ภายในเกมส์, กษัตริย์ ลีออน มีอายุประมาณสี่สิบปี เขามีใบหน้ากระชับได้รูป, ผมสีเทาและมีนิสัยอ่อนโยน สวมฉลองพระองค์อันหรูหราของเขา, เขาเป็นภาพอันสมบูรณ์แบบของสุภาพบุรุษ
แล้วเขายังเป็นกษัตริย์ที่มีปรีชาสามารถรอบด้าน แต่ถึงกระนั้นเขาก็ดันไม่มีโชคที่ได้เป็นกษัตริย์ของนอร์ตันในตอนที่มันตกเข้าสู่ด้านมืด
“ข้าไม่เคยทำบาปใดๆหรือทำเรื่องผิดพลาดร้ายแรงเลย, แต่ทำไมอาณาจักรของข้าถึงดิ่งลงเหวขณะที่มันอยู่ในมือของข้าด้วย?” คำพูดพวกนี้คือคำพูดสุดท้ายของเขา
เขาไม่ได้มีชีวิตอยู่จนถึงวันที่อาณาจักรนอร์ตันล่มสลายอย่างสมบูรณ์ ในวันแห่งการล่มสลาย, เขาถูกฆ่าด้วยฝีมือของหลานสาวที่ยิ่งของเขา, เจ้าหญิง แอนนี่ ที่ได้กลายเป็นไปบ้าไป ไม่เพียงแค่หัวของเขาจะถูกตัดออก, แม้กระทั่งวิญญาณของเขาก็ยังถูกดูดเข้าไปในอุปกรณ์ปีศาจอันชั่วร้ายที่อยู่ในมือของ แอนนี่ ด้วย, ซึ่งมันได้กักขังเขาเอาไว้แม้ว่าจะเป็นชีวิตหลังความตายของเขาก็ตาม
เพราะเหตุนี้, เขาจึงได้อันดับหนึ่งในบุคคลที่น่าเศร้าที่สุดสามอันดับแรก
แต่ตอนนี้, ยังไม่มีเหตุการณ์ไหนเกิดขึ้นเลย ในตอนที่ ลิงค์ เห็นกษัตริย์, เขาคิดว่าเขาดูเหมือนกับกษัตริย์ตอนที่อยู่ในเกมส์, แต่มีจุดแตกต่างที่สำคัญบางอย่าง เพราะเขาพบกับกษัตริย์ที่น่าเศร้าองค์นี้เร็วกว่าไทม์ไลน์หลักในเกมส์ เขาไม่ได้มีผมสีเทามากขนาดนั้นและสายตาที่หลักแหลมของเขาก็ยังไม่หม่นหมองด้วยความเศร้าและความขุ่นมัว
“ฝ่าบาท” ลิงค์ พูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ เขาโค้งคำนับอย่างเต็มที่และแสดงท่าทีสุภาพแบบที่นักเวทย์จะทำให้นักเวทย์อีกคนที่มีตำแหน่งสูงกว่า
“เชิญนั่งเถอะ” กษัตริย์พูดขณะที่โบกมือของเขา จากนั้นข้ารับใช้ในห้องบัลลังก์ก็พา ลิงค์ ไปยังที่นั่งที่กำหนดเอาไว้ให้เขา
กษัตริย์ ลีออน รอให้ ลิงค์ นั่งให้เรียบร้อยขณะที่เขามองด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าของเขา
“แอนนี่ เล่าเรื่องของเจ้าให้ข้าฟัง” เขาพูด “พูดตามตรง, ข้ารู้สึกไม่ค่อยเชื่อในตอนที่เธอบอกข้าว่าเจ้าช่วยชีวิตของเธอและเมืองทั้งเมืองยังไงในช่วงเหตุการณ์สังหารหมู่ในแกลดสโตน แต่ตอนนี้ที่ข้าได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ในวันนี้, ข้าก็เชื่อทุกๆอย่างที่เธอพูดเกี่ยวกับเจ้าในที่สุด”
