เมืองแกลดสโตน, เขตดอกไม้
หมาป่าแห่งความมืดตัวใหญ่ดมกลิ่นพื้นขณะที่พวกมันวิ่ง, ตามมาด้วยดาร์กเอลฟ์นักเวทย์ โฮล์มส์ และพวกดาร์กเอลฟ์นักฆ่าบางส่วน
การติดตามเป็นความสามารถที่พิถีพิถัน—มันไม่สามารถรีบเร่งได้ หลังจากที่ผ่านไปเต็มหนึ่งชั่วโมง, พวกดาร์กเอลฟ์ก็ได้ตามล่องลอยของ ลิงค์ มาจนถึงท่าเรืองที่ ลิงค์ นั่งเรือออกไป
แล้ว, พวกมันก็ได้เจอกับปัญหา— กลิ่นของ ลิงค์ ได้มาสิ้นสุดลงที่นี่
สุนัขพสุธาเข้าไปในบริเวณรอบๆท่าเรือ, แล้วก็เห่าออกมาเบาๆ ดูเหมือนว่ามันจะค่อนข้างจะผิดหวัง
“มาสเตอร์ครับ, มันต้องขึ้นเรือออกไปแล้วแน่ๆเลย พวกเราจะทำยังไงดี?” เทอรี่ ถาม
“ก็เห็นๆอยู่นี่!” โฮล์มส์ เย้ยหยัน มันยืนอยู่ตรงท่าเรือแล้วจ้องเข้าไปในน้ำขณะที่กำลังคิด
ต่อมามันก็คิดออกได้อย่างรวดเร็ว “ตามกระแสน้ำไป มันไม่สามารถอยู่ที่แม่น้ำได้ตลอดหรอก มันต้องจอดเรือไว้ที่ไหนซักแห่งแน่ๆ”
“มาสเตอร์, แล้วถ้ามันพายเรือสวนกระแสน้ำหล่ะครับ?” เทอรี่ ถามอย่างไม่มั่นใจ
โฮล์มส์ รู้สึกว่านักรบตัวนี้โง่อย่างไร้ที่ติจริงๆ แล้วมันก็เหลือบตามองขณะที่ตอบคำถาม “มีความเป็นไปได้ประมาณ 100:1 ที่นักเวทย์ที่ไม่รู้ถึงวิธีการภายเรือจะต่อสู้กับกระแสน้ำได้ แล้ว, แกคิดว่าพวกเราควรจะไปตามหามันตามกระแสน้ำหรือทวนกระแสนน้ำดีหล่ะ?”
“ตามกระแสน้ำครับ”
เทอรี่ ถูกโน้มน้าว การพายเรือทวนกระแสนั้นถือเป็นทักษะอย่างนึง, และเป็นงานที่ยากลำบาก แม้ว่ามันจะเป็นนักรบมันก็ยังไม่ค่อยเก่งเรื่องนี้เท่าไหร่นัก, นับประสาอะไรกับนักเวทย์ร่างกายอ่อนแอตัวคนเดียวหล่ะ
ดาร์กเอลฟ์ เดินเลียบฝั่งแม่น้ำไปโดยไม่สนใจผู้คนที่แห่กันหนีออกมาจากสวนดอกไม้อย่างคลุ้มคลั่ง เอาจริงๆแล้ว, ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไกล้พวกนักฆ่าเลย
ประมาณ 20 นาทีต่อมา, สุนัขพสุธาก็ได้เห่าออกมาเบาๆแล้วเริ่มได้กลิ่น มันก้มหัวของมันลงแล้วเริ่มดมไปที่พื้นอีกครั้ง
“พวกเราพบแล้ว!” โฮล์มส์ ร้องออกมาด้วยความยินดี การสะกดรอยนี่เป็นการพนันอย่างนึงจริงๆ ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่ามันจะออกมาเป็นแบบไหน, แต่ครั้งนี้มันชนะแล้ว
โฮล์มส์ รู้สึกได้ถึงความเคารพและสายตาที่หวาดกลัวของพวกดาร์กเอลฟ์ตัวอื่นๆ มันค่อนข้างรู้สึกเพลิดเพลินกับมัน
