บนหน้าถังเฉามีรอยยิ้มหยอกเย้า ไม่มีความหวาดกลัวที่ถูกข่มขู่แม้แต่น้อย นี่ทำให้เสิ่นป้านซานแปลกใจมาก
“แกหัวเราะอะไร? หรือว่าแม้แต่ชีวิตของเมียตัวเองแกยังไม่สนใจงั้นเหรอ?” เขาตะคอกเสียงดัง
“ชีวิตคนรักของฉัน ฉันต้องทะนุถนอมแน่นอนอยู่แล้ว เพียงแต่แกดูคนในวิดีโอให้ฉันหน่อยเถอะว่าเป็นใคร แล้วค่อยมาพูดกับฉัน” ถังเฉาพูดขึ้นนิ่งๆ
“……”
ชั่วขณะนั้นเสิ่นป้านซานสีหน้าเปลี่ยนไป หยิบมือถือกลับมาดูใหม่ จากนั้นมองที่หน้าจอ
เห็นเพียงผู้หญิงเย็นชาที่ใส่ชุดหนังสีดำคนหนึ่งปรากฏอยู่ในหน้าจอ กำลังมองเขาเหมือนมองคนโง่
“ตาแก่นี่เป็นใครกัน ดูเหมือนไม่ค่อยฉลาดเท่าไร” หญิงสาวผู้เย็นชาถามขึ้นอย่างเฉยชา
เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ถามเสิ่นป้านซาน อย่างนั้นคงได้แต่ถามถังเฉาแล้ว
“ไม่ต้องสนใจเขา” ถังเฉายิ้มตอบเฉยๆ
หนังหน้าเสิ่นป้านซานแข็งทื่อ มองเจียงไป๋เสว่แบบโกรธเคืองไร้ที่เปรียบ “แกเป็นใครกัน? คนตระกูลเสิ่นของฉันล่ะ!”
“สวะพวกนั้นเป็นคนที่แกส่งมาเหรอ? อยู่ตรงนี้ไง”
พูดจบ เจียงไป๋เสว่ปรับกล้องด้านหน้า จากนั้นถ่ายไปยังข้างหน้า
ชั่วขณะนั้นใบหน้าที่คุ้นเคยแต่ละคนสะท้อนเข้าในหน้าจอ ไม่ใช่กอดแขนไว้ แต่คือเกลือกกลิ้งกันเต็มพื้น ทั้งยังร้องโหยหวนไม่หยุด
“ผู้นำ พวกเราพ่ายแพ้แล้ว ยังไม่เห็นหลินชิงเสว่ ก็โดนผู้หญิงคนนี้ล้อมไว้แล้ว”
“ใช่ครับ ผู้นำ หล่อนเก่งกาจเหลือเกิน สองสามทีก็จัดการพวกเราลงได้”
“ผู้นำครับ รีบช่วยพวกเราด้วย!”
“……”
กล้ามเนื้อใบหน้าของเสิ่นป้านซานกระตุกเพิ่มขึ้นรุนแรง โดยเฉพาะเป็นใบหน้าที่ร้องคำรามขอให้ช่วยของแต่ละคน ยิ่งกระตุ้นในใจของเขา
“ไอ้โง่ พวกโง่ทั้งหมด!”
“แคกๆ!”
ภายใต้อาการโกรธเป็นพิเศษ เสิ่นป้านซานถูกความโกรธโจมตีเข้าหัวใจ ตามมาด้วยความตื่นตระหนกหวาดกลัว
“คุณปู่ครับ คุณปู่เป็นอย่างไรบ้างครับ?”
เสิ่นชิงหยุนที่อยู่ด้านข้างรีบตบหลังของเสิ่นป้านซาน
“สวะ ตระกูลเสิ่นของฉันทำไมถึงมีแต่พวกขี้ขลาดสวะพวกนี้ได้?”
เสิ่นป้านซานโกรธจนตัดสายวิดีโอคอลโดยตรง จ้องถังเฉาด้วยสายตาโหดเหี้ยม
“ยังมีแผนการอะไรอีก เอาออกมาได้เลย วันนี้ฉันมีเวลามาก สามารถอยู่เล่นกับพวกแกได้เรื่อยๆ”
ถังเฉานั่งอยู่บนโซฟาอย่างสบายอกสบายใจ หัวเราะเยาะบอก
คนใกล้ชิดเป็นส่วนสำคัญในใจของเขามาโดยตลอด หลังจากที่หลินจ้าวหยูนและถังเสี่ยวลี้เกิดเรื่องขึ้น หลินชิงเสว่และถังเสี่ยวลี้ทางนี้ ยิ่งไหว้วานให้เจียงไป๋เสว่คุ้มครองโดยตรง
ความสามารถเจียงไป๋เสว่เป็นรองเพียงเขา จะให้พวกไร้ประโยชน์กลุ่มนี้ทำสำเร็จได้อย่างไร?
