…….
โมเรน่า ยิ้มจาง ๆ “ฉันเปลี่ยนใจแล้วว่าฉันอยากได้ความสามารถแบบไหน… ดังนั้น ฉันเลยกำลังนึกภาพของมันอยู่…”
ยาซุโอะ เลิกคิ้ว “โอ้ อะไรทำให้เธอเปลี่ยนใจ” เธอดูประหลาดใจ “นายไม่รู้หรือ?”
รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา ขณะที่เขาเข้าใกล้เธอพร้อมกับที่จับคางของเธอ “เป็นเพราะฉันหรือ?”
“จากที่หัวใจของเธอเต้นตอนนี้ มันน่าจะเกี่ยวกับฉัน ใช่ไหม?”
รอยยิ้มเต็มไปด้วยความชั่วร้ายปรากฏบนใบหน้าของเธอ “ฉันสงสัย? นายเป็นคนรู้ทุกอย่างไม่ใช่เหรอ บอกฉันที”
ยาซุโอะ เก็บมือของเขาและปล่อยเสียงหัวเราะเล็ก ๆ ออกมา “เธอโตแล้ว อืม ฉันสนุกกับมันนะ…”
“ดูสิ เธอยังไม่ได้รักฉัน แต่เธอกลัวที่จะเกิดเหตุการณ์เช่นนั้น เธอจึงอยากจะฆ่าฉัน”
ใบหน้าของ โมเรน่า กระตุก ขณะที่ใบหน้าของเธอดูหมดหนทาง “…นายนี่มัน… น่ารำคาญจริง ๆ”
ยาซุโอะ ลูบที่ตุ้มหูของเขา ในขณะที่เขาพูด “เธอรู้ว่ามันไม่สมเหตุสมผลเลย ใช่ไหม?”
โมเรน่า พยักหน้าและพูดว่า “ไม่ต้องมีเหตุผล ถ้าฉันรู้สึกว่าจำเป็น ฉันก็จะทำ”
ทันใดนั้น โมเรน่า ก็ตกอยู่ในความงุนงง เมื่อ ยาซุโอะ ปิดปากเธอด้วยการจุมพิตอันดูดดื่มและเธอก็ไม่ขัดขืน แม้ว่าเธอจะเอนหลังห่างออกจากการจูบ
เขาปล่อยจูบจากใบหน้าออกจากเธอแล้วมองตาเธอ “รู้สึกยังไงบ้าง?”
เธอดูงุนงงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “นายอยากจะทำให้มันยากขึ้นสำหรับฉันจริง ๆ ใช่ไหม?”
“แน่นอน” เขาพูดพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า ทำให้เธอมองเขาอย่างว่างเปล่าแล้วถอนหายใจ
“ยังไงก็ตาม เราน่าจะอยู่ห่างจากเมืองหลวงประมาณสองชั่วโมง ไปอาบน้ำซะ เราจะอยู่ในบ้านของเธอก่อนที่จะรับช่วงต่อจากตระกูลเอย์อิ…”
ยาซุโอะ อาบน้ำแล้วสวมเสื้อสเวตเตอร์สีขาวแสนสบาย กางเกงขายาวสีดำและรองเท้าสีดำมาตรฐาน จากนั้น หยิบกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขาออกจากห้องไป และรอ โมเรน่า ที่สวมเสื้อโค้ทกันฝนแบบสั้นพร้อมเสื้อสเวตเตอร์และกางเกงขายาวสีดำ
พวกเขาออกจากเรือเหาะแล้วนั่งรถรับจ้างไปที่บ้านของ โมเรน่า ยาซุโอะ ตั้งข้อสังเกตว่าเมืองส่วนใหญ่เป็นแบบดั้งเดิม สถาปัตยกรรมแบบตะวันออกที่มีตึกระฟ้าสมัยใหม่ไม่กี่แห่งเช่นกัน
เมืองที่พลุกพล่านบนชายฝั่งแห่งนี้ ดูเหมือนเป็นการแสดงออกถึงสถานที่ที่คาคินเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วในโลก เป็นวัฒนธรรมที่ค่อนข้างแปลกตา ซึ่งกำลังกลายเป็นอำนาจที่มีอิทธิพลอย่างมหาศาลและทันสมัยในด้านเทคโนโลยี เศรษฐกิจ และการเมืองอย่างรวดเร็ว
นี่คืออาณาจักรคาคิน ซึ่งเป็นประเทศเล็ก ๆ ที่ถูกคุกคามโดยประเทศเพื่อนบ้าน ในช่วงเวลานั้น กษัตริย์องค์แรกของคาคินได้ใช้ไหไข่และให้ลูกหลานต่อสู้แย่งชิงบัลลังก์ ซึ่งเป็นรากฐานสำหรับคาคินที่กลายเป็นมหาอำนาจอย่างที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน
