Chapter 27:รู้สึกดีที่ได้ใช้เงิน
หวังไป่ยู่ส่งหานเฟยไปก่อนเพราะเขาไม่ต้องการให้หานเฟยรู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของการเดินทางของเขา
หานเฟยก็ไม่ได้ต้องการสอดรู้สอดเห็นเช่นกัน การได้รับการช่วยเหลือนั้นดีเพียงพอสำหรับเขาแล้ว สิ่งเดียวที่แย่คือเขาเป็นหนี้บุญคุณผู้ชายคนนั้น
ในท่าเรือขาออกพนักงานต้อนรับประหลาดใจที่เห็นหานเฟย
พนักงานต้อนรับถามว่า “ผ่านไปห้าวันแล้วคุณยังมีชีวิตอยู่อีกหรอ”
หานกล่าวว่า “เรื่องมันยาวน่ะ เรือของฉันเสียหายโดยมีคนจงใจ…”
หานเฟยอธิบายทุกอย่างอย่างรวดเร็ว พนักงานต้อนรับขมวดคิ้วใบหน้าของเธอซีดและนิ่งลง
เธอกล่าวว่า “เดี๋ยวฉันจะให้คนตรวจสอบ หากเป็นเรื่องจริงฝ่ายกำกับดูแลจะให้คำตอบแก่คุณ”
ดังที่หวังไปยู่กล่าวว่าท่าเรือไม่ได้เรียกเก็บภาษีปลาจากเขาเนื่องจากคำฟ้องของหานเฟยยังต้องมีการสอบสวน หากเป็นเรื่องเท็จหานเฟยจะต้องทำมากกว่าการจ่ายภาษีปลา หากเป็นเรื่องจริงเจ้าหน้าที่ท่าเรือจะไม่ยอมปล่อยใครที่ก่อวินาศกรรมเรือเล็ดรอดไปได้
หานเฟยออกจากท่าเรือพร้อมไข่มุกคุณภาพระดับกลางเจ็ดเม็ดซึ่งหกเม็ดมาจากหวังไป่หยู่
การกลับมาของหานเฟยไม่ได้รับความสนใจใดๆ แทนที่จะกลับบ้านหรือไปโรงเรียนหานเฟยตัดสินใจเพิ่มขีดความสามารถของเขาเนื่องจากหวังไป่ยู่กล่าวว่าศัตรูของเขาอาจเป็นนักตกปลาระดับสูง
เขาไม่เคยหมดหวังมาก่อน แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่นักตกปลาระดับห้าจะเอาชนะนักตกปลาระดับสูงสุดที่สูงกว่าเขาหลายระดับ
หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมงหานเฟยก็เดินไปที่ย่านธุรกิจในท่าเรือทางตะวันตกของเกาะซึ่งเขาพบช่างตีเหล็ก
ชายร่างท้วมที่มีแขนใหญ่กำยำยิ้มให้เขา “น้องชายฉันจะช่วยอะไรคุณได้บ้างล่ะ”
หานเฟยถามว่า “คุณสามารถเคลือบเบ็ดของผมด้วยเหล็กได้ไหมครับ”
ต่างจากเหอเสี่ยวหยูหานเฟยไม่มีพ่อผู้เชี่ยวชาญด้านการประมงซึ่งมั่นใจได้ว่าท่อนไม้ไผ่ของเธอจะไม่ถูกปล้น แม้ว่าหานเฟยจะสามารถไว้วางใจถังเกอได้ แต่เขาก็ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องง่ายที่จะได้พบกับถังเกออีกครั้งหลังจากฟางเจ๋อพาเขาไป
ช่างตีเหล็กประหลาดใจกับเบ็ดไม้ไผ่สีม่วงของหานเฟย “คุณเอาเบ็ดนี้มาจากไหน ว้าวมันพิเศษมาก!”
หานเฟยพูดอย่างกังวลว่า “ญาติคนหนึ่งของผมให้ผมมาน่ะ แต่ผมคิดว่ามันเด่นเกินไป คุณลุงช่วยเคลือบมันให้หน่อยได้หรือเปล่า ถ้าไม่ได้ผมจะไปหาคนอื่น!”
