ยอดคุณหมอสกุลเฉิน – ตอนที่ 103 แก้เกม

ตอนที่103 แก้เกม

หลังจากที่ออกมาจากร้าน ฉีเล่ยก็กำลังจะโบกมือเรียกแท็กซี่ ทว่าจู่ๆ เหอจื่อก็เอ่ยทักขึ้นว่า

“อาจารย์ฉี เราออกไปเดินเล่นกันหน่อยไหม? นานมากแล้วที่หนูไม่ได้เดินช็อปปิ้งในตลาดกลางคืนแบบนี้”

มันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอเลยที่จะเฟ้นหาโอกาสได้อยู่กับฉีเล่ยแบบสองต่อสอง ดังนั้นเธอไม่ต้องการให้ช่วงเวลาดีๆ แบบนี้จบลงโดยไว มีผู้ชายที่เพียบพร้อมแบบนี้ผ่านเข้ามาในชีวิต ในฐานะผู้หญิงคนนึง เธอเองก็ต้องพยายามไขว้คว้าเท่าที่จะทำได้เช่นกัน

ฉีเล่ยตั้งใจไว้แล้วว่าจะกลับบ้าน เพราะเขายังต้องไปรักษาหลี่ถงซีต่อ แต่ถึงจะตอบปฏิเสธกลับไป เหอจื่อยังคงยืนกรานจะไปเดินเล่นกับเขาให้ได้ ดังนั้นแล้วเขาก็ไม่อยากขัดใจแม่สาวสุดแกร่งคนนี้เท่าไหร่นัก จึงพยักหน้าตอบตกลงไปว่า

“เอาล่ะ เอาล่ะ งั้นเดินเป็นเพื่อนเล่นสักพักนะ แค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น”

“ได้ค่ะ!”

เห็นได้ชัดว่าเหอจื่อดูมีความสุขอย่างมาก

“งั้นหนูจะจับเวลาเอาไว้ เริ่มแล้วนะคะ!”

พูดจบเธอก็หยิบมือถือขึ้นมาจับเวลาอย่างจริงจัง

เป็นค่ำคืนกลางฤดูใบไม้ร่วงในเมืองหลวงที่สีสายลมพัดโชยอ่อนเย็นสบายอยู่ตลอด เพราะเป็นช่วงเปลี่ยนถ่ายระหว่างฤดูร้อนจึงทำให้ไม่หนาวเย็นจนเกินไป เป็นช่วงอุณหภูมิที่กำลังพอเหมาะ

เหอจื่อพาฉีเล่ยเดินช็อปปิ้งตามตรอกซอกซอยตลาดกลางคืนที่มีผู้คนพลุกพล่าน ยืนรอทางสัญญาณเตือนข้ามถนนให้เป็นไฟเขียวหน้าสี่แยก สายธารฝูงคนยามราตรีเริ่มเดินไหลไปดั่งกระแสน้ำเมื่อไฟสัญญาณเปลี่ยนเป็นสีเขียว บรรยากาศรอบตัวประดับประดาแสงไฟสีสวย เจือสายลมเย็นคล้อยไปกับท่วงทำนองของบทเพลงเก่า ฟังไพเราะเสนาะหู

ช่างเป็นอะไรที่มีความสุขอย่างแท้จริง

การเดินช็อปปิ้งกับสาวงามหาใช่เรื่องน่าเบื่อ เพียงแต่ทุกสายตาที่จับจ้องโดยรอบแค่สัมผัสก็รู้ว่า มันเปี่ยมล้นไปด้วยความอิจฉาจากเหล่าชายโสด ถึงขนาดที่ว่าบางคนร้องอุทานด้วยถ้อยคำไร้สาระมากมาย

แม้ว่าบางทีพวกเขาจะเหม่อลอยไร้สติจนเดินชนกับคนอื่น ทว่าภายในหัวกลับคิดแต่ว่า ‘ทำไมฉันถึงไม่มีเพื่อนผู้หญิงหน้าตาน่ารักแบบนี้บ้างนะ?’ ‘ทำไมชีวิตของฉันน่าสมเพชขนาดนี้!’

