ระบบเจ้าสำนัก – ตอนที่ 2024 : เสี่ยวซี

ตอนที่ 2024 : เสี่ยวซี

　　   ราชา   ซือหมิงหยุดและพูดกับเสี่ยวซี    นี่คือชายแดนระหว่างเขตฉิวหวังและเขตข่งจู้ ข้างหน้าคือเขตข่งจู้ เมื่อผ่านช่องทางนี้ไป ท่านจะได้เข้าไปสู่เขตข่งจู้  

　　เสี่ยวซีมองไปยังทหารรับจ้างโดยรอบและถามขึ้นมาด้วยความสงสัย    พวกนี้เป็นใครกัน ?  

　　  พวกนี้น่าจะเป็นทีมจากเขตข่งจู้ บางคนเป็นพวกทหารรับจ้าง   ซือหมิงพูดขึ้น    ข้าได้รับข้อมูลมาก่อนบอกว่ามันมีทหารและคนของเขตข่งจู้ที่เดินทางมายังเขตฉิวหวังเพื่อปล้นผู้คน ข้าคิดจะจัดการเรื่องนี้แต่ไม่คิดเลยว่าจะพบกับท่านก่อน…  

　　เมื่อได้ยินแบบนั้น เสี่ยวซีก็ยักคิ้ว    พวกเขาคิดว่าคนของเขตฉิวหวังเป็นมนุษย์รึไง ?  

　　ต้องรู้ก่อนว่าคนของเขตฉิวหวังก็เป็นคนเผ่าสวรรค์เช่นกัน คนของเขตข่งจู้ถึงกับมาปล้นพวกตัวเองเลยรึ ? 　　   นี่…   ซือหมิงลังเลไปชั่วครู่    นี่คือวิถีของโลก คนอ่อนแอต้องตกเป็นเหยื่อ ยิ่งกว่านั้นเขตฉิวหวังก็โดนทำลาย จักรพรรดิฉิวหวังหายตัวไป เมื่อไม่มีจักรพรรดิฉิวหวังคอยปกป้องจึงเป็นธรรมดาที่พวกนั้นจะไม่เกรงกลัว  

　　เขาไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องผิดเพราะเผ่าสวรรค์ใช้กฎเอาตัวรอดแบบนี้มานานแล้ว

　　หากเป็นเขา เขาก็คงทำแบบเดียวกัน มันแค่ว่าพวกนี้แค่โชคดีที่ก่อนจะโดนซือหมิงหมายหัว ซือหมิงก็ตกเป็นลูกน้องของเสี่ยวซีก่อน เป็นธรรมดาที่ ซือหมิงจะทำอะไรต่อไม่ได้

　　   อันที่จริงแล้วไม่ใช่แค่เผ่าสวรรค์เท่านั้นแต่มนุษย์ก็เป็นเช่นนี้ด้วยไม่ใช่รึ ? ทะเลโกลาหลนั้นต้องพึ่งความแข็งแกร่ง   ซือหมิงพูดขึ้น    ตอนนั้นจักรพรรดิทั้งห้ายังอยู่มันมีแม่ทัพบลูและแม่ทัพล็อค เราจึงไม่คิดทำอะไรกันเองนัก แม้ว่าจะมีเหตุผลดีแค่ไหนแต่ก็ไม่กล้าจะลงมือ   　　ก่อนที่จักรพรรดิทั้งห้าจะกำเนิดขึ้นมา ทั้งทะเลโกลาหลนั้นคืออาณาเขตของมนุษย์ จนกระทั่งจักรพรรดิเผ่าสวรรค์กำเนิดขึ้นมา พวกเขาก็ค่อยๆยึดพื้นที่ได้มากขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาจะสนใจการลงมือกับพวกเดียวกันเองทำไม ?

　　   มันเหมือนจะจริง   เสี่ยวซีคิดตาม

　　ตั้งแต่ที่มันเข้าร่วมสำนักคังเฉียง วิธีการคิดของมันก็เปลี่ยนไปอย่างมาก ความคิดตอนที่เป็นกฎสวรรค์ได้สลายไปแต่แก่นแท้แล้วมันก็ยังเป็นกฎสวรรค์อยู่ คำพูดและการกระทำของเผ่าสวรรค์นั้นไม่ได้แปลกอะไรกับมันเลย

　　หากเทียบกับสำนักคังเฉียงแล้ว เผ่าสวรรค์นี้เหมือนกับบ้านของมันทำให้มันรู้สึกสบายกว่า

　　เมื่อมองไปยังแม่ทัพขั้นกลางกว่าสิบคนและแม่ทัพขั้นสูง 2 คนในพื้นที่ เสี่ยวซี ก็เริ่มใจสั่นและถามขึ้นมา    เหล่านี้ไม่น่าจะเป็นคนของกองทัพของพวกจักรพรรดิสินะ ?  