โดยที่ไม่ได้รู้สึกตัว, มันยืดหลังตรงแล้วเชิดหน้าให้สูงขึ้น
การสะกดรอย ลิงค์ ได้นำทางพวกมันไปถึงทางเข้าตลาด แม้ว่าจะมีรูปร่างบางอย่างเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วอยู่รอบๆ พื้นที่ส่วนใหญ่ของถนนก็ยังรกร้าง แต่, ยิ่งมีคนอยู่น้อย, ก็ยิ่งมีกลิ่นที่สามารถขัดขวางงานของพวกมันได้น้อยลง ทำให้ตอนนี้สุนัขพสุทาสะกดรอยได้เร็วขึ้นกว่าตอนแรก
หลังจากผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมง, โฮล์มส์ กับพวกดาร์กเอลฟ์นักฆ่าก็ได้มายืนอยู่เบื้องหน้าทางเข้าของเขตเมืองเก่า
“นี่ไม่ใช่เรื่องดีเลย มันมุ่งหน้าไปที่เขตเมืองเก่า หรือว่ามันมาที่นี่เพื่อช่วยผู้หญิงที่เป็นหัวหน้าของหน่วย MI3 กัน?” โฮล์มส์ ขมวดคิ้วเล็กน้อย มันรู้ว่าหัวหน้าของหน่วย MI3 เป็นอีกหนึ่งเป้าหมายหลักของพวกดาร์กเอลฟ์นักฆ่า หัวหน้าของพวกมันได้ขอให้รักษาชีวิตของเธอเอาไว้, อย่าปล่อยให้เธอตายเหมือนคนที่เหลือ
“ต้องรีบแล้ว!” โฮล์มส์ ตะโกนขึ้นมา มันมีความรู้สึกไม่ได้กับเรื่องนี้
มีจำนวนผู้คนน้อยลงรอบๆเขตเมืองเก่า ทำให้สุนัขพสุทาทำงานได้เร็วขึ้นกว่าเดิม สิบนาทีต่อมา, โฮล์มส์ ก็ได้มาถึงจตุรัสน้ำพุ
สิ่งที่พวกมันเห็นที่นั่นคือความน่าตกใจ
สิ่งก่อสร้างรอบๆจตุรัสได้ถูกลดลงไปเป็นเศษซากด้วยไฟ ควันยังคงพวยพุ่งออกมาจากตึกอยู่, ซึ่งเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าไฟเพิ่งมอดลงไปได้ไม่นาน
มีซากศพที่เปื้อนเลือดจากการถูกฟันนอนตายกันมากกว่าสิบศพในพื้นที่จตุรัส แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องอยากที่จะบอกว่าศพเหล่านั้นเป็นของพวกมันเอง, แต่รูปร่างและเศษผ้าที่ยังเหลืออยู่ก็ยังระบุตัวตนของพวกมันว่าเป็นดาร์กเอลฟ์
โฮล์มส์, สังเกตุเห็นแอ่งน้ำ, แล้วมันก็เดินเข้าไปดูไกล้ๆ ด้วยการใช้หลังมือของมันสัมผัสน้ำ มันก็พบว่าน้ำนั้นเย็นฉ่ำ, และก็มีตะกอนน้ำแข็งบางส่วนเหลืออยู่
“นี่มันพลังของเวทย์มนตร์…พายุลูกเห็บระดับต้น มันอยู่ที่นี่!” โฮล์มส์ ขมวดคิ้วอีกครั้ง ไม่ใช่แค่เพราะมีนักเวทย์คนอื่นอยู่ที่นี่ แต่ยังเป็นเพราะมันรู้สึกได้ถึงพลังของเวทย์มนตร์ระดับสูงอีกด้วย
พายุลูกเห็บระดับต้นเป็นเวทย์มนตร์เลเวล 2 นักเวทย์หนุ่มชาวมนุษย์คนนั้นเป็นนักเวทย์เลเวล 2, ไม่ใช่นักเวทย์เลเวล 1 อย่างที่เขาคิด!”
