กงจี้มองท่าทีเย็นชาไร้ความปราณีของเจียงป่าวชิง เขาที่เย่อหยิ่งมาโดยตลอดจะขยับเข้าไปหานางอย่างไร้ยางอายได้อย่างไร ?
กงจี้ส่งเสียงหัวเราะเยาะ “เหอะ ๆ ที่แท้ก็เป็นข้าที่คิดไปเองคนเดียว”
คนเย่อหยิ่งกลับพูดคำพูดที่คล้ายกับการลดค่าในตัวเองแบบนี้ ซึ่งไม่ต่างอะไรกับที่เขาแทงตัวเองจนเลือดหยดลงเลอะพื้น เขาลุกขึ้นพลางมองเจียงป่าวชิงอย่างเย็นชา เมื่อเห็นว่านางยังคงหลับตาโดยไม่ยอมมองเขา หัวใจของเขาก็เจ็บแปลบเสมือนถูกนางใช้มีดแทงอย่างโหดเหี้ยมหลายครั้ง
กงจี้สัมผัสได้ถึงกลิ่นสนิมในปากของตัวเอง ซึ่งจริง ๆ แล้วมันเป็นเลือดที่เกิดจากการกัดฟัน
ดี! ดีจริง ๆ!
กงจี้จากไปโดยไม่หันกลับมามองอีก และปิดประตูอย่างแรง
ข้างนอกมีฝนตกปรอย ๆ กงจี้มองเม็ดฝนอย่างเศร้าสร้อยพลางโยนล้มทิ้ง เขายืนเปียกฝนนิ่ง ๆ มือกำแน่นราวกับอัดอั้นอยากระบายอารมณ์อย่างไรอย่างนั้น ผ่านไปครู่ใหญ่เขาก็ฟันต้นทับทิมที่ออกผลมากมายในลานบ้าน
ต้นทับทิมหักทันที
กงจี้มองต้นทับทิมที่ถูกฟันจนหักอย่างเย็นชา
ตอนที่เจียงป่าวชิงเพิ่งเข้ามาพักที่นี่ นางชี้ผลทับทิมผลใหญ่ที่สุดบนต้นทับทิมต้นนี้ แล้วพูดกับเขาอย่างเต็มไปด้วยความคาดหวังว่าเมื่อผลทับทิมสุก ขาของเขาก็คงเกือบหายเป็นปกติแล้ว และด้วยฝีมือของเขา เขาต้องเก็บผลทับทิมลูกใหญ่ที่สุดที่อยู่บนยอดให้นางได้อย่างแน่นอน
ตอนนั้นกงจี้ยังพูดกับนางอย่างดูถูกอยู่เลยว่าแค่ผลทับทิมผลเดียว เขานั่งอยู่บนรถเข็นก็สามารถเอามันลงมาให้นางได้ด้วยการขว้างมีดแล้ว
และตอนนั้น… เจียงป่าวชิงยังถลึงตาใส่เขาอย่างหมดคำจะพูดอยู่เลย
“…”
‘ไม่ ห้ามนึกย้อนกลับไป!’ เขาครุ่นคิดในใจพลางหลับตาลง ตอนนี้เขารู้สึกปวดร้าวใจมากจริง ๆ
……
ตกกลางคืน หมอชีนำกล่องยามา เขาจับชีพจรให้กงจี้เป็นกิจวัตรประจำวัน ทว่าเมื่อจับสภาพชีพจรได้ หมอชีก็ตกใจหน้าถอดสีทันที “นายท่าน นายท่านไปทำอะไรมาขอรับนี่ ?”