ศาลนักเวทย์ได้เปิดเผยข้อมูลทุกอย่างที่เกิดขึ้นในจตุรัสของถนนหยกกับกษัตริย์แล้ว—ทุกๆอย่างตั้งแต่เวทย์ที่ใช้และรายละเอียดของสิ่งที่เกิดขึ้นในการต่อสู้ได้ถูกเปิดเผยให้กับเขาโดยไม่เก็บงำสิ่งใดเอาไว้เลย
กษัตริย์ ลีออน ได้ค้นพบจากรายงานว่ามีนักเวทย์ที่แข็งแกร่งมากๆในเหตุการณ์นี้— นักเวทย์ที่แข็งแกร่งมากจนมีคนแค่ไม่กี่คนในอาณาจักรเท่านั้นที่สามารถต่อกรกับความแข็งแกร่งของเขาได้ อันที่จริง, เขาอาจจะเป็นคนๆเดียวที่มีความสามารถแบบนี้ในตอนนี้เพราะนักเวทย์คนอื่นเป็นนักวิชาการกันหมด พวกเขาหมกมุ่นอยู่กับการแสวงหาความรู้อย่างการค้นพบธรรมชาติที่แท้จริงของความเป็นจริงและโลก และคิดว่าการต่อสู้นั้นควรจะปล่อยให้นักรบดิบเถื่อนเป็นคนจัดการ
นั่นคือเหตุผลที่ทำไมแบทเทิลเมจในกองทัพจึงมักจะเป็นพวกที่มีทักษะดาดๆและมีขีดจำการด้านความรู้และเป็นที่รู้กันว่าพวกเขาไม่มีอนาคตในด้านวิชาการ นอกจากนี้, ก็ยังมีพวกที่เกิดในตระกูลที่มีสถานะต่ำต้อย นักเวทย์พวกนี้ถูกเหล่านักเวทย์สายวิชาการดูถูกและเพราะเหตุนั้น, แบทเทิลเมจพวกนี้จึงมักจะมีความเชื่อมั่นในตัวเองต่ำด้วย
เขาคงจะประหลาดใจมากหากได้พบกับนักเวทย์แบบ ลิงค์ อีกคนในอาณาจักร, คนที่มีพรสวรรค์สูงส่งและทักษะการต่อสู้และคนที่มีอนาคตสดใสในสายวิชาการอย่างแน่นอนถ้าเขาเลือกที่จะเดินทางนั้น
พอคำนึงถึงเรื่องนี้, กษัตริย์คาดการณ์เอาไว้ว่าอาณาจักรดาร์คเอลฟ์, พาริค เองก็คงจะได้เผชิญหน้ากับปัญหาแบบเดียวกัน, แม้ว่ามันอาจจะไม่ได้ร้ายแรงเท่ากับอาณาจักรนอร์ตันก็ตาม
เพราะเหตุนี้, กษัตริย์ ลีออน จึงวางแผนที่จะส่ง ลิงค์ เข้าสู่สนามรบทางตอนเหนือในฐานะผู้บัญชาการของกองทหารนักเวทย์ในสนามรบ
ขณะเดียวกัน, ลิงค์ ยังไม่เข้าใจเหตุผลที่กษัตริย์เรียกตัวเขา ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะตอบสนองด้วยความสุภาพและอ้อนน้อมจนถึงที่สุด, เพื่อระวังเอาไว้ก่อน
“ฝ่าบาท” ลิงค์ พูด “กระหม่อมแค่ทำในสิ่งที่หน้าที่และเกียรติยศได้บังคับให้กระหม่อมทำ”
“ก็เป็นดังที่เจ้าว่ามา” กษัตริย์ ลีออน พยักหน้า “เจ้าทำสิ่งที่หน้าที่และเกียรติยศบังคับให้เจ้าทำ, และด้วยเหตุนั้นข้าก็จะทำเช่นนั้นเหมือนกัน เอลเดอร์!”
