คุณหนูไฮโซยอดอัจฉริยะ – ตอนที่ 695 อย่าเสียใจแล้วกัน อิ๋งจื่อจินพาบิน!

ตอนที่ 695 อย่าเสียใจแล้วกัน อิ๋งจื่อจินพาบิน!

พอได้ยินประโยคนี้ นักศึกษาชายก็ไม่ค่อยพอใจ

ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นนักวิจัยระดับเอ

อิ๋งจื่อจินสอบได้อันดับหนึ่งในปีนี้ก็จริง แต่อย่างไรเสียก็เข้าคณะวิศวกรรมศาสตร์ช้ากว่า เป็นรุ่นน้อง

ดูไม่เคารพรุ่นพี่อย่างสิ้นเชิง

“ได้ สวีจิ่งซาน งั้นนายไปเลย” นักศึกษาหญิงยังคงโมโห “ไปแล้วก็อย่าเสียใจล่ะ!”

คราวนี้สวีจิ่งซานฟังแล้วก็หัวเราะ “เยี่ยซือชิง คำพูดนี้ควรเป็นฉันที่พูดกับพวกเธอมากกว่านะ”

เขากวาดตามองอิ๋งจื่อจิน “เดิมทีฉันก็ไม่ได้คิดจะไปกลุ่มเอ แต่ใครใช้ให้ตอนนี้ทางนั้นว่างอยู่หนึ่งที่พอดีล่ะ พวกเธอคงไม่ได้คิดจริงว่าลำพังแค่ความสามารถของพวกเธอเองจะทำชิ้นงานออกมาได้สำเร็จหรอกใช่ไหม”

สวีจิ่งซานแสยะยิ้ม เดินตรงไปที่โต๊ะของกลุ่มเอ

สมาชิกของกลุ่มเอย่อมยินดีต้อนรับเขา เห็นได้ชัดว่าบิลบอกพวกเขาไว้ก่อนแล้ว

พวกนักศึกษาชายมองกลุ่มบีด้วยสายตาดูถูกอยู่บ่อยๆ

เดิมทีพวกเขายินดีมากที่รุ่นน้องคนสวยอย่างอิ๋งจื่อจินจะมาอยู่กลุ่มเอ แต่บิลไม่ยอม งั้นก็ช่วยไม่ได้

พวกเขาสนิทกับบิลมากกว่า

“สวีจิ่งซาน!” เยี่ยซือชิงโมโหมาก กำหมัดแน่น “เขาต้องอยากไปอยู่กลุ่มเอนานแล้วแน่นอน เลยจงใจถ่วงเวลาไม่ให้งานกลุ่มเราคืบหน้ามาตลอด”

กลุ่มเอเริ่มซื้อวัสดุมาประกอบยานอวกาศขนาดเล็กกันแล้ว

แบบร่างของกลุ่มพวกเขาเพิ่งวาดได้ครึ่งเดียว ปลายเดือนก็จะต้องส่งผลงานแล้ว

เยี่ยซือชิงสงบสติอารมณ์ รู้สึกผิด “โทษทีนะ นักศึกษาอิ๋ง เดิมทีพวกเราก็พอจะทำโปรเจ็กต์นี้สำเร็จได้ แต่ตอนนี้คงไม่ได้แล้ว”

อิ๋งจื่อจินเงยหน้า “ทำไมเหรอ”

“นักศึกษาอิ๋ง เธอไม่รู้หรอกว่า โปรเจ็กต์นี้แบ่งงานกันไว้แล้ว” เยี่ยซือชิงพูดเสียงเบา “สวีจิ่งซานรับหน้าที่ออกแบบส่วนขับเคลื่อนที่เป็นหัวใจสำคัญ ทั้งกลุ่มก็มีแค่เขาที่ทำเป็น”

ขณะพูดเธอก็ยิ้มเศร้า “พวกเรายังขึ้นไม่ถึงระดับเอ ไม่เคยเรียนทักษะพวกนี้ พอเขาไม่อยู่ กลุ่มเราก็ไม่ต่างจากขยะ”

แต่คนเราก็ต้องเดินหน้าสู่จุดที่สูงกว่า

บิลเป็นถึงนักวิจัยเพียงคนเดียวในบรรดาพวกเขาที่มีศักยภาพขึ้นถึงระดับเอสได้ อาจารย์ที่ปรึกษาของบิลคือมั่วเฟิง อาจารย์อันดับหนึ่งของคณะวิศวกรรมศาสตร์

ไปอยู่กับบิลย่อมได้รับสถานะที่สูงและทรัพยากรที่มากกว่า

“ไม่ต้องคิดมาก พวกเราออกแบบกันใหม่ได้” อิ๋งจื่อจินหลุบตาลง กวาดตามองแบบร่างที่วาดได้เพียงครึ่งเดียวบนโต๊ะแล้วพูด “แบบอันนี้มีปัญหาที่ใหญ่มาก ใช้ไม่ได้”

