Chapter 407 : นกน้อยล่ะ! นกน้อย!
เอมี่มองสีหน้าที่มุ่งมั่นของเจสสิก้าแล้วก้มลงมองคริสตัลสีม่วงในมือของเธอและพยักหน้าด้วยรอยยิ้มในขณะที่เธอพูด “ฉันจะเก็บคริสตัลนี้ไว้เป็นอย่างดีเลย มันเป็นหลักฐานของมิตรภาพของเรา”
รอยยิ้มร่าเริงปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเจสสิก้าและเธอเองก็พยักหน้ารับเช่นกัน
“สกอตต์ เจสสิก้าได้รับมิตรภาพที่ล้ําค่าและเธอก็ส่งต่อหินสีม่วงที่คุณให้เธอไว้แล้วนะ ฉันหวังว่าคุณจะเห็นสิ่งนี้จากบนสวรรค์นะ” รีเบคก้ายิ้มเมื่อเธอมองไปที่เด็กหญิงทั้งสองคนและหันหลังไปแอบเช็ดน้ําตาที่หางตาของเธอ
“ฉันยังไม่สายใช่มั้ย?” เสียงนุ่มนวลน่าฟังดังขึ้นในขณะที่ลูน่ามาถึง
“คุณครูลูน่า! ครูยังไม่สายหรอกค่ะ ทุกคนมาครบแล้ว งั้นเราก็เริ่มปาร์ตี้กันเลย” เอมี่ดีใจมากเมื่อเธอเห็นลูน่า
“คุณครูลูน่า ครูเองก็มาด้วย!” เจสสิก้าเองก็มีความสุขมากเมื่อได้เห็นเธอ
“ใช่แล้วจะ วันนี้พวกหนูทั้งคู่ดูดีมากเลยนะ” ลูน่ายิ้มให้เอมและเจสสิก้าก่อนที่เธอจะนําดอกไม้สีแดงสดใสดอกเล็ก ๆ สองดอกออกมาราวกับว่าเธอกําลังเล่นมายากล เธอทัดดอกไม้ลงบนผมของเด็กผู้หญิงทั้งสองคน แล้วพูดว่า “วันนี้ครูไม่มีเวลาเตรียมของขวัญเลย เพราะงั้นครูจะให้ดอกไม้สีแดงนี้กับพวกเธอทุกคนนะ”
“คุณครูลูน่าคะ ฉันเป็นแม่ของเจสสิก้า ขอบคุณมากนะคะที่คุณช่วยดูแลฉันและลูกสาวของฉันมาตลอด” รีเบคก้าเดินเข้ามาหาลูน่าก่อนที่จะโค้งคํานับด้วยความขอบคุณ
“ไม่เป็นไรเลยค่ะ เจสสิก้าน่ารักมากและฉันก็ชอบเธอมาก ฉันได้ยินมาว่าคุณร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง ตอนนี้ คุณดีขึ้นรึยังคะ?” ลูน่าถามด้วยน้ําเสียงเป็นกังวล
“ตอนนี้ฉันดีขึ้นมากแล้วค่ะ เพราะความช่วยเหลือของคุณแม็กซ์ฉันเลยกลับมาทํางานได้แล้วและเจสสิก้าก็ไม่ต้องออกไปขอทานบนท้องถนนอีกต่อไปแล้ว” รีเบคก้าพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
“แม็กซ์เป็นคนที่ใจดีจริง ๆ ค่ะ” ลูน่าพูดพร้อมกับยิ้ม เธอไม่รู้ว่าเขาช่วยแม่ของเจสสิกได้ยังไงแต่มันก็เป็นข่าวดีที่เจสสิก้าไม่ต้องออกไปขอทานบนท้องถนนอีกต่อไป
“คุณครูลูน่า!”
