บทที่ 269 พูดถึงหึงหวง คนไหนเด่นกว่า
ภายใต้เสน่ห์อันเย้ายวนเพื่อให้การงานของตนเองก้าวหน้า บวกกับหนังสือที่ขนมาหมดแล้ว เย้นหว่านครุ่นคิดหนึ่งวินาที จากนั้นตัดสินใจอ่านหนังสืออยู่ในห้อง
พอโห้หลีเฉินเห็นว่าเย้นหว่านเห็นด้วย มุมปากก็ฉีกรอยยิ้มที่แผนการร้ายบรรลุผล
สำหรับฉูรั่วไป๋คนนั้นยังคงอยู่ที่ห้องทำงานรอแก้ไขข้อสงสัยให้เย้นหว่าน รออย่างโง่ๆ อยู่ต่อไป
ดังนั้นเย้นหว่านจึงนำหนังสือพวกนี้ที่โห้หลีเฉินนำมาให้ขึ้นอ่านมาแล้ว
โห้หลีเฉินนั่งอยู่บนโซฟาอีกด้าน อ่านหนังสืออย่างอื่น ลักษณะท่าทางตั้งใจจริงจัง
ดูเหมือนบรรยากาศทั้งห้องกลับดูกลมกลืนกันอย่างชัดเจน
สายตาของเย้นหว่านเงยขึ้นจากในหนังสือ ค่อยๆ แอบมองโห้หลีเฉินนิดหน่อย มองเขาที่เป็นแบบนี้ อยู่ด้วยกันเธออย่างกลมกลืนแบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกว่าความจริงแบบนี้ไม่เลวมากจริงๆ
ตอนที่โห้หลีเฉินไม่ทำเรื่องที่กำกวมพวกนั้นกับเธอ พออยู่ด้วยกันกับโห้หลีเฉิน ทำให้เย้นหว่านดื่มด่ำความสุขอย่างมาก
“ติ๊ดๆๆ……”
ในห้องที่เงียบสงบ เสียงวีแชทของมือถือเย้นหว่านดังขึ้นมา
เวลานี้ คนส่งวีแชทหาเธอมีไม่มาก
เย้นหว่านสงสัยนิดหน่อย วางหนังสือลงแล้วหยิบมือถือขึ้น
พอเปิดออกดู คาดไม่ถึงว่าเป็นฉูรั่วไป๋ส่งมา
ฉูรั่วไป๋: เสี่ยวหว่าน คุณอยู่ที่ไหน? ทำไมยังไม่มาที่ห้องทำงาน?
เย้นหว่าน: วันนี้ฉันไม่ไปแล้ว
ฉูรั่วไป๋: เมื่อวานคุณไม่ได้บอกว่าอยากศึกษาวิจัยเนื้อหาการออกแบบPJเหรอ ทำไมถึงไม่มากะทันหันแล้วล่ะ? เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่า?
จากนั้นเย้นหว่านถึงนึกได้ว่าเมื่อวานเธอเคยพูดกับฉูรั่วไป๋เรื่องอยากศึกษาการออกแบบPJ ฉูรั่วไป๋คิดจะช่วยเธอด้วย
เย้นหว่านรู้สึกผิดอยู่หน่อย รีบตอบกลับ
เย้นหว่าน: คุณโห้เอาหนังสือของPJเข้ามาที่ห้องของฉันให้หมดแล้ว ตอนนี้ฉันอ่านยังไม่หมดเลย ย้ายไปอีกก็ไม่ดี เลยศึกษาอยู่ในห้อง
ฉูรั่วไป๋: ถึงแม้จะมีหนังสือ แต่ว่าความรู้พวกนั้นยังต้องอธิบายด้วย ถ้าไม่งั้นผมไปช่วยคุณที่ห้อง?
