แม่ครัวยอดเซียน – ตอนที่ 147 ผู้ชายหลายใจ

“พี่เหวินเซวียน ลูกศิษย์อกตัญญูจากสกุลข้าทำชั่ว ข้าพาตัวมันมาแล้ว ท่านจัดการตามสมควรเลย ” หลินต้าหมิงอ่อนน้อม
“อ้าว พี่ต้าหมิง มิกล้าๆ ใครใช้ให้จิ่งหลิงของข้าไม่อาจมีลูกชาย แต่ดันคลอดออกมาได้แค่ลูกสาวเท่านั้น ไม่ต้องเป็นห่วง บ้านสกุลหลงของข้าสามารถเลี้ยงพวกเขาสองแม่ลูกได้อยู่แล้ว” หลงเหวินเซวียนไม่แม้แต่เหลือบแลหลินต้าหมิง
“พี่เหวินเซวียน เข้าใจผิดแล้วๆ หลินอวี่เลอะเลือน ตอนนี้เขาได้สติแล้ว” หลินต้าหมิงพูดอย่างกระอักกระอ่วนใจ
“อ้อหรือ? นี่ใครกัน บ้านสกุลหลงเรา เป็นสถานที่ที่ใครอยากจะมาก็มาได้หรือ เด็กๆ พาตัวคนผู้นี้ออกไป แล้วก็ทำความสะอาดพื้นด้วย”
ท่าทีของหลงเหวินเซวียนทำให้หลินต้าหมิงรู้ว่าโอกาสคืนดีนั้นมีน้อยมาก หลินอวี่ไม่กล้าแม้แต่จะถอนหายใจ ทำได้เพียงแค่มองเสี่ยวเสี่ยวในอ้อมกอดหลิวหลีที่ดูเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน นี่คือลูกสาวของเขาจริงๆ หรือหลินอวี่ไม่ได้พูดอะไรในขณะที่ซุนเหยียนเหยียนถูกพาตัวออกไป ทว่าหลิวหลีกลับหญิงนางนั้นด้วยแววตาแฝงความนัย ช่างน่าสนใจ
หลินต้าหมิงสีหน้าบึ้งตึง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ 5 สกุลมีความสัมพันธ์ที่วุ่นวาย ตอนนี้เพราะหลิวหลี ทำให้บ้านสกุลหลงค่อนข้างมีอำนาจ เด็กอกตัญญูคนนี้กล้าทำเรื่องเช่นนี้ออกมา เท่ากับผลักสกุลหลินเข้าสู่กองไฟชัดๆ
“พอได้แล้ว พี่ต้าหมิง จิ่งหลิงไปพักผ่อนแล้ว เสี่ยวเสี่ยวก็ได้เข้ามาอยู่ในรายชื่อสกุลแล้ว ท่านวางใจเถอะ” หลงเหวินเซวียนแพร่งพรายบอกด้วยท่าทีราวกับไม่ได้ตั้งใจ
“อะไรนะ” หลินต้าหมิงแทบจะล้มทั้งยืน
“เจ้าได้ยินถูกแล้ว เสี่ยวเสี่ยวได้เข้ามาอยู่ในรายชื่อสกุลข้าแล้ว ตอนนี้คือหลงเสี่ยวเสี่ยว แล้วข้ามีเรื่องต้องคิดบัญชีกับสกุลหลิน หลินอวี่ ข้ามอบไข่มุกล้ำค่าของข้าให้เจ้าดูแล แต่เจ้าดูแลเช่นนี้หรือ” หลงเหวินเซวียนพูดด้วยสีหน้าบึ้งตึง
“ข้าก็อยากจะรู้เช่นกัน ลูกสาวของข้าหลงเหวินชิงแต่งเข้าสกุลหลิน นางทำอะไรผิดกันแน่ เจ้าจึงทำกับนางเช่นนี้” หลงเหวินชิงรอจนเปิดศาลบรรพชน นางถึงได้รู้ว่าลูกสาวตนเองต้องเจอกับอะไรบ้าง หนำซ้ำยังโดนวางยา หลานสาวต้องแกล้งพิการเพื่อปกป้องมารดา พอฟังจบเขาอยากจะถล่มสกุลหลินเสียจริง
