เลขากลีบฉ่ำ – ตอนที่ 7

“เห็นตัวบางๆ แบบนี้ หนักเอาเรื่องนะเนี่ย”

ราฟาเอลยืนมองร่างอรชรในชุดรัดกุมตั้งแต่ลำคอถึงปลายเท้าของพราวฟ้าและส่ายหน้าไปมา พร้อมกับถอนใจ

“ตื่นขึ้นมาคงปวดหัวแย่นะแม่คุณ”

เขาทรุดตัวลงนั่งบนเตียงข้างๆ ร่างอวบของพราวฟ้า ใจหนึ่งบอกให้ลุกเดินจากไป แต่อีกใจหนึ่งก็มีอำนาจเหนือกว่า มือใหญ่ยกขึ้นปัดเส้นผมออกจากใบหน้านวลที่แดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์อย่างทะนุถนอม

“ผมไม่เคยมองคุณแค่เปลือกเลยนะ พราวฟ้า…”

รอยยิ้มอ่อนโยนระบายเต็มใบหน้าของราฟาเอล หัวใจหนุ่มร่ำร้อง และมันก็ทำให้เขาเลือกที่จะก้มหน้าลงไปหา และขโมยจุมพิตเจ้าหล่อน

เขาคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าริมฝีปากของพราวฟ้าจะต้องนิ่มแบบนี้ ชายหนุ่มกดแนบเพียงแผ่วเบา ก่อนจะยืดตัวตรง และลุกขึ้นจากเตียง ท่อนชายในกางเกงขายาวชูชันจนอึดอัด

“บ้าชิบ จะมาตื่นอะไรตอนนี้วะ”

ราฟาเอลเดินห่างออกไปจากเตียงนอน และพยายามที่จะควบคุมจิตใฝ่ต่ำของตัวเองเอาไว้สุดกำลัง แต่ให้ตายเถอะ มันยากเหลือเกิน

“เฮ้ออออ”

ชายหนุ่มถอนใจยาวเหยียด ขยับสองขาของตัวเองเพื่อคลายความอึดอัดให้กับราฟาเอลน้อยที่ตุงเป้ากางเกงอย่างต่อเนื่อง

เขาหันไปมองร่างของพราวฟ้าที่ครางอะไรอู้อี้ในลำคอเบาๆ อีกครั้งอย่างตัดใจ ก่อนจะเดินตรงไปที่ประตูห้องพักภายในโรงแรม

เขาจะต้องไปนอนที่อื่น ที่ที่ห่างไกลจากพราวฟ้าให้มากที่สุด ไม่อย่างนั้น คืนนี้เขาคงจะทำอะไรที่ไม่น่าให้อภัยลงไป

แต่ยังไม่ทันยื่นมือไปกุมลูกบิดประตูเลย แม้ผู้หญิงที่นอนกระสับกระส่ายบนเตียง ก็ผุดลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับกระชากเสื้อผ้าของตัวเองแรงๆ

“ร้อน… ร้อนจัง…”

“นี่คุณ… อย่าทำแบบนี้สิครับ”

ราฟาเอลต้องรีบกระโจนกลับไปที่เตียงอีกครั้ง ตั้งใจจะไปห้ามหล่อน แต่แล้วก็เสียหลักล้มทับลงไปบนตัวนุ่มนิ่ม หอมกรุ่นของแม่สาวเฉิ่มเต็มแรง

“อุ๊ย… คุณทำอะไรเนี่ย”

คงจะเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ล่ะมั้ง เจ้าหล่อนถึงได้หัวเราะคิกคักเมื่อถูกเขาล้มลงไปทับเอาไว้แบบนี้ แถมยังยิ้มหวานให้อีกต่างหาก

โอ้ แม่คุณ นี่หล่อนจะรู้ไหมว่าตบะของเขาที่รั้งๆ เอาไว้จะแตกซ่านอยู่แล้ว

“ผม… ลุกดีกว่า”