จากนั้น, นักวิชาการผมขาวก็เดินเข้ามาข้างในอย่างช้าๆ, เขาถือสมุดเล่มหนาเอาไว้ในมือของเขาขณะที่เดินมาหากษัตริย์อย่างเคารพ เขาเปิดหน้าหนังสือและวางมันบนโต๊ะอ่านที่อยู่ถัดจากบัลลังก์
ดวงตาเหยี่ยวของ ลิงค์ สังเกตุเห็นว่าหนังสือมีชื่อว่าบันทึกที่ดินของอาณาจักร หัวใจของเขาเริ่มเต้นเร็วขึ้นขณะที่เขาได้รับรู้ว่าชื่อหนังสือจะนำมาซึ่งอะไร, แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังสามารถรักษาความสงบภายนอกเอาไว้ได้
เหตุผลนั้นง่ายมาก — ในอาณาจักรนอร์ตัน, เมื่อใดก็ตามที่กษัตริย์แสดงหนังสือเล่มนี้ออกมา, มันก็หมายความว่ากษัตริย์กำลังจะให้รางวัลใครซักคนด้วยที่ดิน!
ลิงค์ กำลังจะได้รับที่ดินของตัวเอง!
ภายในเกมส์, ลิงค์ เป็นนักเวทย์เลเวล 7 และได้ไต่เต้าจนได้เป็นผู้บัญชาการของกองทหารในกองทัพแล้วเขาถึงจะได้รับรางวัลเป็นที่ดินของตัวเอง แม้ว่ามันจะเป็นแค่ที่ดินเล็กๆที่มีเนื้อที่ประมาณสิบไมล์, แต่เขาก็ได้รับกำไรมหาศาลจากมัน, แถมทุกๆคนที่อาศัยอยู่ในที่ดินนั้นก็จะเรียกเขาว่า ลอร์ด และโค้งคำนับเขาเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาพบเขา แล้วเขายังได้คนใช้สาวสวยทำงานในที่พักอาศัยของเขาด้วย โดยรวมแล้ว, มันคือชีวิตที่สุขสบายสำหรับการได้เป็นเจ้าของที่ดิน
กษัตริย์นั่งบนบัลลังก์ขณะที่เขาพลิกหน้าหนังสืออย่างเงียบๆ เขาหยุดหลังจากที่พลิกไปได้ไม่กี่หน้าและหันกลับมาหา ลิงค์
“มีที่ดินว่างเปล่าที่ชื่อว่าที่รกร้างเฟิร์ดอยู่ทางตะวันออกเฉียงใต้ของป่าเกอร์เวนท์ มันเป็นที่ดินรกร้างและไม่อุดมสมบูรณ์, สภาพอากาศแปรปรวนด้วยความที่มีลมแรงตลอดเวลา ไม่มีใครต้องการยุ่งเกี่ยวกับที่ดินผืนนี้, แต่ถ้าเจ้าชอบ, ที่ดินวางเปล่าที่มีรัศมีกว่าหนึ่งร้อยไมล์นี้จะเป็นของเจ้า”
เอร์เรร่า ระงับความคิดของเธอเอาไว้ไม่ได้อีก, ดังนั้นเธอจึงยืนขึ้นทันทีที่กษัตริย์พูดจบ
“ฝ่าบาท” เธอพูด “โปรดอภัยในความละลาบละล้วงของหม่อมฉันด้วย, แต่ท่านพระราชทานรางวัลเป็นที่ดินแห้งแล้งกับผู้ที่ทำคุณประโยชน์อย่างจริงใจได้ยังไงเพคะ?”
เอร์เรร่า มีความสุขมากที่ได้เห็นว่ากษัตริย์กำลังจะมอบรางวัลให้ ลิงค์ เป็นที่ดิน เธอรู้ว่ารางวัลเช่นนี้จะมอบให้แก่คนที่ยอดเยี่ยมจริงๆเท่านั้น, โดยเฉพาะผู้ที่ทำคุณประโยชน์กับกองทัพเป็นพิเศษ ซึ่ง ลิงค์ ได้ช่วยเมืองแกลดสโตนเอาไว้— และนั่นก็น่าจะพิจารณาได้ว่ามีส่วนช่วยกับทางกองทัพอย่างมากแล้วนะ
และในเมื่อกษัตริย์ตัดสินใจที่จะให้รางวัลแก่ ลิงค์ สำหรับความสำเร็จของเขา, เขาก็ควรจะให้บางสิ่งที่เหมาะสมแทนที่จะเป็นสถานที่น่ากลัวที่ไม่มีประโยชน์อะไรเลยอย่างที่รกร้างเฟิร์ดถูกไหม?