ช่างตีเหล็กกล่าวว่า “แน่นอนๆ ฉันทำได้สิ แต่นี่เป็นเบ็ดที่ยอดเยี่ยมอย่างที่เป็นอยู่ ญาติของคุณเป็นปรมาจารย์หรอ”
หานเฟยหรี่ตาลง “สูงกว่านั้นอีกหน่อย”
ช่างตีเหล็กลดเสียงลง “ปรมาจารย์สูงสุดหรอ”
หานเฟยถามว่า “ปรมาจารย์ด้านการตกปลาที่เก่งที่สุดเท่าที่คุณลุงเคยเห็นมาน่ะ”
ช่างตีเหล็กตกใจ “คุณหมายถึง..หัวหน้าหมู่บ้านหรอ ไม่สินั่นเป็นไปไม่ได้ หัวหน้าหมู่บ้านไม่มีหลานชาย”
หานเฟยกล่าวว่า “ลุงคุณคิดว่ามีปรมาจารย์ประมงเพียงคนเดียวในหมู่บ้านน้ำสวรรค์จริงๆ หรอ”
“อีช…”
ช่างตีเหล็กเปลี่ยนสีหน้าอย่างมาก บางคนกล่าวว่าคุณปู่ของตระกูลหวังเป็นปรมาจารย์ด้านการประมงเมื่อนานมาแล้ว หัวหน้าของแก๊งพยัคฆ์ก็ไปถึงระดับปรมาจารย์ประมง เด็กคนนี้เกี่ยวข้องกับพวกเขางั้นหรอ หรือมีปรมาจารย์ที่ซ่อนอยู่ในหมู่บ้านน้ำสวรรค์แห่งนี้อีกกันนะ”
เมื่อเห็นว่าหานเฟยภูมิใจและมั่นใจช่างตีเหล็กจึงพยักหน้า อย่างน้อยหานเฟยก็ดูค่อนข้างน่าเชื่อ
ช่างตีเหล็กกล่าวว่า “ฉันจัดการมันเอง แต่มันจะใช้เวลาสักครู่นะ”
ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง หานเฟยค่อนข้างพอใจกับเบ็ดของเขาเมื่อมันดำสนิท หลังจากรับของเขาก็หายไปในฝูงชนขณะที่ช่างตีเหล็กยังงงงวยอยู่
สิ่งที่หานเฟยไม่รู้ก็คือช่างตีเหล็กล็อคประตูและออกไปทันทีหลังจากที่เขาออกไป
หานเฟยเยี่ยมชมร้านค้าหลายแห่งก่อนที่เขาจะออกจากท่าเรือตะวันตกและกลับไปที่ท่าเรือตะวันออกที่เขาจากมา
หลังจากกลับไปยังสถานที่ที่เขาคุ้นเคยในที่สุดหานเฟยก็สาปแช่งบริการราคาแพงดังๆ ซึ่งทำให้เขาต้องเสียไข่มุกคุณภาพต่ำถึงสิบแปดเม็ด
ในร้านของหวังเจ๋อผู้จัดการกำลังคำนวณบัญชีแต่แล้วเขาก็เห็นคนคุ้นเคย มันเป็นนักเรียนของเจ้านายของเขาไม่ใช่หรอ
“คุณกวนคุณยุ่งอยู่หรอ”
กวนกล่าวว่า “ฉันไม่คาดคิดว่าจะได้พบคุณอีกนะเนี่ย ทำไมคุณถึงมีเงินมาอีกแล้วล่ะ คุณต้องการซื้ออะไรหรอ”
หานเฟยถามเสียงเบา “คุณกวนกวนคือว่าที่นี่มีอะไรดีไปกว่าน้ำมันขัดตัวหัวปลามั้ย”
กวนถามด้วยความประหลาดใจทันที “ดีกว่าน้ำยาขัดตัวปลาหรอ คุณต้องการยาเติมวิญญาณหรือเปล่าล่ะ คุณสามารถจ่ายได้หรอ”
หานเฟยประหลาดใจที่มีบางอย่างดีกว่าอยู่จริงๆ เขาถามอย่างสนใจ “คุณกวนฉันได้รับเงินมาจำนวนหนึ่ง ยาเติมวิญญาณราคาเท่าไหร่หรอ”
นายกวนกล่าวว่า ยาเติมวิญญาณสามารถเติมพลังวิญญาณสามร้อยจุดได้อย่างรวดเร็ว ส่วนใหญ่ขายให้กับชาวประมงระดับสูงสูง ทำไมคุณถึงต้องการล่ะ นอกจากนี้ยายังมีราคาไข่มุกคุณภาพปานกลางสองเม็ด คุณสามารถจ่ายได้หรอ”
หานเฟยค่อนข้างตกใจ ไข่มุกคุณภาพระดับกลางสองเม็ดสำหรับพลังวิญญาณสามร้อยแต้มหรอ นั่นแพงเกินไป
อย่างไรก็ตามหานเฟยยังคงถามว่า “คุณกวนยาเติมวิญญาณสามารถเติมพลังวิญญาณได้เร็วแค่ไหน มันค่อนข้างแพงเลยนะ”
นายกวนยิ้ม “ใช้เวลาเพียงสิบวินาที ไข่มุกคุณภาพระดับกลางสองเม็ดเป็นราคาที่ยุติธรรมแล้ว”
