EP 35: จอมใจ จอมอหังการ
เขาแสยะยิ้มหยัน ยกมือขึ้นไล้กลีบปากอิ่มแผ่วเบา สาวน้อยอยากจะสะบัดหน้าหนี แต่ก็ทำไม่ได้ความโหยหาทำให้หล่อนยินยอมให้เขาทำทุกอย่างตามอำเภอใจ
“เธอนั้นแหละผิดเต็มๆ หากเธอไม่ใส่ชุดนี้… แล้วเดินออกไปยั่วไอ้ผู้ชายหื่นกามพวกนั้น เรื่องทุกอย่างก็คงไม่เกิดขึ้น เธอจงใจจะเดินไปในที่ลับตาคน ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันอาจจะเกิดเรื่องพวกนี้ขึ้น… หรือถ้าจะให้พูดอย่างตรงไปตรงมาล่ะก็ เธอจงใจให้เหตุการณ์นั้นมันเกิดขึ้น…”
รดารักษ์อ้าปากค้างกับข้อสันนิฐานของผู้ชายที่ยืนนิ่งอยู่ที่ขอบเตียง นี่สมองเขาคิดเรื่องบ้าๆ แบบนี้ได้ยังไงกัน หล่อนนี่นะที่ต้องการให้ตัวเองถูกลวนลาม เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
“รดาไม่ได้จงใจทำให้มันเกิดขึ้น…”
“แต่ฉันคิดว่าเธอจงใจ… เพราะหากเธอไม่ต้องการให้ทุกอย่างมันเกิดขึ้น เธอคงไม่ออกไปในที่ลับตานั้นคนเดียวหรอก ไม่กล้ายอมรับสินะ…” เขายิ้มเยาะหยัน ขณะที่หล่อนเจ็บช้ำจนน้ำตาแทบจะไหล และในที่สุดก็ยอมนั่งนิ่งเป็นนางเอกต่อไปไม่ได้อีก
“ก็ถ้าคุณราฟละสายตาจากแม่คู่ขามามองรดาสักนิด รดาก็คงไม่ออกไปที่อื่นหรอกค่ะ!”
ราฟาลหรี่ตามอง วูบหนึ่งเสมือนเห็นความพึงพอใจบางอย่างเจืออยู่ในดวงตาคมกริบ แต่พอกะพริบตาทุกอย่างมันก็หายไป เหลือไว้แค่ความเย็นชาเช่นเดิม
“เธอหึงฉัน?”
รดารักษ์นิ่งอึ้งไปนานกับคำถามที่เสมือนรู้ลึกรู้จริงของผู้ชายที่กำลังแก้ผ้าอยู่ตรงหน้า “ไม่ใช่ค่ะ รดาไม่ได้หึง… รดาแค่…”
“เอาล่ะ ฉันไม่สนหรอกนะว่าเธอจะรู้สึกยังไง เพราะมันไม่สำคัญอะไรกับฉันเลยสักนิด” ความเลือดเย็นของเขากระแทกใส่หน้าหล่อนจนหน้าหงาย น้ำตาทะลักออกมาอาบแก้ม
“รดารู้ว่ารดาไร้ค่ามากในสายตาของคุณราฟ…”
“นั่นคือเรื่องจริง…”
“งั้นก็ปล่อยรดาไปเถอะค่ะ อย่าทำให้รดาไร้ค่ามากไปกว่านี้เลย”
รดารักษ์กัดกลีบปากที่สั่นระริกของตัวเองเต็มแรงอย่างลืมตัวจนมันเจ็บระบม ก่อนจะก้มหน้ามองมือของตัวเองที่ประสานกันไว้บนตักด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย ความเสียใจแล่นทะลักไปตามกระแสโลหิตอย่างไร้ความปรานี
“ฉันไม่มีวันปล่อยเธอไป… อย่างน้อยๆ ก็ไม่ใช่เวลานี้…”
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความกังขา “ทำไมคะ ทำไมถึงปล่อยรดาไปไม่ได้ ในเมื่อผู้หญิงมากมายต่างเฝ้ารอที่จะปรนนิบัติคุณราฟ…”
คนตัวโตทรุดกายเปลือยเปล่าลงนั่งข้างๆ ก่อนจะฉวยโอกาสรั้งร่างของหล่อนขึ้นไปนั่งซ้อนตักแข็งแกร่งของตนเอง แม้เจ้าตัวจะดิ้นรนขัดขืนแต่เขาก็ทำจนสำเร็จ