“คุณสามารถยึดครองครอบครัวตัวเองภายในเวลาสองเดือนก่อนการประมูลได้หรือเปล่า?” ยาซุโอะ ถามหลังจากที่พวกเขาถึงบ้านแล้ว
“ฉันคิดว่าอย่างนั้น ฉันได้รับผู้ติดตามค่อนข้างมากก่อนที่เราจะพบกัน ดังนั้น การรับช่วงต่อไม่น่าจะมีปัญหาขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะตัวแปรใหญ่ คือ ความสามารถของสมาชิกระดับสูง แต่ถ้าฉันใช้เวลา ฉันควรจะสามารถทำได้ภายในเวลาไม่ถึงสองเดือน” เธอตอบด้วยความมั่นใจในน้ำเสียงของเธอ
“อืม แสดงว่าเธอลงมือด้วยตัวเองได้ แต่ถ้ามีอะไรไม่สบายใจก็บอกนะ”
เธอพยักหน้า “นายจะไม่พยายามหยุด ถ้าฉันต้องการทำอะไรหลังจากที่ฉันรับช่วงต่อ ใช่ไหม”
“เธอหมายถึงการนำความโกลาหลมาสู่โลกงั้นหรือ? ไม่ ทำในสิ่งที่เธอต้องการ เมื่อเธอรับช่วงต่อให้นั่งในการประมูลหรือดีกว่านั้น บอกฉันทีว่าของชิ้นนั้นอยู่ที่ไหนและนั่นคือทั้งหมดที่ฉันต้องการ ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันต้องการที่จะหยุดเธอ?” ยาซุโอะ สงสัยด้วยความอยากรู้
โมเรน่า ดูไม่แน่ใจ แต่ก็ยังพูดว่า “ตอนแรกฉันคิดว่านายไม่สนใจใครเลย แต่พอเห็น อารุกะ ดูเหมือนว่านายมีคนที่ห่วงใย ฉันไม่รู้ว่านายจะหยุดฉันหรือเปล่า เมื่อฉันฆ่าคนอื่น เนื่องจากฉันต้องการความช่วยเหลือจากนาย ขณะที่ใช้ความสามารถที่ฉันวางแผนไว้”
ยาซุโอะ หัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน “เธอพูดว่า ‘ถ้าฉันรู้สึกว่าจำเป็น ฉันก็จะทำ‘ ดังนั้น ทำในสิ่งที่เธอต้องการตราบเท่าที่เธอไม่ทำร้าย อารุกะ หรือใครก็ตามจากครอบครัวของฉัน นอกนั้นไม่มีใครที่ฉันสนใจ อีกอย่าง ฮัตสึที่เธอวางแผนสร้างความวุ่นวาย ทำให้เธอถามคำถามนี้กับฉันหรือเปล่า?”
“อืม ตอนแรกฉันแค่อยากจะสร้างปรสิตที่นำความโกลาหลมาให้มากที่สุด ในขณะที่เสริมความแข็งแกร่งให้กับเจ้าของทั้งหมด แต่ฉันเปลี่ยนใจ มันยังคงเป็นปรสิตประเภทฮัตสึ แต่ฉันอยากจะเน้นที่การเสริมความแข็งแกร่งให้กับตัวฉันทั้งหมด ไม่งั้นฉันจะตามนายไม่ทัน”
จากนั้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏขึ้น ขณะที่เธอพูดต่อ “แต่ความสามารถนั้นอันตรายเกินไปสำหรับฉัน ดังนั้น ฉันต้องการความช่วยเหลือจากนายอย่างมาก ฉันไม่รู้ว่าถ้านายจะช่วยฉันหรือไม่ เมื่อพิจารณาว่านายจะสุ่มฆ่าโดยทั่วไปและอาจเป็นคนบริสุทธิ์”
ยาซุโอะ หรี่ตาลงอย่างครุ่นคิด “ฟังดูน่าสนใจทีเดียว ถ้าสิ่งที่เธอวางแผนไว้จะได้ผลอย่างที่ฉันคิด ถ้าอย่างนั้น… เธออาจจะต้องติดหนี้ฉัน”
เธอพยักหน้าและขณะที่เธอกำลังจะจากไป เธอได้ยินบางสิ่งที่ทำให้เธอตะลึงงัน “ฉันสามารถลบรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเธอได้… ดังนั้น หากเธอรู้สึกว่าเธอต้องการให้หายไปหรือเมื่อไหร่ บอกให้ฉันรู้…”
โมเรน่า สัมผัสรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเธอด้วยท่าทางมึนงง ขณะที่เธอเริ่มเดินออกไป ‘ฉันจะ… อยู่ได้โดยปราศจากพวกมันหรือ?’
