เทพทั้งสามที่ได้สติกลับมาหน้าแดงก่ำ!
กว่าจะรู้มันก็สายไปแล้ว
ทั้งสามให้ของล้ำค่ากับศัตรูก่อนที่จะเกิดการต่อสู้!
ถูกแล้วแท้จริงพวกเขายังให้ของขวัญไปด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า พวกเขาพยายามจะเอาใจด้วยความสุภาพและให้ของล้ำค่าของตัวเองกับเขาด้วยความเคารพนับถือ!
แต่ความจริงอันโหดร้ายดูจะตบหน้าพวกเขาอย่างแรง
ในจักรวาลแห่งนี้จะมีเรื่องน่าขันอันใดกว่าเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้อีก
อสูรขนนก!เจ้าหลอกพวกเรา แต่เจ้ายังหลอกหนอนวิญญาณมรณะอีกด้วย! คืนข้ามา!
เจ้าเมืองก้นบึ้งกล่าวเขาเป็นคนที่สูญเสียหนักหนาที่สุด เขากัดฟันแน่น ข้าหลอกเจ้าอย่างไรหรือ?
ซือหยูถามอย่างหมดหวัง
ทันทีที่ข้าผ่านวิบัติพวกเจ้าก็เข้ามาให้ของขวัญกับข้าเองด้วยมือของพวกเจ้า ทีแรกข้าคิดว่าพวกเจ้าจะมาเพื่อจัดการกับข้า แต่ข้าก็คิดว่าเป็นประเพณีของพวกเจ้าที่จะส่งของล้ำค่าให้กับศัตรูก่อนที่จะทำการรบ
เจ้าเมืองก้นบึ้งตัวสั่นด้วยความแค้นทุกประโยคของซือหยูทำให้เขาเจ็บใจ
เมฆาอสูรและเจ้าเมืองโป้หมิงสีหน้าไม่ต่างกัน
ฆ่ามัน!
เจ้าเมืองโป้หมิงกรีดร้องเขาอยากจะฆ่าซือหยูและชิงสมบัติกลับคืนมา!
เมฆาอสูรแววตาดุร้ายสีหน้าอ่อนโอนเมื่อครู่จางหายไปแล้ว
เขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าชายหนุ่มที่ยืนตรงหน้ามิได้เป็นเพียงเป้าหมายของพวกเขาแต่ยังเป็นผู้ครองใต้หล้าในอนาคต! เมื่อคิดเช่นนี้แล้วเมฆาอสูรยิ่งโกรธแค้น เขาจะต้องไม่ปล่อยให้ซือหยูรอดชีวิต!
เมฆาอสูรถึงกับลืมไปแล้วว่าเป้าหมายหลักของการสู้รบครั้งนี้คือตัวองค์หญิงเก้า!
เทพทั้งสามโกรธแค้นจนอยากจะฆ่าคนบนสวรรค์
ซือหยูที่ตอนนี้มีแหล่งพลังเทพสองแหล่งนั้นไม่ต่างกับว่าที่เทพเขาไม่กลัว
ฆ่าข้ารึ?หา…เทพเจ้าดินแดนทั้งสามจะก่อกบฏสินะ? ราชวงศ์ห้ามให้อสูรเจ้าเมืองสังหารกันเอง ใครที่ขัดต่อกฎข้อนี้จะถูกประหารอย่างไร้ปรานี!
ซือหยูพูดด้วยความใจเย็น
ความโกรธของเทพทั้งสามถูกดับลง
การสังหารซือหยูอาจทำให้ความชิงชังของพวกเขาจางหายแต่มันจะทำให้ตระกูลราชวงศ์โกรธแค้น พวกเขาจะตายไม่ได้
พวกเรามาที่นี่เพื่อคารวะเจ้าเมืองชมทะเลพวกเรามาดี! เมฆาอสูรตะโกน
ลี่หยิง!
ลี่หยิงเดินมาข้างหน้าเขามองซือหยูอย่างเยือกเย็น จิตสังหารแผ่ออกมาจากตัวเขา
ชายตรงหน้าน่ากลัวจนเกินไปเขาจะต้องไม่ให้โอกาสชายผู้นี้ได้เพิ่มพลังยิ่งไปกว่านี้
นี่คือลี่หยิง!
