บทที่ 213 เหอะ นมร้อน
อาบน้ำที ต้องมาอาบแบบใจหายใจคว่ำแบบนี้
ด้านนอก
โห้หลีเฉินไม่ได้ไปไหนไกล เขายืนอยู่หน้าห้องรอเย้นหว่าน
ผู้หญิงที่สามารถไล่เขามายืนรอหน้าห้อง และยังทำให้เขาเต็มใจรอได้ มีแค่เธอคนเดียว
ชาตินี้เธอเป็นข้อยกเว้นของเขา และไม่มีทางจะมีข้อยกเว้นที่สองมาได้แน่
ในตอนนี้พนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งถือนมร้อนเดินมาหยุดหน้าประตูอย่างระมัดระวัง พอเห็นผู้ชายที่ยืนหน้าประตู สายตาเธอมองเขาแทบตาทะลุ
แสงไฟของทางเดินสว่างมาก ฉายกระทบไปที่หน้าหล่อเหลาไม่ธรรมดาของเขา ทุกรายละเอียดเพอร์เฟคส์ไร้ที่ติ
เขายืนอยู่ตรงนั้นเฉยๆ ไม่ได้โพสท์หรือเก๊กอะไร แต่กลับเอาชนะนายแบบชาวต่างชาติได้ง่ายๆ รูปร่างที่เพอร์เฟคส์ สูงโปร่งหล่อเหลา เพียงพอให้ผู้หญิงทั้งโลกวิ่งเข้าใส่เหมือนแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ
สายตาของพนักงานเสิร์ฟเคลิ้มมาก
โห้หลีเฉินขมวดคิ้ว สายตาส่อแววรังเกียจไม่ปิดบัง
พนักงานคนนั้นตกใจตัวแข็งค้าง รีบดึงสายตากลับพลางเดินเข้าไปหา พูดอย่างนอบน้อมว่า:
“คุณฉู นี่คือนมร้อนที่คุณให้ส่งขึ้นมาค่ะ”
เธอเป็นพนักงานใหม่ และไม่เคยมาบริการที่ห้องนี้มาก่อน พอเห็นผู้ชายยืนอยู่ตรงนี้ เลยเข้าใจว่าเป็นคุณฉู เจ้าของห้องที่โทรศัพท์
โห้หลีเฉินได้ยินคำว่า ‘คุณฉู’สายตาฉายแววอันตรายขึ้นมาทันที
ริมฝีปากบางเม้มแน่น ตะคอกว่า:
“ไม่เอาแล้ว”
พนักงานไม่เข้าใจ แต่รังสีเขาแรงมากเกินไป เธอไม่กล้าถามอะไรอีก
“ค่ะ” เธอรับคำอย่างนอบน้อม หมุนตัวทำท่าจะเดินจากไป
“เดี๋ยว” โห้หลีเฉินเรียกไว้ ถามเสียงเย็น:
“คุณฉูมาพักที่ห้องนี้ของโรงแรมนี้บ่อยๆ?”
