“ชินเสว่เธอมาได้อย่างไร?”
ถังเฉาถามไปอย่าง ทำท่าเหมือนเจอผี
หลินชิงเสว่ขมวดคิ้วและพูดว่า:” วันนี้เป็นวันหยุด ก็พูดกันแล้วว่าจะพาเสี่ยวลี้มาที่นี้”
ถังเฉาถึงนึกขึ้นมาได้ ว่าวันนี้เป็นวันหยุด
ทันใดนั้นเขารู้สึกเหมือนเหตุร้ายกำลังจะมาถึง
ในห้องมีเจียงไป๋เสว่อยู่ ถ้าให้เธอเห็นตามนิสัยของหลินชิงเสว่แล้ว ต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ๆ
ถังเฉาหายใจเข้าลึกๆ และฝืนยิ้มออกมา:“ชินเสว่ เธอไปหาประธานฟาง ฉ่ายเวยก่อนได้มั้ย…..”
หลินชิงเสว่ที่ฉลาดแววตาได้เปลี่ยนไปทันที ทำไมถึงจะคิดไม่ออกว่าต้องมีอะไรอยู่ในห้องแน่นอน
ทันใดนั้น สีหน้าเธอเปลี่ยนไปเป็นสีหน้าที่ขาวซีด
แต่แววตาก็ยังเยือกเย็นเหมือนเดิม
“ หลีกไป!”
เธอพูดอย่างเยือกเย็น
ถังเฉาหมดวิธี ทำได้เพียงหลีกทาง
วินาทีนี้ เขารู้สึกเหมือนฟ้ากำลังจะถล่ม
หลินชิงเสว่เข้าไปแล้ว เห็นเจียงไป๋เสว่นอนอยู่บนเตียงเธอปรากฏสีหน้าที่แปลกใจ
เธอจ้องมองอยู่สามวินาที และสีหน้าเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่โกรธและตะโกนออกมา:“ถังเฉา!”
เสียงนี้ทำให้เจียงไป๋เสว่ตื่นขึ้นมา
เธอตื่นขึ้นมา เห็นหลินชิงเสว่ใช้แววตาที่โกรธจ้องมองเธออยู่ เธอก็ลนลานทำอะไรไม่ถูก
“ ไม่ใช่นะ พี่หลินพวกเราไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะ……”
เจียงไป๋เสว่รีบลงจากเตียงเพื่อไปอธิบาย ด้วยความที่ลนลานมากเกินไป แผลที่พึ่งทำเสร็จก็ได้ฉีกขาด มีเลือดสดๆไหลออกมาทันที
เธอก็ล้มลงไปกับพื้น สีหน้าเธอเจ็บปวดทรมานมาก
“ไป๋เสว่！”
ถังเฉาก็รีบไปประคองเธอไว้
เมื่อหลินชิงเสว่เห็นการกระทำนี้ก็เหมือนถูกฟ้าผ่า
น้ำตาได้ไหลออกมาทันที
“ เยี่ยมมาก ถังเฉา นายเยี่ยมมาก ฉันไว้ใจนานมากขนาดนี้ แต่นายกลับทำแบบนี้กับฉัน!”
หลินชิงเสว่เสียงใจมาก กำลังที่จะพาถังเสี่ยวลี้กลับไป
เจ้าตัวเล็กนี้ไม่ยอมไป:” คุณแม่ พวกเราจะไปไหน? คุณพ่ออยู่ที่นี้แล้ว……”
“ เขาไม่ใช่พ่อของลูก! ลูกไม่มีพ่อแบบนี้!”
หลินชิงเสว่อุ้มถังเสี่ยวลี้ขึ้นมา กำลังจะจากไป
ถังเสี่ยวลี้ร้องไห้หนัก: “หมูต้องการคุณพ่อ!”
หลินชิงเสว่ไม่ได้หันกลับไปมอง และพาถังเสี่ยวลี้ออกไป
ถังเฉารีบวิ่งตามไป: “ชิงเสว่ เธออย่าเข้าใจผิดนะ เธอบาดเจ็บ…….”
“เธอได้มานอนกับนายแล้ว ยังจะมีอะไรเข้าใจผิดอีกหรือ?”
หลินชิงเสว่มองถังด้วยแววตาที่คับแค้น
“ชิงเสว่…..”
ถังเฉากำลังจะพูดอะไรออกมา แต่กลับถูกหลินชิงเสว่พูดแทรงเข้ามา: “นายไซหัวไปเดี๋ยวนี้ ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย!”