อย่างไรเสีย ฉีเล่ยไม่ได้ใส่ใจเลย

เหอจื่อกับฉีเล่ยยังคงเดินเคียงข้างกันอย่างเงียบงัน บนใบหน้าอันงดงามของสาวน้อยคนนี้ประดับคู่พร้อมรอยยิ้มสีจาง บ้างก็ฮัมเพลงตามท้องถนนที่ได้ยิน เธอในเวลาแบบนี้แตกต่างไปตอนปกติโดนสิ้นเชิง ทำให้เห็นดูเป็นเด็กสาวคนหนึ่งที่น่ารักและทรงเสน่ห์เกินใครๆ

ตั้งแต่ฉีเล่ยมาสอนหนังสือ เนื่องจากเหอจื่อเอาแต่เคี้ยวหมากฝรั่งอยู่ตลอดไม่เว้นแม้แต่ในคลาสเรียน ดังนั้นเขาจึงไม่ค่อยมีโอกาสได้พูดคุยกับเธอเท่าไหร่

ฉีเล่ยในตอนนี้สามารถพูดได้อย่างเต็มปากว่า เด็กสาวคนนี้เริ่มมีความรู้สึกที่พิเศษต่อเขาแล้วจริงๆ แต่อย่างไรเขาก็ไม่ได้คิดจะขยายความหรือยกเรื่องนี้มาพูด เขาต้องการให้เธอปฏิบัติต่อตัวเองในฐานะอาจารย์ที่เคารพ และเรียนรู้สืบทอดทักษะการแพทย์ปาฏิหาริย์เท่านั้น

เพลงที่เปิดเคลียคลออยู่ตามท้องถนนในขณะนี้มีชื่อว่า ‘Love of Hiroshima’

เหอจื่อเดิมฮัมเพลงอย่างมีความสุข

ฉีเล่ยเอ่ยถามขึ้นว่า

“คุณชอบร้องเพลงขนาดนั้นเลย?”

เหอจื่อหัวเราะและยิ้มตอบไปว่า

“อืม…การร้องเพลงมักจะทำให้คนเรามีความสุข ทุกครั้งที่หนูเศร้า หนูมักจะไปหาที่เงียบๆ ร้องเพลงอยู่ตลอด”

ฉีเล่ยอดหัวเราะไม่ได้

“อ้าว? แสดงว่าตอนนี้กำลังเศร้าอยู่เหรอ?”

“ทำไมจะเศร้าไม่ได้ล่ะ? หนูก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง มีหัวใจมีความรู้สึกนะคะ”

พอพูดออกไปแบบนั้น เหอจื่อก็ยกมือปิดปากราวกับพูดอะไรผิดไป เธอเผลอแสดงความในใจออกไปเสียแล้วว่า ตอนนี้เธอกำลังรู้สึกเศร้าภายในใจ

อันที่จริง นอกจากมู่เซียวหยานแล้ว เธอก็ไม่ค่อยเปิดใจคุยแบบนี้กับคนอื่นเลย แต่เมื่อใดก็ตามที่เธอเปิดใจนั้นก็หมายความว่า เธอจะไม่สามารถเก็บซ่อนความรู้สึกได้อีกต่อไป

แน่นอน เบื้องลึกภายในใจของเธอย่อมมีความโศกเศร้าซ่อนแฝงอยู่เช่นกัน

ถ้าจะให้ยกตัวอย่างขึ้นมา ก็น่าจะเป็นเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ เลย

เธอรู้สึกไม่มีความสุขเลยสักนิดเมื่อนึกถึงเรื่องที่อื้อฉาวระหว่างอาจารย์ฉี กับ หลี่ถงซี

เธอไม่มีความสุขเลยสักนิดที่เห็นพวกเขานั่งรถคันเดียวกัน

เธอไม่มีความสุขเลยสักนิดที่เห็นรูปคู่ของพวกเขาในโพสต์ที่คนอื่นเอามาลง

พอเหอจื่อลองมองย้อนกลับมาดีๆ ปรากฏว่าความทุกข์ใจและโศกเศร้าทั้งหมดของเธอล้วนเกิดจากอาจารย์ฉีทั้งสิ้น

ในทางกลับกัน ฉีเล่ยกลับไม่เคยทราบในมุมนี้ของเธอเลยแม้แต่น้อย พอมีโอกาสได้พูดคุยกับ แล้วเขาเอ่ยถามขึ้นว่า

‘แสดงว่าตอนนี้กำลังเศร้าอยู่เหรอ?’ จึงไปกระตุ้นก้นบึ้งในใจของเธอโดยพลัน

เหอจื่อพยายามเบนความสนใจให้ได้มากที่สุด เพื่อจะปกปิดสิ่งเหล่านี้ เธอรีบเอ่ยอธิบายขึ้นว่า