　　   น่าจะไม่ใช่   ซือหมิงตอบกลับ    คนของกองทัพได้เข้าไปในเขตแล้ว บอกกันว่าจักรพรรดิทั้งสี่ได้สั่งการออกมากว่าครึ่งปีที่แล้วบอกให้ทหารทั้งหมดกลับไปยังเขตและไม่ให้ออกไปไหนอีก คนส่วนมากที่อยู่ด้านนอกนั้นไร้สังกัดไม่ก็เป็นทหารรับจ้าง  

　　   จักรพรรดิทั้งสี่สั่งการเช่นนั้นรึ ?   เสี่ยวซีสงสัย    ทำไมกัน ?  

　　ซือหมิงเงียบไปสักพักแล้วพูดขึ้น    บางทีอาจจะเป็นเพราะทีมคังเฉียง  

　　   นี่…   เสี่ยวซีอึ้ง    มันเกี่ยวข้องอะไรกับทีมคังเฉียงกัน ?  

　　ซือหมิงถอนหายใจออกมาและพูดขึ้น    เพราะมีข่าวลือกว่าความแข็งแกร่งของทีมคังเฉียงนั้นน่าทึ่ง หากจักรพรรดิไม่ลงมือก็คงไม่อาจจะจัดการกับทีมคังเฉียงได้ แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าข่าวลือนั้นจริงรึไม่แต่ความแข็งแกร่งของทีมคังเฉียงนั้นต้องไม่แย่แน่ๆ หากทีมคังเฉียงและเผ่ามนุษย์ร่วมมือกันแล้ว งั้นเผ่าสวรรค์ก็ต้องตกที่นั่งลำบาก ดังนั้นจักรพรรดิจึงสั่งการให้ทหารเข้าไปในเขตและปิดเขตเอาไว้เพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีของทีมคังเฉียงและมนุษย์  

　　  งั้นรึ ? พวกเขาไม่คิดแม้แต่จะป้องกัน พวกเขายอมแพ้ไปเลยรึ ?   เสี่ยวซีแปลกใจ

　　   บางทีอาจจะเพราะทีมคังเฉียงนั้นแข็งแกร่งอย่างมาก   ซือหมิงพูดขึ้นด้วยท่าทีสงสัย

　　   บางทีจักรพรรดิทั้งสี่เชื่อว่าการต้านทานนั้นไร้ความหมาย มันมีแต่จะเสียกองกำลังของตัวเองไป เห็นได้ว่าเหล่าจักรพรรดิยำเกรงทีมคังเฉียงอย่างมาก ไม่งั้นแล้วพวกเขาจะทิ้งอาณาเขตที่ยึดครองมาได้ยังไง ต้องรู้ก่อนว่าหากไม่มีอาณาเขตเหล่านี้ ความสูญเสียของเผ่าสวรรค์ก็ไม่อาจจะประเมินได้ มันอาจจะส่งผลถึงชื่อเสียงของจักรพรรดิทั้งสี่  

　　   พวกนั้นไม่กลัวว่าหลังจากที่มนุษย์โจมตีแล้ว อีกฝ่ายจะโจมตีโกลาหลของเผ่าสวรรค์ทั้งหมดในทะเลโกลาหลรึ ?   เสี่ยวซีถามขึ้นมา

　　ยกตัวอย่างเช่นหากมนุษย์มาถึงพื้นที่ของพวกเขาแล้วทำลายโกลาหลของพวกเขาทิ้ง งั้นพวกเขาก็ไม่อาจจะพัฒนาตัวได้อีกไปตลอดชีวิต นอกซะจากว่าจะสร้างโกลาหลขึ้นมาใหม่

　　ซือหมิงส่ายหน้า    กังวลไปก็ไม่มีประโยชน์ ชีวิตน่ะสำคัญแต่พวกเราต้องอยู่อย่างไม่มีความหวัง…  

　　เขาเงียบไปชั่วครู่    เผ่ามนุษย์อาจจะไม่ทำลายโกลาหลของเราก็ได้  

　　   ทำไมกัน ?  