เขามีระดับสกิลเลเวลเดียวกับมัน ซึ่งนี่ทำให้เรื่องมันยุ่งยากขึ้นเล็กน้อย
แต่ โฮล์มส์ ก็มีความมั่นใจในเวทย์มนตร์ของตัวเอง นักเวทย์ชาวมนุษย์คนนั้นยังหนุ่มอยู่ มันยังไม่มีประสบการณ์ บางทีมันอาจจะมีเวทย์มนตร์ระดับสูง, แต่แน่นอนว่ามันไม่มีทักษะในการใช้เวทย์มนตร์ที่ยอดเยี่ยม ฉันสามารถจัดการมันได้ถ้าฉันได้เผชิญหน้ากับมัน!
ด้วยการคลุกคลีกับเวทย์มนตร์มาเป็นเวลานาน, ทำให้ โฮล์มส์ เข้าใจถึงความสามารถของตัวเอง และนั่นก็เป็นที่มาของความมั่นใจของมัน
เสียงเท้าดังขึ้นมาจากด้านหลังของมัน แล้วมันก็หันไป มันคือ เทอรี่, กับดาร์กเอลฟ์นักฆ่าตัวอื่นๆ โฮล์มส์ รับรู้ได้ในทันทีว่าเอล์ฟที่อยู่เบื้องหน้ามันไม่ใช่ส่วนหนึ่งของทีมสะกดรอยของมันเมื่อก่อนหน้านี้ นี่หมายความว่าพวกมันต้องได้เห็นการต่อสู้ที่จตุรัสน้ำพุ!
“เกิดอะไรขึ้นที่นี่?” โฮล์มส์ ถาม
ความตกใจและความหวาดกลัวยังคงปรากฏอยู่บนใบหน้าของนักฆ่า “มันคือนักเวทย์ครับ! เวทย์มนตร์อันน่าสะพรึงกลัว! มันเรียกพายุลูกเห็บออกมาแล้วก็ฆ่าหัวหน้า! แถมมันยังหนีไปกับ แอนนี่ อาเบล ด้วย โอ้ พระแม่แห่งความมืด, มันช่างน่ากลัวจริงๆ!”
“แล้วพวกมันไปที่ไหน?” โฮล์มส์ กดดันต่อ
“ผมไม่รู้ครับ พวกเราคลาดกับมันที่โรงแรม พวกเราตามเข้าไปข้างใน, แต่พวกเราก็หาพวกมันไม่พบ พวกเราหาลองหาทางลับดูแต่ก็ไม่เจออะไรเลย แม้ว่าพวกเราจะค้นหาดูจนทั่วแล้วก็ตาม” นักฆ่าดูมีความอนาถใจ, ความกลัว แฝงอยู่กับการแสดงออกของมัน มันรู้ว่ามันจะได้เจอการลงโทษที่หนักหน่วงจากการทำภารกิจไม่สำเร็จ
“โรงแรมต้องมีทางลับอยู่แน่!” โฮล์มส์ มองไปทางตึกที่อยู่ในระยะทาง, แล้วก็กลับมามองสุนัขพสุธาที่สูงหกฟุต, แล้วก็สบถออกมา “โรงแรมบ้าเอ้ย!”
สุนัขพสุธามีขนาดใหญ่เกินกว่าที่จะเข้าประตูของโรงแรมได้
แต่ โฮล์มส์ มีแผน การขุดทางลับเป็นเรื่องยาก แต่มันก็ไม่ได้ใช้เวลามากเกินไป และด้วยการทำเช่นนั้นสิ่งก่อสร้างก็จะไม่มีความหมายอีกต่อไป 600-1000 ฟุตน่าจะไม่เกินนั้นนะ, มันคิด
ด้วยเหตุนี้, มันก็ได้ถามพวกนักฆ่า “พวกแกเหลือกันอยู่เท่าไหร่?”
“เหลืออยู่ทั้งหมด 76 คนครับ” นักฆ่าตอบกลับไป
“แล้วตอนนี้ไปไหนกันหมด?”
“พวกเรากระจายกันไปตามหาพวกมนุษย์ครับ”
“ดีมาก” โฮล์มส์ เดินคิดอยู่ครู่นึง ทันใดนั้น, ก็ได้มีบางสิ่งเข้ามาในหัวมัน ทำไมฉันถึงต้องคอยตามหลังพวกมันด้วย? สิ่งแรกที่พวกมันจะทำตั้งแต่ที่หนีไปได้คืออะไรกัน? แล้วทำไมฉันถึงไม่ไปดักรอพวกมันหล่ะ?