พนักงานงงสักพัก ก่อนได้สติว่า ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คุณฉู
เธอพูดอย่างมีมารยาทว่า:
“คุณคะ คุณฉูรั่วไป๋เป็นเจ้าของห้อง เขาพึ่งโทรมาสั่งนมร้อนขึ้นมาเสิร์ฟเมื่อครู่นี้ งั้น…”
เธออยากพูดว่า ในเมื่อเขาไม่ใช่คุณฉู งั้นก็ไม่สามารถยกเลิกนมร้อนแก้วนี้ได้ แต่พอเผชิญหน้าผู้ชายเพอร์เฟคส์แบบนี้ เธอกลับปฏิเสธไม่ออก
โห้หลีเฉินได้ยิน สีหน้ายิ่งเย็นเยียบปานเข้าสู่ฤดูหนาว
ทั้งให้เสื้อผ้า ให้ดอกไม้ แม้แต่ห้องยังให้ผู้ชายคนนั้นจัดการให้อีก! นี่คือไม่เห็นคู่หมั้นอย่างเขาในสายตาเลยชัดๆ
ออร่าของโห้หลีเฉินเย็นเยียบ เขาหยิบกระเป๋าเงินออกมา ดึงบัตรประชาชนและเครดิตการ์ดออกมายื่นให้ พลางสั่งว่า:
“เช็คเอาท์ขั้นตอนก่อนหน้านี้ และเช็คอินใหม่ตามนี้”
พนักงานโดนออร่าเขาทำให้ตกใจ แทบทำถาดที่ถือนมหล่นแตก
เธอพยายามทำใจเย็น ขอโทษอย่างมีมารยาทว่า “คุณคะ ขอประทานโทษจริงๆ หากจัดการเช็คอินใหม่ คงต้องให้คุณฉูมาแสดงตัวก่อน”
พูดจบ บรรยากาศรอบข้างเย็นเหมือนอยู่ในตู้เย็น
โห้หลีเฉินเลิกคิ้ว พูดอย่างไม่พอใจว่า:
“สามนาที ถ้ายังจัดการไม่ได้ ไปตามเจ้านายเธอมาพบฉันโดยตรง”
พูดจบ เขาโยนบัตรประชาชนและเครดิตการ์ดลงถาดอย่างเย็นชา
ท่าทางบ้าอำนาจชัด ไม่ยอมให้ใครมาขัดใจได้
พนักงานสั่นสะท้าน หมุนตัววิ่งโดยไม่คิดเลย
ออร่าเขาแรงขนาดนี้ ดูหรูหรามีระดับ เห็นได้ชัดว่าเป็นบุคคลสำคัญที่ห้ามขัดใจ
ไหนเลยจะกล้ารออีกสามนาที?
กลัวแต่ว่าพอถึงเวลา เธอจะโดนไล่ออกเลยน่ะสิ
อันที่จริง เธอเลือกถูกแล้วจริงๆ
หลังจัดการเอกสารห้องเสร็จ เธอลูบหน้าอกทำใจ ก่อนยื่นบัตรประชาชนกับกับเครดิตการ์ดให้เพื่อนข้างๆ พูดอย่างหวาดหวั่นว่า:
“เธอช่วยฉันเอานี่ขึ้นไปส่งแขกท่านนั้นนะ เขาดูน่ากลัวมากเลย ฉันแทบหัวใจวายตาย”
เพื่อนคนนั้นรับมาดูก่อนเบิกตาโพลง “โห้…โห้หลีเฉิน?”
“ทำไมหรอ? มีปัญหาอะไรหรอ?” พนักงานคนนั้นถามอย่างไม่เข้าใจ
เพื่อนคนนั้นแทบสำลักน้ำลาย ถามอย่างสงสัยว่า:
“โห้หลีเฉินเลยนะ! ประธานใหญ่เครือบริษัทบ้านโห้ เป็นชายหนุ่มขวัญใจสาวๆทั่วประเทศ ขนาดโรงแรมของเรา ยังมีหุ้นบ้านโห้เลยนะ! พระเจ้า เธอได้เจอคนแบบนี้ มิน่าออร่าแรงสิ? ไม่ได้ ฉันส่งขึ้นไปเอง ถึงฉันจะตกใจตาย ฉันก็ต้องไปเห็นหน้าเทพบุตรของฉัน”
พูดจบ เธอคว้ากระเป๋าหยิบตลับแป้งออกมาตบ แถมทาลิปสติกอย่างระมัดระวัง ส่องกระจกจนแน่ใจว่าไม่มีปัญหา และจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย เดินนวดนาดไปทางลิฟท์
พนักงานยืนตะลึงอยู่ที่เดิม สีหน้าตะลึง
โห้หลีเฉิน…เป็นโห้หลีเฉินจริงๆ ไม่น่าเชื่อเลย โชคดี เธอไม่ได้ท้าทายเขา ไม่งั้นคงไม่จบง่ายๆแค่โดนไล่ออกแน่?