ที่รกร้างเฟิร์ดเป็นที่ดินว่างเปล่าที่แย่มากในอาณาจักรนอร์ตัน แม้ว่ามันจะติดกับทะเลในฝั่งตะวันออก, แต่ทะเลก็เต็มไปด้วยแนวปะการังขรุขระซึ่งทำให้มันเป็นสถานที่ที่ไม่เหามะสมสำหรับท่าเรือพาณิชย์หรือแม้กระทั่งอู่เรือเล็กๆ ที่นั่นจะมีพายุเฮอริเคนขนาดใหญ่เข้ามาจากทะเลในทุกๆปีอย่างน้อยสามครั้ง, และพายุที่นั่นก็สามารถพัดคนตัวใหญ่ลอยได้เลย ไม่จำเป็นต้องพูดถึง, ดินที่นั่นก็ไม่อุดมสมบูรณ์มากๆจนแม้กระทั่งวัชพืชก็ยังโตไม่ได้, ดังนั้นทิ้งเรื่องการเพาะปลูกได้เลย แม้ว่าพื้นที่ของมันจะมีขนาดกว้างขวาง, แต่ประชากรที่นั่นก็มีไม่ถึง 5,000 คน, และพวกเขาทุกคนก็ต้องพึ่งพาอาศัยกันในสภาพที่ยากจนมากๆ
ในความเป็นจริง, แม้แต่หัวขโมย, ผู้ร้ายและผู้ลี้ภัยที่มีตัวเลือกอันน้อยนิดสำหรับสถานที่ไปนั้นก็ยังไม่เต็มใจไปที่นั่น มีแค่พวกที่ชั่วร้ายมากๆและหมดหวังมากๆเท่านั้นถึงจะไปจบที่สถานที่อันเลวร้ายนั่น
กษัตริย์ ลีออน ยักไหล่และยื่นมือของเขาออกมาด้วยท่าทางจนปัญญาเป็นการตอบสนองคำคัดค้านของ เอร์เรร่า
“ข้าเกรงว่าที่ดินแห่งอื่นจะมีเจ้าของไปหมดแล้วหน่ะสิ” กษัตริย์พูด “และสถานที่ที่เหลือก็เล็กเกินไปหรือไม่ก็อยู่ภายใต้ข้อพิพาทมากเกินไป แล้วเจ้าคิดเห็นเช่นไรหล่ะ, ลิงค์? ถ้าเจ้าไม่เต็มใจรับรางวัลนี้, ข้าสามารถมอบเหรียญทองให้เจ้าแทนได้นะ บางทีข้าน่าจะสามารถมอบเหรียญทองให้เจ้าได้หนึ่งหมื่นเหรียญทองและแต่งตั้งเจ้าเป็น บารอน, เจ้าว่ายังไงหล่ะ?”
