อสูรยักษ์สี่ตัวมองสบตากันแวบหนึ่ง ฉับพลันนั้นพลันอ้าปากออกพร้อมกัน ใบมีดวายุสีดำสนิททะลักออกมาราวกับห่าฝน พุ่งไปหามนุษย์ยักษ์สีโลหิตอย่างมืดฟ้ามัวดิน
เห็นได้ชัดว่าใบมีดวายุสีดำเหล่านี้ไม่เหมือนกับใบมีดวายุธรรมดา ไม่เพียงยามพุ่งออกมาจะเลือนรางราวกับวิญญาณ พอสับไปที่ร่างของมนุษย์ยักษ์สีโลหิต แค่มีสีดำเปล่งแสงสว่างวาบ แล้วพลันหายไปพร้อมกันกับกายเนื้อโลหิตขนาดใหญ่
ส่วนตัวของอสูรทั้งสี่ก็เลือนราง ร่างกายอันใหญ่โตกระโจนออกมาตามใบมีดวายุ ขาหน้าโบกไปมาอีกครั้ง ชั่วขณะนั้นลำแสงเย็นเยียบสีดำก็สับลงมาเป็นสายๆ
มนุษย์ยักษ์สีโลหิตตะปบแขนทั้งสองไปด้านหน้าอย่างไร้ซึ่งความหวาดกลัว ไอสีโลหิตม้วนวนออกมา ในเวลาเดียวกันหนวดสีโลหิตที่แผ่นหลังที่กำลังตวัดไปมาก็กลายเป็นม่านโลหิตกรูมา
แม้ว่ามนุษย์ยักษ์สีโลหิตสองสามคนจะได้รับบาดเจ็บหนักในพริบตา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอสูรเฮยหนี แต่ชนะตรงที่ว่าร่างกายเป็นอมตะ ไม่ว่าร่างกายจะถูกฉีกทึ้งระดับไหน สายธารโลหิตด้านหลังก็ม้วนวน แล้วฟื้นฟูกลับมาดังเดิมทันที
แม้ว่าอสูรเฮยหนีสี่ตัวจะเป็นฝ่ายได้เปรียบ แต่ก็หวาดกลัวหนวดที่มนุษย์ปล่อยออกมาอยู่สองสามส่วน ทั้งสองฝ่ายต่างยืนกรานกันไปมาอยู่ตรงนั้น
“นายท่าน ข้าเองก็จะช่วยอีกแรง แม้ว่าอสูรเฮยหนีเหล่านี้จะรับมือยาก ผู้น้อยกลับรู้จุดอ่อนของพวกมัน” หยางลู่เห็นสถานการณ์เช่นนั้นก็เอ่ยกับหม่าเหลียงอย่างเคารพนอบน้อม
“ไม่ต้อง จิตวิญญาณโลหิตทั้งสี่ตัวเพิ่งจะหลอมขึ้นได้ไม่นาน ให้พวกมันต่อกรกับมนุษย์มากหน่อยก็ไม่เป็นอันใด กลับเป็นเจ้า ข้ามีอีกเรื่องให้ไปจัดการ” หม่าเหลียงมองไปยังการต่อสู้ที่อยู่ไกลออกไปแล้วเอ่ยอย่างราบเรียบ
“นายท่านเชิญรับสั่งมาได้เลยขอรับ!” หยางลู่ใจหายวาบพลางตอบกลับอย่างนอบน้อม
“เมื่อครู่ข้าได้ตรวจสอบแล้ว เขตอาคมนี้น่าจะมีตาอาคมอยู่สองจุด เจ้าไปทำลายหนึ่งในนั้นให้ข้า ขอแค่ตาอาคมถูกทำลาย ข้าก็ไม่จำเป็นต้องใช้พลังปราณครึ่งหนึ่งต้านทานกับเขตอาคมแล้ว และสำแดงอัสนีมาจับพวกมันทั้งหมด” หม่าเหลียงเอ่ยอย่างไม่ต้องขบคิด
