ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 636

บทที่636
เฉินจื๋อข่ายยิ้มอย่างขี้เล่น:”นายอยากรู้ไหมว่าใครให้ความกล้ากับฉัน?ขอโทษที คุณชายเย่เป็นคนให้นะ!”
ถ้าเป็นปกติ เขาเป็นแค่โฆษกของตระกูลเย่เท่านั้น และไม่กล้าที่จะก่อเรื่องโดยตรงกับตระกูลอู๋ ในนามของตระกูลเย่จริงๆ และไม่กล้าหักขาลูกชายคนโตและหลานชายคนโตของตระกูลอู๋
แต่ว่า การตัดสินใจในวันนี้ ไม่ได้เป็นของเขา แต่เป็นของคุณชาย!
หากคุณชายของเขาบอกว่าเขาต้องการฆ่าพ่อลูกตระกูลอู๋และ ดขาก็จะทำตามทันที และตระกูลเย่จะสนับสนุนการปกป้องอย่างแน่นอน!
ดังนั้นเฉินจื๋อข่ายจึงไม่สนใจอะไรเลย
อู๋ตงไห่และลูกชายตะลึง!
คุณชายเย่จะจัดการตนเหรอ? !
แต่ว่า ตนไปทำให้คุณชายเย่ขุ่นเคืองตอนไหนกัน?! ตนไม่รู้จักคุณชายเย่เลย!
ตอนนี้ ถึงตีพวกเขาจนตาย พวกเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่า เย่เฉินลูกชายไร้ประโยชน์ที่มีชื่อเสียงในจินหลิง ก็คือคุณชายตระกูลเย่ในเย่นจิง!
อู๋ตงไห่รีบพูดว่า:”ประธานเฉิน มันมีความเข้าใจผิดในเรื่องนี้รึเปล่า?พวกเราทำให้คุณชายเย่ขุ่นเคืองตอนไหนกัน?”
เฉินจื๋อข่ายขี้เกียจที่จะอธิบายกับพวกเขา หัวเราะเยาะแล้วพูดกับคนรอบข้างว่า:”ตัดขาตัวเล็กนั้นก่อน! จากนั้นค่อยตัดของไอ้แก่นั้น!”
ทันทีที่สิ้นเสียง ชายในชุดดำข้างๆเขาก็รีบวิ่งไปที่อู๋ซิน!
อู๋ซินกลัว!
เขาถูกชายในชุดดำกดลงกับพื้น และพูดตะโกนว่า:”พ่อ รีบมาช่วยผมสิพ่อ!พ่อ ช่วยผมด้วย!”
อู๋ตงไห่ตัวสั่นแม้กระทั่งฟันของเขา!
เดิมคิดว่า ป่ายจินฮ่านกงเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด แต่ไม่นึกเลยว่า มันจะเป็นถ้ำของหมาป่าตัวจริง!
เฉินจื๋อข่ายคนนี้ อาศัยการเป็นคนของตระกูลเย่ เลยไม่เกรงกลัวใคร ตอนนี้ตนจะสามารถทำอะไรได้?
ร้องขอความเมตตา? เขาไม่ไว้หน้าเลย!
แสดงตัวตนออกมา? เขาไม่สนใจเลย!
เผชิญหน้ากับเขาตรงๆ? รอบตัวตนมีใครที่มีประโยชน์อีก?
คิดแบบนี้ ในใจเขาหมดหวังแล้ว!
เขารู้ว่า ตนช่วยลูกชายไม่ได้
ตัวเอง แม้แต่ตัวเองก็ช่วยไม่ได้!
ตอนนี้เอง ชายสวมสนับมือทุบหมัดหนักๆลงไป!
สิ้นเสียงแกร็ก อู๋ซินก็เหมือนหมูที่ถูกฆ่า ร้องคร่ำครวญอย่างน่าสงสาร!
ขาขวาของเขาพังแล้ว!
แขนขวา ขาขวา ตอนนี้พังหมดแล้ว!
อีกอย่าง แผลของขาขวาหนักเกินไป ไม่มีทางหายแล้ว!
ก็หมายความว่า ในอนาคตเขาซึ่งเป็นลูกชายคนโตของตระกูลอู๋แท้ๆ จะกลายเป็นคนขาเป๋ที่ถูกหัวเราะเยาะ!
อู๋ซินน้ำตาแตกทันที!
ทำไม?
ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้
จินหลิงเป็นสถานที่แบบไหนกันแน่ ทำไมถึงรู้สึกว่าเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้ เต็มไปด้วยปีศาจทำลายล้าง!
อู๋ตงไห่เจ็บปวดใจมาก
คนที่เขารักที่สุด คือลูกชายคนโต
เพราะยังไง ลูกชายคนโตก็จะสืบทอดทรัพย์สินของตน และเป็นเป้าหมายของการฝึกฝนหลักมาโดยตลอด
ไม่นึกเลยว่า ตอนนี้จะกลายเป็นคนพิการซะแล้ว!
และลูกชายคนรองของตน ตอนนี้ยังคงเป็นสัตว์ร้ายกลืนอึที่กินขี้ทุกชั่วโมง …
ทำไมโชคชะตาของตัวเอง ช่างน่าสังเวชนัก? !
ในเวลานี้เอง เฉินจื๋อข่ายชี้ไปที่อู๋ตงไห่ที่รู้สึกขุ่นเคืองในใจ และพูดกับชายชุดดำว่า:”มา ตาไอ้แก่นี้แล้ว!”
อู๋ตงไห่ครุ่นคิดในใจ ขาของเขาอ่อนลงโดยไม่ได้ตั้งใจ และเขาคุกเข่าลงบนพื้นพร้อมกับเสียงดัง……
เฉินจื๋อข่ายมองไปที่เขาที่กำลังคุกเข่าอยู่ และหัวเราะเยาะพูดว่า:”โอ้ ประธานอู๋ คุกเข่าทำไมล่ะ?คุกเข่า ก็ต้องหักขานะ!”