เพราะว่าเจี่ยนอีหลิงป่วยและต้องพักฟื้น หยูซีจึงไม่มีเทพหลิงคอยช่วยพาเขาเก็บเลเวลเกม เขาจึงได้แต่เศร้าใจ
เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังจากการเล่นเกมอยู่คนเดียว
ตอนนี้เขาถูกจัดอยู่ในดิวิชั่นที่สูง และคู่ต่อสู้ที่เขาเจอก็ล้วนเก่งกาจ ดังนั้นเขาจึงเก็บแต้มได้แย่
แต่ว่าในตอนนี้ เขาพบว่าจ๋ายหวินเชิ่งกำลังจะเล่นเกม
ดังนั้นหยูซีจึงรินชาส่งให้นายท่าน “นายท่านเชิ่ง ท่านพอจะพาผมไปด้วยได้ไหม”
“เอาสิ”
หยูซีประหลาดใจ จ๋ายหวินเชิ่งในวันนี้คุยด้วยง่ายเป็นพิเศษ ยอมรับคำขอของหยูซีในทันทีทำให้หยูซีประทับใจจนแทบจะร้องไห้
หยูซีรีบเข้าเกมและเข้าร่วมทีมกับนายท่านเชิ่งอย่างรวดเร็ว
จากนั้น…
ตัวละครในเกมของจ๋ายหวินเชิ่งที่ปกติแล้วจะร้ายกาจ ตายตั้งแต่เริ่ม
หยูซีช็อค
เขาก็อยู่ได้ไม่ถึงสองนาทีแล้วก็ตายตามไปอย่างงงๆ จบเกมแรก
หยูซีคิดว่านี่เป็นเหตุบังเอิญ นายท่านเชิ่งเพิ่งเล่น มืออาจจะยังเป็นสนิม ต้องเป็นอย่างนั้นแน่
เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับนายท่านเชิ่งอย่างมากก็แค่ครั้งเดียว แน่นอนว่าไม่มีครั้งที่สอง
ดังนั้นหยูซีจึงรีบเข้าเข้าเกมที่สองกับจ๋ายหวินเชิ่ง
จากนั้น…
ตายอีกแล้ว
หยูซีตาโต
ความตื่นตระหนกมากมายเกิดขึ้นในใจ
เกิดอะไรกับนายท่านเชิ่งในวันนี้ นี่ไม่ใช่ปกติวิสัยของนายท่านเชิ่งแม้แต่น้อย
หยูซีใจเต้นเป็นกลองเพล แต่เขาไม่กล้าที่จะตำหนิจ๋ายหวินเชิ่งตรงๆ
เขาทำได้แต่กัดฟันและสู้ต่อไปร่วมกับจ๋ายหวินเชิ่ง
แต่ผลลัพธ์ก็ยังเป็นความพ่ายแพ้
หลายต่อหลายครั้งที่จ๋ายหวินเชิ่งตายต่อหน้าต่อตาเขา
หยูซีมือไม้ปั่นป่วน
หยูซีใจแตกสลายขณะที่เขามองดูแต้มเกมลดลงไปเรื่อยๆ
“เอ้อ คือว่า นายท่านเชิ่ง ผมจะไม่เล่นต่อแล้ววันนี้” สุดท้ายหยูซีก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป
“ได้ ไม่เป็นไร เกือบเสร็จแล้ว” จ๋ายหวินเชิ่งพูด
เกือบเสร็จแล้วอย่างงั้นเหรอ
อะไรคือเกือบเสร็จแล้ว
หยูซีเต็มไปด้วยความสงสัย เมื่อตอนที่เขาออกจากเกมและกลับไปที่หน้าหลักเกม เขาก็พลันเห็นว่าอันดับหนึ่งในเซอร์ฟเวอร์ของเขาเปลี่ยนจาก ZYS เป็น J10
J10 ปกติแล้วเล่นน้อยครั้งกว่า ปกติแล้วจะเล่นร่วมกับหยูซีและจ๋ายหวินเชิ่ง
ด้วยวิธีนี้ เธอจึงจัดอยู่ในอันดับที่สองมาโดยตลอด
คนแรกก็คือจ๋ายหวินเชิ่ง และไม่มีวันสั่นคลอน
วันนี้ตำแหน่งที่หนึ่งกับที่สองได้เปลี่ยนแปลงไป
หยูซีมองไปที่อันดับแล้วก็ตกตะลึงไปพักใหญ่ จากนั้นก็ส่งเสียงร้องคร่ำครวญพร้อมด้วยน้ำตา
“นายท่านเชิ่ง อย่าบอกผมนะว่าท่านจงใจลดแต้ม”
“อือ”
จ๋ายหวินเชิ่งตอบ หยูชีก็ลงไปกองกับพื้น
“เชี่ย ทำไมนายท่านไม่บอกผม”
เขาต้องการลดแต้ม ก็ลดแต้มไปคนเดียวสิ ทำไมต้องพาเขาไปด้วย เขาทำอะไรผิด เขายังไปไม่ถึงระดับผู้เชี่ยวชาญด้วยซ้ำ
“นายก็ไม่ได้ถามฉันเหมือนกัน” จ๋ายหวินเชิ่งตอบ
หยูซี “…”
เขาได้แต่สบถสาบานอยู่ในใจ แต่ไม่สามารถที่จะพูดออกมาได้
หยูซีได้แต่เพียงกล้ำกลืนน้ำตาของเขาและส่งข้อความไปให้เจี่ยนอีหลิง
[เทพหลิง พี่ถูกนายท่านเชิ่งรังแก…]
เจี่ยนอีหลิงที่อยู่ตรงหน้าคอมพิวเตอร์ตอบกลับในทันที
[อื้อ]
คำว่า “อื้อ” ของเธอนั้นหมายความว่า เธอรับรู้แล้ว
[ไม่ใช่แบบนั้น เทพหลิง น้องปลอบพี่หน่อยได้ไหม]
หยูซีที่เจียมตัว ตามหาการปลอบโยนออนไลน์
[ปลอบ]
หยูซีมองดูคำว่า “ปลอบ” บนหน้าจอแล้วก็ได้แต่สะอื้นอยู่ในใจ
หยูซีส่งข้อความไปหาเจี่ยนอีหลิงต่อไปอีกว่า [เทพหลิง น้องไม่ถามพี่บ้างหรือว่านายท่านเชิ่งรังแกพี่ยังไง]
[?]
[เขาพาพี่ไปลดแต้มเกม… เทพหลิง พี่ยังห่างจากระดับผู้เชี่ยวชาญอยู่มาก…]
[คราวหน้าพาไป] เจี่ยนอีหลิงตอบ
เมื่อเห็นถึงตรงนี้ หยูซีก็พลันตื่นเต้น [เทพหลิงเป็นคนดีที่สุดจริงๆ พี่รักน้องเหลือเกิน พี่คนนี้จะไม่ลืมเตรียมงานเลี้ยงหรูหราให้เลย]
————————————————–
หยูซี – เทพหลิง นายท่านเชิ่งรังแกพี่ จิ๊บๆๆ
เจี่ยนอีหลิง – ลูบหัวหยูซี
จ๋ายหวินเชิ่ง – ไปให้พ้น