“ขอรับ ผู้นี้จะไปจัดการเดี๋ยวนี้ แต่ไม่ทราบว่าตาอาคมอีกแห่งนายท่านจะจัดการอย่างไร” หยางลู่ค้อมตัวลงตอบรับ แต่ก็ลังเลเล็กน้อยพลางเอ่ยถาม
“หึ ขอแค่เจ้าทำสิ่งที่เจ้าต้องทำก็พอแล้ว ส่วนอีกแห่งไม่ต้องกังวล” หม่าเหลียงมีสีหน้าเคร่งขรึม พลางส่งเสียงหึขณะเอ่ย
“ขอรับ ผู้น้อยพูดมากไป หวังว่านายท่านจะไม่ถือสา ข้าจะไปทำลายตาอาคมจุดนั้นเดี๋ยวนี้” หยางลู่ใจเย็นเยียบ รีบก้มหน้าลงเอ่ย
“ช้าก่อน ข้ายังมีอีกสองสิ่งจะมอบให้เจ้า”
สิ้นเสียงหม่าเหลียงก็ยกมือขึ้นกวักไปกลางอากาศ ชั่วขณะรัศมีลำแสงที่ม้วนวนอยู่บนร่มยักษ์ที่ห่อหุ้มสายธารโลหิตพลันมีลำแสงสีเขียวพุ่งลงมา เปล่งแสงสว่างวาบแล้วกลายเป็นร่มคันเล็กจิ๋วขนาดสองสามชุ่น อีกมือหนึ่งใช้นิ้วชี้ไปที่หว่างคิ้ว ไข่มุกทรงกลมแวววาวเม็ดหนึ่งทะลักออกมา
“จากนั้น! ในไข่มุกจิตสัมผัสนี้มีตำแหน่งตาอาคมที่ข้าสัมผัสได้เมื่อครู่ พกมันไปด้วยจะทำให้เจ้ายืนยันตำแหน่งของมันได้ ข้ายังรู้สถานการณ์ทางฝั่งของเจ้าได้ตลอดเวลา นี่คือร่างแยกของร่มมรกตบริสุทธิ์ ทำให้เจ้าไม่ถูกพลังของเขตอาคมต้องห้าม ทว่ามันมีเวลาจำกัด เจ้าต้องรีบไปรีบกลับมาให้เร็วที่สุด” หม่าเหลียงโยนสองสิ่งออกมาแล้วออกคำสั่งด้วยเสียงเคร่งขรึม
“นายท่านวางใจ ผู้น้อยจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง” หยางลู่รับทั้งสองสิ่งมา แล้วเอ่ยด้วยเสียงเคร่งขรึม
จากนั้นก็โยนร่มคันเล็กไปตรงหน้า กลายเป็นม่านลำแสงสีเขียวห่อหุ้มเรือนร่างเอาไว้ แล้วใช้จิตสัมผัสกวาดไปที่ไข่มุก พลันหมุนวนแล้วเผยร่างเดิมที่ตัวเป็นหมีหัวเป็นกวางออกมา
จากนั้นเสียงแหวกอากาศพลันดังขึ้น!
อสูรยักษ์พุ่งออกมาจากทะเลโลหิต แล้วพุ่งเข้าไปในหมู่ธงยักษ์ รัศมีลำแสงม้วนวนแล้วหายวับไป
หม่าเหลียงเห็นหยางลู่จากไปไกลถึงได้สะบัดแขนเสื้อ กล่องหยกสีแดงสดบินออกมา นิ้วหนึ่งชี้ออกไป
เสียง “ปัง” ดังขึ้น!
