“จูบไปแล้ว…ชั้นจูบคาสึโตะคุงไปแล้ว….”
เป็นจูบที่จั๊กจี้หัวใจมาก คืนเย็นวันนั้น ชั้นกลับมาที่ห้องตัวเอง ล้มตัวลงนอน หยิบตุ๊กตาคาสึโตะมากอด ก่อนจะกลิ้งไปมาซ้ายขวาวนไปเรื่อย
“….”
ชั้นลองเอานิ้วแตะริมฝีปากตัวเอง ถึงเวลาจะแค่ไม่กี่วินาที แต่ว่า ริมฝีปากของชั้นก็สัมผัสกับริมฝีปากของคาสึโตะคุง
นึกถึงเรื่องจูบ ตอนนี้ก็ยังรู้สึกร่างกายร้อนผ่าว ชั้นจูบกับคาสึโตะคุงจริงๆไม่ใช่ฝัน
ถึงจะเป็นการจูบที่ไม่ได้บิ๊วบรรยากาศ ไม่ได้มีความโรแมนติกเหมือนคนอื่น
“….”
“….ฮืมมมมมม”
กระนั้น ก็ยังรู้สึกดีใจอยู่ดี ความสุขที่อยู่ภายในใจ มันดีมากจนอยากตะโกนระบายออกมาด้วยความปลื้มปิติ
ความพึงพอใจเติมเต็มจากหัวใจแผ่ขยายสู่ทั่วร่างกาย สุดท้าย ความสุขที่มีอยู่ในตอนนี้ ก็ทำให้ชั้นอดทนกับความอยากตะโกนด้วยเสียงดังสุดชีวิตเพราะความดีใจ
” คาสึโตะคุงเขาก็น่ารักสุดๆไปเลย ฮะฮะ”
คาสึโตะคุงตอนถูกจูบ สีหน้าเขาน่ารักมาก พอนึกแล้วเลยหัวเราะนิดๆ บอกได้ว่าสนุกพึงพอใจสุดๆ
“แต่ว่าพวกเราเองเป็นสามีภรรยากันอยู่แล้วนะ กะอีแค่จูบมันไม่ควรจะ….”
ชั้นพูดเองเออเอง ให้ตัวเองได้ยิน
สามีภรรยา แค่จูบกันมันอาจจะไม่ใช่เรื่องน่าดีใจขนาดนี้ก็เป็นได้
“อืมมมมมมม”
“นี่ รินกะ เสียงดังหนวกหูมากเลย …เอ๊ะ …เป็นไรของเธอนิ”
โอเน่จังเปิดประตูห้องชั้น โผล่มาดูสถานการณ์ด้วยสีหน้าตกใจทันทีที่เห็นหน้าชั้น
“….สบายมากค่ะ ไม่ได้มีปัญหาอะไเลยค่ะ”
“…พี่ว่ามีนะ เพราะสภาพเธอตอนนี้นอนกอดตุ๊กตาพร้อมกลิ้งไปมาบนพื้นแล้ว ไม่ใช่กลิ้งบนเตียง ดุยังไงก็มีแน่”
“….”
นี่ชั้นกลิ้งตกเตียงมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด
การทำให้โอน่จังต้องมาเป็นห่วง มันเป็นเรื่องที่ไม่ดีเอาซะเลย
ชั้นยืนขึ้นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กล่าวด้วยน้ำเสียงใจเย็น
“ไม่มีปัญหาอะไรจริงๆค่ะ หนูแค่มีทบทวนบทเรียนอันนึง ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ”
“ทบทวนบทเรียนด้วยการนอนกลิ้งกับพื้นเนี่ยยนะ ไหวมั้ย? ม่า อย่าฝืนตัวเองนักล่ะ รินกะ”
โอเนจังกล่าวจบ ปิดประตูออกจากห้องชัั้นไป แต่ก่อนจะออก หันมามองชั้นรอบหนึ่งราวกับเช็คให้แน่ใจว่าไม่มีปัญหาจริงถึงจะปิด
“ฟู่…..ใจเย็นสิ มิสึกิ รินกะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ชั้นต้องรักษาความเยือกเย็นให้สมเป็นคูลไอดอลสิ แล้วก็ไม่ควรรจะสติหลุดกับเพียงแค่จูบกับสามี มันเรื่องปกติไม่เห็นแปลกเลย …ใช่แล้ว ..จูบกับสามี…จูบกับคาสึโตะ…… จูบ……… อ๊ายยยยยยยยย”
ชั้นระเบิดความดีใจออกมาอีกครั้งอย่างควบคุมไม่อยู่ แต่ว่าก่อนจะแผดเสียง ชั้นเอาหน้าแนบหมอนข้างแล้วค่อยตะโกนใส่
ไม่ไหวแล้วค่ะ ทนต่อไปก็อกแตกตาย รู้แน่ๆว่าคืนนี้สงสัยจะนอนไม่หลับทั้งวันชัวร์
“…คาสึโตะคุง”
ชั้นที่นอนตะแคงบนเตียง ใช้สองมือกอดตุ๊กตาคาสึโตะแนบอก รู้สึกได้ถึงความรักในตัวสามีผ่านอ้อมกอด
ตุ๊กตาตัวนี้ชั้นตั้งใจทำอย่างประณีต ถ้าเอาไปขาย รับประกันว่ามันต้องฮิตติดตลาดแน่ แต่ว่า ตุ๊กตาคาสึโตะคุงเป็นของๆชั้นเท่านั้น ถ้าต้องส่งมอบมันให้คนอื่น ชั้นยอมตายดีกว่า
“ช..ชั้นใส่ใจมันถึงขนาดนี้เลยเหรอ..”