“ท่านพ่อตา” หลินอวี่รู้สึกกลัวพ่อตาท่านนี้เล็กน้อย
“ไม่ต้องมาเรียกข้าว่าพ่อตา ลูกสาวของข้าหย่ากับเจ้าแล้ว” หลงเหวินชิงไม่ไว้หน้าอีกฝ่ายแม้แต่น้อย
“ท่านตา” เสี่ยวเสี่ยวพูดเสียงอ่อน เสี่ยวเสี่ยวขอบคุณท่านตา ถึงแม้ตอนที่นางแกล้งทำเช่นนั้น แต่ท่านตาก็รักนางจริงๆ
“เสี่ยวเสี่ยว” หลงเหวินชิงรับหลานสาวของตัวเองจากอ้อมแขนของหลิวหลี เป็นเด็กที่น่ารักเช่นนี้ แต่กลับถูกทำร้ายจนไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากพูด
“เสี่ยวเสี่ยวพูดได้” หลินต้าหมิงอึ้งไปน้อยๆ เสี่ยวเสี่ยวพูดไม่ได้ไม่ใช่หรือ หลินอวี่เป็นพ่อภาษาอะไร
“ช่างมันเถอะ ต้าหมิง ข้าจะไม่ว่าอะไรเจ้า หลินอวี่ บอกมา พิษเรื้อรังบนตัวจิ่งหลิงมาได้จากไหน” หลงเหวินชิงเอ่ยเสียงกร้าว จนทำให้สีหน้าหลินอวี่ซีดเผือด เหงื่อเย็นๆผุดขึ้น เขารู้ได้อย่างไรกัน
“ผู้อาวุโสหลง ท่านพูดไร้สาระอะไร จิ่งหลิงโดนพิษหรือ ทำไมข้าไม่รู้เรื่อง” ให้ตายอย่างไรหลินอวี่ก็ไม่ยอมรับ
“อ้าว เจ้าจะบอกว่าข้าหลงหลิวหลีพูดโกหกหรือ ก็จริง ข้าเป็นเพียงแค่นักปรุงยาเท่านั้น” หลิวหลีพูดแทรก
“อะไรนะ จิ่งหลิงโดนพิษหรือ หลินอวี่พูด มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” หลินต้าหมิงเริ่มเห็นท่าไม่ดี
“ท่านลุงใหญ่ ข้าไม่รู้เรื่องจริงๆ” ให้ตายอย่างไรหลิวอวี่ก็ไม่ยอมรับ
“ผู้นำสกุลหลิน หลิวหลีขออะไรบางอย่างได้หรือไม่” หลิวหลีคำนับหลินต้าหมิงแล้วกล่าว
“หลิวหลีเจ้าพูดมาเถอะ”
“ข้าจะเป็นแม่สื่อให้กับท่าน… หลินอวี่ใช่ไหม กับผู้หญิงด้านนอกที่ไม่ทราบนามได้หรือไม่”
“หลิวหลี” เสียงคัดค้านดังขึ้น โดยเสียงของหลงเหวินชิงที่อุ้มเสี่ยวเสี่ยวอยู่นั้นเสียงดังที่สุด
“ท่านตาชิงอย่าเพิ่งใจร้อน ฟังข้าให้จบก่อน” หลิวหลีส่งสายตาปลอบโยนหลงเหวินชิง เสี่ยวเสี่ยวเม้มปาก พี่สาวร้ายจริงๆ
“พวกเขาทั้งสองคนเป็นคู่สร้างคู่สมเลยนะ” หลิวหลีเน้นคำว่าคู่สร้างคู่สมหนักๆ
