S.P.Pบทที่56:ฝ่ามือยูไล!
โรแกนได้ลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ และดวงตาของเขาก็ได้เปล่งประกายขึ้นมา หนึ่งชั่วโมงผ่านมาแล้วและเวลาในการครอบครองกำลังจะสิ้นสุดลง ในช่วงเวลาสั้นๆนี้ด้วยทักษะของพ่อมดศิลปะการต่อสู้เขาก็สามารถฝึกฝนฝ่ามือยูไลได้อย่างสมบูรณ์แบบแล้ว
ด้านหน้าของรูทดราก้อนมีเรือเล็กและเสียงดังสองลำล้อมอยู่รอบๆรูทดราก้อน เรือเล็กสองลำนี้เป็นเรือของโจรสลัดที่จะมาปล้นโรแกน
ในท้องทะเลอันกว้างใหญ่นั้นมีโจรสลัดที่คอยปล้นเกาะและเรือสินค้าอยู่มากมาย เรือลำเล็กเหล่านี้นั้นมีโจรสลัดแค่ 20 หรือ 30 คนเท่านั้น กลุ่มของพวกเขามีขนาดที่เล็กแต่คงต่อสู้ในท้องทะเลมานานและได้สะสมเงินมาเป็นจำนวนมากแล้วเป็นแน่
เหล่าโจรสลัดดังกล่าวนั้นมักจะปรากฏในทะเลเพียงชั่วครู่หนึ่งแล้วพวกเขาก็หายไป พวกเขานั้นไม่ได้คิดที่จะเป็นโจรสลัดไปตลอดพวกเขาเพียงต้องการสะสมความมั่งคั่งเท่านั้น
เพียงไม่กี่ก้าวโรแกนก็ได้เห็นพวกโจรสลัดที่ถืออาวุธอยู่ตรงทางข้างหน้าของเขาแล้ว หนึ่งในนั้นมีใบหน้าที่มืดมนและเขากำลังส่ายดาบในมือเขาไปมาเขาต้องการกดดันโรแกน
“เอาสมบัติทั้งหมดที่พวกแกมีมาให้เราซะ,พวกแกมีกันแค่สองคนดังนั้นเราจะปล่อยพวกแกไป!”
ชายวัยกลางคนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นกัปตันเขาได้พูดออกมาพร้อมกับบุหรี่ที่อยู่ในปากเขาเขาได้หัวเราะและพูดไปด้วย เขาดูไม่มีความอันตรายใดๆเลย
“คุณต้องการสมบัติของเรา!”
รอยยิ้มได้ปรากฏบนปากของโรแกน
“ถ้าแกละทิ้งสมบัติของแกไว้,เราจะไว้ชีวิตแก!”
กัปตันได้ผงกหัวของเขา
“ กัปตันคุณจะมัวเสียเวลาพูดกับพวกมันไปทำไม? ให้ฉันไปฆ่าพวกมันเลยไหม!”
เจสันได้เกาหัวแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย
ด้วยคำพูดเหล่านี้นั้นในทำให้พวกโจรสลัดโกรธมากและทุกคนก็ได้จ้องมองไปปที่เจสันด้วยตาแดงก่ำ
“ ไม่ต้องรีบ,ครั้งนี้เดียวฉันจัดการเอง!”
โรแกนได้ดึงเจสันและหยุดเขาเอาไว้
เขาจะปล่อยเจสันไปได้ยังไงกัน?คราวนี้เขาต้องการลองของเล่นใหม่ของเขาซะหน่อย
ครบหนึ่งชั่วโมง,เวลาในการครอบครองเกือบจะสิ้นสุดลงแล้วมันเหลืออยู่ประมาณสิบวินาที เขาแค่ต้องการทดสอบว่าแนวคิดก่อนหน้านี้ของเขาถูกต้องหรือไม่เท่านั้น
“ แกดูเป็นห่วงเพื่อนตัวน้อยของแกดีนี่,น่าสนุกจริงๆ!”
