ส่วนร่างแยกอีกร่างที่กำลังพัวพันกับร่างวิญญาณที่อยู่ไกลออกไป ดูเหมือนว่าจะได้รับการเรียกสอบสวนทั่วเรือนร่างเปล่งแสงสีโลหิตออกมาบีบให้ร่างวิญญาณล่าถอยไป คนก็บินพุ่งไปด้านหลัง
ชั่วพริบตาทั้งสามก็รวมตัวกัน ลำแสงหลีกหนีรวมตัวกันแล้วพุ่งหนีไปยังขอบฟ้า
“เด็กเอ๋ย เรื่องนี้ไม่อาจเข้าใจเช่นนี้ได้ ครั้งนี้ข้าไม่ได้นำสมบัติที่คุ้นเคยมาด้วยจึงทำอันใดเจ้าไม่ได้ แต่ครั้งหน้ายามที่ได้พบเจ้า ตาเฒ่าจะต้องกระชากวิญญาณของเจ้ามาแก้แค้นแน่!”
ชายหนุ่มที่เป็นผู้นำถ่ายทอดเสียงมาด้วยเสียงเคร่งขรึม แต่ยามที่รอให้พูดถึงคำสุดท้าย ลำแสงสีโลหิตก็สลายหายไปที่ขอบฟ้า
หลังจากที่มารตนนี้ตัดสินใจจะไปแล้ว ก็ไปลับ แม้แต่หัวก็ไม่หันกลับมา
ดูเหมือนว่าเขานั้นมั่นใจมาก หานลี่ไม่มีทางไล่ตามไปสังหารแน่
วานรยักษ์ขนสีทองลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ มองไปยังทิศทางที่ศัตรูสลายหายไป ใบหน้าไร้ซึ่งความรู้สึก ไม่มีเจตนาจะไล่ตามเลยสักนิด
ไม่ใช่แค่นี้ร่างวิญญาณที่อยู่ไกลออกไปใช้มือหนึ่งร่ายอาคม เปล่งแสงสว่างวาบแล้วหายวับไปจากที่เดิม แต่ภายใต้ระลอกคลื่นที่ปรากฏขึ้น ก็มีวานรยักษ์ปรากฏตัวขึ้นอีกด้าน พลางยืนประสานมือกันนิ่งไม่ขยับเขยื้อน
วานรยักษ์แค่นเสียงด้วยความเย็นชา ผิวเปล่งแสงสีทองสว่างวาบ เทวรูปสามเศียรหกกรสลายหายไป จากนั้นก็ย่ำเท้าข้างหนึ่ง ชั่วพริบตาร่างกายก็หดเล็กลงสองสามร้อยเท่า ในเวลาเดียวกันขนสีทองหายวับไป ฟื้นฟูกลับมาอยู่ในร่างมนุษย์
ส่วนหานลี่ที่อยู่ท่าเดิม ใบหน้าไม่ได้เผยสีหน้ายินดีออกมา กลับกวาดสายตาไปที่ขอบฟ้า ใบหน้าเผยสีหน้าเคร่งขรึมออกมา
“แค่ร่างแยกไม่กี่ร่าง คาดไม่ถึงว่าจะรับมือยากเช่นนี้ หากร่างเดิมมาไม่รู้ว่าจะแข็งแกร่งระดับไหน! ความร้ายกาจของระดับมหายานสมคำร่ำลือจริงๆ! ไม่ น่ากลัวว่าในตำนานสามส่วน” หานลี่เอ่ยพึมพำถึงได้ชักสายตากลับมา จากนั้นก็ยกมือขึ้นกวักเรียกร่างวิญญาณที่อยู่ด้านข้าง
ร่างวิญญาณพลิ้วไหวกลายเป็นเงาสีเขียวอ่อนพุ่งออกไป เปล่งแสงสว่างวาบแล้วจมหายเข้าไปในร่างของเขา
แมลงกลืนทองลายสีม่วงสิบสามตัวก็หมุนวนโคจรอยู่
หานลี่สะบัดแขนเสื้อปล่อยหมอกสีเขียวออกมาม้วนเอาแมลงวิญญาณเข้าไปในแขนเสื้อ จากนั้นก็หลับตาทั้งสองข้าง มือหนึ่งร่ายอาคมบริกรรมคาถา
อักขระสีโลหิตขนาดเท่าหัวแม่มือปรากฏขึ้นระหว่างคิ้ว เปล่งแสงอ่อนโยนสว่างวาบ
ทว่าผ่านไปชั่วครู่หานลี่ก็ลืมตาทั้งสองข้างขึ้น ใบหน้าเผยสีหน้ายินดีออกมา พลางเอ่ยพึมพำกับตัวเอง
“มีผลดังคาด หม้อคำพูดสีม่วงไม่ได้หนีไปไกลนัก!”
