ไฮเอลฟ์โรมิลสันยืนขึ้นบนชายหาดอย่างสับสน
จากมุมมองของเขา, เขาเห็นนักเวทย์ผ้าคลุมดำเดินจากไปอย่างเงียบๆ เขาไม่รู้ว่านักเวทย์คนนั้นเป็นใครหรือช่วยเหลือพวกเขาทำไม เขาถึงกับสัมผัสออร่าแห่งความมืดจากเวทมนตร์ของนักเวทย์คนนั้นได้ด้วย, แต่โรมิลสันก็ไม่อยากจะหยุดเขา
ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร, เขาก็ได้ช่วยพวกเขาเอาไว้และนั่นคือความจริง แล้วโรมิลสันก็รู้ด้วยว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้กับนักเวทย์คนนี้
สายลมทะเลพัดผ่าน, และเสียงคลื่นกระทบกันก็ลอยเข้ามาที่หูของเขาอยู่เรื่อยๆ เขายืนเหม่ออยู่ประมาณสิบนาทีก่อนที่ในที่สุดเขาจะได้สติกลับมาแล้วเดินไปหาลิงค์
ตอนนี้ลิงค์กำลังนั่งอยู่ที่ชายหาด องค์หญิงมิลด้ายังอยู่ในอ้อมแขนของเขา เสื้อผ้าของเธอค่อนข้างจะไม่เรียบร้อยพร้อมกับมีท่อมิธริลสองท่อสอดเข้าไปในปกคอเสื้อของเธอ มีออร่าจางๆของเลือดมาจากตัวเธอด้วย
“องค์หญิงเป็นยังไงบ้าง?” โรมิลสันถาม เขาสังเกตุเห็นว่าองค์หญิงมีอาการดีขึ้นมาก ลมหายใจของเธอเสถียรขึ้น, และใบหน้าที่ซีดเผือดของเธอก็เริ่มมีเลือดฝาดแล้ว
ลิงค์ยังจดจ่ออยู่กับการล้างพิษและพยักหน้าในตอนที่เขาได้ยินโรมิลสัน “แต่อย่ามองโลกในแง่ดีนักหล่ะ”
หัวใจของโรมิลสันถูกบีบรัด พอเห็นสภาพของลิงค์, เขาก็ไม่กล้ากวนเขาอีกและเฝ้ารออย่างอดทน
หลังจากผ่านไปอีกสิบนาที, นิ้วของลิงค์ก็ขยับ แล้วเขาก็พูดขึ้นมา “กระบวนการฟอกเลือดส่วนใหญ่เสร็จสิ้นแล้ว, แต่ร่างกายขององค์หญิงได้รับความเสียหายอย่างมหาศาล มันก็พูดยากหล่ะนะ…มานี่, ช่วยฉันถือไอนี่หน่อย”
โรมิลสันรีบวิ่งมา เขาคุกเข่ากับทรายแล้วถือเครื่องฟอกเลือดมิธริลที่ทำขึ้นมาอย่างหยาบๆเอาไว้ด้วยสองมือของเขา
พอมือของเขาว่าง, ลิงค์ก็เริ่มร่ายสนามพลังฮิกซ์ เขาเชื่อมต่อทางเขาและทางออกของท่อด้วยเสียงดังกริ้ก จากนั้น, เขาก็บิดตัวกรองที่สกปรกออก
โรมิลสันชี้ไปที่ท่อที่ยังเชื่อมต่อกับร่างขององค์หญิงอยู่แล้วถาม “นี่คืออะไรหรอ?”