กัปตันได้สูดลมหายใจเข้าและได้จับบุหรี่ด้วยนิ้วของเขาแล้วชี้ไปที่เจสัน
เจสันมองไปที่กัปตันคนนั้นและโรแกนก็ได้หัวเราะออกมา
ภายใต้คำสั่งของกัปตันเหล่าลูกเรือนั้นต่างพยายามระงับความโกรธของพวกเขาเอาไว้ พวกเขากำลังรอให้โรแกนพูดอยู่หากพวกเขาสามารถจบการต่อสู้นี้ได้โดยไม่ต้องใช้อาวุธพวกเขาจะมีความสุขมาก ท้ายที่สุดแล้วเรือของพวกเขานั้นมีขนาดเล็กและไม่สามารถต้านทานความเสียหายจากการต่อสู้ที่รุนแรงได้
ในพริบตาเวลาก็ได้ไหลผ่านไปอย่างช้าๆ
ทันใดนั้นดวงตาของโรแกนได้ก็สว่างขึ้นมาและเขาก็ได้ฉีกยิ้มกว้างออกมา
“สมบรูณ์แบบ!การคาดการณ์ของฉันไม่ผิด!”
ด้วยการครอบครองวิญญาณของสตีเฟ่น โจว และด้วยทักษะศิลปะการต่อสู้ที่เขาได้แลกเปลี่ยนไปแล้วนั้นเขาสามารถควบคุมฝ่ามือยูไลได้อย่างสมบูรณ์แบบ
รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาได้กว้างขึ้นเรื่อยๆ โรแกนดูเหมือนจะค้นพบหนทางที่จะกำหนดโชคชะตาของเขาได้แล้ว
“ฝ่ามือยูไลในหน้าต่างแลกเปลี่ยนนั้นมีราคาถึง 100,000!”
“ใช่แล้วฉันได้รับทักษะที่มีมูลค่า100,000 เหรียญมาแล้ว!”
ที่เขาทำมาทั้งหมดก็เพื่อฝ่ามือยูไลแม้ว่าวิญญาณของโจวจะหายไปแล้ว แต่โรแกนก็ยังสามารถทำความเข้าใจกับทักษะของเขาได้อย่างชัดเจนและความทรงจำส่วนหนึ่งของเขาก็ยังคงอยู่ในจิตใจของโรแกน
มันเหมือนกับการได้เรียนรู้ในสิ่งที่ไม่คุ้นเคย
อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขา ตราบใดที่เขายังคงฝึกฝนอยู่เมื่อเวลาผ่านไปเขาจะสามารถทำความคุ้นเคยกับมันได้อย่างรวดเร็ว
“เฮ้,หนุ่มน้อยฉันให้แกคิดมานานแล้ว,แกคิดได้รึยัง?”
กัปตันได้พ่นควันบุหรี่ของเขาออกมาและดูเหมือนว่าเขาจะร้อนใจนิดหน่อย
“โอเค,ฉันคิดได้แล้ว!”
โรแกนได้พยักหน้าและยิ้มออกมา
“ฉันไม่รู้นะว่าคุณเคยได้ยินเกี่ยวกับฝ่ามือที่ตกลงมาจากท้องฟ้าไหม!”
“อะไรนะ?”
กัปตันรู้สึกกังวลเล็กน้อย
เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่โรแกนเพิ่งพูดออกมา แต่ในวินาทีต่อมาเขาก็ต้องอ้าปากค้าง
โรแกนได้ยืนอยู่บนหัวเรือแล้วเขาก็ได้งอเข่าลงเล็กน้อย ในวินาทีต่อมาเขาก็ได้กระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้าเหมือนนกที่กำลังบินอยู่
โรแกนในตอนนี้นั้นรู้สึกดีมากๆ ในตอนที่เขากระโดดนั้นทันทีที่เท้าของเขาขยับนั้นเขารู้สึกว่าร่างกายของเขาเบาลง
เขาแน่ใจว่าเขาไม่เคยเรียนรู้ทักษะการเคลื่อนไหวแบบนี้มาก่อน แต่ในเวลานี้กระดูกและกล้ามเนื้อของเขาดูเหมือนจะขยายตัวขึ้นและเบาลงเป็นอย่างมาก
ในเวลาเดียวกันเขารู้สึกถึงพลังอันทรงพลังในการเคลื่อนไหวของเขาซึ่งโดยรวมแล้วนั้นมันเป็นการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วเป็นอย่างมา
“ นี่คือความแข็งแกร่งของพ่อมดศิลปะการต่อสู้อันแข็งแกร่งของเลนและเต๋า!”