มีคำถามที่สำคัญอีกคำถามนึง; พวกมันน่าจะไปที่ไหนกันนะ?
คำตอบได้กรีดร้องใส่หน้า มันเป็นความเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด
“พวกมันน่าจะไปที่ค่ายของการ์ดรักษาเมือง! ถ้าพวกมันควบคุมได้ครั้งนึง, มันจะไม่ใช่เรืองง่ายที่จะหนีเลย พวกมันจะสามารถพลิกสถานการณ์กลับมาได้! ไม่, จะยอมให้มันเกิดขึ้นไม่ได้, บ้าเอ้ย!”
โฮล์มส์ รู้สึกได้ว่าจังหวะการเต้นของหัวใจของมันเร็วขึ้น มันพบว่าการหลบหนีของนักเวทย์หรือ แอนนี่ อาเบล ไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป สิ่งที่สำคัญก็คือ, การ์ดรักษาเมืองจะต้องตกอยู่ในความโกลาหลและใช้การไม่ได้ต่อไป
มิฉะนั้น, หากนักเวทย์ชาวมนุษย์กับหัวหน้าของหน่วย MI3 ไปถึงค่ายของการ์ดรักษาเมือง, พวกเขาจะไม่สามารถหยุดได้, และพวกมันในฐานะที่เป็นศัตรูที่แทรกซึกเข้ามาในเมืองจะต้องตายอย่างแน่นอน!
“เรียกรวมพลซะ! พวกเราจะไปที่ปราสาทฮอรัส!”
ปราสาทฮอรัสเป็นประสาทครอบครัวของลอร์ดของเมืองนี้, เฮสส์แมน ฮอรัส, มันตั้งอยู่ในหุบเขา, หุบเขาที่ไกลที่สุดทางตะวันตกของเมือง, ที่บริเวณเหนือสุดของเขตเมองเก่า
ลอร์ดของเมือง, ดยุค เฮสส์แมน, ได้ตายที่นั่น นิสัยที่เจ้าชู้ของเขาได้ทำให้เขาพบจุดจบ
สามชั่วโมงก่อนหน้านี้, เขาได้ตายบนเตียง, จากการถูกฆ่าด้วยฝีมือของนักฆ่าหญิงรูปงามคนนึงที่ถูกเลี้ยงดูและถูกฝึกฝนมาอย่างดีจากพวกดาร์กเอลฟ์เป็นเวลากว่าสิบปี เอาจริงๆ, มนุษย์ทุกคนในปราสาท ฮอรัส ได้ถูกกำจัดไปแล้ว
ค่ายของการ์ดรักษาเมืองตั้งอยู่ไกล้กับปราสาท ฮอรัส พอสมควร ผู้บัญชาการของการ์ดรักษาเมืองได้ถูกวางยาพิษไปเมื่อวันก่อน ด้วยการตายของเจ้าหน้าที่ส่วนใหญ่, การ์ดรักษาเมืองจึงไร้ซึ่งผู้นำ บางทีอาจจะมีใครสักคนพยายามฟื้นฟูกฏและคำสั่งกลับคืนมา, แต่พวกเขาไม่มีอำนาจพอที่จะเป็นภัยคุกคามกับพวกดาร์กเอลฟ์
แต่ตอนนี้, ทั้ง แอนนี่ อาร์เบล กับนักเวทย์ ทั้งคู่ต่างก็เป็นบุคคลสำคัญ, ซึ่งสำคัญพอที่จะควบคุมสถานการณ์ได้อย่างง่ายดาย และพวกมันต้องหยุดเอาไว้ให้ได้