ลี่หยิงใช้พลังเทพเปล่งเสียงไปทั้งเมืองชมทะเลทุกคนในเมืองตั้งใจฟังเขา
อดีตเจ้าเมืองชมทะเลคนก่อนและท่านเมฆาอสูร ท่านโป้หมิง และท่านก้นบึ้งอยู่ที่นี่เพื่อประกาศอาชญากรรมของเจ้าเมืองขนใหม่ อสูรขนนก!
เจ้าเมืองคนใหม่ทำผิดร้ายแรงสองประการ!
ข้อแรกคือจับตัวองค์หญิงเก้าเป็นตัวประกันขู่เข็ญคนสำคัญในตระกูลราชวงศ์
ข้อสองคือการช่วงชิงตำแหน่งเจ้าเมืองชมทะเลบิดาข้าตายด้วยเคราะห์ร้ายเพราะอุบายของมัน ตามปกติ ข้าที่เป็นทายาทควรจะได้สืบบัลลังก์เจ้าเมืองต่อไป แต่มันขู่ให้ฝ่าบาทจัดการให้มันครองบัลลังก์แทน!
จิตใจอสูรขนนกชั่วช้าสามานย์มิได้นับถือตระกูลราชวงศ์ ข้าจอให้พันธมิตรสามเมืองนี้ช่วยทำผิดให้เป็นถูก!
ลี่หยิงจ้องซือหยูและตะโกน
เจ้าโจรทรราชย์ใยเจ้ายังไม่รีบคุกเข่าอีก?
เสียงแข็งเต็มประโยคแล่นดังก้องฟ้าแก่ทุกคนในเมือง
พวกเขาตกตะลึงและสับสนเป็นอย่างมากพวกเขามองเจ้าเมืองชมทะเลคนใหม่ที่ยังไม่พูดอะไรออกมา
ซือหยูรออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูด
นี่คือเหตุผลในการมาต่อสู้ของพวกเจ้าสินะ?
ซือหยูยกมือสุนัขถูกเรียกออกมาจากมุกวิญญาณเก้าหยกด้วยความสับสน ฝ่าบาทท่านถูกสงสัยว่าข้าจับท่านเป็นตัวประกัน ท่านควรจะไปกับพวกมัน
ซือหยูกล่าว
เจ้าหมาลืมตาด้วยความง่วงนอนนางส่ายหน้าระรัว นางยังอยู่ใกล้ ๆ แขนของซือหยู
ไม่มีอะไรกับข้านี่ทำไมข้าต้องไปกับพวกมันด้วยเล่า? ข้าไม่ไป!
นางกล่าว
จากนั้นเจ้าหมาก็จ้องเทพทั้งสาม
พวกเจ้าไปอาบน้ำนอนเสียไปข้าไม่ได้เป็นอะไร แล้วก็ไม่ได้เป็นตัวประกัน
จากนั้นสัตว์ขนปุยก็มุดกลับไปยังมุกวิญญาณเก้าหยก!
ซือหยูพูดด้วยความมั่นใจ
ข้อแรกไม่เป็นความจริงแล้วนะ
ซือหยูเหลือบมองลี่หยิงและกล่าวอย่างไร้อารมณ์
ส่วนเจ้าฮ่าๆๆๆๆๆ มีกฎข้อใดกันที่บอกว่าลูกของเจ้าเมืองจะต้องสืบทอดตำแหน่งเจ้าเมืองต่อไป? ตอนเจ้ามีปัญหา เจ้าไปซ่อนตัวในเมืองจักรพรรดิอสูร แต่เมื่อวิกฤติคลี่คลาย เจ้ากลับมาที่นี่และทวงตำแหน่งเจ้าเมืองอย่างไร้ยางอาย ข้าขอถามประชาชนในเมืองชมทะเลว่าพวกท่านต้องการเจ้าเมืองแบบใด?
เหตุผลในการรุกรานเมืองของพวกเจ้าใช้ไม่ได้กลับไปคิดเสียใหม่ แล้วค่อยมาคุยกับข้า!
ซือหยูโบกมือทำให้ทุกคนในเมืองชมทะเลหัวเราะ
ลี่หยิงตะโกนเขาหน้าแดง
เจ้ากำลังพูดถึงใครกัน?
ก็เจ้านั่นแหละ!