“ท่อมิธริลนี้เชื่อมต่อกับหลอดเลือดแดงขององค์หญิงอยู่ ฉันไม่ใช่นักบวช, ฉันก็เลยไม่สามารถรักษาได้ในทันที, ดังนั้นตอนนี้ฉันไม่สามารถเอามันออกได้ ถือเอาไว้, แล้วฉันจะเอาผ้าผูกมันเอาไว้กับชายโครงขององค์หญิง”
จากนั้น, ลิงค์ก็เอาผ้าสะอาดออกมาจากจี้ต่างมิติของเขาและฉีกมันเป็นริ้วๆ เขาดึงเสื้อของมิลด้าขึ้นแล้วผูกท่อเอาไว้อย่างแน่นหนา
หลังจากการล้างพิษ, ผิวหนังของมิลด้าก็เปลี่ยนไป มันเป็นสีขาวแพรวพราวพร้อมกับเต้านมสีชมพู โรมิลสันรีบเบือนสายตาหนีอย่างรวดเร็ว ลิงค์เองก็ทำให้เร็วที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ เขาผูกท่ออย่างแน่นหนาและทำให้มั่นใจว่ามันจะไม่ขยับและสร้างความเสียหายให้กับหลอดเลือดแดงของมิลด้า จากนั้น, เขาก็ดึงเสือของเธอลงอย่างรวดเร็ว
“เสร็จแล้ว นายมีน้ำทิพย์เอลฟ์ไหม?” ลิงค์ถาม
“มี, มี, ข้ามีขวดนึง” โรมิลสันตอบอย่างรวดเร็ว
“ดี เอาให้องค์หญิงดื่มซะ, องค์หญิงจะได้ฟื้นพลังชีวิตที่เสียไป”
“โอเค, โอเค” โรมิลสันรตอบ เขาเอาขวดคริสตัลสวยงามที่เต็มไปด้วยของเหลวสีเขียวอมม่วงออกมา
ลิงค์บีบคางและลำคอของมิลด้าเบาๆ ปากของเธอเปิดออกอย่างไม่ได้สติ, และโรมิลสันก็กรอกน้ำทิพย์เอลฟ์เข้าไปอย่างระมัดระวัง
มิลด้ายังไม่ได้สติและไม่สามารถกลืนมันได้ด้วยตัวเอง ในระหว่างกระบวนการนี้, ลิงค์จึงใช้มือแห่งนักเวทย์ปิดหลอดลมของเธอ
หลังจากผ่านไปห้านาทีเต็ม, น้ำทิพย์เอลฟ์ปริมาตร 50 มิลลิลิตรก็ไหลเข้าไปในท้องของมิลด้า โรมิลสันเหงื่อแตกพลั่กในตอนที่พวกเขาทำเสร็จ
น้ำทิพย์เอลฟ์นั้นทรงพลังจริงๆ พอกำจัดพิษเลือดเทาไปได้, มันก็ได้ผลมากๆ ร่างกายที่ซีดเผือดของมิลด้าฟื้นตัวขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด; ลมหายใจของเธอก็แข็งแกร่งขึ้นเช่นกัน
ลิงค์เปิดตาของมิลด้าและเห็นว่าม่านต่ากลับมาเป็นสีม่วงอ่อนอีกครั้ง เขาใช้เวทย์แฟลชแล้วม่านตาก็บีบตัวลงในทันที ซึ่งนี่หมายความว่ามันตอบสนองต่อแสง
ในที่สุดก็วางใจได้สักที, ลิงค์พูดขึ้นมา “เยี่ยม, เธอคงไม่ตายแล้ว แต่ว่า, เธอคงจะมีสภาพอ่อนแอมากไปเป็นเวลาพักใหญ่ๆเลยหล่ะ”
โรมิลสันเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของเขาแล้วถอนหายใจออกมา เขาคร่ำครวญ “ขอแค่พระองค์ทรงมีชีวิตอยู่, ขอแค่พระองค์ทรงมีชีวิตอยู่ก็พอแล้ว”
ถึงเธอจะอ่อนแอก็ไม่เป็นไร เพราะไฮเอลฟ์มีวิธีการมากมายที่จะฟื้นฟูร่างกายของเธอ