“หมายถึง…หมายถึงว่าตอนที่หนูยังเด็กน่ะ มู่เซียวหยานชอบทำให้หนูเศร้าใจอยู่ตลอดทุกครั้งที่โทรหา พอโตขึ้น เธอก็ยังเอาแต่บังคับให้หนูโทรหาตลอดทั้งวี่ทั้งวัน”

“ฮ่าฮ่า คุณแม่คนนี้น่าสนใจจริงๆ นะครับ”

ความประทับใจแรกพบของเขาต่อมู่เซียวหยานค่อนข้างเป็นไปทางที่ดี ถึงจะดูเป็นผู้หญิงขี้หงุดหงิด แต่ทั้งหมดเกิดการความเป็นห่วงของผู้เป็นแม่ เนื้อแท้แล้วเธอไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรเลย

อย่างน้อยเท่าที่เขาเห็นมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ

เพราะไม่ว่าจะเป็นมู่เซียวหยานหรือเหอจื่อ โดยพื้นฐานพวกเธอเป็นคนหน้าตาดี จึงไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยที่จะวางตัวต่อหน้าคนอื่น และไม่จำเป็นต้องทำแสดงท่าทีกิริยาแบบนั้นออกไปด้วยซ้ำ

“เธอชอบทำตัวกวนประสาน”

เหอจื่อขดริมฝีปากเล็กน้อยและกล่าวต่อว่า

“ทุกครั้งงที่ฉันไปซื้อเสื้อผ้า เธอชอบที่จะขอลองก่อน ถ้าใส่ออกมาแล้วดูสวยก็จะไปซื้อชุดที่คล้ายกันมาใส่ข่ม”

“แถมทุกครั้งที่ออกไปข้างนอก เธอก็ใช้เวลาแต่งหน้าแต่งตัวนานกว่าหนูอีก เวลาเธอลองเสื้อผ้า ก็มักจะถามหนูว่า ชุดนี้เข้ากับแม่ไหม? ถ้าตอบว่าเข้า เธอก็บ่นว่า หนูขี้ประจบ แต่พอตอบไปว่าไม่เข้า ก็หาว่าหนูตาบอด แล้วไปเปลี่ยนชุดอื่นจนกว่าจะได้ด่าหนูว่าขี้รประจบนั่นแหละ”

เมื่อเหอจื่อพูดถึงแม่ของเธอ ก็มักจะบ่นเกี่ยวกับนิสัยที่ชอบแกล้งเธออยู่เป็นประจำจนรู้สึกรำคาญ แต่สิ่งเดียวที่ฉีเล่ยมองเห็นผ่านใบหน้าของเหอจื่อในขณะที่เล่าถึงแม่ตัวเองคือ สาวน้อยคนนี้กำลังมีความสุข

ฉีเล่ยหัวเราะและเอ่ยขึ้นว่า

“เธอโชคดีมากเลยนะที่มีแม่แบบนี้ อีกหนึ่งปัญหาใหญ่ของครอบครัวคือช่วงอายุระหว่างสองรุ่นที่ห่างกันเกินไป แต่แม่ของคุณคงตระหนักถึงจุดนี้ดี ก็เลยพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ตามคุณทัน และต้องการให้คุณมองเธอเป็นเพื่อนคนหนึ่ง”

เหอจื่อพยักหน้าพร้อมเงยหน้าขึ้นมองฉีเล่ย

“หนูว่า…แม่ของหนูคงชอบอาจารย์ฉีมาก ถ้ารู้ว่าอาจารย์เข้าใจเธอถึงขนาดนี้”

ฉีเล่ยไม่ได้เอ่ยกล่าวใดๆ ต่อ แต่ทันใดนั้นเขากลับหรี่ตาแคบลงในทันใด

ตรงหน้าไม่ใกล้ไม่ไกลนัก ณ ภัตตาคารใต้โรงแรมไคเยวี่ยแกรนด์ เขาสังเกตเห็นโห่วเซินกัวและหานหมิงต้ากำลังเดินออกมาด้วยกันอย่างสนิทสนม พลางพูดคุยหัวเราะกันด้วยความสนุกสนาน ก่อนจะกล่าวอำลาโบกไม้โบกมือและขึ้นรถแยกกันออกไป

“อาจารย์รู้จักพวกเขาเหรอ?”