ในทุกๆเผ่าพันธ์, นักเวทย์ นั้นถือเป็นสถานะทางสังคมที่สูงมากๆ แม้ว่าจะไม่ใช่ผู้บัญชาการของปฏิบัติการอย่างเป็นทางการ, โฮล์มส์ ก็ได้กลายเป็นหัวหน้าในทางปฏิบัติตอนที่ผู้บัญชาการกับเจ้าหน้าที่มือหนึ่งได้ตายไป ดาร์กเอลฟ์นักฆ่า, จำเป็นต้องมีใครสักคนคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง, จึงมารวมตัวกันอยู่รอบๆเขาตามธรรมชาติ ตอนนี้มีพวกมันทั้งหมด 150 ตัว, รวมทั้งนักฆ่าที่ โฮล์มส์ พามาจากสถาบันเวทย์มนตร์
การรวมตัวกันนี้มาจากนักฆ่าส่วนใหญ่ที่แทรกซึมเข้ามาในเมืองแกลดสโตน ที่มีผู้นำเป็นนักเวทย์เลเวล 2, พวกมันเป็นกองกำลังที่อยากที่จะต่อกรด้วย
“เร็วเข้า! พวกเราอาจจะยังพอมีเวลา!” โฮล์มส์ ตะโกนขึ้นมา, ด้วยการดีดนิ้วของมัน, สุนัขพสุธาได้หมอบลง, ยอมให้มันขึ้นไปขี่ แล้วมันก็วิ่งออกไป
พวกดาร์กเอลฟ์นักฆ่าได้วิ่งตามหลังมัน
สุนัขพสุธาวิ่งเร็วมากๆ ไม่นานนัก, โฮล์มส์ ก็ได้ทิ้งพวกนักฆ่าไปไม่เห็นฝุ่น ถึงจะมีความเสี่ยงแต่มันก็ไม่ได้สนใจ โฮล์มส์ เชื่อว่าพลังของมันสามารถจัดการกับนักเวทย์ชาวมนุษย์ได้, แม้ว่ามนุษย์นั่นจะมีพวกหน่วย MI3 อยู่ด้วยก็ตาม!
พวกดาร์กเอลฟ์มัวแต่เร่งรีบที่จะไปหยุด ลิงค์ กับ แอนนี่, จนไม่ได้สังเกตุว่ามีคนตัวเล็กๆกำลังคอยจำตามองพวกมันอยู่เงียบๆจากมุมหลีบที่เงียบสงบของจตุรัสน้ำพุอยู่
คนๆนั้นคือนักฆ่าชาวมนุษย์ แม่รี่, ที่ ลิงค์ ได้ช่วยเอาไว้เมื่อก่อนหน้านี้ หลังจากที่ได้รับเวทย์ธรรมชาติแห่งการรักษาและได้พักผ่อนเกินกว่าครึ่งชั่วโมง, พลังกำลังส่วนใหญ่ของเธอก็ได้ฟื้นขึ้นมา
“นี่มันไม่ดีเลย ผู้บัญชาการกับนักเวทย์คนนั้นกำลังตกอยู่ในอันตราย; ฉันจำเป็นต้องไปเตือนพวกเขา!”
แมรี่ รีบแอบเข้าไปในโรงแรมแล้วลงไปที่ห้องใต้ดิน จากนั้นก็เปิดประตูทางลับอย่างช่ำชอง, เธอรีบวิ่งตรงไป แล้วเธอก็ได้มาปรากฏตัวที่ทางออก, ที่บ้านหลังนั้นในเวลาไม่นาน
คู่รักหนุ่มสาว มองไปที่เธอด้วยความประหลาดใจ
“ผู้บัญชาการเพิ่งมาที่นี่ใช่ไหม?” แมรี่ ถามอย่างรีบร้อน
สามีพยักหน้า “เธอมาที่นี่ แต่เธอเพิ่งจะออกไปเมื่อสามนาทีก่อน”
“แล้วเธอไปทางไหน?”
“ผมเองก็ไม่มั่นใจ, แต่บางทีอาจจะตรงไปทางเหนือ” ในฐานะที่เป็นสมาชิกภายนอกของหน่วย MI3 เขารู้ว่าเขาไม่ควรถามอะไรมากกว่าที่เขาบอกมา
“ฉันเข้าใจแล้ว แล้วก็รีบปิดทางลับเดี๋ยวนี้เลย ใครก็ตามที่ออกมาจากทางนี้อีกมันต้องเป็นศัตรูอย่างแน่นอน!” แมรี่ เพิ่มเสียงของเธอขณะที่เธอพูดเรื่องนี้
คู่รักพยักหน้าอย่างร้อนลน
