“นี่เป็นเหตุการณ์ที่หายากในศตวรรษ”
“ปรมาจารย์ผู้มีตำแหน่งทุกคนถือกำเนิดขึ้น ศิลปะการต่อสู้ของฉันในฤดูร้อน ฉันจะเฉลิมฉลองให้โลกทั้งใบ”
“ตามปกติจะมีงานใหญ่สองงาน”
“การเลี้ยงฉลองตำแหน่งครั้งแรกมักจะจัดขึ้นในบ้านเกิดของตำแหน่งที่เพิ่งได้รับการเลื่อนตำแหน่ง ถือว่าเป็นงานเลี้ยงขอบคุณ”
“เกมที่สองเป็นทางการมากขึ้น โดยจัดขึ้นที่ยอดเขาหยานซาน ดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งศิลปะการต่อสู้ในฤดูร้อน”
“ไม่เพียงแต่พลังของโลกฆราวาสเท่านั้นที่จะมา แต่ชื่อของวิหารเทพยุทธ์ก็จะมารวมกันด้วย”
“ทุกคนที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของอำนาจจะอยู่ที่นั่นตลอดฤดูร้อน”
“เรียกอีกอย่างว่าพิธีรับตำแหน่ง!”
“นั่นคือความรุ่งโรจน์สูงสุดในโลกของศิลปะการต่อสู้ และการไล่ล่าของนักศิลปะการต่อสู้ทุกคนจนตาย”
“หลังจากงานเลี้ยงชื่อในวันนี้สิ้นสุดลง ในอีกไม่กี่เดือน ชายชราแห่งตระกูลหลู่ ลู่ซ่งเหลียง ก็จะไปที่หยานจิงเพื่อเข้าร่วมในพิธีมอบตำแหน่งให้กับเขาด้วย” “อย่างไรก็ตาม คุณลู่สมควรได้รับเกียรตินี้!” “อายุร้อยปี แต่เขายังคงไม่เปลี่ยนความตั้งใจเดิม” “เขาสมควรได้รับตำแหน่งสำหรับความพากเพียรและความทุ่มเทของเขา!” ข้างๆเขามีชายชราคนหนึ่งพูดช้าๆ ในคิ้วมีความกระหายและโหยหาอย่างไม่สิ้นสุด ขอบเขตตำแหน่งคือการแสวงหาสูงสุดของนักรบทุกคน
ความสามารถของ Lu Songliang ในการก้าวเข้าสู่อาณาจักรแห่งตำแหน่งในยามพลบค่ำของชีวิตของเขานั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นการแสดงให้เห็นถึงรางวัลแห่งสวรรค์ที่ดีที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย และเป็นแรงบันดาลใจที่ดีที่สุดสำหรับนักรบหลายพันคน
ท้ายที่สุด เป็นเรื่องยากสำหรับโลกที่จะผลิตสัตว์ประหลาดอย่างเย่ฟานมาหลายปี ดังนั้นคนส่วนใหญ่ในโลกจึงตกใจและไม่น่าเชื่อที่รู้ว่าเย่ฟานได้รับการตั้งชื่อตั้งแต่อายุยังน้อย
บางคนประหลาดใจกับเสน่ห์ของเย่ฟาน บางคนถอนหายใจด้วยโชคของเขา และบางคนถึงกับสงสัยในความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเย่ฟาน สรุปแล้ว สำหรับเย่ฟาน ดาวรุ่งพุ่งแรงที่จู่ๆ ก็โผล่ออกมา มีเพียงไม่กี่คนในโลกศิลปะการต่อสู้ที่เชื่อมั่นและยอมรับเขา
แต่ลู่ซ่งเหลียงแตกต่างออกไป เขาไม่ได้มีความสามารถมากเกินไป เขาได้บรรลุสถานะของปรมาจารย์แล้ว และมันก็ขึ้นอยู่กับความพยายามอย่างไม่ลดละและความอุตสาหะเหนือกว่าคนธรรมดา
เขาเป็นคนเดียวที่ก้าวเข้าสู่อาณาจักรของปรมาจารย์เมื่ออายุห้าสิบปี
จากสิ่งนี้จะเห็นได้ว่าชายชราของตระกูล Lu มีความพากเพียรและพากเพียรต่อนักศิลปะการต่อสู้แบบใด
คือชายชราผู้ยังคงทะเยอทะยานเป็นพันลี้
ตอนนี้เขาอายุได้ร้อยปีแล้ว เขาได้รับการตั้งชื่อใหม่
Lu Songliang ใช้การกระทำในทางปฏิบัติเพื่ออธิบายว่าความขยันหมั่นเพียรเพื่อชดเชยความอ่อนแอคืออะไร และรางวัลจากความขยันหมั่นเพียรของพระเจ้าคืออะไร?
ความพากเพียรและความมุ่งมั่นของ Lu Songliang นั้นสามารถพูดได้ว่าเป็นแรงบันดาลใจและสร้างแรงบันดาลใจให้กับผู้คนนับไม่ถ้วน
เขาสมควรได้รับตำแหน่ง! แม้แต่ราชานักสู้และลูกชายของเขาก็ไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ ทัศนคติของโลกที่มีต่อทัศนคติของ Lu Songliang และ Ye Fan นั้นตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง แต่คิดดูแล้วมันก็เป็นเรื่องปกติ นี่เป็นเหมือนเด็กอัจฉริยะที่เข้ามหาวิทยาลัย Tsinghua เมื่ออายุสิบหกปี และชายชราที่เข้ารับการศึกษาในมหาวิทยาลัย Tsinghua หลังจากเรียนหกสิบปี แม้ว่าอดีตจะมีศักยภาพมากกว่า แต่ก็เป็นที่ชัดเจนว่าคนหลังจะได้รับความเคารพและชื่นชมจากโลกมากขึ้น ท้ายที่สุดแล้ว อัจฉริยะก็อยู่ไกลและไม่มีตัวตน แต่โลกที่ขยันขันแข็งอยู่ใกล้แค่เอื้อม ขณะที่ฟังการแนะนำของชายชรา เหอ ยู่โหรว และคนอื่นๆ ต่างก็ตกใจ เสาหลักของประเทศ?
หนึ่งคนสามารถเท่ากับล้านคน? ให้ลอร์ดแห่งอาณาจักรฤดูร้อนไปร่วมกับเขา? โอ้พระเจ้า! ปรมาจารย์ที่มีฉายานี้แข็งแกร่งเพียงใด? “นี่… เป็นไปได้ไหม” “จริงๆ.” “เป็นผู้นำศิลปะการต่อสู้แบบโบราณ ถ้าคุณตาย คุณจะมีศัตรูหนึ่งตัวและหนึ่งร้อย” “ในที่สุดกำลังคนจะหมดลง คนเดียวจะไปถึงกองทหารล้านนายได้อย่างไร” Zhang Xinyu กลอกตา ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าผู้คนรอบตัวเธอบ้าไปแล้ว และพวกเขาก็ไร้สาระเกินไป
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 2875 สุภาพสตรีทั้งหลาย
บทที่ 2877 ตรงไปยังแท่นสูง