เยี่ยซือชิงกับสมาชิกคนอื่นๆ ในกลุ่มต่างอึ้ง “ใช้ไม่ได้เหรอ”

ทางด้านสวีจิ่งซานกำลังจะตามสมาชิกกลุ่มเอไปเจอบิล ก็ได้ยินคำพูดนี้เหมือนกัน

ความไม่พอใจที่ข่มไว้ก่อนหน้านี้ในที่สุดก็ระเบิดออกมาในเวลานี้

สวีจิ่งซานหันไปแสยะยิ้ม “มีปัญหาที่ใหญ่มากงั้นเหรอ ไหนเธอลองว่ามาสิว่ามีปัญหาตรงไหน”

“อิ๋งจื่อจิน เธอย่าลืมนะว่าเธอเป็นแค่เด็กใหม่ เธอมีเรียนอยู่แค่ไม่กี่วิชา ความรู้ด้านวิศวกรรมการบินที่เธอมีไม่ได้เยอะแบบที่เธอคิดหรอกนะ!”

แบบที่เขาวาดจะมีปัญหาอะไรได้

เขาเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์มาห้าปีแล้ว ตอนนั้นก็เข้าคณะมาด้วยคะแนนติดสามอันดับแรก

เขายังไม่อยากอยู่กลุ่มบีที่มีพวกเยี่ยซือชิงเป็นตัวถ่วงด้วยซ้ำ

อิ๋งจื่อจินไม่สนใจ แค่ลุกขึ้นแล้วพยักหน้า “รุ่นพี่เยี่ยคะ พวกเราไปห้องปฏิบัติการกัน”

เยี่ยซือชิงดึงสติกลับมา รีบลุกขึ้น ขยำแบบร่างของสวีจิ่งซานแล้วโยนลงถังขยะ

จากนั้นก็มองสวีจิ่งซานด้วยสายตาดูถูก “ขยะ!”

สวีจิ่งซานโกรธหน้าเขียวทันที สั่นไปทั้งตัว “พวกเธอ…”

“เอาเถอะจิ่งซาน พวกเขาจะโกรธก็เรื่องปกติ อย่าไปโมโหเลย” นักศึกษาชายคนหนึ่งตบบ่าของสวีจิ่งซาน “พวกเราไปหาคุณหนูบิลกันเถอะ เธอน่าจะรอนานแล้ว”

สวีจิ่งซานถึงได้อารมณ์เย็นลง

กลุ่มคนเดินออกไป

บิลขมวดคิ้ว “ทำไมพวกเธอออกมาช้ากันขนาดนี้”

สวีจิ่งซานเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ให้ฟังอย่างไม่สบอารมณ์

“แต่ไหนแต่ไรมาพวกหน้าใหม่ก็ค่อนข้างอวดดีอยู่แล้ว เดี๋ยวพอทำโปรเจ็กต์เยอะเข้า ถูกทรมานก็จะเข้าใจเอง” บิลพูด “คณะวิศวะมีแต่คนเก่งๆ ตอนนี้อันดับหนึ่งของปีก่อนก็ถูกกลืนไปแล้วไม่ใช่เหรอ”

สวีจิ่งซานพยักหน้าเห็นด้วย “ผมว่าอิ๋งจื่อจินอวดดีเกินไป วันหน้าไม่มีทางได้ดีหรอก”

“เลิกพูดถึงยัยนั่นเถอะ เอ๊ะ พวกเรามีใครรู้จักเจ้าของไลฟ์ช่องเอสวายในเว็บดับบลิวบ้างไหม” สมาชิกคนหนึ่งพูด “คณบดีนอร์แมนไปหาเธอด้วยตัวเองเลยนะ แสดงว่าเธอเป็นคนของคณะเราหรือเปล่า”

คณบดีนอร์แมนมีสถานะสูงมากในคณะวิศวกรรมศาสตร์ มีแค่นักวิจัยระดับเอสเท่านั้นถึงจะได้เข้าพบเขา

“คนที่ทำให้คณบดีไปหาได้น่าจะเป็นอาจารย์คนไหนหรือไม่ก็รุ่นพี่หลายรุ่นก่อนหน้านี้หรือเปล่า ถ้าเอสวายเผยหน้าคงดี” สวีจิ่งซานครุ่นคิดพลางพูด “คุณหนูบิลครับ คณบดีไม่เคยไปหาคุณด้วยตัวเองเหรอครับ”

บิลสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย พูดเสียงเย็นชา “นี่ไม่ใช่เรื่องที่นายควรรู้”

แน่นอนว่าเธอไม่มีทางบอกว่า คณบดีนอร์แมนไม่เคยมาหาเธอด้วยตัวเองเลยสักครั้ง มีแค่มั่วเฟิงพาเธอไปพบ

เธอเองก็ลองสืบแล้วว่าวันนั้นคณบดีนอร์แมนไปหาใครกันแน่ แต่ก็สืบไม่ได้ความ

นึกไม่ถึงว่าครั้งนี้คณบดีนอร์แมนจะเก็บความลับไว้ได้ดีขนาดนี้

แววตาของบิลเจือไปด้วยความสงสัย

เอสวายเป็นใครกันแน่

…

อีกด้านหนึ่ง ณ ห้องปฏิบัติการ

นิ้วของอิ๋งจื่อจินกดบนหน้าจอสามมิติอย่างรวดเร็ว

ไม่นานภาพแบบสำเร็จของส่วนขับเคลื่อนที่เป็นหัวใจสำคัญก็ปรากฏต่อหน้าทุกคนอย่างชัดเจน

เยี่ยซือชิงมองๆ อยู่ก็ดวงตาเบิกโพลง “สุดยอดเลยนักศึกษาอิ๋ง!”

ถึงแม้เธอจะไม่มีความรู้เรื่องพวกนี้ แต่ก็เข้าใจได้จากคำอธิบายและหมายเหตุที่อิ๋งจื่อจินกำกับไว้

อิ๋งจื่อจินวาดเสร็จก็หันมา “อันนี้เป็นไง พวกเรายังปรับได้อีก เอาให้ดีที่สุด หลังจากทำของจริงออกมาได้สำเร็จ คิดว่าน่าจะไปไกลสุดที่กาแล็กซีที่ห่างจากระบบสุริยะไปสามหมื่นปีแสง”

เยี่ยซือชิงพูดไม่ออกแล้ว

สมาชิกคนอื่นก็ตะลึง อ้าปากค้าง “คือ…”

ตั้งแต่อิ๋งจื่อจินเริ่มวาดมาจนถึงตอนนี้ ใช้เวลาไปแค่หนึ่งชั่วโมง

ต้องทราบก่อนว่าแบบร่างของกลุ่มเอเพิ่งเสร็จ ทั้งกลุ่มใช้เวลาสามวันโดยมีอาจารย์ที่ปรึกษาให้คำชี้แนะ กว่าจะวาดแบบร่างส่วนขับเคลื่อนที่เป็นหัวใจสำคัญออกมาได้

เพราะไม่เพียงแต่จะต้องวางวงจรให้เหมาะสม ตำแหน่งของชิ้นส่วนต่างๆ ก็สำคัญเหมือนกัน

แต่ตอนอิ๋งจื่อจินวาดราวกับไม่ติดขัดอะไร ออกแบบสำเร็จได้อย่างง่ายดาย

และที่สำคัญที่สุดคือ ด้วยระดับเทคโนโลยีของเมืองแห่งโลกในตอนนี้ ยานอวกาศบินไปได้ไกลสุดที่แปดหมื่นปีแสง

ซึ่งภาพแบบโครงสร้างยานทั้งลำออกแบบโดยคณบดีนอร์แมน

ยังไม่เคยมีนักศึกษาคนไหนสามารถออกแบบยานอวกาศที่บินได้ถึงหมื่นปีแสงได้สำเร็จ

“กรี๊ดดด! นักศึกษาอิ๋ง สุดยอดๆ ไปเลย!” เยี่ยซือชิงกอดอิ๋งจื่อจินด้วยความตื่นเต้น “พวกเราทำได้สำเร็จแน่ ได้แน่นอน!”

เมื่อเทียบกับแล้ว แบบร่างเพียงครึ่งเดียวของสวีจิ่งซานเป็นขยะไปเลย

“ตอนนี้พวกเราเริ่มซื้อวัสดุได้ เร่งมือหน่อยปลายเดือนก็เสร็จ” อิ๋งจื่อจินยิ้มบาง “เรื่องประกอบยังต้องพึ่งทุกคน”

“ไม่มีปัญหา” เยี่ยซือชิงตอบ “พอมีแบบแล้ว เรื่องประกอบก็สบายๆ”

เธอหยุดเล็กน้อยแล้วถามต่อ “นักศึกษาอิ๋ง เธอมีอาจารย์ที่ปรึกษาแล้วหรือยัง น่าจะมีอาจารย์หลายคนในคณะที่อยากรับเธอหรือเปล่า อาจารย์มั่วเฟิงไม่ได้มาหาเธอเหรอ”

