EP 49: จอมใจ จอมอหังการ
“รดาทำอย่างที่พูดได้แน่นอนค่ะ”
หญิงสาวปล่อยน้ำตาหยาดหยดสุดท้ายให้ไหลผ่านแก้มนวลลงมา จากนั้นถึงยกมือขึ้นเช็ดมันออกไป ก่อนจะฝืนยิ้มบางๆ ให้กับคู่สนทนาหนุ่มหล่อ
“ลาก่อนค่ะคุณราฟ…”
“ลาก่อน? หมายความว่ายังไงไม่ทราบ”
ข้อมือของรดารักษ์ถูกอุ้งมือแกร่งของราฟาลกระชากเอาไว้ก่อนที่เจ้าหล่อนจะเดินหนีไป และแรงนั้นก็ทำให้ร่างอรชรเซถลาเข้ามาในอ้อมแขนทรงพลังอย่างง่ายดาย
“ปล่อยค่ะ”
“ฉันปล่อยแน่ แต่บอกมาสิว่าไอ้คำว่าลาก่อนของเธอน่ะมันหมายความว่ายังไง”
เขาก้มหน้าต่ำลงมาหา ความเกรี้ยวกราดอัดแน่นเต็มดวงตาคมกริบ รดารักษ์เม้มปากแน่นด้วยความปวดร้าว ราฟาลจะอยากรู้ไปทำไมในเมื่อหล่อนจะอยู่หรือจะไปเขาก็ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรสักหน่อย หรือคงอยากจะเร่งให้หล่อนไปให้เร็วมากขึ้นล่ะมั้ง
“ฉันถามว่ามันหมายความว่ายังไง หูแตกหรือ?!” คนตัวโตตวาดลั่นจนรดารักษ์ตัวสั่นเทา อดแปลกใจกับอารมณ์ของคู่สนทนาไม่ได้
“รดาจะกลับเมืองไทยค่ะ”
เห็นได้ชัดว่าราฟาลนิ่งงันไปนานเลยทีเดียว แต่กระนั้นคำพูดที่เขาพูดโต้กลับมานั้นก็ยังเลือดเย็นและไม่แยแสเช่นเดิม
“จะกลับไปหาใครล่ะ หรือจะไปหาผัวใหม่”
คำพูดเยาะหยันของเขาสร้างความเจ็บปวดให้หล่อนมากมายนัก น้ำตาที่แห้งไปแล้วทะลักออกมาอีกอย่างสุดกลั้น นี่ในสายตาของราฟาลหล่อนคงแพศยาไม่ผิดจากอีตัวเลยสินะ ทุกลมหายใจเข้าออกของเขาถึงได้คิดว่าหล่อนจ้องแต่จะหาผัวอยู่ตลอดเวลา
แต่หล่อนไม่จำเป็นจะต้องปฏิเสธมัน เขาอยากคิดอะไรก็ช่าง… หล่อนไม่ควรที่จะไปใส่ใจอะไรมันอีก ปล่อยให้เวลามันเยียวยาทุกอย่างก็แล้วกัน
“ก็แล้วแต่คุณราฟจะคิด ปล่อยรดาเถอะค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเขาแล้วคุณราฟจะเสียหายซะเปล่าๆ ค่ะ”
คำประชดประชันของหล่อนไม่ได้ทำให้อ้อมแขนแกร่งคลายออกเลย แถมเขายังออกแรงรัดแน่นมากขึ้นอีกต่างหาก หล่อนพยายามขัดขืนแต่ราฟาลไม่เปิดโอกาสให้เลย เขาดันกายสาวให้ชนกับกำแพงตึกขณะที่กายใหญ่โตตามเข้ามาแนบชิด ทุกสัดส่วนบดเคล้ากันอย่างแนบแน่น รดารักษ์หน้าแดงก่ำเมื่อความโหยหากำลังควบคุมสมองอย่างน่าตกใจ
“อย่าค่ะ…”
“ฉันมีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวของเธอ ดังนั้นหากฉันไม่อนุญาตเธอก็ไม่มีสิทธิ์ให้ผู้ชายคนไหนมาแตะต้องทั้งนั้น” ปากร้อนผ่าวกดขยี้ลงมาอย่างหนักหน่วง รดารักษ์ครางประท้วง พยายามผลักไสแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะในที่สุดหล่อนก็แพ้ราฟาลรวมทั้งแพ้หัวใจตัวเองอย่างราบคาบ
“จำเอาไว้ว่าเธอคือผู้หญิงของฉัน… ของฉันคนเดียวเท่านั้น”
เขาล้วงลิ้นเข้ามาในอุ้งปากของหล่อน ขณะเคลื่อนมือใหญ่ลูบไล้บีบเคล้นไปทั่วทุกสัดส่วน สาวน้อยครางฮืออยู่ในลำคอด้วยความพึงพอใจ ความปรารถนาทำให้หล่อนเผลอตัวตอบสนองความต้องการดิบเถื่อนของราฟาลด้วยความกระตือรือร้น
“และจะมีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้นในชีวิตของเธอรดารักษ์…”
ราฟาลกอดรัดหญิงสาวแน่น ขณะก้มลงจุมพิตแก้มนวลด้วยความโหยหา ทุกสัมผัสแตะต้องลงบนกายสาวประกาศชัดเจนว่าเขาหวงแหนเจ้าหล่อนมากมายแค่ไหน หวังว่ารดารักษ์จะรู้ หวังว่าหล่อนจะเข้าใจมันโดยที่เขาไม่ต้องพูดมันออกไป
“เธอเป็นของฉันคนเดียวเข้าใจไหม…”
ยังไม่ทันที่รดารักษ์จะได้ตอบ เสียงกระแอมค่อนข้างดังก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน ราฟาลถอนจูบพร้อมๆ กับคลายอ้อมแขนออกในทันที เขาหันกลับไปมองหน้าลิโอเนลที่ยืนยิ้มกริ่มคล้ายกับรู้ทันความคิดเขาทุกอย่างด้วยสายตาเย็นชาสุดขั้วโลก
“ผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้นเลยนะครับ”
“หุบปากซะเจ้าลีโอ…” ราฟาลเค้นเสียงดุดันใส่หน้าน้องชาย พยายามจะเดินหนี แต่ลิโอเนลไม่เปิดโอกาสนั้นให้
“ทำไมหน้าแดงจังครับพี่ราฟ… หรือว่าอายที่ถูกผมจับได้ว่าพี่ราฟปากกับใจไม่ตรงกัน”
“หลีกไปลิโอเนล…”
เจ้าของชื่อหัวเราะร่วนด้วยความขบขัน ปลายตามองรดารักษ์ที่หน้าแดงจัดอยู่ที่กำแพงตึกนิดนึงก่อนจะหันมาเล่นงานพี่ชายจอมปากแข็งของตัวเองต่อ
“ปากรดาช้ำหมดแล้ว… ไม่คิดเลยว่าพี่ชายของผมจะอารมณ์รุนแรงถึงเพียงนี้” คำพูดของลิโอเนลมีผลทำให้สีเข้มๆ ผุดพรายขึ้นบนโหนกแก้มของราฟาลมหาศาล
ใช่… เขากำลังรู้สึกแย่มากที่ถูกน้องชายจับได้ว่าตัวเองกำลังมายุ่งกับผู้หญิงที่ตัวเองบอกว่าเกลียดชังตลอดเวลาอย่างรดารักษ์ ทั้งๆ ที่พยายามห้ามใจตัวเองแล้วนะ พยายามอย่างสุดความสามารถแล้วด้วยที่จะอยู่ให้ห่างไกล แต่ก็ทำไม่ได้ เจ้าหล่อนมีอิทธิพลต่อร่างกายและหัวใจของเขาเสียเหลือเกิน
“พี่บอกให้หุบปาก หูแตกหรือไง?!”