เย้นหว่าน: ไม่ต้องหรอก คุณโห้ก็อยู่ที่ห้องฉันด้วย เขาบอกจะอธิบายให้ฉันฟังเอง
ฉูรั่วไป๋: เขาอยู่ที่ห้องคุณ? เขาไม่ใช่คนของวงการออกแบบ PJเป็นเนื้อหาที่ลึกซึ้งขนาดนั้น เขาน่าจะยังไม่เข้าใจมั้ง
เย้นหว่าน: เป็นไปได้ว่าเขาคือคนประหลาดมั้ง เมื่อกี้ฉันถามเขาถึงปัญหาสองสามข้อ เขาเข้าใจทั้งหมดเลยจริงๆ
ฉูรั่วไป๋: ……
ฉูรั่วไป๋: แต่ว่าพวกคุณอยู่ในห้องกันตามลำพังเหรอ? ผมไม่ค่อยวางใจเท่าไร
ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่ตัวหนังสือ แต่เย้นหว่านกลับมองความกังวลที่ฉูรั่วไป๋มีต่อเธอออกผ่านทางหน้าจอ
คืนนั้นเรื่องที่เย้นหว่านเกือบถูกโห้หลีเฉินกินไป ถึงแม้เย้นหว่านจะไม่ได้พูดอะไร แต่ว่าฉูรั่วไป๋เป็นคนฉลาดขนาดนั้น ย่อมรู้มามากมาย
แม้กระทั่งคืนนั้นเย้นหว่านพักห้องข้างนอก ล้วนเป็นห้องที่ฉูรั่วไป๋เปิดให้เธอ
ฉูรั่วไป๋พูดแบบนี้ เย้นหว่านเหมือนจะนึกเรื่องเมื่อก่อนได้โดยจิตใต้สำนึก เธอกับโห้หลีเฉินเกือบจุดประกายไฟติดอยู่แล้ว
ตอนอยู่ในห้องเดียวตามลำพังกับโห้หลีเฉิน ในช่วงเวลานั้นเธอรู้สึกว่าเป็นเรื่องที่อันตรายเรื่องหนึ่งมาโดยตลอด
และหลบหลีกโห้หลีเฉินสารพัดวิธี
แต่ว่าตอนนี้……
เย้นหว่านเงยหน้ามองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ไม่ไกลนัก ท่วงท่าตามสบาย ในมือถือหนังสือเล่มหนึ่ง อ่านด้วยท่าทางมีสมาธิจริงจัง ลืมตัวไปโดยสิ้นเชิง
และรอบตัวเขาล้อมไปด้วยกลิ่นอายหนังสือ ทำให้เขาสงบนิ่งมาก เป็นสุภาพบุรุษอย่างชัดเจน
คล้ายๆ กับ ช่วงเวลาสงบดี
สำหรับเขาที่เป็นแบบนี้ เย้นหว่านไม่มีความระแวดระวังใดๆ สักนิด
และคิดไปถึงสองสามวันที่ผ่านมา โห้หลีเฉินเป็นสุภาพบุรุษไปทุกที่ และไม่เคยทำเรื่องแบบคืนนั้นกับเธออีก สำหรับเธอแล้ว ความห่างเหินและการป้องกันต่อเขา บรรเทาเงียบลงตั้งนานแล้ว
และภายในใจลึกๆ ของเธอ เย้นหว่านก็เข้าใจมากขึ้นเช่นกัน
เคยผ่านเรื่องที่จุดประกายไฟติดแบบนี้มาสองครั้ง ครั้งแรกภายใต้สถานการณ์ที่โดนวางยา สุดท้ายโห้หลีเฉินก็ไม่ได้กินเธอไป
ครั้งก่อนถึงแม้จิตใจสับสนวุ่นวาย แต่ท้ายที่สุดเขายังปล่อยเธอไป
ความจริงเขาไม่เคยทำร้ายเธออย่างแท้จริงเลย
ในใจลึกของเย้นหว่าน ความจริงไม่กลัวโห้หลีเฉินสักนิดเดียว ที่เธอตกใจ หลีกหนี ทั้งหมดนั้นเป็นเพราะตัวเธอเอง
เธอกลัวว่าตนเองและเขาจะใกล้กันมากเกินไป สนิทแนบชิดเกินเลย จะควบคุมใจของตนเองไม่อยู่ จะหลงรักผู้ชายคนนี้เข้า
โห้หลีเฉินที่กำลังอ่านหนังสืออยู่สังเกตถึงการจ้องมองของเย้นหว่าน เงยหน้าขึ้นมา “มีอะไรเหรอ?”