เขาจะลุกขึ้นหนี แต่แขนเรียวของพราวฟ้ายกขึ้นประคองใบหน้าคมสันของเขาเอาไว้ และเจ้าหล่อนก็ไล้นิ้วไปมาตามเครื่องหน้าของเขาอีกต่างหาก

ราฟาเอลใจคอไม่ดีเลย เจ้าความเป็นชายก็ดีดดึ่งคึกคักสู้จนน่าระเหี่ยใจ

“คุณ… หล่อจังเลยนะ”

คนเมาเหล้าไล้นิ้วยาวไปตามสันจมูกโด่งสวยของราฟาเอล และก็ยิ้มไม่หยุด

“จมูกก็โด่งมากด้วย”

จากนั้นหล่อนก็ลากนิ้วลงมาตามสันกรามกระด้างที่มีไรหนวดขึ้นพอสมควร มาหยุดที่ริมฝีปากหยักสวยของเขา

“ปากก็สวยจัง… สวยกว่าปากของฉันอีก”

หล่อนก็ยังหัวเราะคิกคักเหมือนเดิม ไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับความรู้สึกเจียนจะระเบิดของเขาเลย

“ผม… จะไปเข้าห้องน้ำครับ”

“อย่าเพิ่งสิ… ให้ฉัน… มองหน้าคุณก่อน…”

“ผมไม่ใช่พระนะพราวฟ้า ปล่อยผมก่อน”

เขาเตือนเสียงแหบต่ำ แต่เจ้าหล่อนไม่มีทีท่าจะสนใจอะไรเลย ยังคงเอานิ้วมือลูบไล้ลงมาตามผิวเนื้อของเขา มาหยุดที่ลำคอแกร่ง และคลึงลูกกระเดือกแหลมพร้อมกับหัวเราะคิกคัก

“ลูกกระเดือก… ใหญ่จังค่ะ”

เขาเป่าปากอย่างหมดความอดทน และรวบมือเล็กซุกซนเอาไว้ พร้อมกับคำรามใส่ดุดัน

“ถ้าคุณไม่หยุดยั่วผม พรุ่งนี้เช้าคุณอาจจะเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นก็ได้”

เขาขู่หล่อน และคิดว่าหล่อนจะสำนึกได้ แต่เขาลืมไปว่าหล่อนเมามาก

“ทำไมฉันต้องเสียใจด้วยล่ะคะ…”

หล่อนดึงมือจนหลุดจากอุ้งมือของเขา และยกขึ้นมาแตะต้องรอยแยกของคอเสื้อเชิ้ต ลูบไล้แผ่วเบา ปากก็ยิ้มกระจ่าง

“ในเมื่อ… คุณแสนดีกับฉันจะตายไป…”

“พราวฟ้า…”

เขาปัดมือเล็กออก ฟางเส้นสุดท้ายที่ฉุดรั้งสติเอาไว้เริ่มจะขาด

“คุณมี… แฟนหรือยังคะ”

คนเมาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสดใส

“ยัง”

ชายหนุ่มตอบเสียงห้วน ในขณะที่หญิงสาวระบายยิ้มหวานฉ่ำ ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับน่ามอง และมันก็สะกดให้ราฟาเอลละสายตาไปไหนไม่ได้เลย

“งั้น… เรามาเป็นแฟนกันดีไหมคะ”

“อย่าล้อผมเล่นสิ”

เขายังคงพูดเสียงดุดันเช่นเดิม และพยายามจะลุกหนี เพราะท่อนเนื้อแข็งมากจนอึดอัด แต่สาวเฉิ่มไม่ยอมปล่อยมือ

“ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะคะ… คุณโสด… ฉันก็โสด ดังนั้นเรา… มาเล่นเป็นแฟนกันเถอะค่ะ”

ราฟาเอลหรี่ตาแคบมองลึกเข้าไปในดวงตากลมโตของพราวฟ้า

“ผมไม่ชอบเล่นเป็นแฟนกับผู้หญิงคนไหน”

“อ้าว ทำไมล่ะคะ หรือว่าคุณไม่ได้ชอบผู้หญิงเนี่ย”

