มายไอรอนสูท My Iron Suit ตอนที่ 229: ซื้อของปลอม?!
“เปล่าประโยชน์: ยอมแพ้ คุณเปิดไม่ได้!”
เฉินโม่ไม่สนใจเขาและมองลงไปที่ตําแหน่งและการกระจายสายของวัตถุระเบิดในแหวนข้อเท้า ในที่สุดรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นในปากของเขา
เฉินโม่ยืนขึ้นหยิบดาบแห่งราชาออกมาจากอวกาศและพูดกับชารอนว่า “อย่ากลัว” จากนั้นตรงไปที่ข้อเท้าของเธอ
ปลายแหลมของดาบข้ามช่องว่างที่ไม่เด่นบนแหวนข้อเท้า
“คลึก!”
หลังจากเจาะเบาๆ ดูเหมือนว่าจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงในแหวนที่ข้อเท้า
แม้ว่าจัสตินแฮมเมอร์จะสงสัยว่าเฉินโม่ดึงดาบออกมาจากที่ใด แต่เขาก็ยังมั่นใจในแหวนว่าเขาใช้เงินจํานวนมหาศาลไปแล้ว เขาภูมิใจกับมัน
” ทั้งหมดบอกว่า ไวเบเนี่ยมไม่สามารถถูกทําลายได้ฉันคิดว่าคุณยังคงต้องยอมแพ้!”
เฉินโม่ไม่สนใจเสียงพูดของจัสตินแฮนเมอร์วางดาบยาวออกไป แล้วนั่งยองๆอีกครั้งจับแหวนเท้าและถูทั้งสองข้างเบาๆ
แหวนข้อเท้าสีเงินถูกเปิดออก และเฉินโม่ก็จับแหวนข้อเท้าและน้ํามันเข้าไปในช่องว่าง
จัสตินแฮนเมอร์ผู้มีท่าทางหวาดกลัวตะลึงทันที่ที่แหวนที่ข้อเท้าถูกเปิดออก จนกระทั่งแหวนข้อเท้าหายไปในมือของเฉินโม่ เขายังคงไม่ช้าลงและปากของเขาก็กระซิบด้วยความไม่เชื่อ
“เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้!… “
ในเวลานี้หัวใจของจัสตินแฮนเมอร์มีความรู้สึกเหมือนซื้อของปลอม แต่การทดสอบในห้องปฏิบัติการได้ใช้วิธีการทุกประเภทจนหมดสิ้น และไม่สามารถสร้างร่องรอยได้!
เกิดอะไรขึ้นกันแน่? !
ถอดแหวนระเบิดทิ้งไปหมดคลายอันตราย โทนี่สตาร์ค ทุกคนถอนหายใจด้วยความโล่งอกมีระเบิดดังกล่าวที่เท้าของชารอน หัวใจของพวกเขาแขวนอยู่ ตอนนี้เธอปลอดภัยในที่สุดปฏิบัติการช่วยเหลือประสบความสําเร็จ
เฉินโม่หันไปมองโทนี่สตาร์ค
“ โทนี่คุณจะพาชารอนกลับก่อน”
“เอาล่ะคนแก่!”
โทนี่พยักหน้าแล้วเดินไปเอื้อมมือไปหาชารอนและพยายามพาเธอออกไป
”เพี้ย!”
ในที่สุดอันตรายที่ซ่อนอยู่ก็ถูกยกขึ้น ชารอนโรเจอร์สซึ่งปลอดภัยดีฟื้นตัวอย่างรวดเร็วและเห็นโทนี่สตาร์คตั้งใจจะจับเธอ เธอจึงตบมือโทนี่ทันที
ฉันไม่ใช่เด็กฉันไม่ได้รับบาดเจ็บไม่ต้องอุ้มฉันไว้
โทนี่สตาร์คหดมือดูเหมือนว่าทุกอย่างเป็นเพียงภาพลวงตาชารอนยังคงเป็นชารอน
ในเวลาเดียวกันหัวใจของเขาก็อดไม่ได้ที่จะจําชารอนอีกครั้ง ในเวลานั้นทุกครั้งที่เขาเอื้อมมือไปกอดเธอ เธอจะมีความสุข พิงศีรษะเล็กๆของเธอแล้วปล่อยให้เขากอดเหล่ตามองชารอนโรเจอร์สตอนนี้ของเขาโทนี่สตาร์กหลั่งน้ําตา
“ ชารอนกลับก่อนเถอะ”
ชารอนเหลือบมองเขาไม่สนใจเขา แต่หันหน้าไปมองเฉินโม่ซึ่งน่าจะเป็นบุคคลลึกลับของพ่อของเธอ
“ชารอนกลับบ้านกับโทนี่เถอะเราจะกลับไปเร็วๆนี้”
เสียงของเฉินโม่ไม่สามารถบอกได้ถึงความอ่อนโยน โทนี่สตาร์คไม่เคยฟังเขาพูดแบบนี้ เขารู้สึกไม่สบายใจจริงๆในตอนนี้ นี่คือความอ่อนโยนของเขาหรือไม่?
ชารอนเงยหน้าขึ้นมองร่างกํายําตรงหน้าแล้วพยักหน้าอย่างเชื่องช้า
” ตกลง!”
จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นและเดินไปที่หลุมขนาดใหญ่ที่ถูกชนด้วยรถ
โทนี่สตาร์คเหลือบมองเฉินโม่ด้วยใบหน้าที่น่าอิจฉา จากนั้นก็เดินตามเธอไปอย่างรวดเร็ว
จากนั้นก็มีเสียงระเบิดดังมาจากนอกถ้ํา
“ชารอน ฉันสวมเสื้อโค้ทเหล็ก และจับคุณบินกลับมาดีมั้ย น่าตื่นเต้นมาก!”
