Chapter 74 : น่าจะเป็นเพราะพวกเขาน่ารักไม่พอ
ลูกเป็ดขี้เหร่ยกหัวของมันขึ้นมาจากแขนของเอมี่และมองพวกเขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง มันไม่เคยเห็นคนอ้วนจำนวนมากขนาดนี้มาก่อน ดวงตาของมันเปล่งประกายด้วยความอยากรู้
แม็กซ์เองก็ตกใจเล็กน้อยเมื่อเขาเดินออกมาพร้อมกับโร่วเจียหมัว 4 อันในมือ แฮร์ริสันบอกว่าเขาจะพาเพื่อนมาที่นี่ แต่ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะพาเพื่อนมาตั้งห้าคน
เมื่อเขามองไปที่ลูกค้าที่ผิดปกติทั้งหกคนนี้ ทันใดนั้นแม็กซ์ก็เห็นภาพว่ามีคนอ้วนหกคนกำลังกินโร่วเจียหมัวอย่างตะกละตะกรามในขณะเดียวกันไขมันทั่วทั้งร่างกายของพวกเขาก็กำลังสั่นสะเทือน…
มันเป็นภาพที่สวยงามมากในความคิดของแม็กซ์
เขามีความสุขมากที่มีลูกค้าใหม่เข้ามาถึงห้าคน
“แม็กซ์ ฉันต้องการโร่วเจียหมัว 3 อัน” แฮร์ริสันพูดในขณะที่เขานั่งลง ตั้งแต่เมื่อวานตอนเที่ยงเขาก็กินอาหารที่นี่ทุกมื้อ เขาตื่นสายไปเล็กน้อยเมื่อเช้าดังนั้นโร่วเจียหมัวจึงถูกขายไปหมดแล้วเมื่อเขามาถึง นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขามาถึงที่นี่ไม่นานหลังจากที่ร้านอาหารเปิดในตอนเที่ยง
แม็กซ์พยักหน้า “ได้เลย รอสักเดี๋ยวนะ” เขาเดินกลับไปที่ครัว
พวกเขาแบ่งกันเป็นโต๊ะละสามคน
คนที่สวมชุดสีเหลืองสูดลมหายใจลึกเพื่อดมกลิ่นหลายครั้งในขณะที่เขานั่งลง “กลิ่นดีมาก !” เขามองไปรอบๆและพยายามมองหาแหล่งที่มา
“ใช่ เนื้อนี้คืออะไร ? ทำไมมันถึงได้หอมขนาดนี้ ?” พวกเขาถามแฮร์ริสันในขณะที่กลืนน้ำลาย กลิ่นของมันแตกต่างจากเนื้อย่าง มันกระตุ้นความอยากอาหารเป็นอย่างมาก
จากนั้นสายตาของพวกเขาก็มองไปที่โร่วเจียหมัวที่อยู่ในมือของชายตาเล็กคนนั้น กลิ่นที่น่าหลงใหลทำให้จมูกของพวกเขาสั่นระริก พวกเขามองเห็นขนมปังขาวในถุงกระดาษสีเหลืองอ่อนและเนื้อจำนวนมากยัดไส้อยู่ข้างในขนมปัง พวกเขามองเห็นชายตาเล็กกัดเข้าไปคำใหญ่แล้วหรี่ตาลงและเคี้ยวอย่างมีความสุข เมื่อพวกเขาเห็นแบบนั้นพวกเขาก็ได้แต่กลืนน้ำลายอย่างช้าๆ
พวกเขาต่างก็กลืนน้ำลายในเวลาเดียวกัน
“นั่นคืออะไร ?!”
“ฉันต้องการมัน !”
พวกเขาหันไปมองแฮร์ริสันและรอคำตอบของเขาอย่างร้อนใจ มันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับนักชิมที่จะต้องทนมองคนอื่นกินอาหารอร่อยๆ
“มันคือโร่วเจียหมัวที่ฉันเคยเล่าให้พวกนายฟัง” แฮร์ริสันพูดอย่างสงบแต่ภายในใจเขากำลังมีระเบิดหัวเราะ เขาชอบมองใบหน้าประหลาดใจของเพื่อนๆของเขา
“เจ้าของร้าน ฉันต้องการโร่วเจียหมัว 3 อัน !”