ฝากล่องหยกเปิดออก คนตัวเล็กสีแดงที่มียันต์สีทองสองสามแผ่นที่แปะอยู่พลันลอยออกมา
คนตัวเล็กดูเหมือนจะมีความสูงแค่ครึ่งฉื่อ เรือนผมสีแดงสด สวมหน้ากากผี แต่ดวงตาทั้งสองข้างกลับปิดสนิท เรือนกายมีลวดลายวิญญาณสีแดงสดเป็นสายๆ แฝงไว้ด้วยลำแสงสีแดงเรืองๆ
หม่าเหลียงมองคนตัวเล็ก ใบหน้าเผยสีหน้าเคร่งขรึมออกมาอีกครั้ง แต่การเคลื่อนไหวในมือกลับไม่ชักช้าเลยสักนิด มือหนึ่งร่ายอาคม มือหนึ่งโจมตีไปที่ลำแสงสีเงิน
ลำแสงสีเงินเปล่งแสงสว่างวาบแล้วหายวับไป จมหายเข้าไปในร่างของคนตัวเล็กสีแดงอย่างไร้ร่องรอย
ครู่ต่อมายันต์สีทองบนร่างของคนตัวเล็กสีแดงก็ร่อนลงมาจนหมดอย่างเงียบเชียบ ส่วนใบหน้าผีที่หลับตาอยู่ก็ลืมขึ้น เผยดวงตาสีแดงอมเขียวสีหน้าแข็งทื่อออกมา
หม่าเหลียงกระตุ้นพลังปราณที่หว่างคิ้วโดยไม่พูดจาอันใด ไข่มุกผลึกจิตสัมผัสอีกเม็ดพลันปรากฏขึ้น ร่ายนิ้วออกไปใส่มันเข้าไปในคนตัวเล็ก
“ไป ไปทำลายตาอาคมอีกแห่ง หากผู้ใดขัดขวางก็สังหารเสีย” หม่าเหลียงจ้องเขม็งไปที่ตาของคนตัวเล็กแล้วเอ่ยออกมาทีละคำๆ
คนตัวเล็กสีแดงสดแววตาเปล่งประกายสีแดงวาว ร่างกายพวยพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า แล้วหมุนวนกลางอากาศ กลายเป็นสายรุ้งยาวสีแดงสายหนึ่งพุ่งแหวกอากาศไป
พลังกฎเกณฑ์ด้านนอกดูเหมือนจะไม่มีผลต่อมันเลยสักนิด
บนจันทร์ทรงกลมหมิงจวินที่ควบคุมสถานการณ์ทั้งหมดโดยไม่ได้เข้าร่วมการต่อสู้เห็นสถานการณ์เช่นนี้ก็หน้าเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย แต่หลังจากครุ่นคิดเล็กน้อย ก็หันหน้าไปเอ่ยกับหกปีกที่อยู่ด้านข้างซึ่งยังไม่ได้ลงมือเช่นกันเพราะเสียพลังปราณไปเยอะ
“สหายหกปีก ดูแล้วอีกฝ่ายน่าจะพบตำแหน่งของตาอาคมแล้ว แม้ว่าจะส่งสหายหานและพี่น้องอวิ๋นต้านเย่ว์หลิวไปรักษาการณ์แล้ว แต่เพื่อเป็นการป้องกัน สหายไปต้านทานสักหน่อยเถิด พยายามยื้อเวลาไม่ให้พวกเขาเข้าใกล้ตาอาคม”
“พี่หมิงคิดว่าสภาพของข้าในยามนี้ยังมีวิธีขวางพวกเขาหรือ?” หกปีกมองเห็นฉากเมื่อครู่เช่นกัน จึงเอ่ยขึ้นพร้อมกับค้อนปะหลักปะเหลือก
“วางใจ ตาเฒ่าย่อมไม่ปล่อยให้สหายปะทะตรงๆ ข้ามีจานอาคมที่สร้างขึ้นจากสมบัติสวรรค์ทมิฬชำรุดอยู่ชิ้นหนึ่ง ขอแค่สหายสำแดงสมบัติชิ้นนี้ออกไป ก็สามารถกักอีกฝ่ายได้ระยะหนึ่ง หากอีกฝ่ายทำลายสมบัติได้ สหายก็รีบถอยกลับมาก็พอ” หม่าเหลียงเอ่ยอย่างไม่ได้โกรธเกรี้ยว