ลิงค์ร่ายเวทย์ลอยใส่มิลด้าอีกครั้งและช่วยพยุงเธอขึ้นมาด้วยมือแห่งนักเวทย์ จากนั้นเขาก็พูดออกมา “อัญเชิญอาชาทมิฬของนายออกมาซะ พวกเราจะกลับไปที่เทือกเขามอดไหม้”
“โอเค, ไม่มีปัญหา” โรมิลสันเชื่อฟังคำสั่งของลิงค์โดยไม่ขุ่นเคืองอะไรอีก
เขาอัญเชิญอาชาทมิฬออกมาแล้วใช้มือแห่งนักเวทย์วางมิลด้าเอาไว้บนหลังของสัตว์ป่าตัวนี้อย่างอ่อนโยน ลิงค์เองก็อัญเชิญเฟนเรียสายลมของเขาและพวกเขาก็เริ่มเดินทางกลับ
หลังจากเดินทางไปได้ 300 ฟุต, ลิงค์ก็หันหลังกลับ เขาเห็นแวนซ์ยืนอยู่ใต้ร่มเงาของริมชายหาดและยิ้มอยู่ เขาส่งสัญญาณมือบางอย่างที่ซับซ้อนให้กับลิช, ซึ่งมันเป็นการบอกว่า, ขอบคุณนะ, ผมจะมาหาคุณหลังจากที่จัดการเรื่องพวกนี้เสร็จ
แวนซ์ผายมือกระดูกของเขาออกมา, เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเขาเข้าใจแล้ว จากนั้น, เขาก็หายตัวกลับเข้าไปในเงามืด
ไม่มีอะไรเกิดขึ้นในระหว่างทางกลับ ทั้งสองคนมาถึงเทือกเขามอดไหม้โดยไม่มีอุปสรรคอะไร
ภายในค่าย, ศพทั้งหมดได้ถูกเอามากองรวมกัน มีเสียงสะอึกสะอื้นและเสียงร้องไห้ดังขึ้นเป็นครั้งคราวแต่ว่าไฟก็ดับแล้ว, และดินแดนก็กลับมาอยู่ในความเรียบร้อย
พอเห็นลิงค์กลับมา, แจ็คเกอร์ก็ให้การต้อนรับเขา “นายท่าน”
ลิงค์พยักหน้า “ทำงานได้ดีนี่, แต่ว่าฉันมีคำสั่งอีกอย่างนึง”
“เชิญบอกมาได้เลยครับ”
ลิงค์เอาคทาและกระดาษหนังแกะของเขาออกมา จากนั้นเขาก็ชี้คทาไปที่กระดาษแล้วเปิดใช้เวทย์ภาพเลเวล 1
ไม่กี่วินาทีต่อมา, ภาพที่ชัดเจนของหัวหน้านักฆ่าก็ปรากฎขึ้นบนกระดาษ มีดทั้งสองเล่มของเขานั้นมีความละเอียดเป็นพิเศษ, จนพวกมันเหมือนกับของจริงเลย จากนั้นลิงค์ก็ใช้เวทย์คัดลอกเพื่อเขียนลักษณะเด่นของหัวหน้าคนนี้ลงไป, แล้วลงลายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับอาวุธของเขา แถมเขายังเขียนผลพิเศษของพวกมันลงไปอีก
พอเขียนเสร็จ, ลิงค์ก็ส่งกระดาษให้แจ็คเกอร์ “มันคือคนร้ายที่โจมตีดินแดนของพวกเรา—นักฆ่าเลเวล 7 ที่แข็งแกร่งมาก ป่าวประกาศออกไปว่ามันถูกหมายจับ คนที่สามารถให้ข้อมูลที่ถูกต้องได้จะได้รับรางวัล 100 เหรียญทอง, ส่วนใครก็ตามที่สามารถฆ่ามันได้จะได้ 10,000 เหรียญทอง! และอาวุธของมันก็มีค่าชิ้นละ 20,000 เหรียญทอง!”
แจ็คเกอร์อ้าปากค้างด้วยความตกใจ “นายท่าน, นี่มันจะไม่มากไปหน่อยหรอครับ?”