หลังจากที่ทุกคนเข้ามาแล้วแดฟเน่และอิคนัตสึก็ทักทายลูน่าด้วยน้ําเสียงมีความสุข
“สวัสดีครับคุณครูลูน่า” พาเมอร์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่ได้เห็นลูน่า สีหน้าของเขายิ่งน่าอึดอัดใจมากขึ้น แต่เขาก็รวบรวมความกล้าและพูดทักทายออกไป
“สวัสดีจ๊ะ แดฟเน่ อิคนัตสึ พาเมอร์ พวกเธอเองก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ ดูเหมือนว่าเอมจะเชิญเพื่อน ๆ ของเธอทุกคนมาเลยนะ” ลูน่ายิ้มในขณะที่เธอทักทายเด็ก ๆ และผู้ปกครองก่อนที่เธอนั่งลงข้าง ๆ ฉีฉีและลู่ลู่
เมื่อกรงนกสองกรงวางลงบนโต๊ะเอมี่ก็เรียกเพื่อน ๆ ของเธอ “ดูนี่สิพวกมันคือนกพูดได้”
“นกพูดได้? จริง ๆ เหรอ? นกแก้วของเพื่อนบ้านของฉันก็พูดได้นะแต่มันทําได้แค่เลียนแบบสิ่งที่เพื่อนบ้านของฉันพูดเท่านั้นดังนั้นมันจึงไม่สามารถสื่อสารได้จริง ๆ” อิคนัตสึเป็นคนแรกที่เดินไปที่กรงนกด้วยสีหน้าแปลก
“ฉันไม่เคยเห็นนกพูดได้มาก่อนเลย! และนกตัวนี้ก็สวยงามมาก ขนของมันดูเป็นประกายมาก” แดฟเน่มอง ถั่วเขียวด้วยความประหลาดใจ
“นกน้อยล่ะ! นกน้อย!” พาเบอร์ปรบมือเล็ก ๆ ของเขาอย่างมีความสุข เขาคว้าเก้าอี้ข้าง ๆ ตัวเขาและ พยายามจะปีนขึ้นไป แต่แขนและขาของเขาสั้นเกินไปดังนั้นเขาจึงไม่สามารถปีนขึ้นไปได้
“นกจะพูดได้ยังไง? มันเป็นแค่เรื่องตลกเท่านั้นแหละ” พาเมอร์พูดและมองเด็ก ๆ คนอื่น ๆ อย่างดูถูก
“นี่คือถั่วเขียวและนี่คือถ่าน ถ่านดําค่อนข้างขี้อายมันเลยซ่อนตัวอยู่ข้างใน แต่เรายังได้ยินเสียงของมันอยู่” เอมี่ได้ยินสิ่งที่พาเมอร์พูดแต่เธอก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร เธอแนะนําถั่วเขียวและถ่านดําให้กับทุกคนแทน
“ฉันไม่ได้ขี้อาย! และฉันไม่ได้ชื่อถ่านดําด้วย พวกเธอจะเรียกฉันว่าฟามา โอดิน เป็นผู้ยิ่งใหญ่ก็ได้” น้ำเสียง ไม่พอใจของถ่านดําดังอออกมาจากข้างในกรงที่ถูกคลุมผ้าสีดําเอาไว้อยู่
“ฉันชื่อซันนี่ เอมมักจะเรียกฉันว่าถั่วเขียวแต่ฉันชอบชื่อซันนี่มากกว่า” ถั่วเขียวกางปีกของมันออกอย่างสง่างาม
“ว้าว พวกมันพูดได้จริง ๆ ด้วย! พวกมันกําลังคุยกับเราไม่ใช่แค่พูดเลียนแบบสองสามประโยคซ้ําไปซ้ํามา!” อิคนัตสึประหลาดใจ
“เป็นเสียงที่เพราะมากเลย หนูอยากได้นกพูดได้ที่น่ารักแบบนี้บ้าง” แดฟเน่หันไปมองกาย
“นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นนกพูดได้ ถ้าปู่เจอพวกมันสักตัวในอนาคตจะจับมันมาให้หนูนะ” กายรู้สึกหมดหนทางเล็กน้อย ยังไงซะการเจอกับนกพูดได้ก็เป็นเหตุการณ์ที่ไม่น่าเป็นไปได้