“หลิวหลี หรือว่าพวกเขาเหมาะสมกันมากจริงหรือ?” หลินต้าหมิงพูดด้วยท่าทีประหลาด ไม่เคยได้ยินว่าหลิวหลีเป็นแม่สื่อได้ด้วย ทำไมรู้สึกสังหรณ์ไม่ค่อยดีเลยนะ
“เหมาะสมกันมาก คนหนึ่งไม่ยอมเลี้ยงดูสายเลือดในอุทร อีกคนในอนาคตไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ คู่สร้างคู่สมจริงๆ”
พอฟังจบ หลินอวี่ก็หัวเสีย
“เหลวไหล เหยียนเหยียนตั้งครรภ์แล้ว เจ้าพูดเหลวไหล” หลินอวี่ราวคนบ้า
“ดูสิดู นี่ยังไม่ทันได้หย่ากับท่านน้าจิ่งหลิงก็มีบ้านเล็กบ้านน้อยเสียแล้ว เหอะๆ ผู้ชายหลายใจจริงๆ อีกอย่างเจ้าหมายถึงผู้หญิงข้างนอกคนนั้นน่ะหรือ เด็กในท้องเจริญเติบโตได้ไม่สมบูรณ์ด้วยซ้ำ สุขภาพไม่ดี คลอดเขาออกมาไม่ได้หรอก อีกอย่าง พวกเจ้าทั้งสองคนกินยามากเกินไปจนอวัยวะในร่างกายพังหมดแล้ว จะไปบำเพ็ญเพียรต่อตอนนี้ยังถือเป็นเรื่องเพ้อฝันเลย” หลิวหลีมองทั้งสองด้วยสายตาเย็นชาราวมองผู้ป่วยระยะสุดท้าย เสียงของหลิวหลีดังพอที่จะทำให้ซุนเหยียนเหยียนที่อยู่ข้างนอกได้ยินเช่นกัน
“ไม่ไม่ไม่ เป็นไปได้อย่างไรกัน” หลิวอวี่สภาพราวกับคนไร้สติ เดี๋ยวร้องไห้เดี๋ยวหัวเราะ
“หลิวหลี ความหมายของเจ้าคือ หลินอวี่พิการแล้วหรือ” หลินต้าหมิงถามอย่างเหลือเชื่อ
“หากเจ้าพูดมาแบบนั้นล่ะก็ มันก็ใช่ ฉะนั้นท่านน้าจิ่งหลิงของข้าหย่ากับเขาถือเป็นเรื่องดี วางใจเถอะ บ้านสกุลหลงกับบ้านสกุลหลินยังมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน กรรมดีกรรมชั่วอย่างไรย่อมสนองคุณ หลินอวี่เห็นแก่ที่เจ้าทำให้พวกเรามีความสุข ข้าจะบอกข่าวดีให้เจ้าอย่างหนึ่ง เสี่ยวเสี่ยวเป็นผู้ที่ถูกเลือกในอนาคต น่าเสียดาย เกียรติยศชื่อเสียงที่จะได้มาในอนาคต คงต้องตกเป็นของบ้านสกุลหลงแล้ว” หลิวหลีโจมตีต่ออย่างไม่เกรงใจ เขากล้ารังแกคนบ้านสกุลหลงเชียว
คำพูดนี้ไม่ใช่แค่เฉพาะหลินอวี่ที่รู้สึก หลินต้าหมิงเองก็เช่นกัน ผู้ถูกเลือกดำรงอยู่อย่างไร ทุกคนต่างรู้ดี หลิวหลีไม่ได้พูดมั่วแน่นอน ถ้าอย่างนั้นหากเรื่องนี้เป็นจริง หลินต้าหมิงลนลาน ครั้งนี้บ้านสกุลหลินของเขาเสียหายมากจริงๆ
