…….
เขาใช้ความรู้สึกสูงสุดในการเสียสละอาเขตส่วนใหญ่ของเขา เพื่อสัมผัสถึงพลังงานมืดในดวงตา แต่ยังไม่เกิดอะไรขึ้นเลย และในขณะที่ชายคนนั้นสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน แต่ก็ยังไม่มีเอฟเฟกต์ในการเสริมความแข็งแกร่งเลยและดวงตายังคงเป็นสีแดง…
“ลุกขึ้น” ยาซุโอะ ออกคำสั่งหลังจากสังเกตเห็นว่าไม่มีเอฟเฟกต์ใด ๆ เกิดขึ้นและบุคคลนั้นก็ทำตามที่บอก จากนั้น ยาซุโอะ ก็เดินตามหลังเขาและวางมือใกล้กับไหล่ของบุคคลนั้น ‘เร็น‘ เขาเริ่มให้เน็นกับชายคนนั้น โดยไม่ทำอันตรายใด ๆ
“ดวงตาของคุณรู้สึกแตกต่างไปหรือเปล่า?” ยาซุโอะ ถาม ขณะใช้อาเขตขยาย เพื่อสังเกตดวงตาและกิจกรรมที่ผิดปกติใด ๆ บุคคลนั้นอธิบายอย่างชัดเจนถึงสิ่งที่เขากำลังประสบอยู่ แม้ว่าสิ่งที่เขาอธิบายก็คือ สิ่งที่เน็นรู้สึก
ยาซุโอะ ขมวดคิ้ว “อย่างที่ฉันคิด มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก….” จากนั้น เขาก็เอาเนตรสีเพลิงออก ทำให้ชายคนนั้นไร้การมองเห็น หลังจากนั้น เขาก็มุ่งหน้าไปยังห้องพิเศษ ด้วยเนตรสีเพลิงสองดวงที่ลอยอยู่ข้างหลังเขา
สิ่งที่ปรากฏให้เห็น คือ อุปกรณ์ที่ดูแปลก ๆ ที่มีลูกโลหะสามลูก ลูกโลหะที่มีขนาดเล็กที่สุดถูกจารึกทั่วทั้งลูก อันที่จริง ห้องทั้งห้องถูกสลักไว้อย่างสมบูรณ์
เขาเปิดลูกโลหะที่อยู่ด้านบนสุด ซึ่งมีขนาดใหญ่ที่สุดแล้วโยนดวงตาคู่นั้นเข้าไป จากนั้น เขาก็รวบรวมเน็นไปที่อุปกรณ์ ซึ่งทำให้คำจารึกเริ่มดูดซับเน็นของเขา ในขณะที่อุปกรณ์ทั้งหมดสว่างขึ้น
เขายังคงส่งออร่าของเขาไปยังอุปกรณ์เป็นเวลาหลายชั่วโมง จากทรงกลมโลหะที่ต่ำที่สุด มีของเหลวสีแดงสองสามหยดตกลงไปในหลอดทดลองขนาดเล็ก
ยาซุโอะ หยิบหลอดทดลองแล้วออกจากห้อง ด้วยเข็มฉีดยาที่พุ่งเข้ามาหาเขา จากนั้น เขาก็ใช้มัน เพื่อดึงของเหลวสีแดงจำนวนเล็กน้อยเข้ามาแล้วฉีดเข้าไปในแขนของคน ๆ นั้น จากนั้น เขาก็สังเกตสิ่งต่อไปนี้ด้วยความสนใจ
เมื่อเวลาผ่านไป อวัยวะของบุคคลนั้นเริ่มล้มเหลว แม้ว่าสิ่งที่ ยาซุโอะ สังเกตด้วยอาเขตขยายของเขา คือ ไม่ใช่ระบบภูมิคุ้มกันที่โจมตีของเหลวที่เขาฉีด แต่ตรงกันข้าม
ของเหลวที่เขาฉีดเข้าไป ซึ่งมีเซลล์ที่เต็มไปด้วยพลังงานมืดมีส่วนรับผิดชอบต่อความล้มเหลวของอวัยวะของคน ๆ นั้น ในขณะที่พวกมันโจมตีเซลล์เม็ดเลือดและเซลล์ของระบบภูมิคุ้มกันโดยพื้นฐานแล้วเริ่มกระบวนการทำลายตนเอง
สิ่งหนึ่งที่ ยาซุโอะ ทราบคือ พลังงานแห่งความมืดเริ่มทำงานจนกระทั่งบุคคลนั้นเสียชีวิตและเซลล์ทั้งหมดที่เขาฉีดเข้าไปก็หยุดการทำงานของพวกมัน ด้วยพลังงานมืดหยุดการทำงานของมันเช่นกัน โดยกระบวนการทั้งหมดใช้เวลาประมาณเจ็ดนาที