ในดวงตาของเขามีสัญญาณของการตรัสรู้และมือของโรแกนก็ได้ยื่นออกไป
ครั้งแรกมือของเขานั้นได้หยุดอยู่ที่หน้าอกของเขาแล้วมันก็ได้เคลื่อนไหวต่อพร้อมด้วยสีหน้าเคร่งขรึมในขณะที่เขากำลังโกรธ
ในขณะนี้ด้วยพลังที่ก้าวกระโดดของเขาเขาได้กระโดดมากว่า 100 เมตรในอากาศและนี้ก็นับว่าเป็นจุดสูงสุดของเขาในตอนนี้
วินาทีต่อมาเขาได้ผลักฝ่ามือของเขาออกไปข้างหน้าอย่างช้าๆ
มือขวาของเขาได้ชี้ไปที่เรือทั้งสองลำ
เขาค่อยๆร่อนไปที่เรือด้วยความเร็วที่เร็วขึ้นและเร็วขึ้นไปอีก เขาได้สร้างแรงลมที่มองไม่เห็นขึ้นมาในขณะที่เขานั้นกำลังจะตกลงมานั้นเขาก็กดมันลงไปในท้องทะเลทันที
“วูม!วูม!วูม!”
เรือทั้งสองลำนั้นเริ่มสั่นไหวอย่างรุนแรง ในตอนนี้ได้มีแรงผลักที่มองไม่เห็นได้ซัดเข้ามาและพวกโจรสลัดก็ทำได้แค่ตื่นตระหนก
“กัปตัน! ลมแรงเกินไป!”
“ เป็นแรงผลักที่รุนแรงมาก!”
“ มันเป็นเพราะไอเด็กนั้น,ฉันเห็นเขาบินเขามาแล้วเขาก็ทิ้งตัวลงมา!”
“โอ้พระเจ้า! เขาทำอะไรกันแน่?เขาสามารถบินได้สูงมากมันเป็นความสามารถของปีศาจงั้นหรอ?”
พวกโจรสลัดตื่นตระหนกมากและพวกเขาก็ได้ตะโกนเสียงดังออกมา
กัปตันนั้นหน้าซีดในทันทีและตะโกนออกมาว่า“ ตั้งสติ!”
“ นิ่งแล้วอย่าขยับ! ฉันต้องการเห็นว่าไอเด็กนี้มันทำอะไรกันแน่!”
คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและพวกโจรสลัดก็ได้สงบลงในทันทีและพวกเขาทุกคนต่างก็มองขึ้นไปบนฟ้า
ที่รูทดราก้อน,เจสันมองที่โรแกนและดวงตาของเขาก็ได้สั่นไหว เขาได้ขยับเรือไปอย่างเงียบๆไป หลายเมตร
เขารู้สึกหดหู่ใจที่เห็นว่ากัปตันของเขาที่กำลังบินขึ้นไปบนฟ้านั้นต้องไม่ทำเรื่องที่ดีแน่
ในตอนนี้โรแกนนั้นอยู่ห่างจากเรือโจรสลัดด้านล่างไม่ถึง 30 เมตร
ในระยะใกล้ขนาดนี้โจรสลัดเหล่านั้นต้องเผชิญหน้ากับแรงลมที่ทรงพลังกว่าเดิมแต่พวกเขาก็ไม่ได้วิ่งหนีไปมันทำโรแกนรู้สึกสับสนเล็กน้อย
“ พวกนายกล้าที่จะเผชิญหน้ากับฝ่ามือยูไล! ฉันชอบมันจริงๆ!”
ทันใดนั้นฝ่ามือของโรแกนก็ได้กระแทกและถูกผลักลงมา
“วูม!”
แรงผลักดันจากฝ่ามือยูไลทำให้หัวใจของเหล่าโจรสลัดนั้นรู้สึกตื่นตระหนกในทันที ทันใดนั้นเพียงครู่เดียวเหล่าโจรสลัดกว่า 2/3 ก็ได้ถูกบดขยี้ลงบนเรือด้วยแรงกดอันมหาศาล
“พัฟ”
เลือดได้ไหลทะลักออกมาจากปากของพวกเขาเป็นจำนวนมากและกระเด็นขึ้นไปบนอากาศ
แต่เลือดเหล่านั้นดูเหมือนว่าจะถูกกดทับด้วยแรงกดที่มองไม่เห็นอีกครั้งในทันที
ในเวลานี้ฝ่ามือที่น่ากลัวของโรแกนนั้นอยู่ห่างจากดาดฟ้าเรือเพียงแค่ 20 เมตร
“ขยี้!”
มือของเขาได้กดลงไปที่เรืออีกครั้ง
