ผมมองไปทางด้านหลังก็เห็นมนุษย์กบคนนั้นวิ่งหนีไปด้วยใบหน้าที่สับสน
เอ๊ะ ทำไมหมอนั่นถึงหนีไปล่ะ?
“เรียว โทษทีนะแต่ช่วยแก้มัดให้หน่อยสิ”
“อ๊ะ ครับ”
ผมรีบวิ่งไปตามที่คุณซิลเวียเรียก ผมจึงแก้เชือกที่มัดเธอไว้บนเก้าอี้
“ขอบคุณนะ…..แล้วก็ สมแล้วล่ะนะ ฮึฮึ นายนี่ช่างเป็นผู้ชายที่น่าเหลือเชื่อจริงๆเลย”
“ไม่หรอก คราวนี้อีกฝ่ายดันอ่อนน่ะ ก็เลยรอดมาได้”
ผมมองไปที่ซึสึที่ล้มพับเป็นลมด้วยร่างกายที่สั่นเทาด้วยความกลัว
ดวงตาของเธอยังคงขาวโพลน
แม้ว่าเธอจะหมดสติไปแต่คลิตอริสของเธอก็ยังเป็นสีชมพู
อืม วิวดีจริงๆ
“เรียว”
“ครับ?”
“ขอโทษด้วยนะ…..เพราะการกระทำโดยไม่คิดของฉัน ทำให้นายต้องมาตกอยู่ในอันตรายแบบนี้”
คุณซิลเวียพูดแบบนั้นพร้อมโค้งคำนับผมอย่างสุดซึ้ง
“อะไรกัน! คุณซิลเวียไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอกนะ ทุกอย่างนี้มันเป็นความผิดของไอ้สารเลวนั่นไม่ใช่รึไง”
“ไม่หรอก มันเป็นความรับผิดชอบของฉันเอง เพราะมาเกี่ยวข้องกับฉัน นายถึงต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ไงล่ะ”
คุณซิลเวียเงยหน้าขึ้นพร้อมจับมือขวาของผมแน่นด้วยมือทั้งสองข้างของเธอ
ดวงตาสีแดงอมม่วงของเธอเต็มไปด้วยความแน่วแน่
“เพราะงั้น ฉันขอให้สัญญาเลย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะพานายออกไปจากที่นี่ แล้วพานายกลับไปยังเมืองคาสซานดร้าให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็จะปกป้องนายเอง”
“ไม่ใช่แค่ผมสิ….คุณซิลเวียเองก็ต้องกลับไปด้วยกันสิ จะให้เจ้าบ้านั่นทำตามต้องการได้ยังไงล่ะ?”
คุณซิลเวียไม่ได้พยักหน้าให้กับคำพูดของผม เธอเพียงแค่ยิ้มให้กับคำพูดของผมเท่านั้น
“เอาล่ะ….ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ตอนนี้ดาบของฉันก็ถูกพวกนั้นเอาไปแล้วล่ะนะ ตอนนี้ก็เอาอาวุธของยัยผู้หญิงแมวคนนั้นมาใช้ก่อนก็แล้วกัน”
พอพูดแบบนั้นเธอก็เดินไปหาซึสึที่กำลังหมดสติแล้วก็ลองคลำดูที่ตัวซึสึ
ทุกครั้งที่มือของคุณซิลเวียแตะตัวซึสึ เธอก็จะละเมอออกมา ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น
“หื้ม ดูเหมือนจะมีแค่คุไนเล่มนี้ที่พอจะเป็นอาวุธได้นะ”
คุณซิลเวียขโมยคุไนทั้งสามเล่มมาจากซึสึ
แล้วใบหน้าของเธอก็แข็งทื่อไปทันทีที่
เธอจ้องไปทางประตูที่อยู่ห้องใต้ดินด้วยใบหน้าเคร่งขรึม
“เรียว ไปอยู่ข้างผนังห้องซะ มีใครบางคนกำลังมา”
ผมไม่ได้ยินแม้แต่เสียงฝีเท้า แต่ดูเหมือนว่าคุณซิลเวียจะสัมผัสได้
ผมรีบเดินไปตรงผนังห้องตามที่คุณซิลเวียบอก ซึ่งเป็นจุดอับสายตาจากประตู
ยังดีที่แหวนทองคำที่โอริออนดีลเคยให้ผมไว้ยังคงอยู่ดี
ดังนั้นผมก็จะสามารถสนับสนุนคุณซิลเวียด้วยแหวนวงนี้ได้
“แหมๆ ซึสึจังนี่ล่ะก็ แพ้ซิลเวียจังอีกแล้วงั้นเหรอ”
พอผมได้ยินเสียง ผมจึงหันหน้าไปทางทิศของเสียงนั้น
คุณซิลเวียที่ยืนรออยู่กลางห้องก็มีสีหน้าประหลาดใจ
“ตะ ตั้งแต่เมื่อไหร่….!?”