ชั้นใช้สองมือที่สั่นเทาประคองตุ๊กตาคาสึโตะขึ้นมาในระดับสายตา ก่อนจะค่อยๆเลื่อนหน้าไปใกล้
อยากจูบจัง
ตั้งแต่อดีตที่ผ่านมาจนถึงณ . ปัจจุบัน ชั้นไม่เคยจูบตุ๊กตาคาสึโตะคุงเลยแม้แต่ครั้งเดียว
แต่ว่า หลังจากเพิ่งจะได้จูบกับคาสึโตะคุงในโลกความจริง ความอัดอั้นที่อยู่ในใจต้องระบายออกด้วยการจูบกับตุ๊กตานี่ล่ะ
“…..”
รู้ทั้งรู้นะว่านี่ก็แค่ตุ๊กตา ไม่ใช่คาสึโตะคุงตัวจริง
แต่ชั้นก็ยังค่อยๆขยับปากตัวเองไปใกล้ปากตุ๊กตา
และอีกไม่ถึงเส้นยาแดงผ่าแปด ปากจะสัมผัสกับตุีกตา ปรากฏว่า…
“อ๊ะ รินกะโอเน่ตัง จูบตุ๊กตาด้วยแหละ”
“ชู่วววว โนโนอะจัง เสียงดังเดี๋ยวเขารู้กันพอดี?”
เลือดในกายชั้นเย็นเฉียบ รีบสะบัดหน้าออกห่างจากตุ๊กตา สายตามองไปยังประตูห้องชั้น
ประตูมีแง้มช่องว่างเล็กน้อย
และคนที่แอบดูอยู่ก็คือโอเน่จังกับโนโนอะ
“….ทำอะไรกันอยู่ตรงนั้นคะ”
“เอ่อ…คือ…คือว่า..แหะแหะแหะ”
โนโนอะหัวเราะแห้งๆ ส่วนโอเน่จังที่มองชั้นก็ทำสายตาตกใจเพราะเห็นภาพของชั้นตะกี้
ไม่ผิดแน่ ทั้งสองคนต้องเห็นสิ่งที่ชั้นทำตะกี้หมดแล้ว
ร่างกายรู้สึกร้อนผ่าวเพราะความเขินแผ่นไปทั้งตัวก่อนจะเริ่มสั่นอย่างคุมไม่อยู่
“……..ละอายใจ…เหลือเกิน…ฆ่าชั้นซะให้ตายดีกว่าค่ะ..”
“ก็เวอร์ไปนะรินกะ ความรู้สึกนี้พี่เข้าใจดี เธอกำลังฝึกจูบผุ้ชายที่ชอบชั้นมั้ยล่ะ เรื่องแบบนี้ใครๆก็ผ่านมาแล้วทั้งนั้นนะ”
“หือ? โอเน่จังเคยทำมาก่อนเหรอ”
“ไม่เลย”
…..
น่าอายสุดๆค่ะตอนนี้ รู้สึกว่าอยากจะหายตัวหรือวิ่งหนีออกไปจากที่นี่สุดฝีเท้าเลย
“เน่ รินกะโอเน่จังยังไม่เคยจูบเหรอคะ”
“หยุดถามเถอะค่ะ อย่าตอกย้ำให้ทรมานใจมากกว่านี้เลย”
“หือ?..”
โนโนอะถามชั้นด้วยแววตากลมโตเต็มไปด้วยความสงสัย แสดงชัดเจนว่าที่ถามมานี่ไม่ได้มีเจตนาร้ายแอบแฝงเลย
“รินกะโอเน่จังจูบหรือยังไม่จุบคะ”
“….พอเถอะค่ะ”
ชั้นอายสุดๆจนต้องพุ่งไปที่เตียง หยิบผ้าห่มมาคลุมตัวไม่ให้ใครเห็น เหลือช่องไว้นิดนึงตรงลูกกะตาให้พอมองเห็นข้างนอกสักหน่อย
โนโนอะจังเดินแต่กๆๆ ก่อนจะชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้า
“งืมม? อ๊ะจริงสิ …ตู้เสื้อผ้าของรินกะโอเน่จังมีตุ๊กตาอยู่เยอะแยะเลยใช่มั้ยคะ”
……เอ๊ะ?
