แต่งก่อน…ค่อยอ้อนรัก ตอนที่ 153 รุ่นพี่หยุนเฉิน
“รุ่นพี่หยุนเฉิน ?”
หลังจากที่เซี่ยฉิงกงเงยหน้าขึ้นก็เห็นคนที่เข้ามาช่วยเธอ พลันเธอก็รู้สึกประหลาดใจเล็ก ๆ
แม้ว่าใบหน้าของชายคนนี้จะแลดูซีดเซียว ทว่าก็ยังคงมีรอยยิ้มจาง ๆ ราวกับแสงแดดในฤดูหนาว ซึ่งทําให้ผู้คนรู้สึกอบอุ่นใจ
เฮ่าหยุนเฉิน..เป็นรุ่นพี่ของเซี่ยฉิงกงสองปี
ปีแรกในมหาวิทยาลัยของเชียฉิงกง เธอมักจะชอบไปที่ห้องสมุด ทุกครั้งเธอจะเลือกตําแหน่งเดิม ๆ เพื่อนั่งอ่านหนังสือ
และก็ให้บังเอิญเสียทุกครั้งที่เฮ่าหยุนเฉินจะต้องนั่งตรงข้ามเธอ และอ่านหนังสือในเวลาเดียวกัน
หลังจากนั้น ทั้งสองก็สนิทสนมคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี
ทั้งคู่พูดคุยและอ่านหนังสือด้วยกันเป็นประจํา
แต่ทว่า หลังจากขึ้นปีสี่ซึ่งเป็นปีสุดท้าย เฮ่าหยุนเฉินกลับเดินทางไปต่างประเทศ และไม่เคยติดต่อเธออีกเลย
“ใช่แล้ว”
เฮ่าหยุนเฉินยิ้มพลางพยักหน้า เขาวางหนังสือที่เขาหยิบขึ้นมาจากพื้นกลับคืนลงในกล่อง
“ฉันจะช่วยเธอยกมันไปเอง !”
“ไม่เป็นไร พี่หยุนเฉิน ฉันยกไปเองได้ ”
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ใส่ใจคําพูดของเซี่ยฉิงกง เฮ่าหยุนเฉินยกกล่องขึ้นมาจากพื้นโดยไม่สนใจอะไร
“ไปเถอะ แม่สาวน้อย อย่าดื้อนักเลย ?”
เซี่ยฉิงกงเดินคู่ไปกับเฮ่าหยุนเฉิน ทั้งคู่เดินไปตามทางเดินภายในมหาวิทยาลัย การได้พบกับเพื่อนเก่าอีกครั้งทําให้เธออารมณ์ดีขึ้นมาก
ความประทับใจที่เธอมีต่อเฮ่าหยุนเฉินไม่ใช่ความประทับใจแบบความสัมพันธ์ชายหญิง หากแต่เป็นเพราะเธอได้พบกับเพื่อนเก่าที่ไม่ได้ติดต่อกันเป็นเวลานานมากกว่า
“สองปีที่ผ่านมานี้ เป็นยังไงบ้าง ?”
เฮ่าหยุนเฉินหันหน้ามามองเซี่ยฉิงกงด้วยดวงตาสดใส
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมามีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น และหลาย ๆ อย่างก็เกินความคาดหมายของเซี่ยฉิงกง
เซี่ยฉิงกงอ้าปากราวกับว่าเธอมีเรื่องที่ต้องการจะพูดมากมาย แต่ท้ายสุดเธอก็เลือกที่จะระงับคําพูดต่าง ๆ ไว้ และตอบไปเพียงว่า
“ก็ดี”
กว่าที่พวกเขาจะทันรู้ตัว ทั้งสองก็เดินมาถึงประตูมหาวิทยาลัย แล้วส่วนหมั่นโถวก็เข้าห้องน้ําเสร็จแล้ว และกําลังยืนรอเซี่ยฉิงกงอยู่ข้างรถ
ทันทีที่เห็นเซี่ยฉิงกง หมั่นโถวก็รีบวิ่งเข้าไปหา เธอเหลือบมองชายหนุ่มที่เดินมาพร้อมเซี่ยฉิงกงด้วยความรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ชายคนนี้โผล่มาจากไหนกันนะ ?