“แต่คนที่ฉันอยากกิน… มีแค่เธอ…”
“แต่รดาไม่…”
“เงียบเถอะ…ฉันอยากกินเธอแล้ว เราจะมีความสุขกัน เหมือนกับเมื่อตอนกลางวันไง”
แม้จะร้องบอกตัวเองว่าไม่ ร้องบอกตัวเองว่าให้ขัดขืน แต่… แต่หล่อนก็ไม่สามารถหยุดความโหยหาที่ร่างกายของตัวเองกำลังรอคอยได้ ในที่สุดก็เป็นหล่อนเองนั้นแหละที่เผยอปากและเป็นฝ่ายเริ่มต้นจูบเขาก่อน ราฟาลครางฮือในลำคอด้วยความพึงพอใจ จากนั้นจึงเปลี่ยนเป็นฝ่ายรุกเสียเอง
“คนสวย… ฉันหิวเธอ ทั้งๆ ที่พึ่งจะกินไปได้ไม่นาน…”
ชายหนุ่มพึมพำเสียงแหบพร่า จูบหนักหน่วงจนสาวน้อยร้องครางไม่หยุด ฝ่ามือใหญ่ข้างหนึ่งลูบไล้บีบเคล้นเต้างามจนมันแทบเละคามือตามแรงอารมณ์ ส่วนอีกข้างหนึ่งก็ทำหน้าที่ปลดเปลื้องอาภรณ์ตัวสวยที่เขาเป็นคนเลือกให้ด้วยมือตัวเองออกด้วยอารามรีบร้อนไม่อดทนเลย
“เธอทำอะไรกับฉันกันนะ รดารักษ์… อืมม์…”
ชายหนุ่มล้วงลิ้นเข้าไปในอุ้งปากสาว ตวัดรัดรึงลิ้นเล็กอย่างสนิทสนม ดูดรูดดึงเข้าออกเป็นจังหวะต่อเนื่องเลียนแบบการร่วมรักได้อย่างแนบเนียน ขณะที่ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ไปทั่วเรือนกายด้วยท่าทีของผู้เป็นเจ้าของตลอดเวลา รดารักษ์เต้นพล่าน ส่ายสะบัดบั้นท้ายงามที่ตอนนี้เปลือยไม่ผิดจากสามีเป็นวงกลม
“คุณราฟ… ได้โปรด…”
“ใจร้อนเสมอเลยนะ รดา…”
ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ยามไล้ลิ้นต่ำลงมายังเนินอกอวบที่มีฝ่ามือบีบเคล้นนำร่องอยู่ก่อนแล้ว เขาผลักร่างอรชรให้นอนหงายกับที่นอนแรงๆ จากนั้นก็ตามขึ้นไปคร่อมทับ ก้มลงดื่มกินปลายถันสีสวยที่ตอนนี้บวมเป่งชูชันด้วยความหิวกระหาย ลิ้นแกร่งตวัดไล้เลียราวกับคนกำลังหิวจัด คำว่าปรานีอ่อนโยนไม่มีอยู่ในสัมผัสร้อนแรงแกมเถื่อนถ่อยนี้เลยแม้แต่นิดเดียว
แต่รดารักษ์กลับชอบมัน… หญิงสาวคิดอย่างเลื่อนลอยขณะถูกกระแสความเสียดเสียวกัดกินไปทั่วทั้งช่องท้องอย่างอำมหิต มันแผดเผาตั้งแต่ปลายผมจนถึงฝ่าเท้า ยิ่งยามที่เขาดูดเต้างามของหล่อนด้วยปากร้อนผ่าว เลียด้วยลิ้นอุ่นชื้นแสนเชี่ยวชาญ ขบด้วยฟันคมๆ ด้วยแล้ว หล่อนก็ยิ่งเดือดพล่าน ทุกอณูเนื้อภายในร่างกายกรีดร้องด้วยความรอคอย รอคอยการครอบครองที่แสนหฤหรรษ์ของเขา
“ได้โปรด… คุณราฟ…”
ร้องวิงวอน แต่เขาไม่หยุด จากเต้างามพรมจูบต่ำลงมายังหน้าท้อง เขาหยอกเย้ากับสะดือน่ารักของหล่อนอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะเรื่อยต่ำลงมายังหน้าขา ลมหายใจของเขาร้อนผ่าว แต่กระนั้นมันก็ยังร้อนสู้แรงพิศวาสที่กำลังแผดเผากายสาวของหล่อนอยู่ไม่ได้
