EP 50: จอมใจ จอมอหังการ
“ใจเย็นสิครับพี่ราฟ…”
“ถ้านายยังคิดจะแตะต้องรดาอีกล่ะก็… พี่จะชกนายให้คว่ำ!” ราฟาลเค้นเสียงคำรามเล็ดลอดไรฟันขาวสะอาดใสใส่หน้าน้องชาย ตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องปิดบังความรู้สึกที่มีต่อรดารักษ์เอาไว้ในอกอีกแล้ว ในเมื่อลิโอเนลบังคับให้เขาพูดออกมาแล้วทั้งหมด
“โอเค… ผมจะเลิกยุ่งกับรดา…”
“เลิกมองด้วย และกรุณาบอกเจ้าแดนด้วยว่า รดารักษ์เป็นเมียของฉัน และแน่นอนว่าเธออาจจะเป็นพี่สะใภ้ของพวกนายด้วย ดังนั้นหากใครยุ่ง ใครมอง พี่จะซัดให้คว่ำ!”
ราฟาลปล่อยมือจากคอเสื้อของน้องชาย และผลักออกห่างแรงๆ ใบหน้าหล่อระเบิดระเบ้อยังเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดไม่จางหาย
ลิโอเนลลอบยิ้มด้วยความพึงพอใจ อยากจะแกล้งยั่วให้นานกว่านี้ แต่ก็กลัวถูกหมัดหนักๆ ของราฟาลกระแทกปาก เลยต้องยุติแผนการแกล้งแค่เพียงเท่านี้
“โอเคครับพี่ชายสุดที่รัก ผมสัญญาว่าจะไม่วุ่นวายกับรดาอีก รวมถึงจะบอกเจ้าแดน เจ้าคาร์ลและเจ้าเอดี้ให้ครับ พอใจไหม?”
ราฟาลไม่ได้ตอบรับน้องชายเป็นคำพูดใดออกมาอีก เพราะเขาเลือกที่จะก้าวยาวๆ เดินตามรดารักษ์ไปยังเรือนพักของหล่อนอย่างรวดเร็ว ลิโอเนลมองตามไปด้วยความขบขัน
“คงเลิกโกหกตัวเองได้สักทีนะครับ พี่ราฟ…”
และคุณชายที่สองแห่งการ์รัสโซ่เดินผิวปากเข้าบ้านไปอย่างอารมณ์ดี ในที่สุดสิ่งที่เขากับเดนิเรลเข้าใจมันก็ไม่ผิดไปจากที่คิดเลยสักนิด ราฟาลรักรดารักษ์เลยพยายามที่จะวิ่งหนี แต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้น แถมยังถูกบ่วงรักรัดแน่นจนดิ้นไม่หลุดอีกต่างหาก และเขามั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่าราฟาลจะต้องถูกขังอยู่ในกรงวิวาห์ของรดารักษ์ไปตลอดชีวิตอย่างแน่นอน
ราฟาลคงจะมีความสุขในสิ่งที่ตัวเองเลือก แต่สำหรับเขาไม่มีวันเดินตามรอยพี่ชายอย่างแน่นอน เพราะอิสรภาพคือสิ่งที่เขาหวงแหนที่สุดในชีวิต ลิโอเนลย้ำกับตัวเองอย่างแน่วแน่มั่นคง
ประตูห้องพักถูกทุบแรงๆ ติดต่อกันหลายต่อหลายครั้ง พร้อมๆ กับคำสั่งทรงอำนาจของผู้ชายที่หล่อนไม่เคยลืมแม้กระทั่งตอนหลับดังลั่นขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่กระนั้นมันก็ไม่สามารถทำให้หล่อนขยับลุกขึ้นจากเตียงได้อยู่ดี หัวใจยังคงปวดร้าวอย่างสาหัสสากรรจ์ยิ่งนัก
“หูแตกหรือไง ฉันบอกให้เปิดประตูไง!”