“นกน้อย…กอด” พาเบอร์กางแขนเล็ก ๆ ของเขาออกและพยายามที่จะคว้ากรงนกบนโต๊ะอย่างไรก็ตามโต๊ะ นั้นสูงกว่าเขามากและความพยายามของเขาก็ไร้ประโยชน์
“มันเป็นนกพูดได้จริง ๆ มันน่ารักมากกว่าสัตว์เลี้ยงตัวน้อยที่บ้านของเราซะอีก” ดวงตาของมิแรนด้าเป็นประกายขึ้นมาในขณะที่เธอลูบหัวพาเมอร์และพูดว่า “อย่าด่วนตัดสินในเรื่องที่ลูกไม่เคยรู้เห็นมาก่อน ไม่อย่าง นั้นมันจะทําให้ลูกดูตื้นเขินและนั่นไม่ใช่สิ่งที่ผู้ชายควรจะเป็น ลูกผู้ชายที่แท้จริงจะต้องสุภาพและถ่อมตัว”
“ผมเข้าใจแล้วครับแม่” พาเมอร์เงยหน้ามองมิแรนด้าก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงด้วยความอับอาย อย่างไรก็ตามเขาเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็วและมองเข้าไปในดวงตาของมิแรนดาด้วยสีหน้าจริงจังในขณะที่เขาสาบาน “ผมจะกลายเป็นลูกผู้ชายที่แท้จริงและทําตัวเป็นแบบอย่างให้กับน้อง ๆ ของผม”
“แม่เชื่อว่าลูกทําได้” มิแรนด้าพยักหน้าด้วยรอยยิ้มให้กําลังใจ
จอร์จที่นั่งอยู่ข้าง ๆ มองทั้งคู่ด้วยรอยยิ้ม เด็กน้อยในอ้อมแขนของเขาพยายามเอื้อมมือไปที่โคมระย้าคริสตัลด้วยมือเล็ก ๆ ของเขาและถึงแม้ว่ามือของเขาจะไม่สามารถไปถึงโคมระย้าได้แต่เขาก็ยังยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
“ยินดีต้อนรับทุกคนครับ” แม็กซ์โผล่ออกมาจากห้องครัวและพูดทักทายทุกคนด้วยรอยยิ้ม
“ผมดีใจมากที่พวกคุณทุกคนมาร่วมงานปาร์ตี้ของเราในวันนี้และผมหวังว่าพวกคุณทุกคนจะมีความสุข คุณสั่งอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ นอกจากพุดดิ้งเต้าหูแล้วเมนูอื่นก็ไม่มีข้อจํากัดด้านปริมาณ” หลังจากที่ทุกคนนั่งที่แล้วแม็กซ์ก็พูดต่อในขณะที่ยาเบะมิยะวางเมนูลงตรงหน้าทุกคน
“ว้าว เมนูอาหารเยอะมากเลย ที่รักคะ อาหารทั้งหมดนี้เป็นเมนูใหม่ที่เพิ่งจะออกมาวันนี้เหรอคะ?” มิแรนด้ารู้ สึกบึงกับความหลากหลายของเมนูอาหาร
“ผมคิดว่า…มัน…อาจจะเป็นแบบนั้นนะ…” จอร์จตอบด้วยสีหน้าอึดอัดใจ เขาไม่คิดเลยว่าแม็กซ์จะตรงไปตรงมาและอนุญาตให้ทุกคนเลือกอาหารจากเมนูจริง ๆ ของร้านอาหาร
“เป็นอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ?” มิแรนด้ามีรอยยิ้มขบขันอยู่บนใบหน้าเมื่อเธอมองเห็นสีหน้าที่น่าอึดอัดใจของจอร์จ เธอดูเมนูสักพักก่อนที่จะตัดสินใจ “ข้าวไก่ตุ้นและข้าวผัดหยางโจวนั้นอร่อยมาก แต่เพราะว่ามันมีเมนูใหม่ ๆ มากมายในเมนูงั้นฉันก็ควรจะลองกินอาหารอย่างอื่นบ้าง ฉันขอโร่วเจียหมัว พุดดิ้งเต้าหูแบบหวาน ปลาย่างรสเผ็ด…”
