ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 3662

ในเวลานี้ ในรถของเซียวฉางควน ก็เห็นเซียวเวยเวยที่กำลังเดินมาพร้อมกับเฉียนหงเย่น

หลังจากเห็นคนเดินมา คางของเขาก็เกือบจะหลุดอยู่บนพื้น และโพล่งพูดว่า: “แม่งเอ๊ย……หม่าหลัน……ปากเน่าๆของแกเคยปลุกเสกเบิกเนตรที่วัดชีเสียหรือเปล่า? ทำไมแกเรียกหาเฉียนหงเย่น เฉียนหงเย่นก็โผล่หัวออกมาอย่างกะทันหัน?!”

หม่าหลันก็ตกตะลึง และพูดพึมพำว่า: “ไม่น่าจะใช่นะ…….ฉันไม่ได้ไปที่วัดชีเสียมาสองสามปีแล้ว……..”

เซียวฉางควนพูดอย่างทำอะไรไม่ถูกว่า: “เธอผิดปกติเกินไปแล้วนะ……ฉันยังคิดว่าแปลกชะมัด”

หม่าหลันสงบสติอารมณ์ และพูดว่า: “คุณไม่เห็นเฉียนหงเย่นกับเซียวเวยเวยเดินมาด้วยกันเหรอ? บางทีเซียวเวยเวยเรียกเธอกลับมา”

เซียวฉางควนพยักหน้าเบาๆ และพูดว่า: “ก็ถูก เนื่องจากว่าคนอื่นเขาเป็นสองแม่ลูก……”

และในเวลานี้ เซียวฉางควนก็คำรามบนระเบียง ทำให้นายหญิงใหญ่เซียวก็อดไม่ได้ที่จะมองไปตามทิศทางนิ้วของเขา

เมื่อมองไป แน่นอนว่าก็เห็นเฉียนหงเย่นซ่อนตัวอยู่ด้านหลังของเซียวเวยเวยด้วยท่าทางขี้ขลาดตาขาวในเวลานี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวลใจและความกลัว

เมื่อบอกว่าเกลียดเฉียนหงเย่น นายหญิงใหญ่เซียวก็ไม่ได้แย่ไปกว่าเซียวฉางเฉียนแม้แต่น้อย

นอกเหนือจากสวมเขาให้กับลูกชายของตัวเอง ตั้งท้องลูกของคนอื่น ถึงกับยังทำให้ลูกชายของตัวเองติดโรค อันที่จริงเหตุผลที่นายหญิงใหญ่เซียวเกลียดชังเฉียนหงเย่นมากที่สุด เป็นเพราะเธอขโมยเงินทำงานหนักหนึ่งร้อยหยวน ที่ตัวเองหามาได้จากการทำงานหนักในซูเปอร์มาร์เก็ต และหลังจากที่ตัวเองถูกตบหนึ่งฉาด ที่ห้องโถงทางเข้าของTomson Riviera ขอค่าชดเชยหนึ่งร้อยหยวนมาได้

แม้ว่าสองร้อยหยวนไม่ถือว่ามาก แต่ในสายตาของนายหญิงใหญ่ ความผิดนี้ของเฉียนหงเย่นเพียงพอที่จะยิงสังหารแปดครั้งได้แล้ว!

ในความเห็นของเธอ เฉียนหงเย่นนอกใจก็สามารถให้อภัยได้ แต่ขโมยเงินไม่ได้!

ยิ่งไปกว่านั้น ขโมยเงินของใคร ก็ไม่สามารถขโมยเงินที่นายหญิงใหญ่เซียวหามาอย่างยากลำบาก!

ดังนั้น นายหญิงใหญ่เซียนโกรธควันออกหูในทันที ชี้ไปที่เฉียนหงเย่นที่อยู่ชั้นล่าง และด่าเสียงด้วยความโกรธว่า: “อีนังเฉียน แกขโมยเงินของกู ยังแม่งมีหน้ากลับมาอีก! แกรีบไสหัวออกไปให้ไกลๆหน่อย ห้ามเข้าบ้านของฉันตลอดไป!”

เฉียนหงเย่นร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่รู้ควรจะอ้อนวอนอย่างไร ยังเป็นเซียวเวยเวยที่เอ่ยปากพูดว่า: “คุณย่าค่ะ หนูให้แม่กลับมาเอง! ตอนนั้นแม่ขโมยเงินของย่าก็ไม่สมควรจริงๆ แต่เธอก็มีความลำบากใจเหมือนกัน หวังว่าย่าจะเห็นแก่ที่เธอเป็นแม่ของหนู ยกโทษครั้งนี้ให้เธอด้วย”

“ฝันไปเถอะ!”นายหญิงใหญ่เซียวโพล่งออกมาแทบจะไม่ลังเลว่า: “ตราบใดที่ยายแก่อย่างฉันยังมีชีวิตอยู่ หล่อนเฉียนหงเย่นก็อย่าได้คิดที่จะเข้าประตูบ้านของฉันตลอดไป!”

จากนั้น เธอพูดกับเซียวฉางเฉียนว่า: “ฉางเฉียน! โทรศัพท์แจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้! ก็บอกว่าโจรที่ขโมยเงินสองร้อยหยวนของฉันที่หามาอย่างยากลำบากกลับมาแล้ว! ให้เจ้าหน้าที่ตำรวจมาจับตัวหล่อนไปซะ!! จำคุกหล่อนแปดปีสิบปี!”

เซียวเวยเวยรีบพูดว่า: “คุณย่าค่ะ! เรื่องนี้จะว่าใครผิด พวกเราทุกคนต่างก็มีความผิด ไม่ใช่ความผิดแม่ของหนูคนเดียวอย่างแน่นอน! ตอนนั้นถ้าย่าไม่รังแกเธอมาโดยตลอด แม้แต่ข้าวก็ไม่ให้เธอกิน เธอจะทำเรื่องแบบนั้นออกมาได้ยังไง!”

นายหญิงใหญ่เซียวพูดด้วยอารมณ์โกรธเป็นอย่างมาก: “เวยเวย แกคิดดูให้ดีๆ ทำไมฉันไม่ให้นังสารเลวคนนี้กินข้าวด้วย? งั้นเป็นเพราะว่าหล่อนทำผิดต่อพ่อของแกมากมาย! หล่อนไม่เพียงแต่ทำผิดต่อพ่อของแก ยิ่งไปว่านั้นยังทำผิดต่อแกและไห่หลงด้วย ถึงกับทำผิดต่อฉัน ทำผิดต่อบรรพบุรุษตระกูลเซียวของพวกเรา! หล่อนทำให้คนในตระกูลเซียวของพวกเราขายหน้าไปหมดแล้ว!”