แน่นอนว่านี่เป็นความตั้งใจแรกของเขา ลิงค์ ยังเด็กเกินไปและจุดยืนในสังคมของเขาก็ยังไม่เป็นที่ยอมรับ แม้ว่าเขาจะมีส่วนช่วยเหลืออย่างมากต่ออาณาจักร, แต่ถ้าเขาได้รับรางวัลเป็นที่ดินที่หลายคนปราถนา, มันก็อาจจะก่อให้เกิดความเกลียดชังและความอิจฉาในหมู่ข้าราชบริพารและจะนำปัญหาที่ไม่จำเป็นมาให้กับ ลิงค์ เช่นกัน
กษัตริย์แค่เสนอที่ดินให้เพื่อแสดงให้เขาเห็นว่ามีความเป็นไปได้ที่จะได้รับรางวัลอย่างงามถ้าเขาช่วยเหลืออาณาจักรต่อไป
อันที่จริง, ความคิดจริงๆของเขาก็คือเสนอที่ดินแห้งแล้งที่ไม่มีใครต้องการกับ ลิงค์ แล้วเขาก็จะปฏิเสธมัน, และจากนั้นเขาก็จะมอบรางวัลให้เขาเป็นเหรียญทองแทน นี่เป็นแผนการที่อยู่ในหัวของกษัตริย์, และมันก็เป็นแผนที่เขาเคยใช้มาหลายครั้งแล้ว
ลิงค์ รู้สึกขบขันที่รางวัลจากกษัตริย์นี้ได้เปลี่ยนเป็นบางสิ่งที่ดูเหมือนกับการต่อรองในตลาด แม้ว่าเขาจะต้องกลั้นหัวเราะเอาไว้ก็ตาม
สำหรับที่รกร้างเฟิร์ดนั้น, เขารู้มาจากในเกมส์แล้วว่ามันเป็นสถานที่แห้งแล้งและไม่มีชีวิตชีวาจริงๆ ยังไงซะมันก็เป็นสถานที่ที่ผู้คนเรียกว่าสามสถานที่ที่เลวร้ายที่สุดในฟิรุแมน ผู้เล่นทุกคนที่ได้รับรางวัลเป็นที่ดินแห่งนี้หลังจากที่รับใช้กองทัพต่างก็ท้อแท้กับมันมากจนพวกเขาหลายคนถึงกับลบบัญชีของพวกเขาทิ้งเพราะมัน
แต่นั่นก็จนกระทั่งผู้เล่นคนนึงได้บังเอิญพบว่าดินสีดำในดินแดนนี้ได้พัฒนาจนมีคุณสมบัติในการต้านทานเวทย์มนตร์เป็นพิเศษเมื่อถูกอบจนเป็นอิฐ จากนั้นผู้เล่นคนนี้ก็ขายอิฐเหล่านั้นและสร้างทรัพย์สมบัติจำนวนมหาศาลจากมัน เขายังทำให้ตัวเองได้อยู่ในลิสท์ของผู้เล่นที่ร่ำรวยที่สุดในระบบเกมส์, ด้วยชื่อเล่นว่า ‘ราชาก้อนอิฐ’ ด้วย
นอกจากนี้, ขอบเขตของพื่นที่ที่เป็นรางวัลสำหรับผู้เล่นนั้นจะมีเนื้อที่ไม่เกิน 10 ตารางไมล์ แต่ตอนนี้กษัตริย์กลับเสนอที่ดินกว้างหนึ่งร้อยไมล์ให้กับเขา—มันคือข้อตกลงที่เขาไม่สามารถปฏิเสธได้!
พอเขามีเงินมากพอจากอิฐ, เขาก็จะใช้เวทย์มนตร์เพื่อเปลี่ยนสภาพอากาศที่เต็มไปด้วยพายุของที่รกร้างเฟิร์ดเพื่อทำให้มันมีสภาพอากาศคงที่ขึ้น ใครจะรู้, บางทีในอีกสิบปีข้างหน้าเขาอาจจะสามารถเปลี่ยนที่รกร้างเฟิร์ดให้กลายเป็นที่ดินเพาะปลูกเฟิร์ดก็ได้!
อย่างไรก็ตาม, แม้ว่า ลิงค์ จะกระตือรือร้นที่จะรับรางวัลนี้, แต่เขาก็ปกปิดความตื่นเต้นเอาไว้และเลือกใช้คำพูดอย่างระมัดระวังเพื่อถามกษัตริย์อีกคำถามนึง
“ฝ่าบาท” เขาพูด “กระหม่อมขอถามได้รึไม่ว่าสถานะอะไรที่กระหม่อมจะได้ในฐานะเจ้าของที่ดินแห่งนี้?”
กษัตริย์ ลีออน ตกตะลึงกับคำถามนี้ เขาไม่คิดว่า ลิงค์ จะยอมรับที่ดินที่ไร้ประโยชน์นี้ เขาพิจารณามันเล็กน้อยและในที่สุดก็ตัดสินใจได้ ในเมื่อเขาต้องการที่ดินรกร้างเหมือนทะเลทรายนี้มากขนาดนั้น, เขาก็จะยอมรับความปราถนาของนักเวทย์หนุ่มและยกมันให้
“เจ้าเป็นเด็กหนุ่มเจ้าเล่ห์นะ” กษัตริย์พูดพลางหัวเราะ “เจ้าคงจะไม่เป็นเจ้าของที่ดินในฐานะสามัญชนหรอก, แน่นอน, เจ้าจะว่ายังไงถ้าข้าจะแต่งตั้งเจ้าเป็นบารอน?”