หานเฟยหัวเราะเบาๆ “แล้วคุณกวนมีอะไรดีกว่าอีกมั้ย คุณมีอะไรที่สามารถบำรุงเส้นเลือดหรือเพิ่มพลังวิญญาณได้ไหม”
“แม้ว่ามันจะมีวางจำหน่ายในร้านของฉัน แต่เจ้านายของฉันก็จะจองไว้อยู่ดี…อืม..มีน้ำยาขัดตัวปลาเหล็กอยู่ขวดหนึ่งที่เจ้านายของฉันไม่ได้ใช้ประโยชน์อีกต่อไป ฉันขายไข่มุกคุณภาพกลางๆ หกเม็ดได้เพราะคุณเป็นนักเรียนของเจ้านายฉัน”
ตาของหานเฟยเป็นประกาย “ได้เลยคุณกวนฉันต้องการแบบนั้น”
เขาหยิบไข่มุกคุณภาพปานกลางหกเม็ดออกมาจากกระเป๋าของเขา
นายกวนตกใจทันที “คุณเป็นแค่นักเรียน คุณได้เงินมาจากไหนเยอะแยะน่ะ”
หานเฟยพูดโดยไม่คิดว่า “พี่ชายของฉันให้ฉันมาน่ะ! พี่ชายของฉันได้รับคัดเลือกจากเทวทูตให้เป็นศิษย์เพราะมรดกจิตวิญญาณระดับเจ็ดของเขา เขาเลยให้ไข่มุกคุณภาพระดับกลางสองสามเม็ดแก่ฉัน”
“อา..ถังเกอเป็นพี่ชายของคุณหรอ”
หานเฟยถามว่า “คุณกวนคุณรู้จักพี่ชายของฉันไหม”
นายกวนกล่าวว่า “แน่นอนใครในหมู่บ้านน้ำสวรรค์จะไม่รู้จักถังเกอ มรดกทางจิตวิญญาณของเขาดีเกินไปสำหรับชาวเมือง เดี๋ยวก่อนถ้าคุณเป็นน้องชายของเขาทำไมคุณไม่ขอเขาแทนการซื้อในร้านของฉัน “
หานเฟยแสร้งยิ้มอย่างขมขื่น “เขายุ่งน่ะ แล้วการทดสอบตกปลากำลังจะมาถึงแล้วฉันไม่อยากจะเสียเวลารออีกต่อไป!”
กวนพยักหน้า “มันสมเหตุสมผลดี เนื่องจากคุณเป็นน้องชายของถังเกอฉันจะให้ส่วนลด 10% สำหรับน้ำยาขัดตัวเหล็กปลาขวดนี้”
หานเฟยกล่าวว่า “ว้าว! ขอบคุณคุณกวน…”
นายกวนมองไปที่หานเฟยอย่างครุ่นคิดและกล่าวว่า “ฉันรู้ว่าคุณกระตือรือร้นที่จะฝึกฝน แต่คุณต้องไม่กังวล น้ำยาขัดตัวปลาเหล็กได้รับการออกแบบมาสำหรับชาวประมงที่ระดับสูง คุณควรไม่ลองจนกว่าคุณจะเลเวลหกและอย่าใช้มากเกินไปในคราวเดียว นอกจากนี้คุณต้องไม่สร้างความก้าวหน้าด้วยน้ำมันขัดตัวปลาเหล็ก เป็นยาสำหรับการฝึกฝนไม่ใช่เพื่อเลื่อนระดับ”
หานเฟยกล่าวว่า “เข้าใจแล้ว ขอบคุณสำหรับความห่วงใยคุณกวน ฉันต้องการซื้อเหยื่อและสิ่งที่น่าสนใจอีกสองขวด”
หานเฟยรู้สึกเหมือนจะร้องไห้หลังจากที่เขาออกจากร้าน การฝึกมีค่าใช้จ่ายสูงมาก เขาคิดว่าตอนนี้เขารวยแล้ว แต่ในพริบตาเขาเหลือไข่มุกคุณภาพต่ำเพียง 42 เม็ดซึ่งไม่เพียงพอต่อการซื้อมีด
อย่างไรก็ตามหานเฟยรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นเมื่อเงินของเขาถูกใช้ไปแล้ว เขาซื้อสองก้อนใหญ่หอยสิบตัวและซอสหลายชนิด ในท้ายที่สุดเขาก็เหลือไข่มุกคุณภาพต่ำเพียงหกเม็ด
หานเฟยพึมพำตลอดทางกลับบ้าน
ถ้าไม่ใช่เพราะถังเกอเขาจะไม่ซื้ออะไรที่แพงมากเท่ากับอาหารมื้อใหญ่ๆ สองหอยเวลค์ก็ราคาถึงไข่มุขคุณภาพต่ำ 24 เม็ด หัวใจของเขากำลังเลือดตก
“พวกมันเป็นแค่สัตว์ใหญ่ ฉันสามารถจับพวกมันได้หลายร้อยตัวในภายหลังและโชคดีที่พวกเขามันมีอยู่ทั่วไปที่ก้นมหาสมุทร”
ในขณะที่หานเฟยพึมพำกับตัวเองและเดินเข้าไปในบ้านของเขาเขาก็เห็นผู้คนมากมายที่ประตูบ้านของเขาจากที่ไกล ๆ..
