอด กางเขนศักดิ์สิทธิ์ออกแล้วโยนมันไปที่ นักบุญลานเซลอต “อยากได้มากเหรอ?” ฉัน จะมอบให้คุณ! “

ดวงตาของนักบุญลานเซลอต เปล่งประกายด้วยความประหลาดใจเขาไม่เคยคิดเลยว่าเย่หยูจะให้กางเขนอย่างง่ายดาย!

เขาถือไม้กางเขนศักดิ์สิทธิ์ไว้ข้างหน้าเขา นักบุญลานเซลอตตรวจสอบไม้กางเขน อย่างละเอียดในมือของเขา

“กางเขนศักดิ์สิทธิ์!” มันเป็น กางเขนศักดิ์สิทธิ์จริงๆ! พลังที่เหลืออยู่ของแสงศักดิ์สิทธิ์ ไม่สามารถ หลอกกันได้! “ฮ่าฮ่ามันเป็นของฉันแล้วตอนนี้!”

ใบหน้าของ นักบุญลานเซลอต เต็มไปด้วยความปิติยินดีขณะที่มองดูกางเขน โบกมืออย่างไม่ตั้งใจ ไปทางอัศวินที่เหลืออยู่ “ฆ่าพวกเขา!”

เสียงดังเครั้ง!

เสียงฟันออกมา

อัศวินเป็นโหลๆหรือมากกว่านั้น ที่มีออร่า ล้อมรอบกลุ่มผู้โดยสารอย่างช้าๆ

เมื่อมองไปที่ดวงตาที่ไร้ความปราณีของอัศวิน และดาบที่เยียบเย็นผู้โดยสารตกอยู่ในความสิ้นหวัง และตะโกนใส่นักบุญลานเซล

อต

” ช่วยด้วย! ฉันไม่อยากตาย!”

” คุณโกหกฉัน! คุณไม่ได้บอกว่า คุณจะปล่อยให้เราไปเมื่อมอบไม้กางเขน?”

“อัศวินแห่งแสงสว่าง!” พวกสวะ! มาเลย! ” ฆ่าฉันเลย!”

“แกมันหลอกลวง! คนจีนคนนั้น ได้มอบไม้กางเขนแล้วปล่อย ให้พวกเราไปซะ”

“เราควรทําอย่างไรดี จะทําอย่างไร! ช่วยฉันด้วย!”

ผู้โดยสารที่ตื่นตระหนกมองที่ด้านหลังของเหยูและตกใจเล็กน้อย ดวงตาของพวกเขาสว่างขึ้น พวกเขาเคยเห็นมาก่อนมันเป็นชาวจีนคนนี้ที่ปิดกั้นการโจมตีของผู้บัญชาการอัศวินโบสถ์แห่งแสงสว่าง!

“ชายหนุ่มช่วยฉันด้วย! ฉันจะมอบทุกอย่างให้!”

“ชายหนุ่ม เราผิดไปแล้ว ที่บังคับให้คุณมอบไม้กางเขนโปรดช่วยพวกเราด้วย!”

“ฉันไม่อยากตาย!” ”คนจีนช่วยชีวิตฉันด้วย!”

เซี่ยจินซี ยืนข้างหลังเย่หยู ริมฝีปากของเธออ้า และพูดด้วยเสียงเบา ๆ ว่า “ฮีม!” ช่างไร้ยางอาย! ก่อนหน้านี้ บังคับให้เย่หยูส่งมอบไม้กางเขนเพื่อช่วยชีวิตตัวเอง ตอนนี้คุณต้องร้องขอให้เย่หยูช่วยพวกคุณ! “

ผู้โดยสารโดยรอบ มีร่องรอยของความละอายบนใบหน้าพวกเขาไม่ใส่ใจกับคําพูดของเซี่ยจินซี และยังคงวิงวอนต่อเย่หยู เพื่อช่วยพวกเขาต่อไป

เย่หยุยืนอยู่ตรงที่เดิม เขามองดูสายตาของนักบุญลานเซลอตที่ดีใจพูดเบา ๆ ว่า “ชีวิตของคุณ มันไร้ค่าแบบนี้ หรือไม่?”

นักบุญลานเซลอต เงยหน้ามองเขาและเย้ยหยัน “ตราบใดที่เราได้วิญญาณเทวทูตสวรรค์ จากกางเขนศักดิ์สิทธิ์ แล้ว ต่อให้สังหารผู้คนนับหมื่นมันก็คุ้มค่า!”

“หยุดต่อปากต่อคํา!”สังหารพวกเขาทั้งหมด! “

เสียงดังเครั้ง!

เขายกดาบคมๆของเขา และกําลังจะฟันเข้าไปที่ผู้โดยสารคนห

” ฉันบอกคุณตั้งแต่เมื่อไรว่า มีวิญญาณของเทวทูตบนไม้กาง

เขนนี้”

เสียงของเย่หยู ทําให้นักบุญลานเซลอตตกตะลึง “คุณจะบอกว่าไม่มีวิญญาณเทวทูตยู่ข้างใน

มุมปากของเย่หยูเผยรอยยิ้ม และเขาชี้ไปที่อัศวินนอกฝูงชนซึ่งถือดาบยาวอยู่ในมือ

” หยุด!”

นักบุญลานเซลอต ส่งเสียงตะโกนดัง ทําให้อัศวินทุกคนหยุดชะ

ผู้ใต้บังคับบัญชาของ นักบุญลานเซลอต หดตัว ขณะที่จ้องที่เย่หยูและตะโกนอย่างเยือกเย็น “แกโกหก ออกัสตุสแห่งโบสถ์แห่งแสงสว่างเห็นกับตาของเขาเองว่ามีวิญญาณของเทวทูต ซ่อนอยู่ในกางเขนนี้!”