“กระหม่อมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างมากขอรับฝ่าบาท” ลิงค์ พูด “กระหม่อนขออนุญาติถามได้ไหมว่าที่ดินและฐานะจะสืบต่อไปยังรุ่นต่อไปรึไม่?”
ช่างเป็นเด็กหนุ่มที่โลภมากจริงๆ, กษัตริย์ ลีออน คิด, สายตาของเขาเบิกกว้าง มันเป็นเรื่องจริงที่ ลิงค์ ได้ทำประโยชน์อย่างมากมาย, แต่มันก็ยังห่างใกลเกินกว่าที่จะคุ้มค่าสำหรับรางวัลใหญ่เช่นนี้ เขาแค่เสนอตำแหน่งและที่ดินเพื่อแสดงความใจกว้างและส่งเสริมให้เด็กหนุ่มทำผลงานดีๆต่อไป เขาไม่เคยคิดเลยว่า ลิงค์ จะโลภมากขนาดนี้ ใครจะไปคิดกันหล่ะว่าที่ดินและฐานะจะไม่เพียงพอสำหรับเขา, และเขายังกล้าจนถึงขนาดขอให้พวกมันสืบต่อไปยังรุ่นต่อๆไปอีกเนี่ยนะ?
แต่, เรื่องได้มาถึงจุดที่กษัตริย์ ลีออน ไม่มีทางเลือกนอกจากยอมทำตามคำขอแล้ว ยังไงซะก็ไม่มีใครต้องการที่ดินว่างเปล่าอย่างที่รกร้างเฟิร์ด แถม, ไม่มีทางที่จะสร้างรายได้หรือประโยชน์ใดๆจากที่ดินนี้ได้ ดังนั้นแม้ว่าจะมีเกียรติในฐานะบารอน, แต่รางวัลก็ยังน้อยนิดพอทุกๆอย่างถูกพิจารณาแล้ว
“ใช่แล้ว, แน่นอนสิ” กษัตริย์ พูด “ที่ดินและฐานะของเจ้าจะสืบต่อไปยังรุ่นต่อๆไป, เพราะฉะนั้นเจ้าสามารถส่งมอบมันให้กับลูกชายในอนาคตของเจ้าและเขาก็จะส่งมันให้กับหลานของเจ้าและส่งต่อไปเรื่อยๆ ตอนนี้เจ้าพอใจรึยังหล่ะ?”
ลิงค์ กำลังจะตอบคำถามกษัตริย์ในตอนที่ เอเรร์ร่า ดึงแขนเสื้อของเขาเพื่อหยุดเขา
“ลิงค์” เธอกระซิบ “เธอเลือกเหรียญทองมากกว่าฐานะจะไม่ดีกว่าหรอ? ที่ดินแห่งนั้นเป็นได้แค่ภาระของเธอเท่านั้นหล่ะ ไม่มีเวทย์มนตร์ไหนที่จะเปลี่ยนมันให้กลายเป็นสิ่งที่ใกล้เคียงกับผลกำไรได้หรอกนะ!”