เหอจื่อสังเกตเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปโดยพลันของฉีเล่ยจึงเอ่ยถามขึ้นทันที

“ใช่ครับ”

ฉีเล่ยพยักหน้าตอบ

เขากำลังคิดอยู่ว่า การที่ทั้งสองแอบนัดมาทานอาหารและพูดคุยกันแบบนี้ มันไม่น่าจะใช่เรื่องดีแน่นอน สำหรับนิสัยสันดานของโจ่วเซินกัว ไม่จำเป็นต้องบรรยายอะไรมาก ฉีเล่ยสามารถพูดได้อย่างเต็มปากเลยว่า หมอนี่มันก็แค่ขยะชิ้นหนึ่ง ส่วนหานหมิงต้าเองก็น่าจะมีไม่น่าจะเป็นมิตรเท่าไหร่ เนื่องด้วยความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหลี่ถงซีที่ไม่สู้ดีนัก แถมในวันนั้นกลางห้างสรรพสินค้า ฉีเล่ยยังเป็นฝ่ายทำให้แฟนสาวของเขาฉีแตกและสร้างความอับอายอย่างมากต่อทุกคน ด้วยเหตุนี้เองน่าจะทำให้หานหมิงต้ากับซูเสี่ยวหยานแยกทางกัน

แม้ว่าซูเสี่ยวหยานจะไม่ใช่คนดีอะไร แต่การที่เลิกกับเธอเพียงเพราะว่าฉีแตกโดยที่ซูเสี่ยวหยานทำดีกับเขาตลอดมา นี่เรียกว่าผู้ชายที่ดีรึเปล่า?

ยิ่งไปกว่านั้นเอง ความขัดแย้งระหว่างโห่วเซินกัวและฉีเล่ยก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น ในตอนที่สองพ่อลูกเดินทางมาพบกับหัวหน้าคณะอาจารย์ซี ผนวกกับศึกแย่งชิงตำแหน่งประธานบริหารกับหลี่ฮั่วเฉินอีก

อย่างไรก็ตามแต่ การที่รองประธานบริหารโรงพยาบาล กับประธานบริษัทเครื่องมือทางการแพทย์มาแอบคบค้าสมาคมกันอย่างลับๆ แบบนี้ นี่มันคือเป็นอาชญากรรมอย่างหนึ่งเลยไม่ใช่เหรอ?

“ทั้งสองคนนี้เป็นโจทย์ของอาจารย์ใช่ไหม?”

เหอจื่อเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้ง

“รู้ได้ยังไง?”

“ก็ดูสายตาที่อาจารย์จ้องมองพวกเขาสิค่ะ อย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อกันเลย”

“หยุดเดาได้แล้วครับ”

ฉีเล่ยเหลือบมองดูนาฬิกาบนข้อมือและกล่าวต่อว่า

“หมดเวลาแล้ว เดี๋ยวผมจะพาส่งกลับหอใน”

จากนั้นเขาก็เดินไปริมถนนและโบกมือเรียกแท็กซี่ทันที เหอจื่อดูไม่ค่อยเต็มใจกลับทั้งแบบนี้เท่าไหร่นัก แต่สุดท้ายเธอยังต้องรักษาสัญญากับฉีเล่ยอยู่ดี จึงหน้ามุ่ยขึ้นแท็กซี่ไป

ระหว่างทางกลับ ฉีเล่ยยังคงครุ่นคิดเกี่บวกับเรื่องราวต่างๆ นานา

เฉินอวี้หลิวเคยเล่าเรื่องภายในโรงพยาบาลให้เขาฟังว่า โดยปกติแล้ว โรงพยาบาลจะมีขั้นตอนการตรวจสอบก่อนซื้อและนำเข้าอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่ซับซ้อนและละเอียดมาก อีกทั้งยังต้องพิจารณาถึงชื่อเสียงของซัพพลายเออร์เจ้านั้นๆ ด้วย

ทั้งหมดนี้คือมาตรฐานที่จำเป็นต้องตรวจสอบตามขั้นตอนอย่างพิถีพิถัน โรงพยาบาลบางแห่งถึงกับต้องประมูลสิทธิ์การขายกันเลยทีเดียว

และแน่นอนว่าโรงพยาบาลขนาดใหญ่อย่างโรงพยาบาลพันธมิตรปักกิ่ง ต้องใช้วิธีการประมูลเพื่อนำเข้าเครื่องมือทางการแพทย์

ดังนั้นในช่วงเวลาแบบนี้ การที่ผู้นำระดับสูงของโรงพยาบาลมาคบหาสมาคมกับซัพพลายเออร์อย่างลับๆ แบบนี้ แสดงว่าต้องเป็นเรื่องสีเทาแน่นอน

ฉีเล่ยแสยะยิ้มขึ้นทันที ในที่สุดเขาก็หาทางช่วยหลี่ฮั่วเฉิงแก้เกมได้แล้ว