รักมากแค่ไหน ก็แค้นมากเท่านั้น
ตอนนี้หลินชิงเสว่แค้นถังเฉาเข้ากระดูกดำแล้ว
เหตุการณ์ข้างนอกดึงดูดความสนใจของฟางหย่ากับหลินฉ่ายเวย เมื่อเปิดประตูก็เห็นหลินชิงเสว่ร้องไห้ออกไป
“ประธานหลินเธอมาที่นี้ได้ไง……นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”
“ไซหัวไป!”
ฟางหย่ากำลังจะถาม แต่กลับถูกหลินชิงเสว่ว่ากลับ เธออึ้งอยู่กับที่ไม่กล้าตามไป
และตอนนี้ที่พวกเธอหันกลับไปมอง เห็นเจียงไป๋เสว่ที่อยู่ข้างๆถังเฉาก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
“ขอโทษ”
ใบหน้าของเจียงไป๋เสว่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
ถ้าเมื่อวานเธอไม่ได้โทรไปหาถังเฉา ไปรบกวนเขาวันนี้ก็จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
แต่ก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว ถ้าไม่มีถังเฉาเธอต้องเสียเลือดมากจนเสียชีวิตแน่ๆ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะไปอธิบายเอง”
ถังเฉาไม่ได้เก็บไปคิด
ฟางหย่า หลินฉ่ายเวยเข้าไปในห้องเห็นผ้าปูที่นอนที่เต็มไปด้วยเลือด และใบหน้าที่ขาวซีดของเจียงไป๋เสว่ ก็รู้แล้วว่าเกิดความเข้าใจผิดกันระหว่างพวกเธอ
ก็เลยร้อนรนขึ้นมา: “ประธานหลินเข้าใจผิดแล้ว ทำไมคุณถึงไม่ไปอธิบายกับเธอ?”
ถังเฉาส่ายหัว: “ไปอธิบายตอนนี้เธอคงไม่ฟังหรอก รอเธอหายโกรธก่อน ค่อยไปอธิบาย”
อีกฝั่งหลินชิงเสว่ออกไปด้วยความโกรธ และถังเสี่ยวลี้ที่อยู่ในอ้อมกอดก็ร้องไห้หาพ่ออย่างเดียว
เดินไปๆหลินชิงเสว่ก็รู้สึกสึกผิดนิดหน่อย
ผู้หญิงที่อยู่ในห้องถังเฉา เธอก็รู้จักเป็นพี่สะใภ้ของถังเฉา เจียงไป๋เสว่
ขณะนี้เดียวกันเธอก็เห็นผ้าปูที่นอนที่เต็มไปด้วยเลือด เจียงไป๋เสว่บาดเจ็บ รู้ว่าระหว่างพวกเขาไม่ได้มีอะไรกัน เป็นเพียงการเข้าใจผิดกัน
แต่เธอเองก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน!
สามีของเธอเองอยู่ห้องเดียวกับผู้หญิง ถึงจะไม่มีอะไรที่เกิดเลย แต่ก็เป็นเรื่องที่รับได้ยากเหมือนกัน
ทันใดนั้นเธอหยุดเดิน
ถังเสี่ยวลี้เขินอายและพูดว่า: “คุณแม่ พวกเรากลับไปหาพ่อของดีมั้ย?”