　　   เพราะตราบใดที่โกลาหลเหล่านั้นยังอยู่ มันก็จะหล่อเลี้ยงสมบัติโกลาหลและให้ทรัพยากรจำนวนมากกับเผ่ามนุษย์ หากไม่มีโกลาหลเหล่านั้น งั้นก็มีแต่ต้องสร้างขึ้นเอง แม้ว่าเผ่ามนุษย์จะยึดอาณาเขตของเราไปได้แต่ก็ต้องใช้เวลาหลายยุคกว่าจะได้ทรัพยากรเท่ากันได้ มันไม่ได้ส่งผลดีต่อมนุษย์เลย  

　　ความแค้นเคืองระหว่างเผ่าสวรรค์และมนุษย์นั้นไม่อาจจะแก้ไขได้ในหนึ่งรึสองวัน ไม่ว่าเผ่ามนุษย์จะเกลียดเผ่าสวรรค์แค่ไหนแต่ก็ไม่อาจจะระบายความแค้นเคืองต่อเผ่าสวรรค์ทั้งหมดได้

　　การทำลายโกลาหลพวกนั้นเท่ากับการส่งผลกระทบต่อผลประโยชน์ของตัวเอง

　　   เข้าใจแล้ว   เสี่ยวซีเห็นด้วยกับคำพูดของซือหมิง    แต่เมื่อพวกนี้ไม่ใช่ทหาร งั้นก็คงไม่มีปัญหาอะไรหากข้ารับพวกนี้เข้ามา  

　　ซือหมิงสะดุ้ง    ราชา แม้ว่าคนเหล่านี้จะไม่ใช่ทหารของกองทัพแต่ก็น่าจะภักดีต่อใครสักคน หากท่านรับพวกนี้เข้าพวก ข้ากลัวว่าอาจจะทำให้แม่ทัพของพวกเขาไม่พอใจได้…   เขาไม่ได้คัดค้านความคิดของเสี่ยวซีแต่จำเป็นต้องหาก่อนว่าพวกนี้เป็นใครแล้วค่อยคิดว่าจะรับพวกนี้เข้าพวกดีรึไม่

　　   ไม่พอใจแล้วยังไง ?   เสี่ยวซียิ้มออกมา    พวกต่ำกว่าจักรพรรดินั้นข้าไม่เคยกลัวผู้ใด !  

　　ทันทีที่พูดจบ เสี่ยวซีก็ได้แผ่คลื่นพลังออกมาครอบคลุมทุกคนเอาไว้และพูดขึ้นมาช้าๆ    ข้ามีคนไม่พอ ตอนนี้ข้าอยากได้คนเพิ่มใครตกลง ใครคัดค้าน ?  

　　นายพลทั้ง 13 คนและนายพลขั้นสูงอีก 2 คนพากันมองหน้ากัน

　　พวกเขารู้สึกได้ถึงคลื่นพลังของเสี่ยวซีที่แกร่งอย่างมาก มันเหนือกว่าพวกเขา คลื่นพลังนี้ต้องเป็นของแม่ทัพ

　　   เมื่อไม่มีใครพูดอะไร งั้นข้าก็จะถือว่าพวกเจ้าตกลง   เสี่ยวซีพูดขึ้นอีกครั้ง

　　ตอนนั้นก็มีนายพลคนหนึ่งพูดขึ้นมา    ท่านแม่ทัพ ข้าเป็นคนของแม่ทัพบาม โชคร้ายที่ข้าไม่อาจจะรับใช้ท่านได้  

　　   บามรึ ? ใครกัน ?   เสี่ยวซีมองไปที่ซือหมิง

　　   แม่ทัพของเขตข่งจู้แต่เขาไม่ได้เข้าร่วมกองทัพ เขาไร้สังกัด   ซือหมิงเคยได้ยินเรื่องบามมาก่อน

　　   ไร้สังกัดรึ ?   เสี่ยวซีผ่อนคลายขึ้นมา เขามองไปที่เหล่านายพล    ไม่ว่าพวกเจ้าจะเป็นคนของใครมาก่อนแต่ข้าก็อยากให้พวกเจ้ารับใช้ข้าในอนาคต พวกเจ้าคัดค้านอะไรรึไม่ ?  

　　ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นนายพลขั้นสูงก็อดไม่ได้ที่จะคิ้วขมวดและแสดงท่าทีไม่พอใจออกมา    ท่านแม่ทัพ ท่านทะนงตนเกินไปแล้ว…  

　　ก่อนที่นายพลคนนั้นจะพูดจบก็พบไฟสีดำที่พุ่งมาจากเสี่ยวซี ในพริบตาไฟก็เผาไหม้ตัวเขาแผ่พลังอันน่ากลัวออกมา ร่างของเขาโดนกำจัดไปทันที จิตเองก็เช่นกัน ตัวเขาระเหยไปในพริบตา

　　ทุกคนพากันมองไปที่เสี่ยวซีด้วยความกลัว

　　นายพลขั้นสูงที่เหลืออีกคนและนายพลที่เหลือพากันเหงื่อตก

　　   พูดว่าข้าแข็งแกร่งมันยากนักรึไง ?   เสี่ยวซีพูดขึ้นมา    น่าสงสารจริงๆที่ต้องตาย !  

　　ตอนนั้นทุกคนต่างก็ตัวแข็งทื่อไป ทุกคนต่างก็พากันเงียบ