ในเวลานี้เซียวฉางเฉียนกลับไม่ได้โกรธอีกต่อไป คว้าไม้ค้ำยันไว้อย่างรวดเร็ว และเอ่ยปากพูดว่า: “แม่! ทุบไปมันง่าย ชดใช้ขึ้นมายากนะ! รถคันนั้นมีมูลค่าสิบกว่าล้าน แค่ทุบจนยุบก็หลายแสนหยวน เราจะเอาอะไรชดใช้? ถึงเวลานั้นจับแม่เข้าไปจริงๆ แม่อย่าได้หากว่าผมไม่ได้เตือนแม่นะ!”
สีหน้าของนายหญิงใหญ่เซียวโกรธเป็นอย่างมากในทันที ขี่หลังเสือแล้วลงยากไปชั่วขณะหนึ่ง ยืนนิ่งอยู่ตรงจุดนั้น โดยไม่รู้ว่าทำอย่างไรดี
เฉียนหงเย่นในเวลานี้คาดไม่ถึงจริงๆว่า หม่าหลันที่โดนตัวเองกดหัวมาหลายสิบปี จะสามารถอยู่ในเวลานี้ พูดความยุติธรรมแทนตัวเอง
เธอที่โดนรังแกสารพัดมาโดยตลอด เต็มไปด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจต่อหม่าหลัน ดังนั้นจึงรีบพูดกับหม่าหลันว่า: “หม่าหลัน ขอบคุณเธอที่สามารถช่วยฉันพูดความยุติธรรม แต่ว่าเธอรีบกลับไปเถอะ หลีกเลี่ยงที่จะเดือดร้อนกับฉัน……”
เมื่อได้ยินคำขอบคุณของเฉียนหงเย่น หม่าหลันก็ค่อนข้างตกตะลึง แต่เธอกลับเอ่ยปากพูดด้วยใบหน้าที่ชอบธรรมว่า: “เฉียนหงเย่น พูดตามตรงฉันไม่ใช่แค่เพื่อเธอ แต่ก็เพื่อระบายความโกรธของตัวฉันเองด้วย! อีแก่นี้รังแกฉันมานานหลายปีขนาดนี้ ฉันเห็นหล่อนขัดหูขัดตามานานแล้ว! คาดไม่ถึงว่าลูกสะใภ้อย่างพวกเรา อยู่ในสายตาของหล่อนยังสู้หมาไม่ได้ ฉันอยากจะฉีกปากของหล่อนให้ขาดจริงๆ!”
นายหญิงใหญ่เซียวโกรธจนแทบจะบ้าแล้ว แต่เซียวฉางเฉียนกอดไม้ค้ำยันไว้อย่างแน่นหนาไม่ให้โอกาสเธอ ทำให้เธอไม่มีที่ระบายในทันที
หลังจากที่พยายามไม่สำเร็จหลายครั้ง นายหญิงใหญ่เซียวโกรธจนกระทืบเท้าอยู่ที่เดิม และด่าด้วยความโกรธว่า: “ทำไมชะตากรรมของฉันลำบากขนาดนี้! คนอื่นเขาแต่งลูกสะใภ้เข้าบ้าน บ้านฉันแต่งเข้าสองคน สู้หมาไม่ได้!”
หลังจากที่พูดจบ เธอมองดูเซียวเวยเวย และกัดฟันพูดว่า: “เวยเวย! เรื่องอื่นฉันไม่สนใจทั้งนั้น! ฉันก็สนใจแค่เรื่องเดียวเท่านั้น นั่นก็คือเฉียนหงเย่นนังสารเลวคนนี้อย่าได้คิดที่จะเข้าบ้านนี้ตลอดไป!”
เซียวเวยเวยก็ค่อนข้างโมโห เอ่ยปากพูดว่า: “คุณย่า! ย่าเรื่องอะไรก็อย่าโทษไปบนตัวของคนอื่น บางครั้งก็ต้องดูว่าตัวเองทำอะไรผิดหรือเปล่า!”
หลังจากที่พูดจบ เธอมองไปทางพ่อเซียวฉางเฉียน และเอ่ยปากพูดว่า: “พ่อ! พ่อมักจะโทษว่าแม่ทำผิดต่อพ่อ แต่พ่อเคยคิดมั้ยว่า ตอนนั้นเรื่องที่โกงป้าสอง พวกคุณทั้งสองคนเป็นคนวางแผนด้วยกัน!”