“ฉันด้วย !”
“ตรงนี้ก็เอาด้วย !”
ไม่มีใครพูดอะไรในตอนที่แฮร์ริสันสั่งอาหารเพราะว่าพวกเขาเองก็สามารถกินได้มากพอๆกันกับแฮริสัน ดังนั้นพวกเขาจึงสั่งคนละสามอันเช่นเดียวกัน
“ได้เลย รอสักเดี๋ยวนะ” แม็กซ์พูดในขณะที่เขาวางจานข้าวผัดหยางโจวลงตรงหน้าลูกค้าจากนั้นเขาก็เดินกลับเข้าไปในครัว ตอนนี้เขายุ่งเหมือนกับผึ้ง
“จานที่มีสีสันเยอะแยะนั่นคืออะไร ? มันดูดีมากเหมือนกันนะ” คนอ้วนที่ใส่ชุดสีแดงถามอย่างสงสัยเมื่อเขามองไปที่ข้าวผัดหยางโจว
“ข้าวผัดสายรุ้ง มันอร่อยมาก” เอมี่ตอบจากทางด้านหลังเคาน์เตอร์ เธอพบว่ามันน่าสนใจจริงๆที่ได้นั่งดูกองทหารเมลอน
พวกเขาต่างก็มองไปทางเสียงนั้นและดวงตาของพวกเขาก็เป็นประกายขึ้นมาเมื่อพวกเขาเห็นเอมี่ที่แสนน่ารักกำลังนั่งอยู่ตรงนั้นและอุ้มแมวสีแปลกๆเอาไว้ เป็นสาวน้อยที่น่ารักมากจริงๆ ! เธอดูเหมือนลูกครึ่งเอลฟ์ แต่เธอน่ารักยิ่งกว่าเอลฟ์แท้ๆเสียอีก
“นี่คือลูกสาวของเจ้าของร้าน…” แฮร์ริสันเตือนในขณะที่เขายกมือขึ้นมาป้องปากเพื่อลดเสียงของเขา
เมื่อเช้านี้เขาได้เห็นด้วยตาของตัวเองเองเมื่อลูกไฟของเอมี่เอาชนะปีศาจลาวาได้ เธออาจจะดูน่ารักแต่เธอก็น่ากลัวมาก
“เธอดูน่ารักและไม่น่ากลัวอย่างที่นายบอก” คนอ้วนที่สวมชุดสีน้ำเงินพูดในขณะที่เขาโบกมือ “ปีศาจและออร์คต้องพ่ายแพ้ต่อความน่ารักของเธอ” เขาคิดว่าเอมี่ไม่เป็นอันตรายและปฏิเสธที่จะเชื่อความจริงที่ว่าเธอมีพลังที่น่ากลัว
คนที่สวมชุดสีแดงพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “เห็นด้วย ฉันไม่เคยเห็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักขนาดนี้มาก่อนเลย”
“พวกนายอยากพูดอะไรก็พูดเลย” แฮร์ริสันยกมือขึ้นมาก่ายหน้าผาก การทำให้พวกนี้เชื่อว่าเอมี่น่ากลัวมากนั้นเป็นเรื่องน่าปวดหัว
“สาวน้อย ฉันอยากได้ข้าวผัดสายรุ้งแสนอร่อยจานนี้” คนอ้วนที่สวมชุดสีน้ำเงินพูดกับเอมี่ด้วยรอยยิ้ม จอร์จ ฟรานซิสเป็นคนที่แก่ที่สุดในหมู่พวกเขา ครอบครัวของเขาเป็นเจ้าของเตาหลอมหลายที่และสองที่นั้นเป็นของเขา แต่เขาไม่ต้องทำอะไรเลยดังนั้นเขาจึงตามแฮร์ริสันและคนอื่นๆไปทั่ว
ความแตกต่างระหว่างเขากับคนอื่นนั่นก็คือเขาแต่งงานแล้วและมีลูกชายสามคน คนที่โตที่สุดอายุห้าขวบ