เธอแค่พยายามจะช่วย ลิงค์ ทำการตัดสินใจให้ดีที่สุดเพื่อประโยชน์ของตัวเขาเอง ไม่ว่าเธอจะพิจารณายังไง, มันก็ดูเหมือนว่า ลิงค์ กำลังเลือกตัวเลือกที่ขาดทุน
แต่คำตอบของ ลิงค์ ที่มอบให้กับคำแนะนำด้วยความหวังดีของเธอก็คือการส่ายหัวอย่างสุภาพ
“เหรียญทองอยู่ได้ไม่นานนักหรอก” เขากระซิบ “ผมอยากได้ที่ดินของตัวเองมากกว่า”
“ฝ่าบาท” ลิงค์ พูดอย่างจริงจังขณะที่เขายืนขึ้น “เป็นพระมหากรุณาธิคุณยิ่งสำหรับรางวัลของพระองค์ กระหม่อมรู้สึกยินดีและเป็นเกียรติอย่างมากที่ได้รับความเอื้อเฟื้อของท่าน”
“ข้าดีใจที่เจ้าชอบมันนะ” กษัตริย์ ลีออน พูดพลางหัวเราะ ในเวลานั้น ลิงค์ เป็นแค่ชนชั้นสูงหนุ่มผู้ใสซื่อที่ยังเห็นโลกได้ไม่มากนักในสายตาของกษัตริย์ เขาอาจจะมีพรสวรรค์ในด้านเวทย์มนตร์เป็นพิเศษ, แต่ดูเหมือนว่าเขาจะมีความรู้จำกัดมากๆในภาคปฏิบัติ— ซึ่งสามารถบอกได้เลยว่าเขาค่อนข้างจะไม่รู้เรื่องในกิจการทางโลก
แน่นอนว่า, การเป็นเจ้าของที่ดินเป็นเรื่องที่ดี, แต่มันขึ้นอยู่กับที่ดินที่คุณเป็นเจ้าของและทำเลที่ตั้งของมันด้วย ด้วยการมีสถานที่อย่างที่รกร้างเฟิร์ดในครอบครอง, คุณก็อาจจะเหมือนกับไม่ได้เป็นเจ้าของอะไรเลย
แต่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายที่ไม่ดี กษัตริย์ ลีออน ชอบที่ได้มีนักเวทย์มากพรสวรรค์และความสามารถที่ควบคุมได้ง่ายภายใต้ปีกของเขา เราคงไม่มีทางรู้ได้เลยว่าสักวันนึงพวกเขาจะมีประโยชน์มากขนาดไหน
“ถ้างั้นทุกอย่างก็เรียบร้อยแล้ว” กษัตริย์ พูด “ตอนนี้เจ้าควรกลับไปที่สถาบันได้แล้วนะ ข้าจะส่งจดหมายประกาศและฉโนดที่ดินไปให้เจ้าในเร็วๆนี้ สำหรับพิธีมอบรางวัล, เขาจะบอกให้เจ้ารู้เมื่อข้าพบฤกษ์งามยามดีสำหรับมัน”
เนื่องจาก ลิงค์ ได้รับการแต่งตั้งเป็นแค่บารอน, ก็คงจะไม่ต้องมีคนมาเกี่ยวข้องมากนักและคนแค่สองคนที่อยู่ที่นี่ในตอนนี้ก็เพียงพอแล้วที่จะจัดพิธีมอบรางวัลอย่างถูกต้อง
“ฝ่าบาท” ลิงค์ พูดขณะที่ลุกขึ้น “กระหม่อมเป็นหนี้บุญคุณในความเอื้อเฟื้อของท่านแล้ว”
“มันเป็นแค่วิธีเดียวที่จะส่งเสริมเจ้า, หนุ่มน้อย” กษัตริย์ตอบกลับไปขณะที่เขาพยักหน้าอย่างอ่อนโยน “ข้าหวังว่าสักวันนึงเจ้าจะเป็นความภาคภูมิใจของอาณาจักรนะ”
คำพูดเหล่านี้เป็นคำพูดทั่วไปในการปลุกใจที่กษัตริย์ลีออนพูดกับเด็กหนุ่มทุกคนที่เขาเห็นศักยภาพบางอย่างที่อาจจะพัฒนาได้ อันที่จริง, เขาพูดมันมาหลายครั้งแล้วก่อนที่พวกมันเกือบจะเป็นกลไกการโต้ตอบแทนความจริงใจ แต่อย่างไรก็ตาม, เมื่อไหร่ที่เขามองกลับมาที่ช่วงเวลาอันละเอียดอ่อนนี้ในอนาคตเมื่อความปลอดภัยของอาณาจักรนอร์ตันตกอยู่ในอันตราย, หัวใจของเขาก็จะเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ
เขารู้สึกขอบคุณตัวเขาในอดีตสำหรับการลงทุนอันชาญฉลาดนี้