พราวฟ้าหัวเราะคิกคัก หน้าตาแดงก่ำ กลีบปากอิ่มเผยอพูดตลอดเวลา

“เพราะผมชอบเล่นเป็นผัวเมียมากกว่า”

เขาเห็นพราวฟ้าอึ้งไปเล็กน้อย เขาจึงเดาว่าเจ้าหล่อนจะต้องรีบปล่อยมือจากลำคอแกร่งในไม่ช้านี้อย่างแน่นอน แต่แล้ว…

“ก็… น่าสนใจดีนะคะ”

“พราวฟ้า… นี่คุณ…”

“ทำไมล่ะคะ… หรือว่าคุณ… จะรังเกียจผู้หญิงเฉิ่มๆ อย่างฉันอีกคนคะ”

ราฟาเอลกวาดมองดวงหน้าแดงระเรื่อของผู้หญิงใต้ร่างด้วยสายตามืดดำ

“ผมไม่รังเกียจคุณหรอกครับ”

“งั้น… เราก็เล่นเกมนี้กันนะคะ”

คนเมาวิงวอนออกมาโดยไม่รู้ตัว

“แต่คุณแน่ใจแล้วหรือว่าคุณจะไม่เสียใจ หากพรุ่งนี้เช้ามาถึง”

พราวฟ้าส่ายหน้าไปมาน้อยๆ ดวงตากลมโตจ้องมองราฟาเอลไม่วางตา

“ฉันน่าจะดีใจมากกว่าค่ะ ที่… ได้เล่นเกมผัวเมียกับผู้ชายหล่อๆ อย่างคุณ…”

“ตกลง”

เลขากลีบฉ่ำ

เลขากลีบฉ่ำ

Status: Ongoing
อ่านนิยาย เลขากลีบฉ่ำคริสเตียโน ซาโนรี่ หรี่ตามองเลขาหน้าห้องของตัวเองด้วยความประหลาดใจ พราวฟ้า บวรศักดิ์ ทำงานกับเขามาห้าปีเต็ม ตั้งแต่หล่อนจบปริญญาตรีมาใหม่ๆ หญิงสาวเป็นคนหัวไว ทำงานคล่องแคล่ว และรู้ใจเขาเป็นที่สุด จนเขาคิดว่าจะทำงานกับเลขาคนนี้ไปจนกว่าบริษัทตัวเองจะเจ๊ง แต่จู่ๆ หล่อนก็มายื่นใบลาออก โดยให้เหตุผลว่า ‘เบื่อ’ ที่หล่อนเบื่อนี่ หล่อนเบื่องาน หรือว่าเบื่อเจ้านายอย่างเขากันแน่? “ผมยังไม่อนุมัติหรอกนะ จนกว่าผมจะได้เหตุผลดีๆ จากการยื่นใบลาออกของคุณ พราวฟ้า” เขาจะมารั้งหล่อนเอาไว้ทำไมกัน ในเมื่อเลขาหน้าตาเฉิ่มเชยอย่างหล่อน ก็เป็นได้แค่ทาสที่เดินตามเขาต้อยๆ เท่านั้น ไม่เคยเลยที่เขาจะหันมามองหรือว่าใส่ใจความรู้สึกของหล่อน เพราะอะไรน่ะเหรอที่หล่อนทำงานกับเขามายาวนานขนาดนี้ เพราะว่าหล่อนตกหลุมรักเขายังไงล่ะ หล่อนเห็นเขาตั้งแต่ตอนที่ตัวเองเพิ่งเรียนอยู่ระดับชั้นมัธยมปีที่สามเท่านั้น คริสเตียโน ได้รับเชิญไปเป็นวิทยากรพิเศษที่โรงเรียน และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา หล่อนตั้งใจและใฝ่ฝันว่าจะต้องเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขาให้ได้ ซึ่งเวลาผ่านมาอีกหลายปีหล่อนก็ทำสำเร็จ หล่อนได้เข้าไปทำงานในบริษัทของเขา และก็โชคดีมากที่ได้ตำแหน่งเลขาหน้าห้องมาครอบครอง

Comment

Options

not work with dark mode
Reset