EP 48: จอมใจ จอมอหังการ
“ก็กำลังจะคลอดจริงๆ นั่นแหละ แต่ไม่รู้ทำไมยังไม่ยอมคลอด เลยต้องพากลับมาบ้านก่อน นี่มีกำหนดคลอดอีกทีวันศุกร์ที่จะถึงนี้แหละ” ป้ามูนาพยายามแก้ตัว แต่รดารักษ์ก็ยังสงสัยไม่เลิก
“วันศุกร์นี้มันก็กำหนดเดิมไม่ใช่หรือคะป้า…”
ป้ามูนาทำท่าตกใจ “อ้าว จริงเหรอ ไม่รู้ป้าจำผิดหรือเปล่า แต่รดาอย่าถามอะไรป้ามากนักเลย ป้าก็แก่แล้วจำอะไรไม่ค่อยได้หรอก ไว้เมื่อทุกอย่างคลี่คลายแล้วรดาถามคุณราฟเองดีกว่า…”
“คุณราฟมาเกี่ยวอะไรแล้วล่ะคะ”
คราวนี้ป้ามูนาแสดงความตกใจมากกว่าครั้งแรกเสียอีก ก่อนจะรีบปฏิเสธเสียงสูงลิบ “ไม่เกี่ยว! คุณราฟไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้เลย… ไม่เกี่ยวจริงๆ”
“ไม่เกี่ยวก็ไม่เกี่ยวสิคะ ทำไมป้าต้องทำเสียงสูงด้วย…”
“ป้านี่นะเสียงสูง ไม่มี๊ ไม่มีเลย… รดาคิดมากไปเองน่ะสิ”
แม้จะปฏิเสธยังไง แต่รดารักษ์ก็ยังรู้สึกได้ว่าเสียงของป้ามูนายังสูงลิบลิ่วอยู่ดี แต่ก็คงไม่ได้คำตอบอะไรหรอก เพราะดูท่าทางป้ามูนาจะไม่ยอมบอกสิ่งที่เก็บเอาไว้ง่ายๆ แต่ก็ช่างเถอะเพราะไม่ว่ามันจะคืออะไรก็คงไม่เกี่ยวข้องกับหล่อนหรอก
“ไม่มีก็ไม่มีค่ะ รดาไม่สงสัยอะไรแล้วก็ได้” รดารักษ์ยิ้มบางๆ
ป้ามูนาลอบเป่าปากออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะรีบชวนคุยเรื่องอื่นในบัดดล “รดามาก็ดีแล้ว ช่วยป้ายกอาหารค่ำเข้าไปจัดในห้องอาหารหน่อยได้ไหม วันนี้คุณๆ ทั้งหลายเธอให้ตั้งโต๊ะเร็วกว่าปกติครึ่งชั่วโมง”
รอยยิ้มบางๆ ค่อยๆ จางลงไปเมื่อรู้ตัวว่าหากเข้าไปรับใช้ในห้องอาหาร หล่อนคงหนีไม่พ้นการเผชิญหน้าราฟาลอย่างแน่นอน แล้วตอนนั้นหล่อนจะเข้มแข็งพอที่จะไม่ร้องไห้ได้ไหมนะ เพราะขนาดแค่ได้ยินชื่อของเขาเท่านั้น หัวใจไม่รักดีของหล่อนยังเจ็บปวดแทบขาดใจถึงเพียงนี้เลย
แต่หล่อนไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ…
“ได้อยู่แล้วค่ะ ถึงป้ามูนาไม่บอก รดาก็เต็มใจจะช่วยค่ะ…”
“ขอบใจมากนะจ๊ะหลานรัก…”
ป้ามูนายิ้มกว้างให้กับหล่อนอีกครั้งอย่างขอบคุณ ก่อนจะหันไปจัดการกับหม้อซุปที่กำลังเดือดพล่าน รดารักษ์ก้มหน้าลงมองพื้นด้วยความเศร้าหมอง หากยังอยู่ที่นี่หล่อนก็ไม่มีทางเจ็บน้อยลงไปกว่านี้ได้ ดังนั้นสิ่งที่ควรจะทำให้เร็วที่สุด นั่นก็คือการไปซะ กลับไปในที่ที่หล่อนควรจะอยู่
และแน่นอนว่าราฟาลจะต้องยินดีมากมายทีเดียว ที่หล่อนไปซะให้พ้นหูพ้นตา สาวน้อยคิดด้วยความเจ็บปวด น้ำตาที่กักเก็บเอาไว้ทะลักไหลออกมาอีกแล้ว ทำไมนะ ทำไมหล่อนถึงร้องไห้ได้ง่ายดายถึงเพียงนี้ แค่คิดว่าราฟาลไม่รักเท่านั้นเอง หล่อนก็คร่ำครวญปานจะขาดใจเสียแล้ว
“ได้ข่าวว่าขึ้นเรือไปกลับพี่ราฟ… สนุกไหมรดา”
เสียงเป็นมิตรของเดนิเรลทำให้รดารักษ์ที่ยืนก้มหน้ารอรับใช้เจ้านายอยู่ที่ปากประตูห้องอาหารต้องเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง
“เอ่อ… ก็ดีค่ะ…”