ยาซุโอะ ดูครุ่นคิด ขณะที่ลูบต่างหู จากนั้น เขาก็เปิดใช้งานกุหลาบม่วง เพื่อลบร่างกายและเพื่อจะสังเกตเห็นบางอย่าง ทำให้เขาเปิดใช้งานอาเขตขยายของเขาในบางจุด
สิ่งนี้ดำเนินไปสักพักจนของเหลวสีแดงเล็ก ๆ เข้มข้นรวบรวมในที่เดียว จากนั้น เขาก็จัดการใส่มันลงหลอดเปล่าแล้วใส่เข้าไปในตู้เย็น “แสดงว่ามันไม่ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายทั้ง ๆ แม้ว่าฉันจะฉีดมันเข้าไปแล้ว ซึ่งทำให้ต้องทิ้งของเหลวและกำจัดร่างกายอีกด้วย เนื่องจากฉันตั้งเป้าหมายไว้เป็นร่างกาย… ” ดวงตาของเขาเป็นประกายเจิดจ้า “แสดงว่ามันเป็นไปได้ แต่ยากอย่างไม่น่าเชื่อ…”
ยาซุโอะ ใช้เวลาอยู่ในห้องแล็บมากขึ้น จากนั้นมุ่งหน้าไปทาง โมเรน่า ซึ่งกำลังใช้ ‘เร็น‘ อยู่หน้าบ้าน เธอหยุดลง ขณะที่เธอสังเกตเห็นเขาเดินตรงมาหาเธอ “นายต้องการอะไร?” สามารถสังเกตเห็นความไม่อดทนในน้ำเสียงของเธอ
ยาซุโอะ เลิกคิ้วขึ้น ขณะที่มีความสนุกสนานปรากฏบนใบหน้าของเขา “โอ้ เธอไม่ชอบที่จะใช้เวลากับฉันเหรอ ฉันสังเกตว่าเธอเริ่มหลีกเลี่ยงฉันมาสักพักแล้ว”
เธอขมวดคิ้วและดูไม่แน่ใจว่าจะพูดอะไร จนกระทั่งเธอเลี่ยงไม่ตอบคำถามของเขา “มันไม่สำคัญ นายต้องการอะไร?”
ยาซุโอะ ยักไหล่ “เธอคุยกับฉันเมื่อไหร่ก็ได้ อย่ารอช้า ฉันไม่ชอบรอ…”
เธอกำลังจะพูดว่าพวกเขาไม่มีอะไรจะต้องพูด ก่อนที่เธอได้ยินสิ่งตามมาขัดจังหวะเธอ “อย่างไรก็ตาม เนื่องจากความก้าวหน้าในพื้นฐานของเธอเป็นที่น่าพอใจ เราจะเริ่มการฝึกเทคนิคเน็นขั้นสูง ฉันสอนความรู้เชิงทฤษฎีให้เธอแล้ว เราจะมีการประลองเป็นครั้งคราว เพื่อให้เธอสบายใจกับการใช้เน็นในการต่อสู้”
“แล้วคิดหรือยังว่าความสามารถของเธอจะเป็นอย่างไร?” จากนั้น เขาก็ถามต่อ
“ฉันยังคงคิดเกี่ยวกับมันอยู่ ฉันมีภาพทั่วไปเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันต้องการ แต่นั่นก็เท่านั้น” เธอตอบโดยไม่ให้ข้อมูลมากเกินไป
“อืม ให้ฉันเดานะ บางสิ่งที่กระจายความโกลาหล บางสิ่งที่แพร่กระจายออกไปเรื่อย ๆ ทำให้เกิดความโกลาหลมากขึ้นเรื่อย ๆ ปรสิตน่าจะเข้ากับคำอธิบายนี้ดี นั่นคือสิ่งที่คุณกำลังวางแผนกับสายแปรสภาพ ใช่ไหม? สามารถเห็นความขี้เล่นบนใบหน้าของเขา ในขณะที่เขาดูเหมือนจะสนุกกับการยุ่งกับเธอ
ใบหน้าของ โมเรน่า ได้แต่กระตุก จากนั้น เธอก็ได้แต่เบ้ปากเล็กน้อย “นายนี่มันน่ารำคาญชะมัด!!” จากนั้น เธอก็จัดสรรออร่าให้กับมือของเธอ เพื่อจะต่อยไปที่เขา
ยาซุโอะ ดูตกใจ ขณะที่เขาจับหมัดไว้ “น่ารัก คาดไม่ถึงเลยจริง ๆ” เขาพูดพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเขา
นั่นยิ่งทำให้ โมเรน่า อับอายมากขึ้นไปอีก แต่เธอก็สงบลง ขณะที่เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้น เธอก็เดินกลับไปที่บ้าน ‘เกิดอะไรขึ้นกับเขาและเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ฉันเริ่มสบายใจกับเรื่องพวกนี้มากเกินไปแล้ว.. .‘
ยาซุโอะ ถูกทิ้งให้ลูบตุ้มหูของเขาอยู่ตรงนั้น “มันเป็นไปได้ด้วยดีแหะ”
…..สองเดือนต่อมา~
“ความสามารถทางกายภาพของเธอค่อนข้างต่ำ และการเข้ากันได้กับสายเสริมพลังของเธอก็ต่ำเช่นกัน ดังนั้น จงเน้นที่ความเร็วมากขึ้นและเพียงแค่หลบหลีกจนกว่าเธอจะเห็นโอกาสที่จะสร้างความเสียหายร้ายแรง” ยาซุโอะ ตั้งข้อสังเกต ขณะที่หลบการโจมตีของเธอ จากนั้น เขาก็ต่อยด้วยความเร็วเพียงเร็วพอ เพื่อทำให้เธอลำบากเล็กน้อย
เธอแทบจะไม่หลบหมัดและเว้นระยะห่างจากเขา “ดีที่เธอสามารถมองเห็นรูปแบบการโจมตีของฉันได้เร็วกว่าครั้งที่แล้ว คนส่วนใหญ่มีรูปแบบที่พวกเขาใช้โดยไม่รู้ตัว ซึ่งขยายไปถึงความสามารถของเน็นเช่นกันและพิจารณาชนิดของความสามารถที่เธอต้องการสร้าง นี่คือสิ่งที่เธอควรจำไว้เสมอ…”
“แต่นายไม่ และรูปแบบเดียวที่ฉันเห็น คือ แบบที่นายต้องการให้ฉันเห็น” โมเรน่า ตั้งข้อสังเกต ขณะที่หลบหมัดอีกครั้งและใช้โอกาสนี้ในการโจมตี เนื่องจากตามรูปแบบการโจมตีปัจจุบันของเขา หลังจากการโจมตีครั้งนี้จะมีจุดอ่อน
ยกเว้นว่า ยาซุโอะ เปลี่ยนรูปแบบของเขาในขณะนั้น ทำให้เขามีแนวทางปฏิบัติที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ซึ่งไม่อยู่ในการคาดการณ์ของเธอ ทำให้เธอไม่มีการป้องกันโดยพื้นฐาน จากนั้น เมื่อพิจารณาว่าเธอโจมตีไปยังจุดที่เขาหลบหลีกได้นั้น ทำให้เธอตะลึง
ตั้งแต่พวกเขาเริ่มการประลอง เขามักจะใช้รูปแบบที่แตกต่างกันทุกครั้งที่สอนวิธีใช้มัน เพื่อประโยชน์ของเธอและวิธีทำนายการกระทำของอีกฝ่าย แต่เขาไม่เคยเปลี่ยนรูปแบบการโจมตีของเขาระหว่างการประลอง ซึ่งอธิบายความประหลาดใจของเธอ เมื่อเขาทำ
เขาเอามือจับที่คอเธอพร้อมกับพูดว่า “บทเรียนสุดท้าย ศัตรูอาจใช้รูปแบบของเขาให้เกิดประโยชน์ หากเขารู้เท่าทันหรือสร้างรูปแบบ เพื่อหลอกศัตรู ดังนั้น ในขณะที่เธอควรคำนึงถึงรูปแบบนั้น อย่าปล่อยให้มันเป็นแผนการเดียวของเธอ” จากนั้น เขาก็ดึงมือกลับ
โมเรน่า พยักหน้าและหายใจเข้าลึก ๆ สองสามครั้ง ขณะที่เหงื่อไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ เธอสวมชุดกีฬาสีดำพร้อมกับผมสีบลอนด์ของเธอที่ถูกมัด
ยาซุโอะ ยกมือขึ้นและเริ่มลูบศีรษะเธอ “แต่ทำได้ดีมาก ความคืบหน้าของเธอในเดือนที่แล้วค่อนข้างดี” จากนั้น เขาก็ดึงมือขึ้นและถามด้วยความสงสัย “เธอยังไม่ได้สร้างฮัตสึเลย ทำไมเหรอ?”
โมเรน่า ยิ้มจาง ๆ “ฉันเปลี่ยนใจแล้วว่าฉันอยากได้ความสามารถแบบไหน… ดังนั้น ฉันเลยกำลังนึกภาพของมันอยู่…”