กงจี้มองหมอชีด้วยสายตาเย็นชาทว่าสีหน้าราบเรียบ
หมอชีหน้านิ่วคิ้วขมวด “เดิมทีสภาพชีพจรของนายท่านคงที่มาก การฟื้นตัวของขาก็เสถียรมากเช่นกัน แต่นี่อะไรกัน เพียงวันเดียวผลลัพธ์ของช่วงเวลานี้เหมือนจะพังทลายลง
กงจี้เก็บมือกลับมา ท่าทีของเขาแลดูไม่แยแส ราวกับที่หมอชีพูดนั้นไม่ใช่เรื่องขาของเขา
หมอชีคุ้นชินกับกงจี้ที่คุ้มดีคุ้มร้ายแล้ว และเขาไม่รู้สึกว่าท่าทางของกงจี้ผิดปกติจึงบ่นอย่างไม่หยุดหย่อน “โธ่! นายท่านขอรับ นายท่านอย่าหาว่าข้าพูดมากเลยนะ แต่นายท่านก่อเรื่องตามอำเภอใจเกินไปจริง ๆ ขาของนายท่านกำลังอยู่ในช่วงสำคัญของการฟื้นตัว แต่นายท่านกลับไม่สนใจขาของตัวเองและทำร้ายตัวเองแบบนี้ มันไม่คุ้มกันเลยนะขอรับ”
กงจี้มองหมอชีอย่างเย็นชาเช่นเดิม
หมอชีเริ่มตัวสั่นตัวสั่นแล้ว เขาจำต้องคุกเข่าลงไปด้วยใบหน้าขมขื่น “นายท่าน ตอนนั้นข้าน้อยไร้ความสามารถทางด้านทักษะการรักษาโรคจึงไม่สามารถกำจัดพิษในร่างกายนายท่านได้ จนมันเกิดการสะสมอยู่ที่ขา และนี่เป็นความอัปยศของข้าน้อยตลอดครึ่งชีวิต แต่ตอนนี้ขาของนายท่านอาการดีขึ้นมาก เรามีความหวังอย่างเห็นได้ชัดเพราะใกล้รักษาหายเป็นปกติแล้ว ถ้าหายแล้ว นายท่านสามารถกลับไปยังที่ที่เสียใจได้อีกครั้ง จะได้นำทุกสิ่งที่ควรเป็นของนายท่านกลับคืนมา… ที่นายท่านละเลยร่างกายของตัวเองเช่นนี้ หรือว่านายท่านลืมเรื่องราวในอดีตไปแล้วขอรับ ? ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น ต่อให้นายท่านท้อใจและไม่อยากไปแย่งชิงแล้ว แต่คนพวกนั้นจะยอมปล่อยนายท่านไปหรือขอรับ ? การลอบสังหารที่เป็นเหมือนแผลพุพองมานานหลายปีนั้นยังยืนยันอะไรไม่ได้อีกหรือ ?”
กงจี้กำสองมือแน่น เขาหลับตา สูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามสงบสติอารมณ์ตัวเอง
ผ่านไปสักครู่เขาถึงจะพูดขึ้น “หมอชี ลุกขึ้นเถอะ”
องครักษ์คนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างช่วยประคองหมอชีลุกขึ้นมา
หมอชีทุบเอวตัวเองและอดไม่ได้ที่จะบ่นเสียงเบา “ตอนนี้ขาของนายท่านคงเกิดอาการเจ็บเข้ากระดูกแล้วใช่ไหมขอรับ ? ข้าน้อยจะให้ยาบรรเทาอาการปวด และโปรดอย่าทนเหมือนแม่นางเจียงที่ป่วยโดยไม่บอกสักคำเลย… ถ้าหากข้าน้อยไม่ได้ไปเยี่ยมนางเมื่อตอนบ่าย ก็ไม่รู้ว่านางป่วยหนักขนาดนั้น”
กงจี้ได้ยินชื่อเจียงป่าวชิงอย่างกะทันหัน แม้เขาจะตัดสินใจแล้ว แต่ในใจของเขายังคงเจ็บเหมือนถูกเข็มแทงไม่เลิกรา
ความเจ็บปวดนี้เขาทนได้ แต่เขายังคงรู้สึกทรมานมาก
กงจี้พยายามอดกลั้นความเจ็บปวดในใจก่อนจะพูดขึ้นอย่างเย็นชา “นางเป็นอะไร ?”
หมอชีขมวดคิ้ว “แม่นางเจียงน่ะ จริง ๆ แล้วสภาพชีพจรของร่างกายนางแปลกประหลาดเล็กน้อย เมื่อก่อนพื้นฐานร่างกายของนางคงจะอ่อนแอมาก แต่นางคงค่อย ๆ บำรุงตัวเองและค่อย ๆ ซ่อมแซมร่างกายให้กลับมาแข็งแรงเป็นปกติ แต่ข้าดูก็รู้ว่าเมื่อก่อนร่างกายของนางอ่อนแอมาก แม้จะบำรุงอย่างถูกต้องขนาดไหนก็ยังมีอันตรายซ่อนอยู่ ข้าน้อยดูสภาพชีพจรของแม่นางเจียงแล้วคิดว่าโรคไข้หวัดในครั้งนี้อันตรายมากขอรับ”
กงจี้สูดหายใจเข้าลึก ๆ “ทักษะการรักษาโรคของนางล้ำเลิศ คิดว่าสิ่งนี้คงไม่ใช่ปัญหาสำหรับนาง ถ้าหากว่านางต้องการเครื่องปรุงยาหรือสมุนไพรอะไร ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน เจ้าต้องรวบรวมมาให้นางให้ได้เข้าใจไหม ?”
หมอชีประสานมือทำความเคารพกงจี้ “ข้าน้อยทราบแล้วขอรับ”
หมอชีเขียนใบรายการยาสำหรับกงจี้เสร็จ เขาก็กำลังจะไปหยิบยาด้วยตัวเอง แต่กลับได้ยินกงจี้เรียกเขาจากทางด้านหลัง
หมอชีหมุนตัวกลับมาถามอย่างสงสัย “นายท่านยังมีธุระอะไรอีกหรือเปล่าขอรับ ?”