พอประตูห้องใต้ดินเปิดออก แม้จะไม่มีทีท่าว่าจะมีใครเดินเข้ามา
แต่ก่อนที่ผมจะรู้ตัว เด็กสาวหูกระต่ายคนนั้นก็นั่งลงข้างๆซึสึที่ล้มอยู่บนพื้น
“ผู้ว่าจ้างหนีออกมาจากชั้นใต้ดินไป ก็คิดอยู่หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น….”
หลังจากใช้นิ้วจิ้มๆซึสึเสร็จ เมย์ฟาก็ยืนขึ้นแล้วยักไหล่
“ซิลเวียจัง เธอแก้เชือกได้ยังไงกันน่ะ? เธอไม่น่าจะแก้ได้ด้วยตัวเองนี่นา”
“หื้ม ฉันไม่มีหน้าที่ที่จะต้องตอบเธอซักหน่อยนี่”
“อะฮ่าฮ่า นั่นสินะ…..อ๊ะ หรือมันจะเป็นพลังแห่งรักอะไรแบบนี้อย่างงั้นเหรอ? สมแล้วล่ะนะซิลเวียจัง พอเห็นคนที่รักจะถูกข่มขืนต่อหน้าต่อตาเธอคงจะทนไม่ได้สินะ~?”
เมย์ฟายิ้มยัวะคุณซิลเวียด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย
เธอไม่คิดแม้แต่น้อยเลยว่าผมคือคนที่เอาชนะซึสึแล้วปล่อยคุณซิลเวียให้การเป็นอิสระ
สิ่งที่เธอคิดคือคุณซิลเวียสามารถขัดขืนจนเอาชนะซึสึได้
นี่เธอไม่ได้ยินอะไรมาจากนายคางคกเลยรึไงนะ?
แต่เอาเถอะ ดูจากเมื่อกี้แล้ว หมอนั่นคงไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะถามอะไรได้ล่ะนะ
เธอแค่อาจจะมาที่นี่เฉยๆก็ได้
“เฮอะ ไร้สาระ เขาน่ะไม่ใช่คนที่จะถูกยัยผู้หญิงแมวคนนั้นทำอะไรได้ง่ายๆหรอกน่า”
“หวา อะไรล่ะนั่น อวดเหรอ? รู้สึกแย่ไงไม่รู้สิ….”
(อารมณ์ประมาณ จะอวดคนรักตัวเองโชว์เหรอ)
ในระหว่างที่เมย์ฟากำลังพูดอยู่ คุณซิลเวียก็ขว้างคุไนที่เอามาจากซึสึใส่
คุไนถูกขว้างออกไปอย่างรวดเร็ว แต่เมย์ฟาก็หลบได้
“โกหกน่า การจะขว้างคุไนแบบนี้ได้ต้องอาศัยการฝึกฝนมากเลยนะ แต่ก็สมกับเป็นนักผจญภัยแรงค์ S ล่ะนะ”
เมย์ฟาพยักหน้าชื่นชม
ก็จริงนะ อย่างที่เมย์ฟาพูดนั่นแหละ คุณซิลเวียน่าทึ่งจริงๆ
ผมไม่คิดเลยว่าเธอจะสามารถใช้อาวุธที่เพิ่งเคยจับครั้งแรกได้แบบนั้น
“กะแล้วเชียว ถ้าจะเผชิญหน้ากับซิลเวียจังตัวต่อตัวคงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่….เพราะงั้น มาทำแบบเดิมก็แล้วกัน”
“อะ!? เรียว หนีไปซะ!”
ทันทีที่คุณซิลเวียตะโกนแบบนั้น เมย์ฟ้าก็ได้กระโดดมาทางผม
เอาล่ะ จังหวะนี้แหละ!
ผมหันมือซ้ายไปทางเมย์ฟาที่กำลังเข้ามาจากด้านหน้า
หนามพุ่งออกมาจากแหวนตามความคิดของผมและบินไปตรงที่เมย์ฟาอยู่
“อะ…!?”
หนามเล็กๆนั่นโดนเข้าที่ท้องของเมย์ฟา
แล้วหนามนั้นก็ละลายหายเข้าไปในร่างกายเธอ
ในจังหวะนั้นเมย์ฟาก็ทรุดเข่าลงไป
เยี่ยมเลย ประสบความสำเร็จล่ะ!
“เรียว ปลอดภัยรึเปล่า!?”
ตอนที่ผมกำลังถอนหายใจด้วยความโล่งอก คุณซิลเวียก็รีบวิ่งเข้ามาคั่นระหว่างผมกับเมย์ฟา
เธอปกป้องผมที่ยืนอยู่ข้างหลังและจ้องไปยังเมย์ฟาที่อยู่ตรงหน้าเธอ
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะคุณซิลเวีย ผมทำให้เธอเป็นอัมพาตด้วยเมจิคไอเทมของผมไปแล้วล่ะ ตอนนี้เธอน่าจะยังไม่สามารถขยับตัวได้อีกซักพัก”
“อะไรนะ?”