หลินชิงเสว่หันกลับไปมอง ถนนที่ว่างเปล่า ไม่มีใครวิ่งตามมาเลย
ทันใดนั้นความโกรธที่ลดลงไปแล้ว ก็ได้เพิ่มขึ้นมาอีกครั้ง
“ ไอ้สัสยังไม่รู้ตักตามมาง้ออีก”
หลินชิงเสว่ก็ไม่ได้คิดจะกลับไป และรอให้ถังเฉามาขอโทษด้วยตนเอง
ถังเฉาไม่มา เธอก็ไม่กลับไป
“คุณแม่เดียวพวกเราจะไปไหนหรือ? ” ถังเสี่ยวลี้ถาม
หลินชิงเสว่ยิ้มและพูดว่า: “แม่จะพาลูกไปส่วนสนุก”
พูดจบก็ได้ขึ้นรถแท็กซี่ไป: “ไปส่วนสนุกที่เมืองเจียงเฉิง”
ถังเฉาสั่งให้หูอีซาน ตาหาเบาะแสของหลินชิงเสว่
ตอนที่เขารู้ว่าหลินชิงเสว่จะพาถังเสี่ยวลี้ไปส่วนสนุก เขาถึงได้โล่งใจ
เขารู้ว่าหลินชิงเสว่รู้แล้วว่าตัวเธอเองเข้าใจผิด แต่อยากรักษาหน้าของเธอเองไว้ ก็เลยรอให้เขาไปขอโทษเอง
“ฉันขอตัวก่อนนะ”
เจียงไป๋เสว่ก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี เธอเอามือกุมไปที่แผลและกำลังจะออกไป
ถังเฉาก็ได้ดึงเธอกลับมา: “จะไปไหน ระหว่างพวกเราไม่ได้เกิดอะไรขึ้น ถ้าเกิดเธอไป ชิงเสว่ก็จะคิดว่าเรามีอะไรกันจริงๆ”
“เธอพักรักษาตัวอยู่ที่โรงแรมก่อน ฉันจะไปขอโทษเธอ”
พูดจบถังเฉาก็ได้ออกไปจากโรงแรมไป
ขณะนี้รถแท็กซี่ที่หลินชิงเสว่นั่งนั้น มีรถบิวอิคก์สีดำตามหลังอยู่
คนที่ขับบิวอิคก์โทรศัพท์อยู่: “มั่นใจว่า คนที่อยู่ในรถข้างหน้านี้เป็นภรรยาของถังเฉาและลูกของเขาแน่นอน”
“ดีมาก”
ทันใดนั้นเสียงในสายปรากฏเสียงที่เยือกเย็นของผู้ชาย: “ลักพาตัวพวกเธอมาที่ฉัน มันจะได้รู้ว่าความเจ็บปวดที่สูญเสียภรรยาไปเป็นอย่างไง”
……
หลินชิงเสว่พาถังเสี่ยวลี้ไปเล่นในส่วนสนุก และมีผู้ชายสองคนกำลังเข้าไปใกล้พวกเธอ
ถังเสี่ยวลี้นั่งอยู่บนม้าหมุน ส่วนหลินชิงเสว่ก็นั่งพักอยู่
ทันใดนั้นเธอรู้สึกเย็นบริเวณที่คอและเธอได้ลุกขึ้นมาอย่างแข็งทื่อ
เห็นเพียงคอของเธอมีมีดสั้นจ่อที่คอเธออยู่
และผู้ชายสองคนได้เข้ามาทางด้านหลัง
หลินชิงเสว่ได้ลุกขึ้นมาและถามอย่างระมัดระวัง
ผู้ชายนี้ก็พูดออกมาอย่างนิ่งเฉยว่า: “เจ้านายของพวกเราต้องการตัวคุณ คุณอย่าขัดขืน พวกเราจะไม่ทำอะไรคุณ”
หลินชิงเสว่ตอบอย่างไม่ร้อนรน: “ได้ ฉันจะไปกับพวกนาย แต่พวกนายต้องปล่อยลูกฉันไป”
ผู้ชายยิ้มกว้าง： “ฝันไปเถอะ ลูกสาวคุณต้องไปด้วย”
“คุณคิดว่าถ้าเด็กเล่นม้าหมุนเสร็จแล้ว แล้วหาแม่ตัวเองไม่เจอ จะเกิดอะไรขึ้น?”
อีกคนหนึ่งก็หัวเราะออกมา
หลินชิงเสว่เริ่มตาแดง และกัดไปที่หลังมือของผู้ชายคนนั้น
“อ้า!”
เลือดไหลออกมาจากมือของผู้ชายที่ถือมีด เขาร้องออกมาเสียงดัง
วินาทีต่อมา สีหน้าของกลายเขาเป็นสีหน้าที่ดุร้ายน่ากลัว: “ไอ้ผู้หญิงหน้าชั่ว กล้ากัดฉันหรือ ไปตายซะ!”
ผู้ชายคนนี้ใช้มีดกำลังจะแทงไปที่คอของหลินชิงเสว่
เธอก็ได้หลับตาตามสัญชาตญาณ
แต่ผ่านไปสักพักก็เงียบไป
เธอก็เลยลืมตาขึ้นมา
เธอเห็นถังเฉาไม่รู้มาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาจับแขนของผู้ชายคนนี้ไว้แน่น
“นายกล้าทำร้ายเธอหรือ”
แววตาของถังเฉาเต็มไปด้วยความอาฆาต
“ถังเฉา!”
หลินชิงเสว่ร้องไห้หนักออกมาทันที
