Chapter 28: ค่าคุ้มครองงั้นหรอ
ขณะที่เขาเข้าไปใกล้หานเฟยก็เห็นว่ามีนักเลงสองสามคนกำลังถือหอยอยู่หน้าบ้านของเขา ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันที
“เฮ้! พี่กังไอ้คนนั้นกลับมาแล้ว!”
แคร๊ก
เจ้าอ้วนโยนหอยลงพื้นอย่างแรง “ไอ้ตัวดี แกรู้ไหมว่าเมื่อวานนี้ฉันมาหาแกตั้งนาน ค่าคุ้มครองที่ฉันถามอยู่ที่ไหน”
หานเฟยตัวสั่นด้วยความโกรธ ฉันเกือบจะตายหลายต่อหลายครั้ง และเมื่อฉันได้กลับมาบ้านพวกมันก็กินอาหารของฉันงั้นหรอ
หานเฟยยิ้มอย่างเย็นชา “ไข่มุกคุณภาพต่ำห้าเม็ดสำหรับหอยแต่ละตัว ฉันจะปล่อยพวกนายไปถ้าพวกนายให้เงินฉันไม่งั้นฉันจะฟาดจนกว่าพวกนายร้องขอชีวิต”
พวกเขามองหน้ากันอย่างมึนงง จากนั้นพวกเขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะดังสนั่น
“พี่กังเขาขอเงินเราเหรอ”
“พี่กังไอ้บ้านี่ขู่เราหรือเปล่าเนี่ย”
ด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายเจ้าอ้วนแยกฟันแล้วหัวเราะเบาๆ “แกว่ายังไงนะ หูของฉันหลอกฉันหรือเปล่าหรือว่าสมองของแกได้รับความเสียหายจากปลาหัวเหล็ก? แกกำลังขู่กังเราหรอ
ตอนนี้หานเฟยมั่นใจมากขึ้น ผู้ชายคนนั้นอาจจะเป็นนักตกปลาระดับเจ็ดก็จริงแต่แล้วไงล่ะ มันไม่ใช่เรื่องท้าทายเลยหลังจากที่เขาฆ่ามังกรทะเลได้
หานเฟยชักท่อนไม้ไผ่สีม่วงของเขาและประกาศว่า “พวกนายต้องการทำให้ฉันเลอะเลือดหรอ?”
“ฮะ?”
กังและคนของเขากำลังจะล้อเลียนหานเฟยอีกครั้ง ก้านไผ่สีม่วงก็เรืองแสงในมือของหานเฟย
พี่กังหน้าเปลี่ยน “สารเลวแกกล้ามากจริงๆ จัดการ!”
“ฉันจะฆ่าแก”
หานเฟยกระโดดและฟาดด้วยท่อนไม้ไผ่สีม่วงอย่างแรง
ก่อนที่กังจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นลูกน้องระดับห้าคนหนึ่งของเขาได้ถูกตีไปแล้ว ชายคนนั้นร้องไห้จับไหล่ “อ๊าา! แขนฉันหัก พี่กังแขนฉันหัก!”
พี่กังระเบิดความเดือดดาล “อะไรของแกเนี่ย”
ทุกคนหยิบไม้เบ็ดขึ้นมา พวกเขาจะพ่ายแพ้ให้กับเด็กทั้งที่พวกเขามีจำนวนมากกว่ามากได้อย่างไร
แซ่บ! แซ่บ! แซ่บ!
หานเฟยมีแต้มพลังวิญญาณพื้นฐาน 159 แต้มและที่เก็บมากกว่าสามพันแต้ม เขาจะกลัวอะไร
เปรั้ยง..!
หนึ่งในพวกอันธพาลเติมพลังวิญญาณให้กับร่างกายของเขาและพยายามโจมตีหานเฟยอย่างหนักหน่วง
อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นชายคนนั้นก็ล้มลงบนพื้นและอาเจียนเป็นเลือด
กังเริ่มตื่นตระหนก “แย่ละ ไอ้เด็กคนนี้อยู่ที่จุดสูงสุดของระดับหก ลองนี่หน่อยเถอะ”
เจ้าอ้วนเฉือนท่อนเหล็กใส่หานเฟย ผลของมันเป็นสิ่งที่นอกความคาดหมายของเขาหานเฟยเขารู้สึกว่าแขนของเขาชา ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย นี่คือพลังของผู้ชายคนนี้ที่เป็นชาวประมงระดับเจ็ดหรอ
กังก็อึ้งเหมือนกัน “แกค่อนข้างแข็งแกร่งเลยนะ แต่แกไม่รู้หรอกว่าผู้เชี่ยวชาญระดับเจ็ดนั้นเก่งแค่ไหน ‘ท่ากวาดแบบสายฟ้า’ “
ทันใดนั้นก็ดูราวกับงูเข็มขัดกำลังเลื้อยอยู่บนตัวเขา ช่วงเวลาถัดไปความสามารถในการต่อสู้คนนั้นเพิ่มขึ้นอย่างมาก ความเร็วของเขาสูงเป็นสองเท่า
หานเฟยตกใจ ผู้ชายอ้วนจะเร็วขนาดนี้ได้ยังไง
แซ่บ! แซ่บ! แซ่บ! เปรี้ยง!