ตลอดมาจอร์จต้องการที่จะมีลูกสาว แต่ลูกทุกคนของเขาดันมีแต่เด็กผู้ชาย ตอนนี้ลูกคนที่สี่กำลังอยู่ในท้องของภรรยาของเขาแล้ว เธอบอกเขาว่าถ้าลูกคนที่สี่ยังเป็นเด็กผู้ชายอยู่เธอจะอนุญาตให้เขามีภรรยาเพิ่มได้และเธอจะไม่ทนมีลูกเพิ่มอีกคนไม่ว่าจะยังไงก็ตาม
แน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะรับภรรยาเพิ่ม ภรรยาที่แสนใจดีของเขากำลังถือกรรไกรอยู่ในมือในขณะที่เธอพูดแบบนั้น ถ้าเขาไม่ได้มองผิดไป เขาอาจจะโดนตอน
ความไม่พอใจและความคาดหวังของเขาทำให้เขาสนใจเด็กหญิงตัวเล็กๆเสมอ เขาอิจฉาแม็กซ์ที่มีเอมี่ เธอเป็นสาวน้อยที่น่ารักมาก เขาจะต้องมีความสุขมากแน่ๆ
เอมี่พยักหน้า “ได้เลย” จากนั้นเธอก็หันไปและตะโกนว่า “พ่อคะ อ้วนน้ำเงินต้องการข้าวผัดสายรุ้ง”
“…”
แฮร์ริสันและคนอื่นๆต่างก็หัวเราะออกมา พวกเขามีรูปร่างที่คล้ายกัน แต่พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับชื่อเล่นของจอร์จ
จอร์จนิ่งค้างไปชั่วครู่หนึ่งและใบหน้าของเขาก็ดูแปลกไปเล็กน้อย เธอเพิ่งเรียกฉันว่าอ้วนน้ำเงิน ? แต่เมื่อมองดูใบหน้าที่แสนน่ารักและจริงใจของเอมี่เขาก็ไม่สามารถโกรธได้ แต่เขากลับถูกดึงดูดให้หัวเราะออกมาแทน
“อ้วนเหลือง อ้วนเขียว อ้วนแดง อ้วนฟ้าและอ้วนเทาทำไมพวกคุณถึงหัวเราะล่ะ ?” เธอถามอย่างสงสัยเมื่อพวกเขาเงยหน้าของพวกเขาขึ้นและหัวเราะออกมาเสียงดัง
เสียงหัวเราะของพวกเขาหยุดลงในทันที พวกเขามองดูเสื้อผ้าของกันและกันแล้วใบหน้าของพวกเขาก็แดงขึ้นมาในทันที
ความคิดเดียวกันก็ปรากฏขึ้นมาในใจของพวกเขา เธอไม่ง่ายอย่างที่เห็น ! พวกเขาพบว่าเธอทั้งน่าหงุดหงิดและน่ารัก
“ฮ่าฮ่า อ้วนแดง” แฮร์ริสันไม่สามารถกลั้นเสียงหัวเราะของเขาเอาไว้ได้ เขาขำใส่คนอ้วนที่สวมชุดสีแดงที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเขา
“เงียบไปเลยไอ้อ้วนเทา” คนที่สวมชุดสีแดงดูเขินอายเล็กน้อย แต่เขาก็รู้สึกอยากจะหัวเราะด้วย
“ทำไมนะ ? พวกเราถูกหัวเราะเยาะแต่พวกเรากลับอยากหัวเราะด้วย ถ้าเป็นปกติพวกเราคงจะคว่ำโต๊ะไปแล้วถ้ามีคนมาหัวเราะเยาะเรา” คนที่สวมชุดสีเหลืองพูดอย่างงุนงงและพยายามที่จะหยุดหัวเราะ
“น่าจะเป็นเพราะว่าพวกเขาน่ารักไม่พอ” คนที่สวมชุดสีฟ้าถอนหายใจยาว