“ก็ที่ผมเคยใช้กับคุณซิลเวียตอนที่ถูกคุณซิลเวียจู่โจมตอนอยู่ที่เมืองหลวงนั่นไง”
“อ๊ะ งั้นเหรอ ไอ้นั่นนี่เอง! แต่ก่อนจะถูกลักพาตัวมานายไม่เห็นเคยบอกเลยนี่?”
“อื้ม ใช่แล้วล่ะ โทษทีนะ ก็ว่าจะบอกอยู่หรอกแต่มันไม่มีจังหวะเลยน่ะสิ”
ผมยกแหวนที่มือซ้ายขึ้นมาให้คุณซิลเวียดู
และอธิบายเกี่ยวกับแหวนนี้และวิธีใช้ให้เธอฟัง
แล้วก็มีเสียงที่แผ่วเบาเข้ามาแทรกกลางบทสนทนาของพวกเรา
“แหวนวงนั้นมัน……”
พอผมหันไป ก็เห็นเมย์ฟาที่ล้มลงกับพื้นเงยหน้าขึ้นมามองที่มือซ้ายของผม
ไม่สิ ไม่ใช่มือซ้าย ที่เธอมองมาคือแหวนที่อยู่ที่นิ้วนางข้างซ้ายของผมต่างหาก
“ดะ เดี๋ยวก่อน คุณพี่ชาย แหวนนั่นน่ะ……ขอร้องล่ะ ขอให้เราได้ดูใกล้ๆหน่อยได้รึเปล่า….”
เมย์ฟาหันมองมาทางผมด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“เรียว มันจำเป็นจะต้องฟังที่ยัยนี่พูดหรอก รีบออกไปข้างนอกกันดีกว่านะ”
“ขะ ขอร้องล่ะ ถ้าแหวนวงนั้นเป็นแหวนวงเดียวกับที่ฉันรู้จักล่ะก็ มันจะสามารถช่วยคุณพี่ชายได้แน่นอน…! ไม่สิ ไม่ใช่! ถ้าเกิดว่าแหวนนั้นเป็นของจริงแล้วล่ะก็ สำหรับพวกเราแล้วคุณพี่ชายน่ะคือ….!”
“พูดไปเรื่อย นี่เธอเห็นว่าฉันโง่ขนาดนั้นเลยรึไง?”
คุณซิลเวียปฏิเสธคำขอของเมย์ฟา
แต่ถึงแม้ว่าผมจะแอบลังเล แต่สุดท้ายผมก็ค่อยๆเดินเข้าไปใกล้เมย์ฟาเงียบๆ
“นี่ เรียว?”
“ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน แต่แหวนนี้มันอาจจะสามารถช่วยอะไรเราได้จริงๆก็ได้ เพราะต่อให้หนีไปตอนนี้พวกเราก็อาจจะถูกไล่ล่าอยู่ดี ไม่ตอนนี้ก็ในอนาคตยังไงเราก็จะถูกตามล่าอยู่ดีไม่ใช่เหรอ”
“อะ….”
จากนั้นผมก็ชูนิ้วนางข้างซ้ายของผมให้เมย์ฟาดู
เมย์ฟาค่อยๆยื่นแขนที่เป็นอัมพาตของเธอมาแตะที่แหวนเบาๆ
ในขณะนั้นเองแวนก็ส่องแสงเป็นประกายจางๆ
“อ๊ะ….!?”
“อะไรน่ะ!?”
คุณซิลเวียกับผมประหลาดใจกับแสงที่เปล่งออกมาจากแหวน
แต่นั่นไม่ใช่แค่เรื่องเดียวที่ทำให้ประหลาดใจ
พอแหวนส่องแสง เมย์ฟาก็หลั่งน้ำตา
“อา….อะไรกัน คุณพี่ชายก็คือ….ไม่สิ ท่านก็คือบุคคลทรงคุณค่าของพวกเราสินะคะ”
“ครับ?”
“ได้โปรด ยกโทษให้กับการกระทำที่หยาบคายมาจนถึงตอนนี้ด้วยเถอะค่ะ”
ผมสับสนกับอารมณ์ที่พุ่งพล่านของเมย์ฟาที่เต็มไปด้วยน้ำตา
“พวกเราทุกคนรอวันนี้มาเนิ่นนานที่จะได้พบกับท่านอีกครั้ง ทายาทผู้สืบทอดของท่านควอนดร้าผู้ก่อตั้งกิลด์แห่งความมืด….ผู้ที่จะมาสานต่อความต้องการของท่านรุ่นแรก….!”
ครับ??????