หานเฟยถูกบังคับให้ถอยหลังเป็นครั้งแรก แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้อ่อนแอไปกว่าคนอ้วน แต่ก็ไม่สามารถทนต่อการโจมตีหกครั้งติดต่อกันของเจ้าอ้วนในเวลาเดียวกันได้
“แค้ก…”
แขนของหานเฟยชาและมีเลือดไหลที่ริมฝีปากของเขา
กังหัวเราะเยาะ “ผู้เชี่ยวชาญระดับเจ็ดสามารถปล้นพลังของปลาปีศาจได้ แกคิดว่าฉันอ่อนงั้นหรอ ฉันให้โอกาสแกคุกเข่าแล้วเอาข้าวของทั้งหมดของแกมาให้ฉัน…แล้วฉันจะไว้ชีวิตแก”
หานเฟยหายใจเข้าลึกๆ เขายังคงมีความสามารถในการฟื้นตัวแม้ว่ามันจะอ่อนแอกว่าก่อนหน้านี้มาก
เขายิ้ม “มันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ผู้เชี่ยวชาญระดับเจ็ดสามารถทำได้ ช่างอ่อนแอจริงๆ”
พลังวิญญาณที่ไม่มีที่สิ้นสุดพุ่งออกมาจากหานเฟย ทั้งเขาและเบ็ดของเขาเปล่งประกายในขณะที่เขากระโดดและทุบอีกครั้ง
เสียงดังสนั่น…
กังบอกว่า “ไอ้เด็กเมื่อวานซืน แกเป็นแค่นักตกปลาระดับหก การเติมพลังวิญญาณเพียงอย่างเดียวจะทำให้ร่างกายของแกเสียพลังงานไปหนึ่งในสาม แกจะตีได้อีกกี่ครั้งกัน”
หานเฟยกล่าวว่า “นายพูดมากเกินไปจริงๆ …”
แซ่บ! แซ่บ! แซ่บ!
หานเฟยทุบเขาหกครั้งอย่างบ้าคลั่งโดยไม่หยุด เขาถูกตีหนึ่งครั้งในทางกลับกันซึ่งทำให้หน้าอกของเขาเจ็บ
เจ้าอ้วนหายใจหนัก การโจมตีครั้งก่อนของเขาทำให้หานเฟยได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย แต่เด็กคนนั้นกลับคลุ้มคลั่งและโจมตีอีกสองสามครั้ง เด็กชายมีพลังงานทางจิตวิญญาณมากแค่ไหนกัน
หานเฟยไม่หยุดเพียงแค่นั้น เขากวาดไม้อย่างรวดเร็วและถ่ายพลังวิญญาณกระจายออกเป็นระลอก
ดั้ม! ดั้ม! ดั้ม!
…
แท่งชนกันดังสนั่น กังอาเจียนเป็นเลือดและสูญเสียการควบคุมท่อนเหล็กของเขา
แววตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ มันเป็นไปได้อย่างไร? เด็กชายฟาดกี่ครั้งขณะเติมพลังวิญญาณให้ร่างกาย ต้องใช้พลังวิญญาณมากกว่าสองร้อยแต้ม
โครม..
หานเฟยกระจายพลังวิญญาณของเขาและเจ้าอ้วน พวกนักเลงคนอื่นตะลึงกันหมด
หานเฟยนั่งยองๆ ต่อหน้ากังและยิ้มกว้าง “พวกแกยังจะเก็บค่าคุ้มครองจากฉันอยู่ไหม”
กังเหงื่อออกอย่างหนักว่า “มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด พี่ชายมันเป็นความเข้าใจผิดโดยสิ้นเชิง”
เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!
หานเฟยทุบกังสามครั้งแล้วกระแทกเขาลงกับพื้น “ความเข้าใจผิด แน่ใจหรอว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด”
กังหน้าแหยด้วยความเจ็บปวดและไม่กล้าสู้กลับ “พี่ชายฉันชดเชยให้คุณได้ไหม ฉันรับประกันว่าฉันจะไม่มองหาคุณให้ลำบากอีกต่อไป”
เปรี้ยง! โครมม!
หานเฟยตะโกนว่า “ใครพี่ชายของพวกแกกัน”
กังกล่าวว่า “อาจารย์หาน! โปรดยกโทษให้ผมด้วยอาจารย์หาน”
เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!