รดารักษ์ตอบเดนิเรล แต่ก็อดปลายตามองคนตัวโตที่กำลังตักอาหารใส่ปากของตัวเองอย่างเงียบๆ โดยไม่พูดไม่จาอะไรออกมาแม้แต่คำเดียวไม่ได้ หัวใจของหล่อนเต้นแรงตั้งแต่เห็นเขาก้าวเข้ามาในห้องอาหารนี้แล้วแหละ ซึ่งตรงกันข้ามกับราฟาลที่ไม่ได้แสดงท่าทางอะไรออกมาเลยนอกจากเย็นชา และไม่แยแส
“งั้นไว้เดือนหน้าไปกับฉันบ้างสิรดา รับรองว่าเธอจะสนุกมากกว่าไปกับพี่ราฟหลายเท่าทีเดียว” ยังคงเป็นเดนิเรลที่พูดต่อ ก่อนจะตามด้วยเสียงหัวเราะด้วยความพึงพอใจของลิโอเนลที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เอาเชียวนะเจ้าแดน นี่หาใครไม่ได้แล้วหรือไงมายุ่งกับรดาของฉันนี่…”
“นี่เวลากินข้าว ไม่ใช่เวลามาขายขนมจีบ ถ้าอยากจีบกันก็ไปข้างนอกนู้น พี่จะกินข้าว!”
ราฟาลที่นั่งเงียบมานานระเบิดเสียงดังลั่น และนั่นก็ทำให้สายตาทุกๆ คู่จับจ้องมาที่เขาเพียงคนเดียว ลิโอเนลหรี่ตามองหน้าแดงก่ำด้วยแรงโทสะของพี่ชายอย่างรู้ทัน
“หึงหรือพี่ราฟ…”
“ไม่เอาน่า กับน้องกับนุ่งอย่าคิดมาก…”
เดนิเรลแกล้งหยอกเย้า แต่ในตอนนี้ราฟาลหาได้มีอารมณ์ที่อยากจะล้อเล่นไม่ เขากำลังจะระเบิดออกมาเป็นลูกไฟกัลป์อยู่แล้ว เพียงแค่เห็นผู้ชายคนอื่นพูดจาเกี้ยวพาราสีผู้หญิงที่เขาเคยนอนกกกอดมาก่อน
“ทำไมพี่ต้องหึงคนใช้ด้วยล่ะ”
ราฟาลรวบช้อนเข้าหากัน ก่อนจะผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบเซ็นติเมตร ลิโอเนลแค่นยิ้มอย่างรู้ทันความคิดของพี่ชาย
“ถ้าพี่ราฟไม่หึงก็ดีครับ เพราะผมจะได้จีบรดาแบบสบายใจ”
กรามแกร่งของราฟาลขบกันแน่นจนเป็นสันนูน ดวงตาคมกริบตวัดมองผู้หญิงที่เป็นสาเหตุให้เกิดข้อพิพาทระหว่างพี่น้องด้วยสายตาชิงชัง
“นายจะทำอะไรมันไม่เกี่ยวกับพี่อยู่แล้ว แต่… ขออย่างเดียวอย่าคิดจริงจังถึงขั้นแต่งงานล่ะ เพราะผู้หญิงคนนี้ไม่คู่ควรกับตำแหน่งสะใภ้แห่งการ์รัสโซ่แม้แต่เสี้ยวเดียว…”
จบวาจาร้ายกาจร่างสูงใหญ่ของราฟาล การ์รัสโซ่ ก็ก้าวยาวๆ ออกไปจากห้องอาหารอย่างรวดเร็ว รดารักษ์น้ำตาซึมไหลออกมาล้นขอบตาด้วยความเจ็บช้ำ เมื่อเห็นความไม่แยแสของผู้ชายที่ตัวเองทั้งรักทั้งปรารถนา
“คนปากแข็ง…” ลิโอเนลพึมพำออกมาด้วยความหมั่นไส้
“นี่พี่ราฟคงคิดว่าพวกเราไม่รู้มั้งว่าตัวเองคิดอะไรและกำลังทำอะไรอยู่ น่าขำจริงๆ” เดนิเรลหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะหันไปพูดกับรดารักษ์ที่ยืนตาแดงก่ำ
“ไปพักผ่อนเถอะรดา แล้วก็อย่าไปถือสาผู้ชายปากไม่ตรงกับใจอย่างพี่ราฟเลย สักวันเขาจะต้องมาคุกเข่าขอโทษเธอเองนั่นแหละ”
หญิงสาวไม่สามารถเอ่ยคำใดออกมาได้อีกนอกจาก ก้มหน้าขอบคุณแล้ววิ่งออกจากห้องอาหารอย่างรวดเร็ว วิ่งและก็วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต น้ำตาแห่งความเสียใจไหลพรากออกมาจนการมองเห็นมืดมน หัวใจเจ็บปวดราวกับถูกจอมมารร้ายทิ่มแทงด้วยมีดแหลมนับครั้งไม่ถ้วน
“อุ๊ย…!”