นี่คงจะเป็นรางวัลที่สูงที่สุดในประวัติศาสตร์ของฟิรุแมน
“มันไม่มากเกินไปหรอก ใครก็ตามที่สามารถฆ่านักฆ่าคนนี้ได้ก็คู่ควรที่จะได้รับเงินก้อนนั้นแล้ว” ลิงค์เห็นว่าแจ็คเกอร์มีอะไรจะพูดอีกแล้วสบัดมือของเขา “อย่านะ ฉันตัดสินใจแล้ว”
เขารู้สิ่งที่เกิดขึ้น สมาคมจากทางใต้และดาร์คเอลฟ์จากทางเหนือได้วางแผนทำลายดินแดนของเขา
มันเป็นการเคลื่อนไหวที่ดีมากๆ พวกเขาประกาศสงครามกับเขาอย่างเปิดเผย อย่างไรก็ตาม, ทั้งสมาคมและดาร์คเอลฟ์ดูเหมือนจะลืมไปว่าโลกมันไม่ง่ายขนาดนั้น สมาคมไม่ได้เป็นเจ้าของเขตใต้ทั้งหมด
มันมักจะมีนักรบฉายเดียวอยู่เสมอ; และมันก็มักจะมีทหารรับจ้างที่แข็งแกร่งอยู่เสมอ ถ้าเขาเสนอเงินรางวัลที่สูงมากๆ, ก็คงจะมีคนที่ทำทุกอย่างเพื่อเงินก้อนนั้น
พอเห็นว่าลิงค์เป็นแบบนี้, แจ็คเกอร์ก็จำได้ว่าพวกเขาพบเหมืองดินในดินแดนของพวกเขาและมีเงินมากพอที่จะจ่ายได้ เขาไม่มีความจำเป็นต้องเถียงอีกแล้วพยักหน้า “ผมจะจัดการให้เดี๋ยวนี้เลยครับ”
ลิงค์พยักหน้า เขาหันไปหาโรมิลสันแล้วพูด “ไปหานักบวชกันเถอะ”
เทือกเขามอดไหม้นั้นอาจจะเล็ก, แต่มันก็มีทุกอย่าง มันมีโบสถ์เล็กๆพร้อมกับนักบวชระดับกลางอยู่ด้วย
ในตอนที่พวกเขาไปถึงโบสถ์, นักบวชก็เห็นว่านี่คือลอร์ดและคนป่วยก็เป็นองค์หญิงไฮเอลฟ์ดังนั้นแน่นอนว่าเขาจึงพยายามอย่างหนักเท่าที่เขาจะทำได้ ครึ่งชั่วโมงต่อมา, บาดแผลภายนอกของมิลด้าก็ได้รับการรักษาไปจนเกือบหมด ท่อมิธริลก็ถูกถอดออกไปแล้วเหมือนกัน
หลังจากนั้น, โรมิลสันก็พามิลด้าไปพักผ่อน นี่เป็นเรื่องของไฮเอลฟ์, ดังนั้นลิงค์จึงไม่ได้รบกวนพวกเขาหลังจากที่จัดการหาที่พักและการ์ดให้พวกเขา
แทนที่ตัวเองจะไปพักผ่อน, เขากลับเริ่มจัดการเรื่องอื่นๆ เขาทำงานตลอดจนถึงตีสอง และในที่สุด, ทุกอย่างก็เรียบร้อย, และความสงบสุขก็เริ่มกลับมาที่เทือกเขามอดไหม้อีกครั้ง
…
แฮก, แฮก เงาสีดำวิ่งผ่านที่รกร้างเฟิร์ดโดยไม่หยุดจนเขาวิ่งมาได้สิบไมล์ เขาหอบอย่างรุนแรง
มันคือหัวหน้านักฆ่าที่หนีมาได้ก่อนหน้านี้
การต่อสู้ก่อนหน้านี้ดูเหมือนจะง่ายสำหรับเขา, แต่อันที่จริงแล้ว, ชีวิตของเขาแขวนอยู่บนเส้นได้มาโดยตลอด เขาใช้พลังทั้งหมดของเขาในทุกๆวินาที
หลังจากได้พักสั้นๆ, เขาก็ได้ยินเสียงบางอย่างข้างๆเขาแต่ก็สัมผัสถึงอันตรายไม่ได้เลย พอมองขึ้นไป, เขาก็เห็นดาร์คเอลฟ์นักเวทย์
“โผล่มาทำไมหล่ะ?” เขาโกรธเล็กน้อย เขาคงจะไม่แพ้ถ้านักเวทย์คนนี้ช่วยเหลือเขาเมื่อก่อนหน้านี้
“เจ้าต้องกำลังโทษข้าอยู่แน่ๆเลย, ใช่ไหม?” นักเวทย์หัวเราะเบาๆ
นักฆ่าหัวร้อน “เหอะ, ตอนนี้เจ้ายังมีอารมณ์มาหัวเราะอีกหรอ?”