ไม่ว่าราฟาลจะแผดเสียงดังแค่ไหน จะกระหน่ำกำปั้นลงบนประตูมากเท่าไหร่ หญิงสาวก็ยังนอนนิ่งราวกับซากศพที่วิญญาณอยู่บนเตียงเช่นเดิม สาวน้อยยกมือขึ้นปิดหูเอาไว้เพื่อปิดกั้นเสียงเกรี้ยวกราดของราฟาลไม่ให้เข้ามามีอิทธิพลต่อหัวใจของตัวเองได้อีก
“ฉันเข้าไปได้เมื่อไหร่ เธอเละแน่รดารักษ์…”
หนุ่มหล่อระเบิดยืนเกรี้ยวกราดอยู่หน้าห้องนอนของแม่ภรรยาสาว หงุดหงิดงุ่นง่านที่สุดในชีวิต นึกโกรธตัวเองนักที่สั่งให้คาซิมเลือกประตูแข็งแรงแบบนี้ให้กับเจ้าหล่อน ในครั้งนั้นเขาแค่ต้องการป้องกันหญิงสาวจากผู้ชายคนอื่น แต่ไม่คิดเลยว่าเจ้าประตูบานนี้มันจะมาสร้างปัญหาให้กับเขาเสียเอง
“ระยำ! เฮ้ย นายสองคนมานี่หน่อยสิ”
เมื่อคิดว่าคนเดียวไม่สามารถจะพังประตูแข็งแรงตรงหน้าให้พังลงไปได้ ราฟาลจึงควักมือเรียกคนงานผู้ชายสองคนที่กำลังพรวนดินอยู่ไม่ไกลนักทันที
“มีอะไรให้พวกผมรับใช้หรือครับคุณราฟ”
“พังประตูบานนี้ซะ”
คนงานสองคนทำหน้าเหรอหราด้วยความแปลกใจ แต่ก็ไม่มีใครกล้าถาม นอกจากก้มหน้าทำตามคำสั่งของเจ้านายหนุ่มผู้มีกิติศัพท์เรื่องความเผด็จการอย่างไม่มีทางเลือก ไม่นานประตูไม้ตรงหน้าก็พังยับเยินตามประสงค์ของราฟาล
“เอานี่รางวัลเอาไปแบ่งกัน…” ราฟาลยื่นธนบัตรหลายใบให้เป็นรางวัลกับคนงาน ก่อนจะพูดขึ้นอีกด้วยสีหน้าเย็นชาแต่แววตาเป็นประกายวาววับ
“แล้วก็หยุดพรวนดินซะ ไปยืนเฝ้าอยู่ที่มุมตึกนู้น อย่าให้ใครผ่านมาแถวนี้เด็ดขาด รอจนกว่าฉันจะออกไปเอง เข้าใจใช่ไหม…”
“ครับ คุณราฟ…”
คนงานทั้งสองก้มหน้ารับคำอย่างเกรงกลัว ก่อนจะรีบถอยหลังเดินจากไปในทันที ทิ้งให้ราฟาลยืนแสยะยิ้มเดือดดาลอยู่ที่หน้าห้องพักของรดารักษ์ตามลำพัง
“เธอไม่มีวันหนีฉันพ้นหรอกรดารักษ์…”
ชายหนุ่มเดินผ่านซากประตูพังพินาศเข้าไปในห้องนอนเล็กๆ ของรดารักษ์ด้วยสัญชาตญาณของนักล่า หญิงสาวที่นั่งหน้าซีดเผือดอยู่บนเตียงพยายามถดถอยหนี แต่ท่าทางคุกคามของราฟาลก็ยังซัดใส่หน้าของหล่อนอย่างรุนแรงจนแทบหงาย
“คุณราฟทำแบบนี้ทำไม… ถ้าใครรู้เข้า…”
“ฉันไม่สนอีกแล้วล่ะว่าใครมันจะรู้ ใครมันจะเห็น! ตอนนี้สิ่งที่ฉันสนใจมีแต่เธอเท่านั้น” เขากระโดดขึ้นมาบนเตียง ใบหน้าหล่อเหลาแดงจัดด้วยโทสะร้าย
“ฉันไม่สนอะไรอีกแล้ว…”
ราฟาลย้ำคำเดิมเมื่อฝังปลายจมูกลงกับแก้มนวลหนักหน่วง รดารักษ์พยายามดิ้นรน พยายามผลักไส แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะไม่ช้าคนตัวโตก็ยึดอำนาจเบ็ดเสร็จเอาไว้ทั้งหมด แถมยังยกร่างของหล่อนให้ขึ้นมานั่งบนตักแข็งแรงของตัวเองอีกต่างหาก
“ปล่อยรดานะ… อย่าทำแบบนี้”
“ฉันจะทำ… ฉันจะทำทุกอย่างที่ฉันต้องการนั่นแหละ”
“คุณราฟต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ปล่อยรดา…”