“ต้าหมิง เจ้ากลับไปจัดการเรื่องภายในบ้านเจ้าเถอะ ส่งแขก” นังหนูนี่ร้ายจริงๆ แต่ร้ายแบบที่เขาชอบ หลงเหวินชิงเองก็พอใจกับผลลัพธ์เช่นนี้เช่นเดียวกัน อย่างไรเสียเรื่องพิษบนตัวลูกสาวของเขา มีหลิวหลีอยู่ก็คงไม่ใช่ปัญหา รากฐานที่มีก็คงไม่ถูกทำลาย ที่สำคัญคือหลานสาวของเขาเป็นถึงร่างดวงจิตสวรรค์เชียว
“นังหนู เพราะเหตุใดเจ้าถึงได้แน่ใจขนาดนั้น” หลงเหวินเซวียนอดถามไม่ได้
“ความชำนาญก่อให้เกิดการพลิกแพลง” หลิวหลีนึกถึงช่วงเวลาที่ตนต้องนั่งท่องพืชศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมด ถึงจะน่าเบื่อแต่พื้นฐานที่แน่นถือเป็นเรื่องสำคัญ
“นังหนู เรื่องน้าจิ่งหลิงต้องรบกวนเจ้าด้วย” หลงเหวินชิงพูดกับหลิวหลีอย่างจริงใจ แต่ก่อนเขามองแต่ผลประโยชน์จากนาง ตอนนี้เห็นหลิวหลีเป็นคนในครอบครัวแล้วจริงหรือ?
“ท่านตาเจ็ดไม่ต้องเป็นห่วง พิษของน้าจิ่งหลิงไม่ใช่ปัญหา แต่ขอข้าเป็นคนดูแลเสียวเสี่ยสักพักได้หรือไม่ เดี๋ยวจะทำให้พวกท่านต้องประหลาดใจ” หลิวหลีมองเสี่ยวเสี่ยวพลางเกี่ยวก้อยแล้วกล่าว
“ได้แน่นอน” หลงเหวินชิงส่งเสี่ยวเสี่ยวให้กับหลิวหลี การที่เสี่ยวเสี่ยวได้อยู่กับหลิวหลี ไม่มีอะไรที่ดีไปกว่านี้แล้ว
“พี่สาว พี่ยังมีของดีจะให้ข้าอีกหรือ” เสี่ยวเสี่ยวเอียงคอพลางกล่าว
“ใช่สิ ให้เจ้าเท่านั้น มีชิ้นเดียวเท่านั้น” หลิวหลีแตะจมูกเสี่ยวเสี่ยวเบาๆ แล้วพูดขึ้น
“มีแต่ข้าเท่านั้นที่มี” เสี่ยวเสี่ยวดีใจ ความอยากครอบครองสิ่งที่ตนเองจะได้มีเพียงคนเดียวเช่นนี้ของเด็กๆค่อนข้างสูง แน่นอนว่านางย่อมต้องชอบของพิเศษที่นางมีแค่ชิ้นเดียว
“ใช่แล้ว ข้าตัดสินใจแล้วว่าช่วงเวลานี้ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวเสี่ยว จนกว่าการจัดอันดับผู้ถูกเลือกจะเริ่มต้นขึ้น” หลิวหลีตั้งปณิธาณ
“ดีจังเจ้าค่ะ” เสี่ยวเสี่ยวพออกพอใจอย่างมาก นางชอบพี่สาวคนนี้
“ท่านตา ข้าจะพาเสี่ยวเสี่ยวออกไปด้วยสักพัก ท่านกับท่านตาเจ็ดไม่ต้องเป็นห่วงนาง ข้าไม่ทำอะไรเหลวไหลแน่” หลิวหลีรับประกัน ถึงแม้คำรับประกันของนางจะดูไม่ค่อยน่าเชื่อถือเท่าไหร่ก็ตาม
“หากว่าเวิ่นเทียนมาหาเจ้าจะทำอย่างไร” หลงเหวินเซวียนหยอกล้อ
“ไม่ทำอย่างไรเจ้าค่ะ หากเป็นความสัมพันธ์ที่ยืนยาว จะมาสนใจอะไรแค่ตอนนี้” นานๆทีหลิวหลีจะอ้างบทกลอน นางค่อนข้างชอบคำพูดนี้มากทีเดียว