สิ้นเสียงอาคมในมือของหานลี่ก็เปลี่ยนไป นิ้วทั้งสิบกลายเป็นสัญลักษณ์ซับซ้อนต่างๆ ไม่หยุด ในเวลาเดียวกันอักขระสีโลหิตตรงหว่างคิ้วก็เปล่งแสงสว่างวาบ
ไม่นานนักอีกด้านของท้องฟ้าก็มีเสียงแหวกอากาศดังขึ้น ลำแสงหลีกหนีสีดำพุ่งมา
ท่ามกลางลำแสงหลีกหนีมีของทรงกลมสีม่วง นั่นก็คือหม้อคำพูดสีม่วงที่เดิมบินหนีไป
ทว่ายามที่หม้อใบนี้บินมาอยู่ห่างจากหานลี่สองสามร้อยจั้ง กลับหยุดชะงัก เผยรูปทรงของหม้อสีม่วงออกมา
ผิวหม้อมีลำแสงสีม่วงเปล่งแสงสว่างวาบไม่หยุด และส่งเสียงหึ่งๆ ออกมา ดูเหมือนว่าจะกำลังลังเลว่าจะเข้าใกล้หานลี่หรือไม่
แต่หลังจากที่หานลี่กระตุ้นอักขระสีโลหิตจนเกิดการเชื่อมโยงกัน กลับทำให้หม้อใบนี้ไม่ยอมจากไปเช่นกัน
หานลี่มองหม้อใบเล็ก มุมปากเผยความยินดีออกมา อักขระโลหิตเปล่งแสงสว่างวาบ คาดไม่ถึงว่าจะบินออกมาจากหว่างคิ้ว และหยุดชะงักหมุนวนโคจรอยู่ตรงหน้า
ในเวลาเดียวกันปากของเขาก็บริกรรมคาถา นิ้วทั้งสิบร่ายอาคม อาคมหลากสีสันพุ่งออกไป เปล่งแสงสว่างวาบแล้วทยอยกันจมหายเข้าไปในหม้อใบเล็ก
หม้อใบเล็กพลันสั่นเทา ส่งเสียงเพรียกกังวานราวกับเสียงมังกรคำราม ขยับแล้วพุ่งไปยังอักขระสีโลหิต
ลำแสงสว่างวาบ อักขระสีโลหิตจมหายเข้าไปในหม้อใบเล็กเช่นกัน
หม้อใบนี้มีสีโลหิตปรากฏขึ้น ในเวลาเดียวกันก็ร้องยาวๆ เสียงสูง ดูเหมือนว่าจะยินดีมาก
หานลี่เห็นสถานการณ์เช่นนี้ก็หัวเราะร่าเช่นกัน แล้วถึงได้ยกมือขึ้นชี้ไปที่หม้อใบเล็ก
หม้อใบเล็กสีม่วงพลันพลิ้วไหว คาดไม่ถึงว่าจะบินมาอย่างเชื่อฟัง สุดท้ายก็หดเล็กลงจนมีขนาดสองสามชุ่น แล้วร่อนลงในมือของเขา
หานลี่พลันรู้สึกยินดี พ่นลมหายใจยาวๆ ออกมาแล้วยกหม้อใบเล็กขึ้นระดับสายตา ดวงตาทั้งสองข้างเปล่งแสงสีฟ้าสว่างวาบพลางพิจารณาอย่างละเอียด
เห็นเพียงหม้อใบเล็กเป็นม่วงอ่อน แต่ผิวมีอักขระนิรนามสลักอยู่จำนวนมาก และมีไอสีดำห่อหุ้มหม้อใบนี้อยู่รางๆ
หานลี่หรี่ตาทั้งสองข้างลง ฉับพลันนั้นพลันถือหม้อใบเล็กที่เปล่งแสงสว่างวาบไว้ในมือ อักขระสีทองเงินจำนวนนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้น และเปล่งแสงสว่างวาบพลางแนบลงไปบนหม้อใบเล็ก