กังตัวสั่น ทำไมคุณยังตีฉันเนี่ย ฉันจะพิการแล้วถ้าคุณไม่หยุด!
กังขอความเมตตา “อาจารย์โปรดช่วยฉันด้วย! ฉันสามารถให้แฟนของฉันกับคุณเลยก็ได้…”
หานเฟยไม่รู้จะพูดอะไร
โครม…
หานเฟยกล่าวอย่างเศร้าใจว่า “ทิ้งเงินกับเบ็ดไว้ที่นี่แล้วจะหายหัวไปไหนก็ไป”
กังร้องไห้ มันเป็นแบบนี้ได้อย่างไร ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงแกล้งอ่อนแอเมื่อไม่กี่วันก่อน
กังกล่าวว่า “อาจารย์ฉันมีแค่ท่อนเหล็ก…นี่ไง”
หานเฟยกล่าวว่า “ฉันใช้พลังวิญญาณไปกับนายมากไปแล้ว เหล็กเน่าของนายยังไม่เพียงพอที่จะชดเชยการสูญเสียของฉันหรอก รีบไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้”
หานเฟยแอบประหลาดใจเมื่อเจ้าอ้วนวิ่งอย่างว่องไว มันเป็นพลังของปลาปีศาจที่เขากล่าวถึงหรือเปล่านะ หากเจ้าอ้วนสะสมพลังงานทางจิตไว้เพียงพอผลของการต่อสู้อาจแตกต่างออกไป พลังประหลาดของเขาเพิ่มความแข็งแกร่งเป็นสองเท่า หานเฟยเอาชนะเขาได้เพียงเพราะเขามีพลังวิญญาณมากกว่าศัตรูของเขา
ฉันประเมินชาวประมงขั้นสูงต่ำไป พวกเขาเรียกว่าขั้นสูงด้วยเหตุผล เจ้าอ้วนพ่ายแพ้เพราะพลังวิญญาณไม่เพียงพอ
…
หานเฟยเข้ามาในห้องและเห็นโน้ตบนโต๊ะที่ถังเกอทิ้งไว้
ฉันจะไม่กลับมาอีกในเร็วๆ นี้ มีบางอย่างในสถานที่นั้นที่คุณรู้ แล้วพบกันที่การทดสอบตกปลา
หานเฟยหยิบกระดาษโน้ตแล้วเดินไปที่หลังบ้าน
ด้านหลังบ้านเป็นหน้าผามีทางเดินกว้างไม่ถึงครึ่งเมตร โซ่เหล็กห้อยอยู่บนทาง หานเฟยคว้าโซ่และลงมาอย่างระมัดระวังประมาณสิบเมตร จากนั้นถ้ำที่ไม่เด่นซึ่งทางเข้ามีพุ่มไม้ปกคลุมก็อยู่ต่อหน้าเขา
ถ้ำมีอยู่ก่อนที่จะสร้างบ้าน ทุกครั้งที่ถังเกอพบอะไรดีๆ เขาจะซ่อนมันไว้ในถ้ำแทนบ้านในกรณีที่มันถูกขโมย
ถ้ำลึกสี่เมตรและกว้างสามเมตร มีเตียงขนาดเล็กและถังหินที่เก็บหอยไว้หลายสิบตัว
บนเตียงหานเฟยเห็นห่อเล็ก ๆ
หานเฟยอ้าปากค้างหลังจากที่เขาเปิดมัน ไข่มุกคุณภาพปานกลางสองเม็ดพวกมันอาจเป็นเงินทั้งหมดที่ถังเกอมี
นอกจากไข่มุกคุณภาพระดับกลางสองเม็ดแล้วยังมีหนังสืออีกสองเล่มกล่อง เหล็ก และขวด
หานเฟยอ้าปากค้างอีกครั้งเพราะปกของหนังสือทั้งสองเล่มระบุว่า ‘ความสามารถว่ายน้ำ’ และ ‘เทคนิคลับของร่างกาย’ หลังจากเพียงแวบเดียวหานเฟยก็รู้แล้วว่าเหตุใดพวกเขาจึงสำคัญ ชาวประมงส่วนใหญ่ในหมู่บ้านน้ำสวรรค์ฝึกฝนความสามารถกับเบ็ดหรือไม้ แม้ว่าจะมีหนังสือเกี่ยวกับความสามารถอื่นๆ ในห้องสมุดของโรงเรียน แต่ก็ต้องมีไม่มากเกินไป ไม่ว่าหนังสือทั้งสองเล่มจะเกี่ยวกับอะไรพวกมันก็ไม่ได้แย่ไปกว่า Sweeping Stick
ฮะ ยาเติมวิญญาณ
หานเฟยหยิบขวดขึ้นมาและยิ้ม เขาพูดกับตัวเองว่า “ฉันมีพี่ชายที่ดีจังเลยแหะ”