“พูดได้ดี นังหนูเข้าใจโลกจริงๆ” หลงเหวินเซวียนตบขา ลูกสาวเขากับลูกเขยอยู่ด้วยกันหวานกันทุกวัน จนบางครั้งเขาเกือบทนไม่ได้
“เพราะฉะนั้น ข้าเลยเชื่อมั่นในความสัมพันธ์ของพวกเรา ข้าขอพาตัวเสี่ยวเสี่ยวไปก่อน” หลิวหลีพูดจบก็พาเสี่ยวเสี่ยวเดินลิ่วหายไป
“นังหนูนี่ เป็นผู้บำเพ็ญระดับสูงแล้วแต่ก็ยังบ้าระห่ำอยู่” ถึงแม้น้ำเสียงของหลงเหวินเซวียนจะเจือตำหนิ แต่สีหน้าเขานั้นฉายแววพอใจอย่างมาก หลานสาวเขาช่างเป็นหน้าเป็นตาจริงๆ
“พี่สามโชคดีจริงๆ” หลงเหวินชิงกล่าว
“อาชิง ความโชคดีของเจ้าก็กำลังจะมาในไม่ช้า” หลงเหวินเซวียนตบไหล่น้องชายเบาๆ แล้วกล่าว
“ขอรับ” หลงเหวินชิงเห็นด้วย
“ไม่รู้ว่านังหนูหลิวหลีจะพาเสี่ยวเสี่ยวไปไหน” หลงเหวินชิงสงสัย
“ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ไม่เป็นอันตรายต่อเสี่ยวเสี่ยวอย่างแน่นอน” หลงเหวินเซวียนกล่าว นังหนูหลิวหลียามชอบใครแล้ว แทบจะมอบดวงใจให้ เสี่ยวเสี่ยวจะต้องได้อะไรกลับมาไม่น้อยแน่
“มันก็จริง”
“ท่านพี่ ที่นี่คือที่ไหน” เสี่ยวเสี่ยวมองสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยแล้วถามขึ้น
“สวนของพี่เอง” หลิวหลีกล่าวอย่างลึกลับ
“สวนลับของท่านพี่ ที่มีแต่ข้าที่รู้หรือ?” เสี่ยวเสี่ยวมองหลิวหลีด้วยแววตาเปี่ยมความหวัง
“ไม่ใช่สิ คู่หมั้นของพี่สาวเองก็รู้ เสี่ยวเสี่ยวเป็นคนที่สองที่รู้” หลิวหลีพูดพลางส่ายหน้า
“ก็ได้เจ้าค่ะ ที่สองก็ที่สอง” เสี่ยวเสี่ยวเบะปาก
“เด็กดื้อ เสี่ยวเสี่ยว เจ้ากลัวเจ็บหรือไม่”
“ไม่กลัว ข้ารู้ว่าพี่สาวหวังดีกับข้า เพราะฉะนั้นข้าไม่กลัว” เสี่ยวเสี่ยวเองก็ไม่ดื้อ นางกล่าวพลางมองตาหลิวหลีอย่างจริงจัง
“ดีมาก พี่จะช่วยเจ้าชำระล้างเส้นลมปราณทั้งร่าง อาจจะเจ็บนิดหน่อย แต่เจ้าต้องอดทน หลังจากผ่านไปได้ เจ้าก็จะเกิดความเปลี่ยนแปลงราวเกิดใหม่”
“ถ้าอย่างนั้นข้าสามารถบำเพ็ญเพียรได้หรือไม่” เสี่ยวเสี่ยวพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“ได้สิ จะสามารถบำเพ็ญเพียรได้เร็วมาก” หลิวหลีพยักหน้า
“เจ้าค่ะ ข้าจะเชื่อฟังท่าน”
…………………………………………….