“ถังเฉา แกคิดว่าตระกูลเสิ่นของฉันมีฝีมือแค่นี้เหรอ?”
เสิ่นป้านซานมองถังเฉาด้วยสายตาเย็นชา และไม่ได้เสียความมั่นใจลงไปเพราะความผิดพลาดก่อนหน้านี้ แต่ยังพูดสาบานอย่างจริงจังน่าเชื่อถือ
“งั้นก็เอาออกมา ยังไงวันนี้ตระกูลเสิ่นต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย”
น้ำเสียงถังเฉาเรียบนิ่ง และไม่ได้เอามาใส่ใจ
“ได้! นี่แกเป็นคนพูดเองนะ!”
สีหน้าของเสิ่นป้านซานอึมครึมถึงขั้นสุด พูดขึ้นฉับพลัน “ออกมาให้หมดเถอะ พวกนายไม่ต้องปกป้องฉันแล้ว ขอแค่ฆ่าไอ้หนุ่มตรงหน้านี้ให้ตาย!”
ฟึ่บๆๆ—-
ทันทีที่พูดจบ มีเสียงฝีเท้าเร่งถี่ติดๆ กันลอยมาจากชั้นที่จะไปห้องใต้ดินกะทันหัน
ชั่วพริบตาเดียว นักบู๊ที่มีกลิ่นอายแข็งแกร่งสิบกว่าคนเต็มๆ ก็ปรากฏตัวล้อมรอบถังเฉาและเฟิ่งหวงในชั่วขณะนั้น ก่อนจะมองเขาอย่างเย็นชา
แค่ลักษณะท่าทางของนักบู๊สิบกว่าคนนี้ เพียงพอที่จะเทียบได้กับมรสุม ทำลายล้างสรรพสิ่ง
ยิ่งไปกว่านั้น ในบรรดาพวกเขายังมีผู้อาวุโสที่หลับตาไว้ตลอดคนหนึ่ง ในหน้าอกซ่อนดาบโบราณและเรียบง่ายไว้เล่มหนึ่ง กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ที่พื้น
ถังเฉาเพิกเฉยสิบกว่าคนนี้ไป มองที่ตัวผู้อาวุโสที่หลับตาคนนี้โดยตรง
“คุณคือ…คนตาบอด?”
“ถูกต้อง”
ผู้อาวุโสไม่ได้ถือสา ยอมรับอย่างเปิดเผยแล้ว “ดวงตาทั้งสองของฉัน เมื่อสี่ปีก่อนโดนคนหนุ่มที่มีชื่อว่า’อู่ตงหยาง’ทำให้บาดเจ็บ ตอนแรกคิดว่าจะเดินบนเส้นทางบูโดไปจนสุดทาง นึกไม่ถึงว่าเจอหายนะแต่ยังได้ผลดี หลังจากตาบอดสองข้าง สวรรค์กลับทำให้ความรู้สึกพิเศษของฉันยิ่งตอบสนองได้ไว การกระทำเดียวตีพันธนาการแตก ก้าวสู่โลกใหม่”
“อู่ตงหยาง?”
ฟังคำพูดของผู้อาวุโส ถังเฉาอดขำไม่ได้
“ไม่ผิด นี่คือคนหนุ่มที่แกร่งสุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา คงมีสักวันที่สามารถเข้าสู่’แดนยอด’”
พูดถึงคนนี้ ท่านดาบตาบอดก็สีหน้าเคร่งขรึมอย่างยิ่ง
เสิ่นป้านซานหัวเราะบ้าคลั่งพลางพูดว่า “ถังเฉา แกจบเห่แล้ว ท่านนี้คือท่านดาบตาบอดที่ที่ฉันใช้พลังมหาศาลจ้างมา มีข่าวลือว่าเขาฆ่าคน เดิมทีแทบไม่ต้องดึงดาบออกจากฝัก ถ้าคนไหนทำให้เขาชักดาบออกได้ นั่นคือศัตรูแข็งแกร่งที่แท้จริง วันนี้แกต้องตาย!”
แต่ทว่าถังเฉากลับทำเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของเสิ่นป้านซาน ยังคงมองท่านดาบตาบอดด้วยความสนใจ “ผมขอถามคุณหน่อย คุณอยู่ภายใต้น้ำมือของอู่ตงหยาง สู้กันกี่รอบ?”
“รอบเดียว!”