“หากแค่ นิดหน่อย ก็ไม่เป็นไร ได้ เจ้าเอาจานอาคมมา หากมีผลในการกักศัตรู ข้าก็ไปได้” หกปีกครุ่นคิดเล็กน้อย ถึงได้ฝืนพยักหน้า
หมิงจวินหัวเราะน้อยๆ สะบัดข้อมือ โยนจานทรงกลมสีขาวนวลที่เตรียมเอาไว้นานแล้วออกมา
หกปีกพลันใช้มือหนึ่งกวักเรียก ดูดจานอาคมเข้ามาในมืออย่างเงียบเชียบ ก้มหน้าลงพิจารณาสองแวบ ถึงได้พยักหน้าให้หมิงจวินด้วยสีหน้าที่ผ่อนคลายลง
“สหายปิงเฟิง เจ้าไปด้วยกันเถิด ช่วยสหายหกปีกอีกแรง” หมิงจวินเอ่ยกับปิงเฟิงที่ยืนอยู่ด้านข้างเช่นกัน
“ได้ สงครามครั้งนี้เกี่ยวข้องกับชีวิตของพวกเรา ออกแรงหน่อยย่อมเป็นเรื่องที่สมควร” ปิงเฟิงกลับฉีกยิ้มร่าแล้วตอบรับ
หมิงจวินได้ยินพลันเผยสีหน้าพึงพอใจออกมา มือหนึ่งตะปบออกไป ในมือพลันมีสมบัติผลึกธงสีดำโปร่งใสเพิ่มขึ้นมาและชี้ไปที่หกปีกและปิงเฟิง
เสียง “ปัง” ดังขึ้น!
ด้านล่างทั้งสองมีระลอกคลื่นปรากฏขึ้น เขตอาคมลำแสงสีสันงดงามหลากสีพลันปรากฏขึ้น แค่หมุนคว้างก็ส่งพวกเขาไปพร้อมกับเสียงหึ่งๆ
“หมิงจวิน อีกจุดต้องให้ข้าไปหรือไม่ ที่นี่ดูเหมือนจะไม่ต้องให้ข้าลงมือ” เสียงของซวนจิ่วหลิงดังมาจากใต้ฝ่าเท้าของหมิงจวิน
“เจ้ามั่นใจว่าจะต่อกรกับคนตัวเล็กสีแดงได้หรือไม่? หากตกอยู่ในมือของคู่ต่อสู้แทน จะเป็นเรื่องน่าขัน” หม่าเหลียงกลับลังเลเล็กน้อย
“วางใจ กลิ่นอายของเจ้านั้นแม้ว่าจะแปลกประหลาด แต่มากสุดก็เป็นแค่อสูรวิญญาณแปลงกาย เคล็ดวิชาของข้าควบคุมพวกมันได้พอดี ต่อกรกับมันเป็นแค่เรื่องที่ง่ายดายเท่านั้น ไม่มีทางรบกวนทางนี้แน่ และยิ่งไปกว่านั้นหากข้าไม่ลงมือ เจ้าก็ไปเองไม่ได้ ที่นี่มีแค่เจ้าที่สามารถอาศัยพลังของเขตอาคมควบคุมสถานการณ์ทั้งหมดได้!” ซวนจิ่วหลิงยังคงถ่ายทอดเสียงมาอย่างไม่รีบร้อนและไม่เชื่องช้า
“ได้ ในเมื่อเจ้ากล่าวเช่นนี้ ก็ต้องทำเช่นนั้น แต่หากข้าส่งเจ้าไป อย่าชักช้าล่ะ สำแดงอัสนีสังหารอีกฝ่ายซะ แล้วก็ส่งตัวกลับมาทันที” หมิงจวินครุ่นคิดแล้วทำได้เพียงเห็นด้วย
“เจ้าไม่มั่นใจในฝีมือข้าหรือ ไปและกลับใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งมื้อ” ซวนจิ่วหลิงหัวเราะร่า
จากนั้นด้านหน้าหมิงจวินพลันมีระลอกคลื่นปรากฏขึ้น เงาร่างบุรุษวัยกลางคนหน้าตาธรรมดาๆ สวมชุดคลุมสีเทาพลันปรากฏขึ้น