“ก็ได้ครับผมจะไม่พูดอะไรอีก ผมจะคิดว่าสิ่งที่เห็นมันคือภาพหลอน เอาล่ะ งั้นคืนนี้ผมจะพารดาไปเที่ยวข้างนอก หวังว่าพี่ราฟคงไม่คิดขัดข้องนะครับ”
ยิ่งเห็นพี่ชายปากแข็งเท่าไหร่ ลิโอเนลก็ยิ่งอยากยั่วมากขึ้นเท่านั้น อยากจะแกล้งให้ราฟาลดิ้นไม่หลุดจะได้เลิกทำเป็นเกลียด ทั้งๆ ที่รักจนหมดใจสักที
“นายจะทำอะไรมันก็เรื่องของนาย ไม่เกี่ยวกับพี่…”
ราฟาลตอบเสียงห้วนจัด อดที่จะตวัดตาคมกริบไปจ้องมองแม่สาวน้อยที่ตอนนี้เอาแต่ก้มหน้ามองปลายเท้าของตัวเองนิ่งด้วยความขุ่นเคืองไม่ได้ ไหนบอกว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับน้องชายของเขายังไงล่ะ ไม่เห็นปฏิเสธสักคำ อย่างนี้มันน่าจับล่ามโซ่ไว้กับหัวเตียงนัก
“งั้นก็ดีครับ ผมจะได้สบายใจ รดา… เดี๋ยวไปแต่งตัวนะ ฉันจะพาไปเปิดหูเปิดตาข้างนอก”
“เอ่อ… คือว่า…”
“ไม่ต้องคิดมากน่า ไม่เห็นหรือว่าพี่ราฟอนุญาตแล้วน่ะ”
ลิโอเนลปลายตามองหน้าพี่ชายที่ตอนนี้แดงจัดเพราะความเดือดดาลด้วยความขบขัน สงสัยไม่พ้นคืนนี้แหละราฟาลจะต้องยอมรับกับทุกคนแน่ๆ ว่าคิดยังไงกับรดารักษ์
“แต่ว่ารดา…”
“ไปแต่งตัวเถอะน่า เดี๋ยวสามทุ่มฉันจะไปรับที่ห้องก็แล้วกันนะ”
รดารักษ์อยากจะปฏิเสธ เพราะรู้ดีว่าราฟาลไม่ต้องการให้หล่อนยุ่งกับน้องชายของตัวเอง แต่หล่อนก็ทำไม่สำเร็จเมื่อลิโอเนลไม่เปิดโอกาสนั้นให้กับหล่อนเลย ในที่สุดหล่อนก็ต้องก้มหน้าและเดินกลับห้องพักไปเงียบๆ ปล่อยให้สองพี่น้องที่ความหล่อกินกันไม่ลงเผชิญหน้ากันตามลำพัง
“ห้ามกลับหลังเที่ยงคืน…” เมื่อรดารักษ์ลับสายตาไปแล้วราฟาลถึงพูดกับน้องชายเสียงกระด้าง
ลิโอเนลพยายามกลั้นยิ้มเอาไว้ ขณะตอบออกไป “ผมตั้งใจว่าจะพารดากลับตอนเช้าเลยล่ะครับ”
“ไม่ได้! นายไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นนะ” ลิโอเนลหรี่มองพี่ชายที่ตอนนี้เริ่มลืมตัวแล้วนิ่ง ก่อนจะยั่วต่อไม่หยุด
“ทำไมผมจะทำไม่ได้ล่ะครับ ในเมื่อพี่ราฟยังจูบรดาได้เลย แต่ขอให้เชื่อผมเถอะว่าผมไม่มีทางขืนใจรดาแน่นอน ถ้าเธอปฏิเสธผม ผมก็จะไม่ทำอะไรทั้งนั้นครับ เพราะผมเป็นลูกผู้ชายพอครับ”
“นี่แสดงว่านายชอบรดาอย่างนั้นหรือลีโอ…”
ความจริงนั้นไม่ใช่หรอก แต่หากอยากจะทำให้ราฟาลยอมเปิดความในใจเขาคงต้องยอมรับสมอ้างไปก่อน “ก็อาจจะใช่…”
“นายจะทำแบบนั้นไม่ได้ รดารักษ์เป็นของพี่…” ราฟาลระเบิดเสียงดังลั่น ทุกเซลล์ประสาทกรีดร้องด้วยความหวงแหนแน่นอก
ลิโอเนลเลิกคิ้วสูงแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ “ผมไม่เข้าใจที่พี่ราฟพูด รดาจะเป็นของพี่ราฟได้ยังไง ในเมื่อผมเห็นพี่ราฟเกลียดรดาจะตายไป…”
“รดารักษ์เป็นเมียของพี่…”
ในที่สุดสิ่งที่ลิโอเนลอยากได้ยินก็เล็ดลอดออกมาจากปากของพี่ชายจนได้ ผู้เป็นน้องชายซ่อนยิ้มเอาไว้ใต้ใบหน้าเรียบเฉยได้อย่างแนบเนียน
“และแน่นอนว่าพี่จะไม่มีวันยอมให้ใครหน้าไหนก็ตามมาแตะต้องของๆ ตัวเอง แม้แต่สายเลือดเดียวกันอย่างนายก็ตามลิโอเนล…”
“แต่ผมไม่ถือสาเรื่องพรรค์นี้หรอกน่า…”
ผู้เป็นน้องชายแกล้งยั่ว และนั่นก็ทำให้ราฟาลระเบิดอารมณ์หึงหวงออกมาอย่างมหาศาลเลยทีเดียว มันมากมายจนลิโอเนลยังอดหวาดหวั่นไม่ได้
“แต่พี่ถือ…!”
คอเสื้อของลิโอเนลถูกราฟาลกระชากเต็มแรง นัยน์ตาคมกริบที่ไม่เคยแสดงความรู้สึกใดๆ ออกมาเลยตอนนี้เต็มไปด้วยความเดือดดาล