เพิ่งพูดจบ ท่านดาบตาบอดก็ลืมตาขึ้นทันที เป็นอย่างที่เขาบอกไว้จริงๆ ในตาขุ่นมัวทั้งหมด
ฉิ้ง—-
เสียงดังกังวานทีหนึ่ง ดาบในมือของท่านดาบตาบอดชักออกจากฝักอย่างเหี้ยมหาญ
ขณะนั้นแสงแวววับของดาบเป็นเงาวาว หายไปในชั่วพริบตาเดียว
เพียงแค่ท่าชักดาบ ผมหลายเส้นบนศีรษะของเสิ่นป้านซานและเสิ่นชิงหยุนยังขาดลงตามเสียงอย่างคาดไม่ถึง
“ท่านดาบ……คาดไม่ถึงชักดาบแล้ว?”
ดวงตาของปู่และหลานเบิกกลมโต น้ำเสียงมีความหวาดวิตก และยังมีความตื่นเต้นนิดๆ
“ถังเฉา ท่านดาบชักดาบออกแล้ว แกยิ่งไม่มีทางหนีรอดได้!”
“ท่านดาบ มันเป็นแค่ลูกเขยแต่งเข้าบ้านผู้หญิงกระจอกคนหนึ่ง จะฆ่ามัน ไม่มีความจำเป็นต้องชักดาบ—-”
“ไม่ เขาเป็นคนมีฝีมือสูง”
ไม่รอให้เสิ่นป้านซานพูดจบ ท่านดาบตาบอดขัดจังหวะคำพูดของเขาขึ้นโดยตรง สีหน้าเคร่งขรึมไร้ที่เปรียบ แม้แต่มือที่กุมดาบเอาไว้ยังประหม่าจนเหงื่อออกแล้ว
ถังเฉายังคงนั่งอยู่บนโซฟา หัวเราะเบาๆ แบบไร้เสียง
ทันใดนั้นเขาค่อยๆ ลุกขึ้นมาแล้ว
เสียงที่ดังขึ้นพร้อมกัน และยังมีเสียงที่เรียบนิ่งอันนั้น
“ในเมื่อคุณเคยได้ยินชื่อของคนบ้าบู๊ อย่างนั้นเคยได้ยินอาจารย์ของคนบ้าบู๊หรือไม่?”
ครืน—-
ชั่วขณะนั้นลักษณะพลังที่ไร้รูปร่างระเบิดออก มีถังเฉาเป็นศูนย์กลาง สั่นสะเทือนรุนแรงไปรอบด้าน
ผมหงอกเต็มศีรษะของท่านดาบตาบอดตั้งขึ้นชั่วคราว คาดไม่ถึงร่างกายของเขาสั่นเทาอย่างรุนแรง
“นาย นาย—-”
ในน้ำเสียงท่านดาบตาบอด คาดไม่ถึงมีความตกใจและหวาดกลัว วินาทีต่อมา เขาตะโกนขึ้น “ทุกคน เข้าไปพร้อมกัน!”
“ครับ อาจารย์!”
นักบู๊สิบกว่าคน คาดไม่ถึงจะเป็นลูกศิษย์ของท่านดาบตาบอด เวลานี้ตะโกนเสียงดัง พุ่งไปยังถังเฉาทั้งหมด
“รองหัวหน้า!”
สายตาเฟิ่งหวงหนาวเหน็บ กำลังอยากลงมือ กลับเห็นถังเฉาเหมือนอยู่ในที่ที่ไม่มีคน ร่างกายดุจนกกระเรียนเมาฝ่าลม หลายสิบคนนั้น คาดไม่ถึงแม้แต่เสื้อผ้าของถังเฉายังแตะต้องไม่ได้
ปึงๆๆ—-
เพียงแวบเดียว เดิมทีแม้แต่ชายเสื้อของถังเฉาทุกคนยังแตะไม่โดน กลับถูกพลังไร้รูปร่างสั่นสะเทือนจนลอยออกไป จากนั้นกระอักเลือดสดแล้ว
ท่านดาบตาบอดเห็นเหตุการณ์ จึงลงมือด้วยตนเอง ทว่ากลับเห็นภาพเงาของถังเฉาปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าเขาแบบผิดปกติ
สีหน้าท่านดาบตาบอดเปลี่ยนยกใหญ่ ใช้แรงฟันดาบในมือลงไป
ป้าบ—-
ถังเฉากลับคว้าคมดาบเอาไว้ได้ แรงภายในของมือนั้น สั่นกระจายพลังของดาบโดยตรง
เสี้ยววินาทีเดียว เขาใช้แรงฉับพลัน
ได้ยินเพียงเสียงกึก ถังเฉาหักดาบออกเป็นสองท่อนทันที
ต่อมามีเสียงปึงอีกที จากนั้นเตะไปบนตัวของท่านดาบตาบอดทีหนึ่ง ชั่วขณะนั้นเตะจนเขาลอยไปหลายสิบเมตร ชนเข้าบนกำแพง แล้วสลบลงไปเลย
“นี่คือนักบู๊ที่แกจ้างมา?”
เขาหันหน้ามา กวาดตามองเสิ่นป้านซานนิ่งๆ น้ำเสียงเรียบเฉยไม่ไหวติง