ซือหยูตอบ
เรียกตัวเองว่าลูกเจ้าเมืองเรอะตอนพ่อเจ้ายังอยู่ เจ้าไม่แม้แต่ส่งเสียง แต่พอพ่อเจ้าตาย เจ้าไม่กล้าแม้แต่จะล้างแค้นให้ ทำตัวเยี่ยงทาส ขอเจ้าเมืองอื่นมาล้างแค้นแทนเจ้าเจ้าถึงกับนำคนนอกมาตีเมืองตัวเอง! สุนัขยังมีความภักดี แต่เจ้าต่ำตมยิ่งกว่า! เพียงพูดกับเจ้าก็เสียดายปากข้าแล้ว!
คำพูดของเขาดังก้องทั้งเมืองชมทะเลทุกคนที่ไม่ตอบลี่หยิงมาตั้งแต่แรกชิงชังเขายิ่งกว่าเดิม
ท่านเจ้าเมืองกล่าวถูกต้องแล้วพวกเจ้าเห็นอยู่ว่ามันยืนอยู่เยี่ยงสิ่งใด มันไม่ได้เหมือนทาสหรอกรึ?
โอ้เจ้าคนอ่อนแอรู้เพียงแต่วิธีหลบหลังจักรพรรดิ มันอยากจะกลับมาชิงเกียรติยศของตัวเองเรอะ มันเลวยิ่งกว่าสุนัข!
หน้าแดงของลี่หยิงกลายเป็นซีดเซียวเขาอัปยศเต็มกลืน
ข้าเหมือนทาสเรอะ?คนอย่างเจ้าไม่ต่างกับหนูสกปรกในมือข้า กล้าดียังไง? หากข้าเป็นทาส แล้วเจ้าล่ะ?
ทันทีที่เขาพูดคนเมืองชมทะเลก็ยิ่งไม่พอใจหนักกว่าเดิม ลูกชายเจ้าเมืองคนเก่าน่ารังเกียจนักว่าที่เทพขั้นสูงคิดจะรังแกอสูรเนรมิตร กล้าพูดเช่นนั้นได้อย่างไร สารเลว!
คนรุ่นหลังไม่ได้ดีเท่ากับรุ่นก่อนหน้าเลย!
ลี่หยิงถอนหายใจแรงเมื่อได้ได้ยินคำประชดประชัน
เจ้าพวกฝูงมดปลวกหุบปากซะ! โลกอสูรนับถือยอดฝีมือที่มีพลัง! ใครกันที่อ่อนแอ?
เขาหันไปมองซือหยูอย่างโหดร้ายลี่หยิงหัวเราะ
ไม่ว่าเจ้าจะมีคุณสมบัติยอดเยี่ยมเพียงใดเจ้าในตอนนี้ก็ยังเป็นมดปลวกในสายตาข้า กล้าดียังไงมาสามหายต่อหน้าข้า!
ฟึ่บ!
ลี่หยิงผละตัวออกจากสามเทพเขาก้าวพริบตาพร้อมตะโกน
ข้าขอทำให้พวกเจ้าสร่างจากความมัวเมา!เด็กน้อยด้อยวัยอย่างเจ้ากล้าคิดปกครองเหนือใครได้ยังไง!
ที่ลี่หยิงพูดนั้นเป็นเหตุผลส่วนตัวที่ไม่เกี่ยวกับเหตุผลในการต่อสู้ชิงเมือง
ทันทีที่เขาลงมือร่างของซือหยูเปล่งแสง เขาหายตัวไป
ลี่หยิงพูดต่อ
พวกเจ้าเห็นหรือไม่?
เขาตะโกน
นี่คือเจ้าเมืองคนใหม่ของเจ้าคนอนาถาที่รู้จักเพียงแต่วิธีหลบหนี! น่าขันนักที่มันมีหน้ามาดูหมิ่นผู้อื่น!
ซือหยูสีหน้าสงบนิ่งเขามิได้โมโห เช่นเดียวกับการพบกันคราวที่แล้ว
เขาถอนหายใจเบาๆ
เจ้าเพียงพูดว่าข้าหนีจากเจ้าแต่เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่า แท้จริงแล้วข้าไม่เคยคิดว่าเจ้ามีพลังและไม่อยากจะต่อสู้ด้วย?