“ยิ่งไปกว่านั้น สุดท้ายมีเพียงแม่ของหนูต้องโทษโดนส่งไปที่เหมืองถ่านหินดำ คนสั่งการที่ซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังอย่างพ่อ ไม่เป็นอะไรเลยสักนิด!”
“พูดถึงเรื่องนั้น แม่ก็เป็นคนที่แบกรับความลำบากทั้งหมดไว้คนเดียว!”
“ในสถานการณ์นี้ พ่อยังคิดแต่จะโทษว่าเธอทำผิดต่อพ่อ แต่ทำไมพ่อไม่เคยคิดบ้างว่า จะขอบคุณที่เธอทรมานแทนพ่อ?!”
เมื่อเฉียนหงเย่นได้ยินคำพูดนี้ ความลำบากใจที่มีอยู่ในใจทั้งหมดก็ไม่สามารถระงับได้อีกต่อไป ก็ระเบิดทั้งหมดออกมาในทันที และคุกเข่าลงบนพื้นร้องไห้คร่ำครวญอย่างขมขื่น
เซียวฉางเฉียนในเวลานี้ค่อนข้างที่จะพูดไม่ออก
แม้ว่าเขาจะโทษว่าเฉียนหงเย่นมาโดยตลอด ดูเหมือนจะเกลียดเธอเข้ากระดูกดำด้วย แต่ตอนที่ลูกสาวเซียวเวยเวยพูดคำเหล่านี้ออกมา ในใจของเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโทษตัวเองเล็กน้อย
อันที่จริงเซียวเวยเวยพูดถูกต้องมาก ทั้งสองคนคิดแผนร้ายที่จะหลอกโกงหม่าหลันด้วยกัน แต่เมื่อปฏิบัติอย่างจริงจัง ก็เป็นเฉียนหงเย่นที่อยู่เบื้องหน้าเพียงคนเดียว
สุดท้ายโดนเย่เฉินลงโทษ ก็เป็นเฉียนหงเย่นทรมานคนเดียว เขาเซียวฉางเฉียนอยู่ในบ้าน ไม่ได้เป็นอะไรเลยสักนิด เพียงแค่ตรงนี้ เซียวฉางเฉียนก็เอาเปรียบเฉียนหงเย่นไม่น้อย
ดังนั้น เซียวฉางเฉียนในชั่วขณะหนึ่ง ก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี แต่ไอพิฆาตระหว่างคิ้ว ได้คลี่คลายลงมากแล้ว
ในเวลานี้เซียวเวยเวยก็พูดอีกว่า: “ช่วงนี้แม่ก็ใช้ชีวิตได้น่าสงสารมาก ตอนที่คุณยายอยู่ ต่อให้น้าชายและน้าสะใภ้จะรังแกเธอ เธอก็ยังดีที่มีที่อยู่อาศัยมีข้าวให้อิ่มท้อง! เธอไม่มีสถานที่หลบฝนบังลม ไม่ว่ายังไง เธอเป็นแม่ที่ให้กำเนิดหนูมาเลี้ยงดูหนูมา ไม่ว่ายังไงหนูก็ไม่ยอมปล่อยให้เธอไร้ที่อาศัย!”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เซียวเวยเวยพูดด้วยท่าทีที่แน่วแน่และหนักแน่นเป็นอย่างมาก: “พ่อคุณย่า! ถ้าหากพวกคุณยินดีต้อนรับแม่กลับมา งั้นก็ให้แม่อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ จากนี้ไปพ่อและพี่ชายก็มีคนดูแลเพิ่มมาหนึ่งคน ความกดดันของคุณย่าก็ลดลงบ้าง!”
“แต่ว่า ถ้าหากพวกท่านไม่ยินดีต้อนรับแม่กลับมา งั้นหนูก็ออกเงินเช่าบ้านให้แม่อยู่คนเดียว จากนี้ไปอาหารการกินของแม่หนูเป็นคนมาจัดการ!”
“หนูใช้เงินที่หนูหามา พวกคุณไม่ต้องเป็นกังวล และพวกคุณก็ไม่มีสิทธิ์ยุ่งด้วย!”