ชั้นบน
โห้หลีเฉินยืนมองนาฬิกาอย่างไม่สบอารมณ์ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าสิบนาทีมันนานมาก
ตั้งแต่รู้ว่าห้องนี้เป็นของนายฉู เขาก็อยากเข้าไปสั่งสอนให้เย้นหว่านรู้ซะบ้างว่า อะไรควรทำ อะไรไม่ควรทำ
แต่การผลุนผลันเข้าไปดูเธออาบน้ำไม่ใช่สไตส์ของเขา
เขายืนนิ่งมองเวลา หน้าเย็นกว่าอากาศข้างนอกซะอีก
“คุณโห้” ทันใดนั้นก็มีเสียงเย้ายวนอ่อนหวานขึ้น ผู้หญิงคนหนึ่งเดินนวยนาดเข้ามา ดวงหน้าเผยรอยยิ้มชวนให้หลง ค่อยๆเดินเข้ามาหาเขา
น้ำหอมอ่อนๆกระจายในอากาศตามการเข้าใกล้ของเธอ
ถ้าเป็นผู้ชายอื่นเห็นผู้หญิงเย้ายวนแบบนี้ คงยิ้มตีปีกไปนานแล้ว แต่โห้หลีเฉินมีแต่รังเกียจ
ตอนเธอเดินเข้ามา เขายกมือหยิบบัตรประจำวันคืนจากมือเธอ สายตาสูงส่งนั่นไม่มองเธอแม้แต่หางตา:
“ไป”
คำเดียว เย็นเยียบอันตรายมาก
เขาไม่เคยไว้หน้าผู้หญิงที่ไหนยกเว้นเย้นหว่านคนเดียว
โดยเฉพาะผู้หญิงที่มาด้วยใจไม่บริสุทธิ์ คิดยั่วยวนเขา
เธอตกใจหน้าซีดเผือด อยากพูดอะไรอีก แต่เห็นโห้หลีเฉินมองนาฬิกาข้อมือ และผลักประตูเปิดเข้าไปเลย
“ปึ้ง!” ดังขึ้น ประตูปิดลง
อากาศดูจะหนาวเป็นพิเศษ
เธอตกใจและผิดหวัง ได้แต่จากไปอย่างหงอยๆ
ภายในห้อง
เย้นหว่านยังเช็ดตัวอยู่ ก็ได้ยินเสียงเปิด-ปิดประตู
ผู้ชายคนนี้จะตรงเวลาอะไรนักหนา?
เธอลุกรี้ลุกลนจนยังเช็ดตัวไม่แห้งดี ก็รีบคว้าชุดคลุมอาบน้ำมาใส่และผูกเชือกผูกเอวอย่างรวดเร็ว
ที่จริงเย้นหว่านไม่อยากใส่ชุดคลุมอาบน้ำต่อหน้าผู้ชาย แต่เธอเข้ามาอย่างรีบร้อน ไม่ได้หยิบเสื้อผ้ามาด้วย แถมเสื้อผ้าส่วนใหญ่ก็โดนทิ้งหมดแล้ว
ทำอะไรไม่ได้ เลยได้แต่แต่งแบบนี้ออกไป
โห้หลีเฉินยืนอยู่หน้าประตูห้องอาบน้ำ พอเห็นเย้นหว่าน สีหน้าทะมึนของเขา ก้าวเท้าเข้ามายึดพื้นที่กำแพงด้านขวามือของเธอ และสกัดกั้นทางออกของเธอ
เขาไวมาก จนเธอตั้งรับไม่ทัน
เย้นหว่านไม่เข้าใจว่าเขาเป็นอะไรขึ้นมาอีก แต่สีหน้าเขาบอกชัดว่ากำลังโกรธ
และดูท่าจะหนักกว่าตอนอยู่ข้างล่างเมื่อกี้
“โห้ คุณโห้ ทำไมหรอ?” เธอถามอย่างหวั่นๆ
โห้หลีเฉินมองผู้หญิงตรงหน้าที่สีหน้าตื่นเต้นปนหวาดกลัว ขนตาแพหนายาวเหมือนปีกผีเสื้อกระพือบิน