หม้อใบเล็กแค่ส่งเสียงร้องต่ำๆ ผิวเปล่งแสงสว่างวาบแล้วเปลี่ยนเป็นแข็งทื่อ ไม่ได้มีท่าทีดูลึกลับดังเดิมอีก
ไม่เพียงแค่นี้ หานลี่พลันขยับนิ้วทั้งสิบ เสียงฟ้าผ่าดังขึ้น ประจุไฟฟ้าสีทองจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งออกมาจากปลายนิ้ว กลายเป็นสายฟ้าสีทองห่อหุ้มหม้อใบเล็กเอาไว้
หลังจากที่สายฟ้าส่งเสียงเปรี๊ยะๆ แล้วหดเล็กลง ในมือมีลูกแก้วเล็กๆ สีทองปรากฏขึ้นทันที
หานลี่ถึงได้มีสีหน้าผ่อนคลายลง อีกมือหนึ่งพลิกฝ่ามือ กล่องสีขาวบริสุทธิ์ราวกับหยกปรากฏออกมา
ลูกแก้วสีทองเปล่งแสงสว่างวาบแล้วบรรจุเข้าไปข้างใน
แขนเสื้อข้างหนึ่งสะบัดไปทางกล่องอย่างรวดเร็ว ยันต์หลากสีสันสิบกว่าใบบินออกมา หลังจากแนบชิดก็กลายเป็นเขตอาคมยันต์ขนาดเล็กสลักอยู่บนฝากล่อง
คาดไม่ถึงว่าหานลี่จะกำจัดผนึกชั่วคราวบนหม้อใบเล็กไปจนเกลี้ยง
หลังจากเก็บกล่องหยกไปแล้ว เขาถึงได้พ่นลมหายใจออกมายาวๆ ร่างทั้งร่างผ่อนคลายลง
แม้ว่าสมบัติหม้อคำพูดสีม่วงจะเหมือนกับที่เชอฉีกงกล่าวเอาไว้ ใช้เคล็ดวิชาลับชิงมาจากมือของร่างแยกบรรพชนศักดิ์สิทธิ์เซวี่ยกวงได้อย่างง่ายดาย และสุดท้ายก็ได้มาอยู่ในมือ แต่สมบัติชิ้นนี้ซ่อนอยู่ในจิตสัมผัสของมารเฒ่า หลังจากที่ไม่ได้กำจัดจิตสัมผัสแล้วหลอมขึ้นใหม่ เขาจะกล้าเอาออกมาใช้และเก็บไว้กับตัวได้อย่างไร
ทว่าได้สมบัติสวรรค์ทมิฬชำรุดมาหนึ่งชิ้น หานลี่ก็ยังคงรู้สึกดีใจ แต่ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกเจ็บปวดที่ต้องทิ้งภาพวาดหมื่นกระบี่ไป
สมบัติชิ้นนี้เป็นสิ่งที่เขาเพิ่งบวงสรวงเสร็จ เดิมเป็นอาวุธเฉียบขาดที่ใช้ต่อกรกับกองทัพเผ่ามาร ผลคือแค่นำมาต่อสู้ก็หายไป ในใจจึงรู้สึกกลัดกลุ้มเล็กน้อย
แต่เมื่อหานลี่นึกถึงสิ่งที่หัวมารที่เป็นผู้นำพูดก่อนจากไป ก็อดที่จะมีสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นหลายส่วนไม่ได้
