เช้าวันอาทิตย์ ชิวหยีเจนเล่นเกมกับสมุนสองคนของเธอที่บ้าน
ที่ผ่านมา “Zerg Invasion” ที่กำลังได้รับความนิยมนั้นสนุกมากจริงๆ และพวกเธอสามคนก็มารวมตัวกันที่ห้องของชิวหยีเจนเล่นเกมกันอย่างดุเดือด
ทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดออกอย่างรุนแรง และเสียงดัง “ปัง” ก็ทำให้ทั้งสามคนในห้องที่กำลังเล่นเกมในห้องนั้นหวาดกลัว
หลังจากที่เห็นคนที่เปิดประตูนั้นเป็นชิวลี่เย่า สมุนของชิวหยีเจนทั้งสองคนต่างก็กลัวที่จะโผล่หน้าออกไป
ชิวหยีเจนก็มองไปที่พ่อของเธออย่างตื่นกลัวเช่นเดียวกัน
“พ่อ ทำอะไรน่ะ พวกเราก็แค่เล่นเกมกันไม่ใช่เหรอ ทำไมพ่อดูโกรธ”
ชิวหยีเจนเพิ่งถาม ชิวลี่เย่าก็ตรงเข้ามาตบหน้าชิวหยีเจน
คราวนี้เขาใช้แรงมากยิ่งกว่าเดิม จนทำให้เลือดติดมุมปากของชิวหยีเจน
โดนตบอย่างไม่รู้ตัว
“แก เจ้าลูกทรพี ชิวลี่เย่าคนนี้ทำชั่วอะไรในชาติก่อนถึงเกิดลูกทรพีอย่างแกออกมา”
ชิวหยีเจนต้องใช้เวลาคืนสติเป็นเวลานาน “พ่อทำอะไร ตบฉันอีกแล้วเหรอ พ่อมีเหตุผลที่ตบฉันเหรอ ฉันไปทำอะไรพ่อถึงต้องตบฉัน”
“แกยังกล้าที่จะถามว่าแกไปทำอะไรมาอีกเหรอ”
“ฉันทำอะไร ทำไมถึงไม่กล้าถาม พ่อต้องให้เหตุผลที่ตบฉันด้วยสิ”
“วันๆแกทำแต่เรื่องงี่เง่าอะไรของแก แกรู้บ้างไหมว่าฉันต้องถูกกดดันแบบไหนบ้าง”
ชิวลี่เย่าเป็นเหมือนมดที่อยู่ในกะทะไปเรียบร้อยแล้ว
เขาจะทำอะไรดีในสถานการณ์แบบนี้
ขณะที่ชิวลี่เย่ากำลังเป็นกังวลอยู่นั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
เมื่อเห็นเบอร์โทร เขาก็รีบรับโทรศัพท์ทันที และชิวลี่เย่าก็ยิ่งเป็นกังวลมากกว่าเดิมเมื่อเขาได้ยินเสียงมาจากโทรศัพท์
“นายท่านเชิ่ง เรื่องนี้… ผม… เรื่องนี้เป็นความผิดของลูกสาวผมเอง ผมสัญญาว่าจะสั่งสอนเธออย่างหนัก”
ชิวลี่เย่ารีบขอโทษกับคนในโทรศัพท์
ชิวลี่เย่าพยักหน้า คำนับ แล้วก็ยิ้ม ทัศนคตินั้นแตกต่างไปจากตอนที่เขาเผชิญหน้ากับลูกสาว
หลังจากที่ผ่านไปชั่วขณะ ชิวลี่เย่าก็วางสาย แล้วก็ตบหน้าชิวหยีเจนอีกครั้ง
“แกมันลูกทรพี ฉันจะฆ่าแกเดี๋ยวนี้เลย นายท่านเชิ่งกับคนอื่นๆกำลังมา ดูซิว่าแกทำอะไรลงไป”
“พ่อ พ่อพูดถึงอะไร นายท่านเชิ่งเหรอ ทำไมเขาต้องมา”
ชิวหยีเจนมองดูพ่อของตัวเองอย่างงุนงง
เธอไม่เคยเห็นนายท่านเชิ่ง แต่เธอมักได้ยินเรื่องราวของเขาเสมอ
ครั้งสุดท้าย จี้หมิงถูกนายท่านเชิ่งซ้อมปางตาย
และก่อนหน้านั้นก็มีคำร่ำลือนับไม่ถ้วนที่เขาทำให้คนอื่นปางตาย
ไม่ว่าอย่างไร ก็ไม่มีใครที่ล่วงเกินเขามีจุดจบที่ดี
“ทำไมแกยังจะต้องถาม ทำไมแกต้องถาม” ชิวลี่เย่าใช้นิ้วจิ้มหน้าผากชิวหยีเจน “ฉันอยากจะรู้ว่าแกยัดอะไรไว้ในหัว นุ่นหรือว่าขี้หมา คนอื่นแกไม่ยุ่งไปยุ่งกับเจี่ยนอีหลิงทำไม”
“ฉัน…” ใบหน้าชิวหยีเจนซีดเผือดเมื่อเธอได้ยินแบบนั้น “เป็นไปไม่ได้ รอบนี้ฉันทำอย่างมิดชิด เธอไม่ควรจะรู้สิ แล้วฉันก็ไม่ได้ยุ่งกับเธอโดยตรงด้วย ฉันแค่เริ่มกับลูกสาวคนรวยที่ไม่มีคนหนุนหลัง”
ในความคิดของชิวหยีเจน หลังจากที่หูเจียวเจียวกลัวแล้ว เธอก็จะอยู่ให้ห่างจากเจี่ยนอีหลิงตามธรรมชาติ นับประสาอะไรกับแจ้งให้เจี่ยนอีหลิงทราบ
นอกจากนี้ถึงแม้ว่าเธอจะแจ้งให้เจี่ยนอีหลิงทราบ อย่างมากเจี่ยนอีหลิงก็จะตามหาตัวพวกอันธพาลพวกนั้นที่รับค่าหัวจากเธอ และก็เป็นไปไม่ได้ที่จะหาตัวเธอได้อีกครั้ง
เธอไม่มีการติดต่อโดยตรงอะไรกับพวกอันธพาลพวกนั้นในครั้งนี้