เรื่องนี้ชั้นไม่เคยเปิดเผยให้ใครทราบมาก่อนแล้วโนโนอะรู้ได้ไง
ชั้นโผล่พรวดออกจากผ้าห่มพุ่งไปหาโนโนอะ กะจะคว้าเธอมากอด แต่ว่าไม่ทันละ เพราะโนโนอะเอามือเปิดตู้เสื้อผ้าเรียบร้อย ข้างในตู้มีตุ๊กตาห้าตัวโชว์หราเลย
ส่วนคาสึมิโอเน่จังทำสายตาล่อกแล่ก กล่าวด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“เอิ่มม..นี่มัน…เหนือความคาดหมายเลยนะ คิดว่ามีแค่ตัวเดียว นี่มีถึงห้าตัวเลยเหรอ”
ใช้สรรพนามให้ถูกหน่อยค่ะ ห้าคน ไม่ใช่ห้าตัว
ปากอยากจะพูดแบบนี้ แต่ว่าก็ช้อคกับเหตุการณ์ที่ความลับถูกเปิดเผย เลยพูดไม่ออก
“หือ?…ข้างในสุดยังมีอีกเหรอคะ”
“โนโนอะ หยุดเดี๋่ยวนี้..”
“ว้าว คราวนี้เป็นทารกด้วยค่ะ คาสึโตะโอนี่จังในร่างทารกนี่นา”
…..
สิ่งที่โนโนอะหยิบออกมาจากข้างในตู้คือ ตุ๊กตาคาสึโตะในเวอร์ชั่นเด็กทารก สวมเสื้อสีชมพู ปากจู๋นิดๆ น่ารักมากเลย
เพียงแค่เห็นก็พอจะเดาออกได้ว่าตุ๊กตานี้น่ารักมาก ราวกับมีวิญญาณสิงในตุ๊กตาเลยล่ะ
“รินกะ….”
โอเน่จังแสดงท่าทีอ่อนโยนในแบบที่ว่าตั้งแต่เกิดมา เพิ่งจะเคยเห็นทำให้ชั้นเห็นครั้งนี้เป้นครั้งแรก
“ขอโทษนะ ที่รู้ถึงความลับอันมืดมิดที่ปิดไว้มาตลอด”
“โอ..โอเน่จัง”
“ต่อจากนี้ไปพี่จะอยู่เคียงข้างทุกเวลา ถ้ามีเรื่องเดือดร้อนไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ปรึกษาพี่ได้ตลอดนะ”
“ได้โปรดอย่าพูดจาชวนจิตตกขนาดนั้นได้มั้ยคะ หนูอายจนแทบอยากตายแล้วค่ะ”
ทำไมความลับมันถึงแตกหมดทุกอย่างนะ
“รินกะโอเน่จัง หนูก็อยากได้ตุ๊กตาคาสึโตะบ้าง ทำให้หนูหน่อยสิคะ”
“รินกะ พี่จะทำหน้าที่ของพี่สาวให้ดีขึ้นมากกว่านี้ พี่พร้อมจะลงเรือลำเดียวกันเตรียมรับโทษด้วยกันกับเธอนะ”
“ลงเรือลำเดียวกันบ้าอะไรคะ อย่าพูดเหมือนหนูเป็นอาชญากรได้มั้ยคะ”
ชั้นมองโนโนอะจังที่กำลังขอให้ชั้นทำตุ๊กตาให้ กับ โอเน่จังที่เป็นห่วงชั้นจากใจจริง
คำถามที่ว่า ทำไมความลับมันถึงแตกได้นะ ยังวนเวียนในหัวซ้ำไปมา
อ้อ… ทุกอย่างเป็นความผิดของคาสึโตะคุงนี่เอง
เป็นเพราะคาสึโตะคุงน่ารักเกินไปจนออร่าความรักไปเตะตาคนอื่นสินะ
ครั้งหน้าถ้าคาสึโตะคุงมาที่บ้านชั้น ชั้นจะให้เขารับผิดชอบเรื่องนี้ด้วย
ใช่แล้วล่ะ…ชั้นจะให้เขารับผิดชอบด้วยการเปลี่ยนจากปกติ ที่ชั้นต้องนอนกอดตุ๊กตาคาสึโตะทุกคืน ให้เขาไปเป็นหมอนข้างให้ชั้นนอนกอดแทน… หึหึหึ
*****
จบ CH 17 บทส่งท้าย มุมมองรินกะ (จบเล่ม2)
แปลทีเดียวจบเลยครับ อาจจะขอพักสักวันสองวันนะครับ (หรือดูอารมณ์ก่อน) เพราะว่าวันที่ 22 น้องเอมม่าออกเล่ม2แล้ว เลยว่าจะแปลเรื่องนั้นก่อน(ถ้าสนุกนะ แต่ถ้าไม่สนุกก็จะแปลเล่ม3รอฆ่าเวลานะครับ)
อ่านแล้วรักชอบอะไรเม้นกันได้นะครับผม บายๆจ้า