นักเวทย์ถอนหายใจ “มันเป็นข่าวดีที่เจ้าหนีรอดมาได้ แน่นอนว่า, ข้าควรจะหัวเราะสิ”
นักฆ่าบ่น “แต่ถ้าเจ้าช่วยข้า, คนของข้าก็คงจะยังไม่ตาย แล้วพวกเราก็สามารถฆ่าองค์หญิงไฮเอลฟ์ได้ด้วย!”
ดารค์เอลฟ์นักเวทย์ส่ายหัว “ไม่, เจ้าคิดผิดแล้ว ถ้าข้าร่วมด้วย, พวกเราอาจจะสามารถฆ่าองค์หญิงไฮเอลฟ์ได้, แต่หลังจากนั้นลิงค์ก็จะไม่มีภาระอีก แล้วเจ้าก็คงจะคิดได้สินะว่าเจ้าจะได้เผชิญหน้ากับราชาปีศาจ แล้วพวกเราก็คงจะตายในที่รกร้างแห่งนี้”
หัวหน้าสะดุ้งขึ้นมา—เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย เขาคิดแต่จะฆ่าองค์หญิงให้ได้และไม่ได้พิจารณาถึงความเป็นไปได้ที่ลิงค์จะแก้แค้นหลังจากนั้นเลย
ในระหว่างการต่อสู้, ดูเหมือนว่าลิงค์จะดูแลองค์หญิงตลอดเวลา และถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น, เขาก็ยังสามารถหยุดการโจมตีถึงตายได้อย่างง่ายดาย นักฆ่านึกถึงบันทึกการติดตามของลิงค์ที่เขาได้ฟังข่าวลือมา ถ้าลิงค์ได้ต่อสู้อย่างเป็นอิสระหล่ะก็…นักฆ่าตัวสั่นขึ้นมา เขาประมาทเกินไปจริงๆ
ในตอนที่เขารู้สึกตัว, นักเวทย์แห่งความมืดก็พูดต่อ “ข้ามาที่นี่เพื่อเตือนเจ้าว่าลิงค์จะแก้แค้นในตอนที่เจ้ากลับไปอย่างแน่นอน ถ้าข้าเป็นมัน, ข้าจะประกาศจับเจ้าด้วยเงินรางวัลที่สูงลิ่ว ยกตัวอย่างเช่น, 5,000 เหรียญทองสำหรับหัวของเจ้า เจ้าลองคิดดูสิว่าจะมีคนมากมายขนาดไหนที่จะตามล่าเจ้าอย่างบ้าคลั่งเพื่อสิ่งนั้น?”
นักฆ่าหน้าซีดเผือด พยายามที่จะทำตัวเข้มแข็งเข้าไว้ในขณะที่พูด “ข้าหล่ะอยากเห็นจริงๆว่าใครจะกล้ารับคำท้าทายนี้ ข้าจะฆ่าพวกที่มาหาเรื่องให้หมดเลย!”
“แล้วถ้าพวกมันมาเป็นสิบหรือร้อยคนหล่ะ?”
นักฆ่าอ้าปากค้าง เขาถอนหายใจและพูดกับดาร์คเอลฟ์ “ขอบคุณที่เตือนข้านะ, ข้าจะไปซ่อนตัวเดี๋ยวนี้แหล่ะ”
พอพูดจบ, เขาก็เริ่มมุ่งหน้าไปทางใต้โดยไม่หยุดพัก
พอเห็นว่านักฆ่าหายตัวเข้าไปในค่ำคืนที่มืดมิด, ดาร์คเอลฟ์นักเวทย์ก็ถอนหายใจออกมา “ภารกิจยังล้มเหลวอีกหรอเนี่ย ไอลิงค์นี่มันจัดการได้ยากจริงๆ”
เขาต้องรีบกลับไปทางเหนือเช่นกัน อสรพิษทมิฬเหลือเวลาอยู่ในฟิรุแมนอีกไม่นานนัก ผู้ชนะของสงครามทางเหนือต้องถูกตัดสินแล้ว