ยาซุโอะ แสดงสีหน้าครุ่นคิดด้วยต่างหูของเขาที่ส่องแสงสีเขียว แสงที่หายไป ในขณะที่เขาลูบที่ต่างหู ‘45% หรือ ช่างน่าสนใจ‘
‘อย่างไรก็ตาม ฉันควรจะสร้างฮัตสึสายเปลี่ยนแปลงของฉันต่อไป ฉันควรจะทำมันให้เสร็จในวันนี้‘ จากนั้น วัตถุก็บินจากกระเป๋าเป้ของเขา ซึ่งเป็นวัสดุโปร่งใสขนาดเล็ก เขาใช้อาเขตขยายสร้างฟองอากาศ 10 เมตรรอบตัวเขา เริ่มจัดการออร่าของเขา เพื่อให้มันมีคุณสมบัติของวัสดุเฉพาะนี้
วัสดุนี้คือ แอโรเจล ซึ่งเป็นวัสดุสังเคราะห์ที่มีรูพรุนน้ำหนักเบาเป็นพิเศษ ซึ่งได้มาจากเจล ซึ่งส่วนประกอบที่เป็นของเหลวสำหรับเจลถูกแทนที่ด้วยแก๊ส โดยที่โครงสร้างเจลไม่ยุบตัวลงอย่างไร้เหตุผล ผลที่ได้คือ ของแข็งที่มีความหนาแน่นต่ำมากและมีค่าการนำความร้อนต่ำมาก
แม้จะมีความหนาแน่นต่ำมากทำให้มีน้ำหนักเบามาก แต่ก็ค่อนข้างแข็งแรง ก้อนของแอโรเจลที่ใหญ่เท่ากับมนุษย์อาจมีน้ำหนักน้อยกว่าหนึ่งปอนด์ แต่สามารถรองรับน้ำหนักได้อย่างน้อย 1,000 ปอนด์
ยาซุโอะ เริ่มพยายามเลียนแบบคุณสมบัติของมันมาระยะหนึ่งแล้ว แต่เขาพบว่ามันค่อนข้างยาก เนื่องจากเขาต้องการที่จะพัฒนาเพิ่มเติม เขาต้องการสร้างเส้นใยแอโรเจลที่คล้ายกับของ มาจิ แต่ยังคงคุณสมบัติของแอโรเจล ในขณะที่ยังสามารถสร้างรูปร่างแอโรเจลอื่น ๆ ได้
เมื่อพิจารณาถึงความแรงและความหนาแน่นของแอโรเจลแล้ว การรวมเข้ากับอาเขตควบคุมของเขานั้นถือว่าเกินความสามารถ เนื่องจากเขาจะสามารถจัดการกับเส้นใยด้วยความเร็วสูงและหากรวมกับเขาที่ควบคุมพวกมันด้วยอาเขตของเขา ความเร็วจะน่าประหลาดใจที่อาจเหนือกว่าไฮเปอร์โซนิก (10-25 มัค) เมื่อพิจารณาจากเส้นใยที่ค่อนข้างจะไร้น้ำหนัก
ฮัตสึมีประโยชน์อย่างเหลือเชื่อ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในทวีปมืดและสามารถทำหน้าที่เป็นฮัตสึระยะไกลได้ เพราะเขาจะสามารถจัดการกับมันได้ไกลเกินอาเขตของเขา แม้ว่ามันจะไม่เร็วและการควบคุมของเขาจะไม่พิถีพิถันเหมือนในอาเขตของเขาและเขากำลังวางแผนที่จะสร้างความสามารถรองที่จะทำให้มันเลวร้ายยิ่งกว่าเดิม