เหมือนกับที่มารตนนั้นพูด สาเหตุที่ครั้งนี้บีบร่างแยกของระดับมหายานสามตนให้ล่าถอยไปได้ เพราะอีกฝ่ายไม่ได้เตรียมตัวมา ประกอบกับสมบัติสวรรค์ทมิฬสองชิ้นที่คิดพึ่งพาก็เกิดอุบัติเหตุขึ้น ถึงได้ทำให้หน้าดำคล้ำเครียด
หากรอให้พวกเขายืมสมบัติมาจากร่างแยกอีกร่างของกองทัพเผ่ามาร และวิธีต่อกรกับหอคอยหลากสีสันของเขามีจำกัด ครั้งหน้าที่พบกัน จะโจมตีจนร่างแยกบรรพชนศักดิ์สิทธิ์เซวี่ยกวงสามตนล่าถอยไปได้หรือไม่ก็เป็นเรื่องที่พูดยากแล้ว
หานลี่ขบคิดอย่างเงียบๆ แววตาเปล่งประกายไม่หยุด
ฉับพลันนั้นเขาก็หัวเราะน้อยๆ ออกมา
“ข้ารู้สึกกังวลจริงๆ! เขาจะให้โอกาสที่สองกับอีกฝ่ายได้อย่างไร คำนวณเวลาดูแล้วหากอีกฝ่ายไปที่ตั้งค่ายของเผ่ามาร อย่างน้อยที่สุดก็ต้องใช้เวลาสามสี่เดือน ระยะเวลายาวนานเช่นนั้น เขาคงแอบกลับไปที่เมืองเทวะสวรรค์ตั้งนานแล้ว หลังจากนี้ขอแค่ไม่ออกจากเมืองเทวะสวรรค์อีก คิดดูแล้วก็ไม่น่ามีอุปสรรคอันใด” หานลี่ขบคิดในใจพลันรู้สึกผ่อนคลายลง ใบหน้าฟื้นฟูกลับมาเป็นปกติ
ทว่าก่อนหน้านี้เขาต้องทำอีกเรื่องหนึ่ง ก็คือไปเพลิงธรณีน้ำพุเหลืองที่อยู่ห่างจากที่นี่ไม่ไกลนัก
ประการแรกคือคำสัญญาที่ให้ไว้กับเชอฉีกง จึงไม่อยากถูกมารแว้งกัด
อีกประการหนึ่งเขาเองก็สนใจไอหุ้นตุ้นเช่นกัน
ยามนี้ร่างแยกของบรรพชนศักดิ์สิทธิ์เซวี่ยกวงได้รับบาดเจ็บจนล่าถอยไป คิดดูแล้วคงไม่วนกลับมาภายในระยะเวลาสั้นๆ นั่นเป็นโอกาสงามในการลงมือเรื่องนี้
ทว่าในเมื่อเชอฉีกงเองก็เป็นบรรพชนศักดิ์สิทธิ์เผ่ามาร เขาย่อมไม่เชื่อคำพูดอีกฝ่ายทั้งหมด ต้องเตรียมการป้องกันเอาไว้ก่อน ถึงจะไปตามที่อีกฝ่ายบอกได้
ส่วนเมืองอี่เทียนนั้น สิ่งมีชีวิตระดับผสานอินทรีย์อย่างพวกเขาก็พ่ายแพ้จนล่าถอยไปแล้ว คิดดูแล้วคงไม่อาจรักษาไว้ได้ จึงไม่จำเป็นต้องรีบกลับไป
หานลี่ขบคิดอย่างรวดเร็ว ชั่วพริบตาก็ตัดสินใจ ทันใดนั้นก็หันกาย ผิวเปล่งแสงสีเขียวสว่างวาบ กลายเป็นสายรุ้งสีเขียวพุ่งแหวกอากาศไป
……
ในเวลาเดียวกันมารยักษ์ที่อยู่ห่างออกไปสองสามหมื่นลี้ก็เก็บพลังปราณ ปล่อยสำเภาสีแดงโลหิตลำนั้นออกมาอีกครั้ง ให้ร่างแยกอีกสองร่างยืนอยู่บนนั้น แล้วกระตุ้นสมบัติชิ้นนี้ตรงไปยังเมืองอี่เทียน