เมื่อเห็นสาวน้อยไม่ยอมหยุดดิ้น ราฟาลจึงรวบข้อมือบางไปไพล่ไว้ด้านหลัง ก่อนจะก้มหน้าต่ำลงไปหา ความร้อนระอุจากลมหายใจสะอาดของคนตัวโตมีผลมหาศาลต่อกายสาวของหล่อนมากมายนัก
ยิ่งได้เห็นเขาใกล้ๆ แบบนี้ ยิ่งได้กลิ่นลมหายใจของเขาชัดเจนแบบนี้ ภาพการร่วมรักแสนเผ็ดร้อน ดูดดื่มระหว่างเขากับหล่อนก็ยิ่งผุดขึ้นมาในสมอง และมันก็ทำให้หญิงสาวเกลียดตัวเองมากมายนัก ทำไมหล่อนถึงได้ใจอ่อนเสมอกับผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่เป็นเจ้าของดวงใจ
‘รดาต้องการคุณราฟ…’
คำพูดที่หล่อนพร่ำเพ้อออกไปทุกครั้งยามที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา ความรู้สึกยามที่ถูกปากร้อนผ่าวสำรวจผิวสาว ความรู้สึกยามที่ถูกลิ้นแกร่งปาดเลียไปทั่วทุกอณูเนื้อไม่เว้นแม้แต่ในที่เร้นลับ ความรู้สึกยามที่เขาแทรกลึกเข้ามาหาภายในกาย ทุกอย่างยังคงติดตราตรึงใจไม่รู้ลืม
หล่อนมันหน้าไม่อาย หล่อนมันไม่ต่างจากอีตัวเลยสักนิด ทั้งๆ ที่เขาไม่เคยชายตามอง ทั้งๆ ที่เขาไม่เคยเหลียวแล แต่หล่อนก็ยังรัก ยังรักเขาอยู่แบบนั้น รักอย่างสุดหัวใจ และแน่นอนว่าไม่มีทางที่หล่อนจะเลิกรักผู้ชายคนนี้ได้ ต่อให้สิ้นลมหายใจก็ตาม
“ถูกต้องฉันกำลังบ้า… และกำลังบ้าเอามากๆ ด้วย”
คนตัวโตเค้นเสียงลอดไรฟันขาวสะอาดออกมา ใบหน้าหล่อเข้มเต็มไปด้วยความเดือดดาล เกรี้ยวกราด เขาจ้องมองหล่อนเขม็ง
“เธอจะต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น… เธอจะต้องทำให้ฉันสงบลงเสียที…”
“รดาไม่รู้ว่าคุณราฟหมายถึงอะไร แต่ปล่อยรดาเถอะ”
ราฟาลแค่นยิ้มหยัน “นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะทำ…”
เสื้อผ้าของหล่อนถูกราฟาลกระชากจนขาดหวิ่น หญิงสาวกรีดร้องพยายามช่วยตัวเอง แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อราฟาลไม่ใส่ใจ ไม่สนใจต่อความรู้สึกของหล่อนเลยแม้แต่นิดเดียว เขายังคงเดินหน้ากระทำหยาบคายต่อไปอย่างไร้หัวใจ และไม่นานบราเซียร์ตัวน้อยก็ถูกเหวี่ยงทิ้งไปที่พื้นข้างเตียง
“รดาไม่ใช่อีตัวนะ อย่ามาทำหยาบคายแบบนี้กับรดา”
“ถ้าเธอเป็นอีตัวฉันคงไม่กลับมาใช้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้หรอก จงภูมิใจเอาไว้ซะด้วยว่าเธอน่ะเป็นผู้หญิงคนแรกในรอบสามสิบกว่าปีทีเดียวที่ทำให้ฉันติดใจจนต้องใช้ถี่ยิบแบบนี้…” คนตัวโตเค้นเสียงตอบ ดวงตาคมกริบอัดแน่นไปด้วยความหิวกระหาย
“แต่รดาไม่ต้องการ…”
เขาแสยะยิ้ม ศีรษะแสนอวดดีก้มต่ำลงมาหา ลมหายใจสะอาดสะอ้านของเขาช่างชวนให้วาบหวามยิ่งนัก สาวน้อยหน้าแดงจัด พยายามจะเบี่ยงหน้าหนี แต่ก็ถูกนิ้วแกร่งตรึงปลายคางมนเอาไว้แน่น เขาบังคับให้หล่อนเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับเขาจนได้