“ไร้สาระ!”
หลังจากที่ทั้งสองคนไปเฉินโม่ก็หันไปมองจัสตินแฮนเมอร์ที่ถูกมัดติดกับเก้าอี้ด้านหลังและใบหน้าของเขาก็เย็นลงทันที
ตอนนี้ตื่นขึ้นจากความตกใจที่เฉินโม่เปิดข้อเท้า เขาจะตกอยู่ในความอันตรายโดยปราศจากข้อจํากัดของระเบิดของชารอน พวกเขาจะปล่อยเขาไปหรือไม่?
เมื่อเห็น โทนี่ และ ชารอน จากไปมีเพียง เฉินโม่ และ วังจิน เท่านั้นที่เข้ามาและใบหน้าของจัสติน ก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนกมากขึ้น
“คุณคุณอยากทําอะไร?!”
เฉินโม่เหลือบมองสร้อยข้อมือสีเงินที่สวมอยู่บนข้อมือ ซึ่งเป็นอุปกรณ์จุดชนวนระเบิดและมีแสงวาบในดวงตาของเขา
” หวังจิน รับความตาย!!”
“ใช่! ”
หวังจินก้มหน้าและรีบหยิบ “ความตาย” ของกัปตันทหารรับจ้างที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและสลบจากอีกด้านหนึ่งของห้อง
สําหรับผู้สมรู้ร่วมคิดเหล่านี้หวังจนไม่มีความเมตตา
แม้ว่าเขาจะไม่เคยฆ่าใครมาก่อน แต่ติดตามศิลปะการต่อสู้ของ วังคุน มาหลายปีเขาก็เป็นทายาทของ“ เซเว่นริง” สา หรับการฆาตกรรมหวังจินไม่ได้ขัดแย้งกันและไม่มีความกด ดันทางจิตใจ
ดังนั้นทหารรับจ้างชั้นยอดที่ต่อสู้กับเขาส่วนใหญ่ถูกสังหา รด้วยหมัดเหล็กของเขาโดยตรง คนอื่น ๆ ที่ไม่เสียชีวิตในที่ เกิดเหตุล้วนได้รับบาดเจ็บสาหัสและมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน
“ความตาย” ถูกโยนเข้าที่ด้านหน้าของเฉินโม่และมีกำปั้นฝังลึกอยู่ที่หน้าอก กระดูกอกและซี่โครงหัก กระดูกซี่โครงหักใส่ปอด ในบางครั้งปากก็มีเลือดไหลและหายใจ ไม่ออก มันเริ่มอ่อนแอลงเรื่อยๆ และต้องใช้เวลานานกว่าจะตายอย่างสมบูรณ์
เป็นเรื่องธรรมดาที่จะรู้เรื่องนี้อย่างชัดเจนด้วยการได้ยินที่ไม่สามารถเข้าใจได้ของเฉินโม่
เมื่อมองไปที่ “ความตาย” ที่บนพื้น เฉินโม่เงยหน้าขึ้นมองและมองไปที่จัสติน ผู้กําลังชมในตอนนี้
“คุณคุณกําลังทําอะไร?”
เมื่อดวงตาของ เฉินโม่ เย็นลงเสียงของ จัสติน ก็สั่น
มีรอยยิ้มเย็นที่มุมปากของเขา เฉินโม่ไม่พูดยกมือขวาขึ้น และจับมือกางอากาศ ดาบของราชาสีเงินปรากฏขึ้นในมือข องเขาจากอากาศบาง ๆ จากนั้นก็ฟาดลงกับจัสตินแฮนเมอร์
อย่า!!!”
จัสตินแฮนเมอร์กรีดร้องด้วยความสยดสยองด้วยเสียงสูง แต่ดาบของเฉินโม่ไม่ได้ตัดเขาอย่างที่เขาคิดเช่นเดียวกับที่เขากําลังงงงวยความเจ็บปวดอย่างรุนแรงก็พุ่งจากข้อมือของเขา
“อ้า ! อ้า !!!”
ฉันเห็นมือซ้ายของจัสตินแฮมเมอร์พร้อมกับสร้อยข้อมือเงินที่เฉินโม่ฟันลงมาและล้มลงกับพื้น
จัสตินแฮนเมอร์รู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรงจากข้อมือมองไปที่มือที่หักบนพื้นความเจ็บปวดอย่างรุนแรงและความกลัวที่ไม่มีใครเทียบ ได้ทําให้ประสาทของเขาสั่นคลอนโดยตรง หันไปมองและเป็นลม
เฉินโม่ไม่สนใจกับการเป็นลมของจัสตินแฮนเมอร์ยืนดาบออกมาและคล้องสร้อยข้อมือจากมือที่ขาดด้วยปลายดาบ จากนั้นปลายดาบก็สั่นและโยนสร้อยข้อมือถูกโยนขึ้นไปที่วังจิน
ต่อมาในขณะที่สร้อยข้อมือบินอยู่ในอากาศเฉินโม่กลับ ดาบไปด้านหลังตามด้วยข้อมือและเหวี่ยงดาบเข้าหาสร้อยข้อมือ
“ฟึ๊บ!” ปลายดาบพาดผ่านสร้อยข้อมือและเมื่อมันตกอยู่ในมือของหวังจิน มันก็ถูกเปิดออกแล้ว