ระหว่างทางร่างแยกบรรพชนศักดิ์สิทธิ์เซวี่ยกวงทั้งสามล้วนมีสีหน้าแข็งทื่อ ไม่ปริปากใดๆ
สองสามวันต่อมามารทั้งสามก็มองเห็นกำแพงเมืองที่พังทลายไปเกือบครึ่งของเมืองอี่เทียนจากไกลๆ ส่วนกลางอากาศเหนือเมืองอี่เทียนกลับมีไอมารสีดำสนิทแผ่อยู่นานแล้ว ห่อหุ้มเมืองยักษ์ทั้งเมืองเอาไว้กว่าครึ่ง
รอจนสำเภาสีโลหิตเข้าใกล้กำแพงเมือง ไอมารกลางอากาศเหนือกำแพงเมืองก็หมุนวน ผู้พิทักษ์ชุดเกราะที่ขี่มารอสูรก็เข้ามาต้อนรับอย่างนอบน้อม
“เปิดเขตอาคมส่งตัวของกองทัพเผ่าศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่บริเวณนี้ พวกเราต้องไปเดี๋ยวนี้!” ชายหนุ่มที่เป็นผู้นำรอจนเหล่าอาชามารว่านเซี่ยงเข้ามาใกล้ก็ออกคำสั่งอย่างเย็นชา
“น้อมรับคำบัญชา ใต้เท้าบรรพชนศักดิ์สิทธิ์!”
ฉากที่เสี้ยวจิตสัมผัสของบรรพชนศักดิ์สิทธิ์เซวี่ยกวงสิงร่างเผ่ามารระดับสูงที่นี่ชั่วคราวปรากฏเข้าสู่ครรลองสายตา อาชามารว่านเซี่ยงกลุ่มนั้นย่อมรู้จักร่างแยกบรรพชนศักดิ์สิทธิ์ผู้นี้ ทันใดนั้นทหารม้าที่เป็นผู้นำก็ค้อมตัวลงตอบรับอย่างนอบน้อมทันใด
……
ครึ่งเดือนต่อมาหานลี่ที่กลายเป็นสายรุ้งสีเขียวก็กำลังเดินทางอยู่สูงขึ้นไปหมื่นจั้ง
ลำแสงหลีกหนีของเขาในยามนี้บางเบาเป็นอย่างยิ่ง และใช้พลังปราณมหาศาลเก็บระลอกคลื่นทั้งหมดไว้ในร่าง หากไม่ใช่ว่ามีจิตสัมผัสที่แข็งแกร่งหรือมีเนตรวิญญาณคอยตรวจสอบอย่างละเอียด คงไม่อาจพบสายรุ้งสีเขียวได้
ยามนี้หานลี่กำลังบินผ่านบ่อน้ำเผ่ามนุษย์แห่งหนึ่ง
เมืองนี้ไม่นับว่าใหญ่นัก แม้ว่าก่อนที่เคราะห์มารลงมาจุติจะเป็นแค่เมืองขนาดเล็ก แต่ยามนี้เต็มไปด้วยวัชพืชรก ไม่อาจมองเห็นเงาร่างคนได้ และถูกเผ่ามนุษย์ละทิ้งไปเกือบร้อยปีแล้ว
จากความเร็วของหานลี่ชั่วครู่ก็แฉลบผ่านบ่อน้ำของเมืองนี้ไป แต่เมื่อจิตสัมผัสของเขากวาดลงไปด้านล่าง กลับร้องอุทานออกมาว่า “เอ๋” เบาๆ ลำแสงหลีกหนีหยุดอยู่กลางอากาศ ลำแสงสีเขียวหม่นแสงลงปรากฏร่างเดิมขึ้น
เขากวาดตาทั้งสองมองไป แววตาเปล่งประกายไม่หยุด ใบหน้าเต็มไปด้วยสีหน้าตกตะลึง!