” หมั่นโถว นี่คือเฮ่าหยุนเฉิน รุ่นพี่ในมหาวิทยาลัยของฉัน”
ครั้นเห็นสายตาที่หมั่นโถวจ้องมองมา เซี่ยฉิงกงก็รีบอธิบายอย่างรวดเร็ว
หมั่นโถวทักทายอย่างสุภาพมาก พร้อมรอยยิ้ม
“สวัสดีค่ะ คุณเฮ่า”
รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าที่บอบบางและสง่างามของเฮ่าหยุนเฉิน เขาพยักหน้าพลางกล่าวว่า
“สวัสดีครับ”
หลังจากนั้นหมั่นโถวก็รับกล่องมาจากมือของเฮ่าหยุนเฉิน
“นายหญิงน้อย รีบกลับบ้านกันเถอะ ดูเหมือนฝนใกล้จะตกแล้ว”
เซี่ยฉิงกงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า บนท้องฟ้าปรากฏเมฆดําประปรายดูคล้ายว่าพายุฝนกําลังจะตั้งเค้า
ทว่าสีหน้าของชายหนุ่มกลับเปลี่ยนแปลงไป
นายหญิงน้อย ? เฮ่าหยุนเฉินตกใจและสับสน
ครั้งนี้ที่เขากลับมาจากต่างประเทศ เป็นเพราะครอบครัวของเขากดดันเรื่องการแต่งงาน
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา สมาชิกในครอบครัวเขาพยายามแนะนําผู้หญิงหลายคนให้เขา หากแต่เฮ่าหยุนเฉินยังคงรู้สึกว่าพวกเธอไม่ใช่คนที่เหมาะสมสําหรับเขา
ชั่วขณะนั้น เขาพลันนึกถึงหญิงสาวที่เขาเคยพบในมหาวิทยาลัย นั่นก็คือเซี่ยฉิงกง เธอมักจะไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดทุกวัน
พร้อมกันนั้น เขาก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้นในใจ แทนที่จะแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาไม่เคยพบเห็นหน้ามาก่อน สู้แต่งงานกับเธอซึ่งเขาคุ้นเคยจะไม่ดีกว่าหรือ ?
อืม … แม้ว่าฐานะของเธออาจไม่คู่ควร อีกทั้งครอบครัวของเขาก็อาจจะไม่เห็นด้วยกับเขา …
หากแต่ก็ไม่ใช่เรื่องสําคัญ
และด้วยความคิดนี้ เฮ่าหยุนเฉินจึงเดินทางกลับมาประเทศจีน
หลังจากกลับมาถึงบ้าน เฮ่าหยุนเฉินก็รู้สึกประหลาดใจที่พบว่า เขาไม่มีข้อมูลที่จะติดต่อเซี่ยฉิงกงได้เลย
เมื่อก่อนทั้งคู่พบกันในห้องสมุดราวกับนัดหมาย จึงไม่จําเป็นต้องใช้โทรศัพท์มือถือ
ด้วยเหตุนี้ เฮ่าหยุนเฉินจึงรู้สึกอับจนหนทาง เขาต้องการมาที่มหาวิทยาลัยเพื่อลองเสี่ยงโชคดู เขาไปหาอาจารย์ที่ปรึกษาของเซียงกง เพื่อสอบถามข้อมูลที่จะใช้ติดต่อเซี่ยฉิงกง
ไม่คาดคิดเลยว่าการมาถึงมหาวิทยาลัยครั้งแรกของเขาหลังจากกลับเข้าประเทศ เพียงเดินเข้ามาได้ครึ่งทาง เขาก็ได้พบกับเด็กสาวคนหนึ่งที่มีหนังสือหล่นอยู่เต็มพื้น
***จบตอน รุ่นพี่หยุนเฉิน***