“คุณราฟ…”
“ฉันจะชิมเธอ…” เขาจับต้นขาของหล่อนให้อ้าออกจากกัน นิ้วแกร่งของเขานำร่องลงไปก่อน
“เธอชุ่มฉ่ำเพื่อฉันเหลือเกิน…”
นิ้วแกร่งปาดน้ำรักของหล่อนขึ้นมาดูดเลียคล้ายกับกำลังหิวจัด รดารักษ์ร้อนผ่าวไปทั้งร่างกับภาพที่ได้เห็น ร้อนรุ่มจนแทบจะร้อนรอเฉยๆ ต่อไปอีกไม่ได้
“ได้โปรด…รดาไม่ไหวแล้ว ทรมานเหลือเกิน”
สะโพกงามส่ายไหวด้วยความต้องการมากมาย ราฟาลแสยะยิ้มด้วยความพึงพอใจเมื่อเห็นแม่สาวน้อยใต้ร่างกำลังถูกพิษสวาทที่เขาเป็นคนปลุกปั่นขึ้นมาเล่นงานอย่างหนัก เขากดนิ้วแกร่งลงเคล้าคลึงกับเกสรรักอย่างหนักหน่วง กดขยี้อย่างดุดันตามแรงอารมณ์
“โอ้ว… คุณราฟ… รดาจะตายแล้ว”
เขาไม่หยุด ไม่สนใจว่าหล่อนจะดิ้นพล่านแค่ไหน ยังคงขยี้บดคลึงใจกลางเนินสาวอย่างดุเดือด จากนั้นอึดใจต่อมาก็ค่อยๆ ดันนิ้วยาวใหญ่ให้หายเข้าไปในช่องรักจนมิด และก็เป็นเขาเสียเองที่ซู้ดซี้ดปากออกมาด้วยความพึงพอใจเมื่อความแน่นหนั่นที่โอบรัดรอบนิ้วนั้นมันมากมายเหลือเกิน ร่ำๆ อยากจะดึงนิ้วออกแล้วแทรกแก่นกายโหญ่โตที่พร้อมพรักรอมานานแล้วลงไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด
แต่เขาทำแบบนั้นไม่ได้หรอก…
เขาไม่ใช่เด็กหนุ่มที่พึ่งริรัก ดังนั้นการเล้าโลมจึงควรทำให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ มันจะต้องไม่สั้นเหมือนกับสองครั้งที่ผ่านมา ราฟาลทั้งบอกทั้งสั่งตัวเองอยู่ภายในอก
“แน่นมากคนสวย…”
ชายหนุ่มดันนิ้วเข้าออกช่องรักของรดารักษ์เป็นจังหวะต่อเนื่อง สาวน้อยซี๊ดซู้ดปากกับความเสียดเสียวนั้นตลอดเวลา สะโพกงามดีดเด้งส่ายร่อนไม่ผิดจากนางหงส์กำลังเต้นระบำแม้แต่น้อย ไฟสวาทลามเลียกัดกินไปทั่วทั้งกายสาวจนแทบจะมอดไหม้
“คุณราฟขา… ได้โปรด…”
หญิงสาวดิ้นเร่าๆ มือขยุ้มผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่น พยายามร้องขอ พยายามวิงวอน แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ยอมหยุด แถมตอนนี้นอกจากนิ้วมือแล้ว ปากกับลิ้นที่แสนเชี่ยวชาญก็ลงมาร่วมวงละเลงกลีบสาวของหล่อนอย่างแข็งขัน ทั้งดูด ทั้งเลีย ทั้งปาดละเลง ส่วนนิ้วใหญ่ก็ชักเข้าชักออกเป็นจังหวะ
“ไม่ไหวแล้ว… ได้โปรดเถอะค่ะ ได้โปรด…”
และในที่สุดหล่อนก็สุขสมแตกระเบิดคาปากของเขานั้นเอง ชายหนุ่มดื่มกินน้ำรักจากกายสาวจนหมดทุกอย่างหยาดราวกับมันคือน้ำทิพย์ จากนั้นจึงเคลื่อนตัวขึ้นมาบดขยี้ปากหล่อนซ้ำอีกครั้ง รุนแรง หนักหน่วง แต่หวานฉ่ำจนน่าหลงใหล
“ไม่ว่าจะกี่ครั้ง… เธอก็ยังน่าหลงใหลสำหรับฉันเสมอ รดา…”
