“ไอ้บ้า!”
“ยังไม่จบใช่ไหม”
“หุบปากได้ไหม”
“คุณอยากตาย เรายังไม่อยากตายเหรอ?”
“เฉินหนาน ดูไอ้หนุ่มที่เจ้าสร้างมันขึ้นมาสิ”
“เรากลัวว่าเราจะถูกเขาฆ่าในวันนี้!”
เมื่อเห็นเย่ฟานแกล้งทำเป็นถูกบังคับแต่ยังไม่จบ ครูและนักเรียนของคงฮุ่ยกลัวที่จะฉี่อย่างไม่ต้องสงสัย
เป็นศาสตราจารย์อันที่ได้พบเจอกันหลายครั้งในโลกนี้ และเขากำลังยืนอยู่ที่นั่น ตัวสั่นไปทั้งตัว ฉันแค่รู้สึกว่าฉันจะปลูกที่นี่ในวันนี้
ทั้งสามคนดุ Ye Fan ด้วยความโกรธ
เฉินหนานยังมองไปที่เย่ฟานด้วยใบหน้าซีดขาวและน้ำตาเกือบจะไหลในดวงตาที่สวยงามของเธอ เขาส่ายหัวที่ Ye Fan และขอให้ Ye Fan ปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวและอย่าโกรธ Abe Zhongnan
แม้ว่าเธอรู้ว่า Ye Fan เป็นลอร์ดของ Jiangdong
อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้อยู่ใน Jiangdong หลังจากทั้งหมด
เป็นเมืองหลวงของญี่ปุ่น ตงจิง
กองกำลังที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาไม่ใช่ครอบครัวที่ปกครองที่พักเหมือนตระกูลหลี่และตระกูลเล่ยอีกต่อไป แต่เป็นตระกูลโบราณที่ปกครองประเทศ
ในมุมมองของ Chen Nan กองกำลังเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่ Ye Fan สามารถกระตุ้นได้
อย่างไรก็ตาม เมื่อเผชิญกับความกังวลของ Chen Nan Ye Fan ส่ายหัวและยิ้ม
“สาวน้อย ฉันไม่สนหรอกว่าเธอจะพูดอะไร แล้วใครจะไปสนใจเธอล่ะ”
“เป็นไปได้ไหมที่คุณอยากให้น้องชายของเสี่ยวฟานนั่งดูคุณถูกรังแก”
เย่ฟานยิ้มและเดินไปตามทางของเฉินหนาน ช่วยให้เฉินหนานเช็ดคริสตัลออกจากมุมตาของเขาอย่างอ่อนโยน
ฉันไม่รู้ว่าทำไม หลังจากได้ยินคำพูดของเย่ฟาน เฉินหนานก็รู้สึกมั่นคงขึ้นในใจเท่านั้น
เช่นเดียวกับแหนแหนเร่ร่อน ได้พบที่พึ่งและท่าเรือที่ไว้ใจได้ตลอดชีวิต
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลาที่หมดหนทางนี้ การก้าวไปข้างหน้าของเย่ฟานทำให้เฉินหนานหลั่งน้ำตาทันที
และเมื่อ Ye Fan และ Chen Nan กำลังคุยกัน ใบหน้าเก่าของ Abe Zhongnan ซึ่งนั่งอยู่ข้างบนนั้นก็จมลงไปอย่างไม่ต้องสงสัย
เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมีใครมายั่วยุเขาอย่างเปิดเผยในสาขาของเขา
“ฮ่าฮ่า~”
“ดีมาก ดีมาก”
“เป็นเวลาหลายปีแล้วที่ฉันได้เป็นหัวหน้าของตระกูลอาเบะ คุณยังคงเป็นคนแรกที่กล้าพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงเช่นนี้”
“หนุ่มน้อย ฉันชื่นชมความกล้าหาญของคุณคนเดียวจริงๆ”
“แต่น่าเสียดายที่ความกล้าหาญถือเป็นข้อได้เปรียบสำหรับพลังที่มีความสามารถ”
“สำหรับผู้อ่อนแอ ความกล้าหาญเป็นเพียงความโง่เขลา”
“หนุ่มน้อย คุณคิดว่าคุณเป็นคนเดิมหรือคนหลัง?”
Abe Zhongnan มอง Ye Fan อย่างเหยียดหยาม ตาแก่ของเขาเต็มไปด้วยเรื่องตลก
ผู้คนรอบๆ ตัวเขาก็ดูไม่แยแส ดูฉากข้างหน้าพวกเขาเหมือนอยู่ในโรงละคร
ในเวลานี้ ชนชั้นสูงเหล่านี้มองดูเย่ฟานด้วยความสงสารและเยาะเย้ย
ด้วยวิธีนี้ มันเหมือนกับการรักษาคนงี่เง่า
ไอ้สารเลวที่ทุบหัวของไทสุ่ยกำลังแสวงหาความตายอย่างไม่ต้องสงสัย
“
ไอ้งี่เง่าคนนี้~” “ บ้าเอ้ย ฉันเกรงว่ามันจะจบลงแล้ว~”
เมื่อได้ยินเสียงบูดบึ้งเล็กน้อยของจงหนาน อาเบะ หัวใจของศาสตราจารย์อันและคนอื่นๆ ก็ร่วงหล่นลงในทันที
พวกเขารู้ว่าเห็นได้ชัดว่า Abe Zhongnan โกรธแล้ว
เฉินหนานกังวลเรื่องความปลอดภัยของเย่ฟานมากขึ้น
เธอรู้สึกเสียใจอย่างกะทันหัน บางทีเธอน่าจะยอมรับคำขอของ Abe Zhongnan และอยู่กับเขาจริงๆ
ในกรณีนี้ พี่ชายของ Xiao Fan จะไม่ถูกลากลงไปในน้ำ
อย่างไรก็ตาม เมื่อทุกคนให้ความสนใจกับความคืบหน้าของเรื่องนี้ ในห้องโถงแห่งหนึ่ง ฮิโรอิจิ นาไกก็สงบนิ่งอยู่เสมอ
จงเฉยเมยไม่เฉยเมย
ก็เหมือนพระเต๋าที่ห่างเหินไปแล้ว
ใช่ ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ นาคาอิ ฮิโรอิจิ นั่งอยู่ที่นั่น หลับตาและพักผ่อน โดยไม่แม้แต่จะมองดูความโกลาหลที่นี่
ดูเหมือนว่าทุกอย่างไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา
อย่างไรก็ตาม เมื่อเผชิญกับคำถามของอาเบะ จงหนาน เย่ฟานไม่รีบตอบ แต่เขาเงยหน้าขึ้นมองไปข้างหน้าและถามว่า “นาย. จงหนาน เจ้าคิดว่าข้าเป็นของอดีตหรือยุคหลัง?”
แนะแนวเรื่อง
A Dish best served cold อาหารจานเย็นที่ดีที่สุด บทที่ 1892
A Dish best served cold อาหารจานเย็นที่ดีที่สุด บทที่ 1894