ร่างอรชรแทบจะล้มลงไปกองกับพื้นหินอ่อนเมื่อปะทะเข้ากับอะไรสักอย่างที่หนาและแข็งแกร่งไม่ผิดจากหินผา แต่ในเวลาต่อมาหล่อนก็รู้ว่ามันคืออะไร ร่างกายของมนุษย์ผู้ชาย
“ร้องไห้ทำไมหึ! หรือว่าเสียใจที่ฉันประกาศว่าเธอเป็นได้แค่ของเล่นของเจ้าลีโอเท่านั้น”
ราฟาลนั่นเอง… นี่เขาจะตามจองล้างจองผลาญหล่อนถึงไหนกันนะ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาทั้งน้ำตา กลีบปากอิ่มสั่นระริกด้วยความรวดร้าวแสนสาหัส
“ปล่อยรดาค่ะ…”
“ไม่ปล่อย! ตอบมาก่อนสิว่าเธอจะยอมเป็นของเล่นให้เจ้าลีโอมันหรือเปล่า” อ้อมแขนของราฟาลยังคงอบอุ่นเหมือนเคย และมันก็ยังทำให้กายสาวของหล่อนร้อนรุ่ม และโหยหาสิ่งที่มีแต่เขาคนเดียวเท่านั้นที่จะมอบให้ได้ไม่เปลี่ยนแปลง
แต่คำพูดของเขากำลังทำให้หัวใจของหล่อนเจ็บปวด… เจ็บจนแทบจะขาดใจตาย นี่เขาคิดจริงๆ หรือว่าหล่อนจะสามารถนอนกับผู้ชายคนไหนได้อีก หลังจากตกเป็นผู้หญิงของเขาแล้ว นี่เขาคิดจริงๆ หรือว่าหล่อนจะแพศยาขนาดหลับนอนกับน้องชายของเขาได้อีกคน
หัวใจของราฟาลทำด้วยอะไรกัน…? หรือว่าแท้จริงแล้วราฟาลไม่มีหัวใจกันนะ
“คุณราฟสนใจด้วยหรือคะ” ถามเขาเสียงสั่นสะท้าน
“ฉันต้องสนใจอยู่แล้ว ในเมื่อเจ้าลีโอมันเป็นน้องชายของฉัน และแน่นอนว่าฉันไม่ดีใจแน่ที่มันจะมีนางบำเรอเป็นผู้หญิงน่ารังเกียจแบบเธอ”
เจ็บ… เจ็บจนพูดไม่ออกเลยจริงๆ รดารักษ์กลืนก้อนสะอื้นก่อนจะบังคับเสียงให้สั่นเทาน้อยที่สุดจากนั้นจึงโต้ตอบออกไป
“ถ้ามันจะทำให้คุณราฟสบายใจ… รดาสัญญาว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายการ์รัสโซ่อีก ไม่ว่าจะคนไหนก็ตาม พอใจหรือยังคะ…”
รดารักษ์เชิดดวงหน้าที่ยังเต็มไปด้วยคราบน้ำตาขึ้นสูง จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคมกริบด้วยความตัดพ้อ แต่ไม่มีกระแสความอาทรใดๆ ตอบกลับมาจากราฟาลเลย นอกเสียจากความเลือดเย็นที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
“ถ้าเธอทำได้อย่างที่พูด… มันจะดีมาก” อ้อมแขนกำยำที่รัดร่างอรชรของคลายออก และเขาก็ก้าวถอยหลังห่างออกไปสองก้าว