เอาแค่เรื่องที่อิ๋งจื่อจินวาดแบบยานอวกาศออกมาได้ในเวลาหนึ่งชั่วโมง มีสิบคุณหนูบิลก็ยังสู้ไม่ได้

“มีแล้ว” อิ๋งจื่อจินพยักหน้าเบาๆ “ฉันมีธุระนิดหน่อย ทุกคนเตรียมกันไปก่อนนะ”

“ได้” เยี่ยซือชิงก็ไม่ได้ถามต่อ พูดเสียงขรึม “รุ่นน้องอิ๋ง เธอคือดาวนำโชคของพวกเราจริงๆ”

เวลานี้สมาชิกคนอื่นๆ ถึงเพิ่งได้สติกลับมา

เดี๋ยวนะ เหมือนกำลังจะมีคนพาพวกเขาเหาะแล้ว!

…

เวลาเย็น

ใจกลางเมือง

บาร์แห่งหนึ่ง

“จื่อจิน ทางนี้” ฉินหลิงอวี๋กวักมือให้อิ๋งจื่อจิน “รีบมา ทำเลดี”

อิ๋งจื่อจินเลิกคิ้ว มองแก้วไซส์ใหญ่ที่อยู่ในมือฉินหลิงอวี๋ “ดื่มเยอะขนาดนี้ไม่กลัวกระเพาะมีปัญหาเหรอ”

“ชินแล้ว” ฉินหลิงอวี๋ยักไหล่ “พันธุกรรมที่บกพร่องทำให้ฉันติดเหล้าน่ะ ก็เหมือนกับที่พี่ชายสมองเพี้ยนของฉันชอบกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป”

นี่เป็นอาการที่มาจากการดัดแปลงพันธุกรรมในตอนนั้น เธอควบคุมตัวเองไม่ได้

อิ๋งจื่อจินครุ่นคิดพลางพูด “ฉันดองเหล้าที่ดีต่อสุขภาพเธอให้ได้”

“เอาสิ” ฉินหลิงอวี๋เกิดความสนใจ “ขอบคุณมาก อยากให้ฉันช่วยอะไรบอกได้นะ”

มีเสียงที่เหมือนอวดดีดังแทรกในเวลานี้

“นี่เด็กนั่งดริงก์ที่ทางร้านเพิ่งรับมาใหม่เหรอ” เจ้าของเสียงเป็นคุณชายคนหนึ่ง เจือด้วยความอวดดี “สองคนนี้ฉันจองแล้ว”

หลายคนมองมา

“มีผู้หญิงซวยอีกแล้ว”

“จะบอกว่าซวยได้ยังไง ควรเป็นจะได้ขึ้นสวรรค์ต่างหาก ติดตามคุณชายคนนี้ได้กินอย่างสำราญเลยนะ คนอื่นอยากได้ยังไม่มีเลย”

ฉินหลิงอวี๋หันไปมองด้วยความตกใจ “เขาคงไม่ได้สมองเบลอมาพูดกับพวกเราแบบนี้ใช่ไหม”

อิ๋งจื่อจินหรี่ตา เพิ่งยืนขึ้น

อยู่ๆ คุณชายคนนั้นก็ร้องด้วยความเจ็บปวด ถอยหลังไปทันที

มือข้างหนึ่งของฟู่อวิ๋นเซินปกป้องอิ๋งจื่อจินไว้ในอ้อมกอด มืออีกข้างบิดแขนคุณชายอย่างสบายๆ

เขาพูดแค่ว่า “ไสหัวไปซะ”

คุณชายทั้งอายทั้งโมโห ยิ่งไปกว่านั้นไม่อยากเชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยิน “ว่าไงนะ”

“ฉันบอกว่า…” สายตาของฟู่อวิ๋นเซินเย็นชา ชวนขนลุก “ไสหัวไปซะ”

“คิดว่าฉันต้องเชื่อฟังแกเหรอ” คุณชายยิ้ม “รู้หรือเปล่าว่าฉันนามสกุลอะไร คิดว่าตัวเองเป็นใคร”

ขณะพูดเขาก็ยื่นมือออกไปกระชากเสื้ออิ๋งจื่อจิน “มีแฟนก็ไม่มีประโยชน์ ไปกับฉัน!”

แต่ทันใดนั้น

“เพล้ง!”

“เพล้ง!”

“เพล้ง!”

“เพล้งๆ” ขวดเหล้าที่อยู่รอบตัวเขาทั้งหมดระเบิดออก แตกกระจายเต็มพื้น

ยังมีอีกขวดหนึ่งที่หล่นลงบนหัวคุณชาย

เลือดไหลอาบทันที เขานอนหมดสติบนพื้น

“…”

เกิดความเงียบขึ้นภายในบาร์