หมิงจวินยกธงสีดำในมือขึ้น ใช้ปลายธงชี้ไปด้านหน้า เขตอาคมห้าสีอีกแห่งปรากฏขึ้น รัศมีลำแสงสีสันงดงามม้วนวนออกมา บุรุษวัยกลางคนเองก็หายวับไปอย่างเงียบเชียบ
หม่าเหลียงที่อยู่ในสายธารโลหิตด้านล่าง ลำแสงสีทองในแววตาหม่นแสงลง เห็นหมิงจวินที่อยู่บนจันทร์ทรงกลดเคลื่อนไหว แต่นอกจากจะเผยรอยยิ้มเย็นชาแล้ว คาดไม่ถึงว่าจะไม่ได้สำแดงอันใด แค่ยืนดูการต่อสู้ที่ดุเดือดบริเวณรอบอยู่ในสายโลหิต
หมิงจวินเห็นเช่นนี้ แน่นอนว่าย่อมดีใจที่ศัตรูมีท่าทีเช่นนี้ จึงยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหวใดๆ อยู่บนจันทร์ทรงกลดราวกับนั่งตกปลาอย่างสบายใจ
…
หานลี่ยังคงนั่งสมาธิอยู่ด้านล่างแท่นบวงสรวงดวงตาทั้งสองข้างหลับลงเล็กน้อย ท่าทางตั้งสมาธิ
ฉับพลันนั้นเขาพลันหน้าเปลี่ยนสี เบิกตาทั้งสองข้างขึ้น มองไปยังจุดที่ไกลออกไปด้วยความตกตะลึง
แทบจะในเวลาเดียวกันเสียงอึกทึกพลันดังขึ้นที่ขอบฟ้า ระลอกคลื่นม้วนวนมา เพราะว่าอยู่ห่างกันเกินไปจึงไม่ได้สร้างความข่มขู่ใดๆ กับตาอาคม แต่นักรบชุดเกราะพันธมิตรซางเกือบพันคนที่รับหน้าที่เป็นผู้คุ้มกันเขตอาคมกลับหน้าเปลี่ยนสี ตั้งท่าระวังราวกับศัตรูใหญ่กำลังเข้ามาทันที
หานลี่หรี่ตาทั้งสองข้างลง รูม่านตาเปล่งแสงสีฟ้าสว่างวาบ ชั่วขณะนั้นสายตาพลันกวาดออกไปสองสามพันลี้ ทุกอย่างที่อยู่ไกลออกไปพลันปรากฏอย่างแจ่มชัดในสายตา
เห็นเพียงกลางอากาศที่เดิมว่างเปล่า มีเขตอาคมลำแสงยักษ์สีขาวนวลปรากฏขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็สุดจะรู้ได้
ในเขตอาคมลำแสงมีฟ้าร้องดังขึ้น เงาร่างสีดำสูงยี่สิบสามสิบจั้งบุกเข้ามาจากทางซ้ายไปขวา ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่อาจพุ่งออกจากลำแสงสีขาวได้
ด้านบนเขตอาคมลำแสงบุรุษและสตรีสองคนกำลังยืนเคียงไหล่กันปรากฏขึ้น
สตรีสวมชุดคลุมสีเงิน หน้าตางดงาม แต่สีหน้าเย็นชา บุรุษสวมชุดคลุมสีขาวข้างแก้มทั้งสองมีลวดลายสีทองและเงินอยู่
“เอ๋ เป็นนาง! เช่นนั้นคนด้านข้างก็คือหกปีกของข้า” ยามนี้สายตาของหานลี่กวาดไปบนเรือนร่างของหญิงสาว แต่ก็ตกอยู่บนใบหน้าของบุรุษชุดขาวที่หน้าตาคล้ายกับตน ในใจพลันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยแต่ใบหน้ากลับเผยสีหน้าอมยิ้มออกมา