เสียงทุ้มต่ำไพเราะเสนาะหู
เย้นหว่านได้สติกลับมาทันใด ส่ายหน้าแล้ว “ไม่มีอะไร”
เธอย้ายสายตาหนี มองมือถือ พิมพ์สองสามคำตอบกลับ
เย้นหว่าน: ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวล
คำเหล่านี้ เป็นการตอบกลับให้ฉูรั่วไป๋ และตอบคำถามตัวเธอเองด้วย
เธอเหมือนวางความระแวดระวังต่อโห้หลีเฉินลงหมดสิ้น เธอยิ่งไม่มีทางหลอกตนเองและหลอกคนอื่นได้อีก
ดังนั้นเธอจึงอนุญาตให้เขาปรากฏตัวภายในขอบเขตของเธอแล้ว
บนจอทางนั้น ฉูรั่วไป๋อ่านคำตอบบนมือถืออยู่ โมโหจนเจ็บทรวงอก แต่กลับมีความอ่อนแรงที่ปกคลุมอยู่เต็ม
ตอนนี้โห้หลีเฉินมีความรู้ระดับสูงสุดแล้ว ส่วนเย้นหว่านนั้น แม้แต่ใจที่ระวังล้วนวางลงมาหมด
โอกาสของเขานับวันยิ่งน้อยลง เป็นแบบนี้ต่อไปอีก ถึงที่สุดคงไม่มีหวังเลย
ไม่ได้
เป็นแบบนี้อีกไม่ได้ เขาต้องคิดหาวิธีรุกจู่โจมแล้ว
โห้หลีเฉินอ่านหนังสืออยู่ กลับมองทุกการกระทำของเย้นหว่านในสายตาแบบไม่ทิ้งร่องรอย มองเธอคุยแชท มองเธอวางมือถือลง
เนื่องจากข้อดีที่สูงใหญ่ ประมาณว่าเขามองเห็นหน้าจอของเย้นหว่านแล้ว เป็นหน้าที่คุยในวีแชท
เพียงแค่คุยกับใคร คุยเรื่องอะไร เขามองไม่ชัดเท่านั้นเอง
แต่เหมือนจะสามารถเดาได้ว่าคุยกับใคร
โห้หลีเฉินเม้มๆ มุมปาก ริมฝีปากบางยกเส้นรัศมีวงกลมแบบรุกรานขึ้น นี่เพียงแค่เริ่มต้นเท่านั้น ต่อไป แม้แต่โอกาสคุยวีแชท เขาล้วนจะไม่ให้ฉูรั่วไป๋เลย
เย้นหว่านก้มหน้าลงอ่านอีกครั้ง ต่างไม่รู้ว่าระหว่างผู้ชายสองคนได้ค่อยๆ จุดไฟสงครามลุกขึ้นมาแล้ว
เวลานี้ ในใจของเธอกลับสับสน จิตใจยุ่งเหยิง ใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ
ตอนนี้เธอไม่ค่อยเข้าใจ สำหรับเธอนั้น สรุปแล้วโห้หลีเฉินคิดอะไรกัน
ทุกอย่างเหมือนไม่ได้รับการควบคุมเท่าไร
PJเป็นหัวข้อใหญ่ การศึกษาวิจัยต้องใช้ระยะเวลาช่วงหนึ่ง และนี่ก็เป็นภารกิจสุดท้ายที่เมืองเจียงของเย้นหว่าน
ดังนั้นช่วงเวลานี้เย้นหว่านจึงอ่านหนังสืออยู่ในห้อง ปล่อยให้โห้หลีเฉินชี้แนะ
ระหว่างที่อยู่ด้วยกัน จากความอึดอัดช่วงเริ่มต้น ถึงช่วงหลังนับวันยิ่งกลมกลืนกัน
มีบางครั้งเย้นหว่านรู้สึกใจลอย โห้หลีเฉินก็เป็นเหมือนเพื่อนที่เธอของเธอคนหนึ่ง เพื่อนที่ไม่เลวมากนัก
ถ้าสามารถเป็นแบบนี้ต่อไปได้ตลอด เป็นเพื่อนกันก็คงไม่เลวมาก
มีความคิดแบบนี้ จิตใต้สำนึกที่เธอมีต่อเขานับวันยิ่งไม่ระแวง
พอเริ่มคุ้นชินกับการที่โห้หลีเฉินอยู่ในห้องของเธอยาวนาน และเพราะเหตุผลที่อ่านหนังสือด้วยกัน ทานข้าวจึงทานด้วยกันไปโดยปริยาย
และโห้หลีเฉินยังมีความจู้จี้แบบอยู่ที่เมืองหนาน ร้านอาหารแยกเดี่ยว สั่งกับข้าวเต็มโต๊ะ
ให้เธอชิมจนอิ่ม
ร้านโห้หลีเฉินไปเป็นร้านอาหารแยกเดี่ยว อยู่ชั้นเดียวกับของเหล่าพนักงานที่พักที่นี่ แต่กลับเป็นสองทิศทางที่ไม่เหมือนกัน
หลังจากเย้นหว่านและโห้หลีเฉินทานข้าวเสร็จ ออกไปจากลิฟต์อีกทาง
ภายใต้สถานการณ์ปกติจะไม่เจอกับพนักงานบริษัท
กลับไม่ทันคิดว่าพอเย้นหว่านกับโห้หลีเฉินเพิ่งเดินถึงนอกลิฟต์ จะเจอฉูรั่วไป๋เข้าแล้ว