“เจ้าอย่าลืมรายงานอาการไข้ของนางให้ข้าทราบตรงเวลาด้วย” คำพูดประโยคนี้ กงจี้พูดออกมาอย่างยากลำบากมาก
หมอชีคิดในใจว่าเมื่อก่อนเขาเคยเห็นนายท่านกับแม่นางเจียงสนิทสนมกันดี แต่ทำไมวันนี้พวกเขาสองคนถึงดูแปลกไป ?
แต่ไม่ว่าจะแปลกอย่างไร เขาที่เป็นหมอทุ่มเทให้กับการศึกษาความรู้เรื่องการรักษาโรคภัยไข้เจ็บมายาวนาน ก็ไม่รู้จะพูดปลอบใจพวกเขาอย่างไรดี จึงทำได้เพียงพยักหน้าตอบรับด้วยความงุนงง
แต่หมอชียังไม่ทันได้หมุนตัวเดินออกไปด้านนอกก็เห็นกงจี้ทำสีหน้าคร่ำครึ ซึ่งไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่จากนั้นเขาพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ช่างเถอะ ในเมื่อนางอยากขีดเส้นที่ชัดเจนกับข้า ทำไมข้าจะต้องทำเช่นนี้ด้วย เจ้าไม่ต้องมารายงานให้ข้าทราบแล้ว เจ้าแค่จัดยาให้นางก็พอ”
“ขอรับ” หมอชีทำความเคารพแต่ยังไม่ได้ออกไป เขายังคงยืนอยู่ที่เดิมสักครู่ นั่นเป็นเพราะเขากลัวว่าอีกประเดี๋ยวกงจี้จะเปลี่ยนความคิดแล้วเรียกเขาเพื่อสั่งอะไรเพิ่ม
เพราะถึงอย่างไร การที่นายท่านของพวกเขามีนิสัยคุ้มดีคุ้มร้ายก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ทว่าครั้งนี้ดูเหมือนกงจี้จะเด็ดเดี่ยว เขาไม่ได้พูดอะไรอีก
หมอชีรออยู่สักครู่ เมื่อเห็นว่านายท่านไม่ได้สั่งอะไรเพิ่มถึงเตรียมใบรายการยาบรรเทาอาการปวดไปหยิบยาที่ห้องยา
กงจี้ยังคงนั่งทำหน้าตาเย็นชา ไม่ได้ขยับไปไหนสักพักใหญ่จนองครักษ์ที่อยู่ด้านข้างอดเป็นห่วงนายท่านของเขาไม่ได้ แต่เขาไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่ครุ่นคิดในใจว่าถ้าองครักษ์ไป๋จีอยู่ที่นี่ก็คงจะดี
……
เจียงป่าวชิงดื่มยาจนหมด สีหน้านางในการดื่มยาครั้งนี้ราบเรียบเป็นพิเศษ นางไม่บ่นว่าขมเลยสักคำ
เจียงป่าวชิงทำตัวเชื่อฟังแบบนี้ เจียงหยุนชานกลับยิ่งรู้สึกว่ามันผิดปกติ เขากระสับกระส่ายเล็กน้อยขณะที่เลื่อนถ้วยผลไม้เชื่อมไปตรงหน้าเจียงป่าวชิง “ป่าวชิง เจ้ากินผลไม้เชื่อมนี่สักชิ้นสิ”
เจียงป่าวชิงพยักหน้า มือเล็กหยิบผลไม้เชื่อมเข้าปากหนึ่งชิ้น ทว่าพฤติกรรมนี้ยิ่งทำให้เจียงหยุนชานรู้สึกว่าน้องสาวผิดปกติไปจริง ๆ
นางนิ่งเกินไป…
เจียงหยุนชานรู้สึกไม่สบายใจมาก
เจียงป่าวชิงนอนอยู่บนเตียงเงียบ ๆ สักครู่ นางมองเพดานข้างบนแล้วพูดขึ้นอย่างกะทันหันว่า “พี่ คิด ๆ ดูแล้วบ้านใหม่คงใกล้สร้างเสร็จแล้ว วันพรุ่งถ้าฝนไม่ตกพี่กลับไปดูสักหน่อยสิ ถ้าหากว่าบ้านเสร็จแล้ว เราจะได้ย้ายเข้าไปในเร็ววัน”
เจียงหยุนชานเข้าใจได้ในทันที น้องสาวของเขาคงคิดถึงบ้าน ใช่ไหม ?
เขาตอบรับอย่างเต็มคำ “ได้ วันพรุ่งข้าจะกลับไปดู เจ้ารักษาตัวให้ดีนะ”
เจียงป่าวชิงเผยรอยยิ้มออกมาให้เห็นจาง ๆ
